Bloemrijke avonturen.

Het vergeet-me-nietje.
Een bloempje dat ik als kind al een onweerstaanbaar charmant, lief bloempje heb gevonden. En met al mijn fratsen in de tuin met eetbare struiken en planten, is het planten van één van mijn meest favoriete oneetbare tuinvulling een beetje achtergebleven. 
Een vergeet-me-nietje is klein, heeeeeeel fragiel ogend en heel erg bescheiden. De bloemige tegenhanger van mezelf, als het ware.
Ik kan me herinneren dat ik als kind me regelmatig vergaapte aan die kleine, tere bloempjes in de tuin.
[Het vergeet-me-nietje heeft net als de brem een legende, waardoor hij aan zijn naam komt. Sterker nog: het vergeet-me-nietje heeft wel twee legendes.
Ik zal ze beiden vermelden, ze zijn niet heel erg lang.
1) Ergens in de middeleeuwen, toen er nog echte ridders leefden, maakte ridder Roy met zijn geliefde een wandeling langs een rivier. Ze hadden fijne gesprekken en fantaseerden over hun huwelijk en eventuele kinderen. En over de talloze overwinningen die ridder Roy ongetwijfeld op diverse slagvelden zou behalen. Vlak bij de waterkant viel ridder Roy's oog op een heel erg mooi, vriendelijk bloemetje, en romanticus die hij was, plukte hij dit bloemetje voor zijn geliefde. Romanticus was hij wel, maar erg handig niet. Hij raakte uit balans en kukelde pardoes het water in. Zijn harnas was te onhandig en te zwaar, en vlak voor hij naar de bodem van de rivier zonk en verdronk, gooide hij het bloemetje naar zijn geliefde en riep:"Vergeet mij niet!!"
2) Voor de wat meer religieuzen: Toen God de flora op aarde had gezet, begon ze systematisch alles een naam te geven. Na een paar uur dacht ze eindelijk klaar te zijn, en een lekker kopje hemelse thee te gaan drinken met al haar engelen, hoorde ze een klein, blauw bloemetje roepen:"Vergeet mij niet!" Waarop ze sprak:"En voortaan zul jij zo heten"

Een ander bloempje waar ik als kind al enorm van kon genieten, was het sneeuwklokje. Een klein fragiel bloemetje, uit een bolletje. Hagelwit, hangend aan zijn groene staak in de vorm van een klokje.
Vooral in Velp, bij mijn oma op de veluwe veel van die dingen gezien. Of gewoon in haar tuin. Altijd weer een fijn moment als mijn oma verheugd uitriep dat ze weer een jaar blij mocht zijn met het ontluiken van de sneeuwklokjes. En in mijn herinnering was het ook altijd wit van de sneeuw, als het om die sneeuwklokjes ging, maar dat zal een verhaspeling van mijn geheugen zijn.
Zowel sneeuwklokjes als vergeet-me-nietjes zijn veel charmanter, bescheidener en sierlijker als die arrogante rozen, tulpen, narcissen en geraniums en noem al die overpriced, overhyped PC. Hoofd-bloemen maar op. Veel vriendelijker.

Mijn schoonvader is dit weekend jarig, en wilde vooral bloemen en planten voor in de tuin. En dan het liefste bloemen en planten die een aanzuigende werking zou hebben op bijen en vlinders. Insecten.
Ik vind het ook leuk om bijen en vlinders in de tuin te hebben, maar bij ons komen er hoofdzakelijk slakken af op alle eetbaarheden. Helaas. En muggen.
Hoe dan ook: Een goeie reden om weer eens naar het tuincentrum te rijden, te meer daar er naast het tuincentrum een worstenman zit, die exquise worsten verkoopt. Helaas was die op vakantie (ik hoop naar een bestemming alwaar hij nieuwe exquise worsten kan ontdekken en meenemen naar Nederland, want ik beschouw mezelf van zowel hem als het tuincentrum een vaste klant).
Hoe dan ook: in het tuincentrum stapelden we bloem op bol op plant om mijn schoonvader blij te maken, en liepen we tegen een enorme stelling aan met... Jawel: Vergeet-me-nietjes. En Sneeuwklokjes. En rabarber.
U kunt zich voorstellen dat ik niet aarzelde om die rabarber in mijn kar te flikkeren. Ik ben dol op rabarber. Heerlijk opkoken, tot je er rabarbercompote van krijgt. En dat is weer smullen op die verrekte wasa-crackers die ik eten moet in plaats van brood, teneinde mijn bloedsuikers aan de normale kant te houden.
Toch weer een aanvulling op mijn moestuin kunnen doen.
Oh, en ik heb inderdaad ook drie kleuren vergeet-me-nietjes mee genomen, en een stuk of 8 sneeuwklokjes. Gewoon, omdat ik die charmantheid in mijn tuin, tussen alle eetbaarheden erg leuk vind.

Ga nu in vredesnaam niet denken dat onze tuin er spic en span uit ziet, want dat is niet zo. Het is er een bende van gras, bruin, eetbare en oneetbare dingen. Maar ergens heb ik er ook wel lol in.
De appelboom, de vijgenstruik, alle bessen.... Ik klets ze tot groei en bloei en ik hoop dat mijn liefdevol geouwehoer tegen die flora leidt tot rijke oogsten.
Maar een mooie Engelse tuin zal het met mijn soort karakter nooit worden.

Ilse en ik hebben weer iets keigoeds gedaan: we hebben 2000 euro bespaard. Wij zijn over het algemeen geen brassers. We gaan redelijk zorgvuldig om met ons geld en een grote uitgave wordt altijd harmonieus besproken.
Soms met wat valse noten ertussen omdat ik wél en Ilse niet de waarde inziet van dat wat ik wél en zij niet wil kopen. Of andersom, en dat we dan wat mopperiger worden naar elkaar omdat mannen van Mars komen en vrouwen van Venus, en de weg naar de Maan blijkbaar geplaveid is met minder genuanceerde woorden.
Maar over het algemeen zitten we dicht bij elkaar, als het op grote zaken aankomt.
Ilse is nogal bezig met ons vakantie-materiaal. Dat kan een campertje zijn uit de jaren dat wij beiden nog niet verschoten zaadjes waren. Of een aanhanger of auto die als zodanig om te bouwen is.
Gisteren liet ze iets zien, waarvan ik had gezworen dat ze er mordicus op tegen was: een klapkar. Een soort van vouwwagen, maar dan met een vast of hard dak. De wanden als van een tent. Eerst even wat heen-en-weren over dat het me verbaasde, maar blijkbaar had ik dan toch de verkeerde klapkar voor ogen die Ilse dan wel niet wilde hebben, kortom: van Mars via Venus ergens op de maan beland en nooit meer aan gedacht, tot ze dus een advertentie doorstuurde, van iets dat ze geniaal leuk vond.
En ik ook.
Het dingkie moest 2000 euro kosten, en daar wilden we best even voor naar Purmerend rijden.
Naar Caravan Centrum Waterland.
En daar aangekomen, bleek dat de verkoper vreselijk veel talent had voor fotografie en vooral photoshop. (Meer dan voor het klantvriendelijk ontvangen van mensen, we werden er nog net niet keihard genegeerd).
Letterlijk alle lelijke, bijgewerkte en slechte plekken die zelfs van grote afstand met blote oog zichtbaar waren, waar door de afdeling 'verkoop' vakkundig weggewerkt. De slechte rubbers, die verkruimelden, waren bewust niet op de foto gezet, de kruimelende bodem was niet genoemd, de doorgeknipte draad van de waterpomp was buiten beschouwing gelaten en de gasslang die er gevaarlijk oud uit zag, werd niet vermeld. En dan hadden we de voortent (waarover de advertentie repte) nog niet gezien. Ik vroeg me wel nog af of ze al die punten zouden aanpakken in het kader van de "kosten rijklaar maken" van 225 euro, maar aangezien er niemand was die ons te woord kwam staan, heb ik die opmerking niet kunnen maken.
Er stond een kar die mijns inziens 500 euro waard was, en niet 2000 euro. Ik wilde voor de grap nog gaan vragen naar de caravan van de advertentie, maar mijn gezelschap (bestaande uit Ilse en een vriendin) vond dat een beetje té cynisch. Gezien het feit dat we er dik een uur voor hebben moeten rijden, vind ik het helemaal niet té cynisch.
Goed, een slechte en misschien zelfs wel oneerlijke advertentie van Caravan Centrum Waterland, want als je alle plekken zo goed weg-photoshopt, wek je verkeerde verwachtingen.
Aan de andere kant: we weten nu dat we bij Caravan Centrum Waterland helemaal niks moeten kopen. Want het is er simpelweg veel te duur.
Maar het bespaarde ons wél 2000 euro, die we mooi achter de hand kunnen houden, voor andere dingen.
Misschien wel een andere paradiso vouwcaravan met dak, want we hebben wel gezien of ontdekt dat dat wel iets is dat ons zou kunnen liggen.

Dit maar weer geschreven hebbende, begint voor de meeste mensen hun weekend, die van mij eindigt alweer. Ik wens eenieder een beste.

Klussen, kletsen en dat op stevige stappers

Op sommige vlakken van het leven sta ik behoorlijk goed in contact met mijn wat meer feminine kant. Een uiting daarvan is schoeisel.
Ik ben namelijk een ongelooflijk pietje precies als het op schoenen aan komt. En extreem behoudend in mijn merken-trouw.
Op nummer 1 Nike. En dan specifiek de Air-Max.
Op nummer 2 All Stars, van Converse.
Op nummer 3 Crocs. Voor in huis of voor op de camping. Ja, echt. Crocs. Ze lopen goddelijk lekker, en poep aan alle haters.
Je kunt me dus op heel veel soorten schoeisel rond zien banjeren, en liefst lekker kleurig, zeker buiten werk om.
Want als het in de winter op werken aan komt, dan draag ik mijn onvolprezen Meindl's. Ik wil warme en droge voeten hebben. Zeker op het toch iets koudere en nattere platform.
Tot de vorige week.
Mijn Meindl's had ik een paar maanden geleden bij de schoenmaker van nieuwe hakken laten voorzien. De hakken waren bijna 10 jaar oud, versleten en omdat ze verder nog heel erg fijn liepen, leek het me de investering wel waard. Ja, tot ik dus na een paar weken alweer terug moest omdat de lijm losliet. Na de vakantie in Engeland kwam ik er op de eerste werkdag achter dat ook de tweede keer lijmen niet echt leidde tot het definitief vasthouden van de zool. Ik vermoed dat het verzolen van schoenen, niet echt de leest was van de schoenmaker.
Ik draag die Meindl's dus omdat ze mijn voeten droog en warm houden in de winter. En winters op het platform zijn koud en nat. Als de zool dan voor me uit vliegt tijdens het lopen, beschouw ik dat als een vervelend iets. En het staat armoedig. Zo'n buschauffeur die flapperende geluiden maakt omdat de schoenzool eerder tegen het platform petst dan de rest van de schoen.
Met een nog niet gespecificeerde winter in aantocht, wilde ik mezelf een volgende vruchteloze tocht naar een schoenmaker besparen, en dus toog ik naar de stad om mijn licht op te steken in een lokale schoenenwinkel. Ik wil warme, droge voeten houden. Een goeie dikke zool. Een comfortabel voetbed. Dat bleek wel aardig mogelijk. Dus kwam ik helemaal trots terug met een paar Sketchers. Ja.... Sketchers....
Daar had ik al eens een paar sneakers van besteld, want ze liepen goddelijk lekker, en dat leek me voor het platform in de zomer wel wat. Na 3 maanden was de zool nagenoeg volledig weg, iets wat me met nikes nog nooit gebeurd was. En daar heb ik nu een paar winterschoenen van gekocht. De winkelmevrouw liet de wat duurdere exemplaren zien, en die waren alsnog dusdanig vriendelijk geprijsd dat ik hoop dat ik er wel twee winters op kan lopen. Mijn Meindl's mogen nog één keer verlijmd worden, en dan als reserve in de kast.
Dat brengt mijn hoeveelheid schoenenparen op 8.
3 paar werkschoenen.
1 paar wintersneakers van leer (gekocht in Engeland, want daar bleek dat het huidige paar, dat ook al even meegaat, niet meer denderend waterdicht waren en in Engeland vindt men heel terecht dat kleding onder de eerste levensbehoeften valt, en daarmee dus laag belast. Zouden die rechtse rukkers van de afgelopen en komende kabinetten ook eens moeten doen).
2 paar zomersneakers.
2 paar crocs.
Dat is om en nabij evenveel als Ilse heeft. Alleen Jente heeft meer schoenen.
Schoenen kopen doe ik ook graag. Liefst online, want ik ken mijn maten en dan heb ik geen last van andere mensen. Maar ik vind het best leuk om een paar schoenen te kopen, liefst in een buitennissige kleur of kleuren, waarvan ik zeker weet dat ik een van de weinigen ben, die zo gek is om erop te lopen. Of passend bij dat andere gekkigheidje: happy socks.
Dus ja, wat schoenen betreft ben ik wel een beetje een vrouw.

Wat overigens niet betekent dat ik mezelf identificeer als zijnde vrouw. Want verder ben ik gewoon een lompe mannelijke boer, die met een speciaal Marnix-filter (of gewoon geen filter) het leven gadeslaat en becommentarieert.

En uiteraard was er wel weer wat te klussen.
Onze bestelde deuren komen binnenkort aan, het meebestelde beslag zoals dat heet, kwam al eerder. We wilden namelijk eens wat anders op die deuren. Wat mooiere, metalen, zwart gepoedercoate klinken op de wc-deur, de huiskamerdeur en ook op de nog te leveren trappenkastdeur komt een sierlijk zwarte klink. Allemaal van dezelfde soort, in plaats van het ratjetoe dat er nu op zit. 
Omdat er 2 deuren behouden blijven, leek het me een goed plan om alvast eens wat ruimte te maken, en die 2 deuren te voorzien van het nieuwe beslag. Dat ging net niet zo makkelijk als ik me dat had voorgesteld. Prachtig deurbeslag, niks op aan te merken. Goeie keuze, goeie smaak.
Maar die schroefjes die er bij geleverd werden, zijn dan weer van een intense treurigheid waar je onnavolgbaar agressief van wordt. Ik in elk geval wel.
Het begon ermee dat die schroefjes eigenlijk niet echt het hout in wilden, en zelfs met gebruik van het perfect passende bitje, ogenblikkelijk uit sleten.
Daar sta je dan, met je goeie gedrag. Met een tang uiteindelijk dat knurfterige schurftschroefje eruit gewrongen, en omdat ik nu eenmaal een torx-liefhebber ben, uit mijn schuur een paar torxen gepakt.
Blijkt dat het hout van die deur uit het juiste gesneden is, want ook die torx had er moeite mee. Schoot weg, en in mijn duim, die ter plekke was om de deurklink-schild (of hoe zoiets heet) op zijn plek te houden. 
Een schroef in je duim. Dat is pijnlijk. Heel erg pijnlijk. En bloederig. Ik kon mezelf weer eens niet beheersen, en braakte een paar creatieve liederlijkheden uit. Ik vrees dat mijn echtgenote weer compleet nieuwe scheldwoorden heeft geleerd.
Mijn duim, het slachtoffer, sprak door mijn mond, denk ik.
Hoe dan ook: twee van de 3 deuren beneden zijn van nieuwe klinken voorzien. En het ziet er best mooi uit, al zeg ik het zelf. En voor die schijtschroefjes verzinnen we wel een oplossing. Eigenlijk zou het verboden moeten zijn dat leveranciers die mooie deurklinken kunnen leveren, dat doen met schroeven die kwalitatief dusdanig ondermaats zijn, dat het lachwekkend is. Of jankwaardig, als je mijn duim moet geloven.
Bijkomend nadeel aan mijn gewonde rechterduim: ik kan mijn telefoon niet meer ontgrendelen met mijn vingerafdruk, want die is van de bewuste duim, en nu dus water-, wind- en luchtdicht verpakt in een plijster. Dus ook dat levert wat ongemak op.

Tijdens mijn werk word ik regelmatig voor wat onvoldongen feiten geplaatst. Meestal zijn dat mensen die oprecht hele onhandige of gevaarlijke plannen hebben.
En dan moet ik (afhankelijk van hoe gevaarlijk of onhandig) mild tot ferm ingrijpen om die mensen van hun voornemens af te brengen. En in de regel doen ze dan braaf wat ik ze opdraag.
Het meenemen van hete koffie of thee in niet goed af te sluiten verpakkingen, is bijvoorbeeld niet toegestaan. Dit heeft te maken met het feit dat als die hete drank gemorst wordt, in het beste geval ik het moet opruimen. In slechtere gevallen kleddert die hete drank over andere passagiers of hun kinderen, en is het lijden in last.
Er kwam een dame de gate uit, met een grote, dampende beker koffie. En in plaats van dat ze dat binnen in de gate al melden (zoals zou moeten) lieten de gate-agents het aan mij om dit op te lossen. Ik sprak de dame in kwestie aan, en ze verzuchtte dat ze al sinds Sidney zo'n ongelooflijke behoefte had aan koffie met havermelk. Dus haar teleurstelling was groot. Heel groot.
Ik kon haar enigszins tegemoet komen door haar te zeggen dat zolang als we niet gingen vertrekken, ze wat mij betreft haar koffie op mocht drinken.
En zo ontspon er tussen de dame en mij een heel erg leuk en gezellig gesprek. Over koffie, over mijn werk. Over Australie en Europa. Het werd dusdanig gezellig dat ik eigenlijk niet meer aan het opletten was, en ik totaal miste dat de gate-agent al een paar minuten stond te gebaren dat ik weg kon. Inmiddels was de koffie van de passagier wel op. De gate-agent had op zich ook wel in de gaten dat het een vrolijk en geanimeerd gesprek was, dus die kwam ten langen leste maar naar buiten om te melden dat de laatste passagier niet kwam opdagen, en we dus nu echt wel eindelijk weg mochten.
Koffie met havermelk. Je zou verwachten dat het zo'n van etherische olieën doordrongen Gerda met dito kapsel en gedrag was. Maar hier werd ik dus serieus vrolijk van. Een frisse, jonge meid die gewoon lekker kletste, en toevallig een koffie met havermelk drinkt. En laten we wel wezen: ik eet Foye Gras, dus wie ben ik om over andermans smaak te oordelen.

Goed, dit geschreven hebbende, ga ik gewoon maar weer eens een weekendje werken, zodat ik ondanks dat ik 1 dag vrij heb op 10 dagen, ik toch gemiddeld aan 5 werkdagen toekom, ofzo.
Ik wens eenieder een beste toe.

Soepel glijden we het nieuwe jaar door.

Omdat mijn vader niet meer echt soepel ter been is, had de terugreis (welke ik samen met hem ondernam omdat hij in Nederland moest zijn voor wat zakelijke aangelegenheden) wel een paar voeten in aarde (en ja: dat is een pun heel erg intended).
Los van het feit dat ik mijn lekkernijen moest afstaan omdat ze een gevaar voor de vliegende mensheid op zouden leveren, moest mijn vader zijn broodnodige wandelstok in de overhead storage flikkeren.
Oke, dat kan. Je kunt je dan ook afvragen hoe zo'n man dan naar het toilet moet, maar die situatie deed zich niet voor. Ergens wel jammer, ik had het misschien nog wel intens vermakelijk gevonden om een man te zien strompelen door het gangpad van een door lichte turbulentie geteisterd vliegtuig, om vervolgens bij een volstrekt onschuldige medereiziger op schoot te belanden en daar de controle over de blaas geheel te verliezen. Dat zou heel andere ranzige uitdagingen hebben opgeleverd. Uiteraard ben ik voor mijn vader dik blij dat dat dus niet gebeurd is.
Maar ik had ook middels het formulier bij het inchecken gevraagd om assistentie. Blijkt dus dat je ergens maar moet weten dat je dat minimaal 48 uur van te voren moet aanvragen. Good luck voor mensen die last-minute ergens heen moeten, die hebben dan dikke pech, denk ik.
Bij aankomst op Schiphol werden we door een collega opgewacht, maar geen assistentie te bekennen. We besloten om dan maar met de bus mee te gaan, en binnen te hopen op iemand die een rolstoel kon fixen.
Je raadt het al....
Er stonden echter wél rolstoelen, dus ik heb mijn pa maar in een rolstoel gemieterd, en hop: naar de douane.
Zonder rolstoel, sta je daar dus makkelijk 3 kwartier in de rij. Mét rolstoel (assistentie of niet) gaan er deuren voor je open, waarvan je het bestaan niet wist. Met 10 minuten waren we geknipt en geschoren, zogezegd. In de aankomsthal was het wel druk, en ik droeg mijn vader op om met die wandelstok wat om zich heen te zwiepen ten einde het gepeupel fysiek aan te moedigen om voor ons aan de kant te gaan, maar helaas: mijn vader is te zeer beschaafd om aan mijn wens tot het spelen van primitieve tank tegemoet te komen. Bovendien: integenstelling tot de heenreis was mijn schoonvader deze keer wél op tijd, en ik denk dat mijn vader zich toch geroepen voelde tot een extra vernislaagje van beschaving. Op zich niet heel erg noodzakelijk, maar ik snap het wel. Persoonlijk had ik het wel leuk gevonden om een spoor van ellende achter me te laten, terwijl ik mijn vader door een van de drukste plekken van Nederland voortstuw.
Grappig genoeg bleken de remmen van de rolstoel niet het sterkste punt van het ding te zijn. Eenmaal op een rolbaan omhoog, was het toch, zelfs met het inknijpen van de remmen, een kwestie van vooral brute fysieke kracht om te voorkomen dat die rolstoel met onnavolgbare snelheid weer achterwaarts naar beneden zou denderen. Ook hier kon ik het niet laten om me te verlustigen aan het idee van de ravage die daardoor zou ontstaan, maar omdat ik mijn vader hier niet per se aan wilde blootstellen, bleef het bij een magnifieke beelddenkerij die een gelukzalige grijns op mijn smoel bracht.
Die rolstoel hebben we uiteindelijk vlak bij de parkeergarage waar mijn schoonvader stond maar gelaten voor wat het was. Ze zullen hem vast wel terugvinden, en zo niet: dan hadden ze er maar vanaf het begin moeten staan, zoals (oké rijkelijk laat) aangevraagd was.

Ik ben altijd erg lyrisch over het Isle of Wight, of in mijn volksmond: het Eiland. Maar wát is er dan behalve "the Garlic Farm" dan zo aantrekkelijk aan dat stuk losgeslagen kalksteen?
Met mijn hang naar ouwe, versleten, middeleeuwse bebouwing, kom ik er goed aan mijn trekken. De gebouwen zijn er op zijn Frans, niet bepaald in concoursstaat, en wel vaak ouder dan een paar generaties.
Omdat het heuvelachtig is, zijn er veel plekken alwaar je kunt genieten van prachtige uitzichten. Uitzichten over die middeleeuws aandoende dorpjes, over de zee, en meeuwen die je met een Engels accent toe krijsen.
De begroeiing die het midden houdt tussen noord- en zuidEuropese flora, en de typsich Engelse heggen langs wegen die zijspiegelmoordend kunnen zijn. (Voor zover je niet eerst in alle "potholes" de ophanging van je auto hebt achter gelaten).
De sfeer op het eiland is rustiek en de mensen zijn er vriendelijk. Makkelijk. En je kunt er een serieus lekkere portie "fish and chips" eten, want de vis komt er nagenoeg levend je bord op zwemmen zo vers is het er.
De pubs zijn een ander stukje cake: die zijn waarschijnlijk gewoon op zijn Engels, maar ook dat heeft en geeft een heel unieke sfeer.
Ergo: bezoek het eiland. Ze leven er van toeristen (en dat is ook gelijk een nadeel: in toeristenseizoenen is het net zo duur als spectaculair) en er zijn dus ook meerdere manieren om er heel aangenaam te vertoeven.
Ik weet niet of het iets typisch "Wights" is, typisch Engels of typisch niet-Nederlands (ik heb het hier nooit gezien in elk geval), en ik weet zelfs niet of mijn vader het bewust kocht (ik vermoed van niet) maar waar ik serieus even aan moest wennen was het toiletpapier. In dit geval was het niet van dat ultragoedkope, extreem dunne papier dat voor toiletgebruik nagenoeg nutteloos is omdat je handen net zo bruin worden als de strepen in de pot, maar juist heel erg comfortabel, luxueus, zacht en dik voelend papier.
Maar er zat een luchtje aan. En dan geen poeplucht, maar een luchtje dat ik op zich best lekker vind: namelijk kokos lucht. Een lucht die ik associeër met dat spul dat sommige mensen in hun haren sprenkelen. Maar dan op toiletpapier. Op de verpakking stond ook dat er kokosolie aan het papier was toegevoegd. Als ik nu dus collega's tegen kom die kokosolie in hun haar hebben gesprenkeld, zal ik altijd denken aan de geur die mijn billen kregen na het verwijderen van poepresten. Een beetje vreemd is dat wel.

Het werkende jaar begon met een potje glow-in-the-dark-midgetgolf. Met een aantal leuke collega's in het donker een balletje in een gaatje proberen te douwen. Het leverde foto's op, waar bepaalde mensen wellicht niet blij van worden. Maar mijn wat vuigere ziel houdt wel van een potje chantage.
Het leerde mij ook iets over mezelf dat ik nog niet wist: ik kan helemaal niet golven, ik kan niet midget-golven en glow-in-the-dark kan ik het helemaal niet.
Mijn uithalen waren dusdanig dat de ballen niet in de buurt van de gaatjes kwamen, maar via 3 muren in diverse parallelle universa verdwenen. En via de schenen van collega Raij, die me terecht wild vloekend verzocht om gedurende 10 minuten NIET mezelf te zijn.
Elkaar zieken met die golfstok was dan wel weer erg komisch, en de uitroepen van pure verbijstering als dat balletje in 6 of 8 pogingen het gaatje wél wist te vinden, waren talrijk. Het geheel werd afgetopt met een diner in een barbeque restaurant alwaar het personeel enorme spiesen gaar vlees rondsleept en je naar believen kan vragen of ze er een homp van af willen snijden voor je. Ook erg gezellig.
Op zich ook wel weer erg prettig om na je vakantie weer aan je werk te beginnen met een personeelsuitje. Vooral als je daarna nog maar twee dagen moet werken voor het weer weekend is.

Los van het feit dat de ouderlijke schenking mij dit jaar in staat stelde om mijn studieschuld af te lossen, kochten we ook een stukje Lego waar we beiden fan van zijn en blij van worden en kochten we eindelijk een setje binnendeuren die we graag wilden. Die nieuwe binnendeuren vervangen 2 exemplaren die op zijn zachtst gezegd hun beste tijd gehad hebben.
Onder de trap hebben wij een trappenkast, afgesloten middels een soort van harmonica-deur, die als je het mij vraagt, nooit een beste (of zelfs maar goeie) tijd gehad heeft. Als je er naar kijkt, lijkt het leuk, maar als je er een kritischer blik op werpt, zie je wat voor ongelooflijk kneuzige, slappe oplossing het eigenlijk is. En als je die deur aanraakt, stort en scheurt hij in. Bovendien is het gewoon niet mooi, dus hop we wilden een echtere deur erin.
De deur op de kamer van Jente is ook niet meer echt dat je zegt: top! Een nadeel van kozijnen met opdekdeuren, is dat de scharnieren in een relatief dun stripje hout moeten, die dat gewicht na 20 jaar niet meer dragen kunnen, en dus uitscheuren. Tel daarbij op dat Jente op zijn zachtst gezegd niet de meest subtiele is en al helemaal niet als ze naar haar kamer wordt gestuurd en met de deuren gaat lopen smijten en je snapt dat die deur met een zucht uit zijn scharnier zakt. Moe en op.
Nou, daarvoor hebben we dus wederom een milde upgrade aan ons huis kunnen doen. Uiteraard ook even over de gangdeur zitten delibereren, want die is mooi met glas. En al die glaslatten zijn inmiddels door ons wat minder subtiele gebruik gescheurd. Maar goed. Dat komt later wel een keer, want slim en vooruitziend als we zijn leggen we ook een potje aan voor andere zaken.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, begint morgen mijn weekend. Ik wens ieder een mooie toe.

Een prettig 2024

Iets nieuws.
Ook in deze blog: welkom in 2024 allemaal. Laten we er wat moois van maken. Dat hebben we zelf in de hand, want van een ander moet je niet verwachten dat die iets moois van jouw leven maakt. Maar met weinig moeite, kan je er wel aan bijdragen dat iemand's dag een beetje beter wordt.
Oud en Nieuw vieren, het was en is nooit echt mijn ding geweest. Ik zit het begin van deze blog te tikken, rond de klok van 0800 uur op nieuwjaarsdag. Mijn meiden liggen nog op bed, maar zoals gewoonlijk ben ik godsonmogelijk vroeg wakker. Ik had dus evengoed mezelf als vrijwilliger op kunnen geven om de chauffeurstekorten op te vangen, maar daar had ik om meerdere redenen gewoon geen zin in. Ten slotte is mijn vakantie begonnen.
Maar goed, ik zit dus beneden en nippend aan mijn eerste kopje koffie, realiseer me ineens waarom ik weinig tot niks met oud en nieuw heb.
Als kind werd er wel wat aandacht aan besteedt, maar steevast met de opmerking (en dat herhaaldelijk en dus ook met de bijpassende (al dan niet onderliggende) sfeer) van de organiserende partij dat het voor haar niet hoefde, niet belangrijk was etc. En dat dus tot mijn 17e of 18e jaar.
En dat gaat dus dieper in je zitten dan je wil.
Natuurlijk is het iets dat je later zelf vorm geeft, en ben ik naar feestjes gegaan, al dan niet op uitnodiging van diverse partijen. En dat was altijd erg gezellig en leuk. Maar als ik vrijgezel was, had ik er zelden moeite mee om het heel kleinschalig te houden, of gewoon helemaal niet. Het was me gewoon niet met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten.
Nog steeds lukt het me niet echt om los te komen van het geplantte zaadje, dat dit feestje ook wel zonder mijn aanwezigheid voorbij kan gaan.
,Dit jaar had ik een vroege dienst op oudjaarsdag. Ik stond dus om 0345 uur op. Ik ben geen 24 meer, dus het wakker blijven tot 0000 uur, ik vond het een hele pittige opgave.
We zijn voor die tijd nog even naar mijn schoonouders gereden, omdat mijn schoonvader een bezopen goeie oliebol en appelbeignet uit zijn vetpan weet te toveren, maar (heel eerlijk) toen was bij mij de koek ook wel op.
Ik heb het tot ongeveer 0020 uur weten te rekken, en daarna was het lichtje uit tot een uur of 7. Serieus: als ons huis was afgefikt, had ik er niks van meegekregen. Ik heb heerlijk als een blok geslapen.
Maar het zet wel aan tot nadenken. Want wil ik wel dit bijproduct van mijn opvoeding behouden, of ga ik komend jaar eens nadenken over hoe ik het allemaal wat soepeler kan vormgeven? Ik denk dat ik toch maar het laatste doe. Want ik wil Jente dus iets anders meegeven.
Ik heb alleen nog geen flauw benul hoe en wat, maar gelukkig heb ik een Ilse die me door dit soort dingen heen kan helpen, want zij is veel positiever ingesteld als ik. En zij doet meer haar best om er iets van te maken, met ons drietjes. En ik moet dus meer mijn best doen om los te komen uit de "voor-mij-hoeven-die-strapatsen-niet"-modus.
Dus toch een goed voornemen. Het moet niet veel gekker worden, in dat hoofd van mij.
Dit jaar heb ik gelukkig wel een extra dag om hiertoe te komen, aangezien dit jaar een schrikkeldag heeft. Schrikkeljaren. Ik weet niet zo goed wat ik van die extra dag vind. Als ik moet werken, vind ik het sowieso een minder jaar, maar als ik die dag toevallig vrij ben, is het mijn lievelingsdag. Ik heb nog niet zover vooruit gekeken, dus ik weet nog niet welke het wordt, maar ik hoop op de laatste. 

Myth: busted!!

Ooit, lang geleden nam ik mezelf voor om meer verbazing te uiten, en minder ergernis. Dus toen een clubje milieu-terroristen wederom aankondigde om een snelweg plat te leggen, en dit keer de A10, kende mijn verbazing geen grenzen. Dat zit zo:
Dit clubje beroepsdemonstranten wilde de ING bank een lesje leren. Want de ING bank had ooit een kantoor langs de A10, en als ze daar de A10 zouden blokkeren, zou ING vast wel tot inkeer komen.
Tot niemands verbazing, lachte de ING zich de ballen uit de broek, haalde daarna de schouders op en de oliebollen uit het vet, en ging door met de dagelijkse gang van ING-zaken.
Zoals iedereen weet, is het betreffende kantoor al lang niet meer vand de ING, en heeft de ING helemaal niks met de A10 te maken. Dat weten deze beroepsdemonstranten ook, maar toch zetten ze deze stupide actie door. Met auto's (jazeker, auto's zijn vervuilend, dus tot zover de milieuvriendelijkheid van dit clubje) zetten ze de A10 gecontroleerd stil.
Een snelweg gecontroleerd stilzetten. Dat lukt Rijkswaterstaat al nauwelijks. De politie niet. Dus een clubje van milieudemonstranten zou dat wel kunnen? Nee. Gewoon nee. In hun naïeve en kwadaardige fantasiewereld misschien, daarbuiten in het echte leven, niet.
Ennehhh, wist Extinction Rebellion dat hun "resistance futile" was? Uiteraard weten ze dat. Die lieden weten verdomd goed wat ze doen. Kon ze dat wat schelen? Uiteraard niet. Het milieu was gewoon maar een sausje die hun pesterij van hardwerkende mensen een soort van legitiem tintje gaf. Maar voor de rest kan het milieu ze gestolen worden. Dat blijkt uit het doelwit. En ook uit de manier waarop. Want op geen enkele manier kan ik me voorstellen dat het milieu gebaat is bij auto's die nutteloos omwegen moeten maken. Meer kilometers, dus meer brandstof verspilling, meer uitstoot, meer bandenslijtage, meer remstof in de lucht. Al die geïmporteerde plastic (uit olie gemaakt, dus) pop-up tentjes die vanuit China met schepen of vliegtuigen hierheen moesten komen. Het is allemaal precies dat, waar ze zo op tegen schijnen te zijn.
Verbazend, maar dit clubje heeft de mythe over hun liefde voor de aarde, vakkundig om zeep geholpen.

Goed, ik was dus op "vakantie" naar het Isle of Wight. Even op bezoek bij mijn vader. Eventjes tot rust komen.
En dat tot rust komen, is best aardig gelukt. Traditiegetrouw gingen we eten bij wat lokale pubs, en een wat beter etablissement alwaar we het meest heerlijke wagenwiel kregen dat ze daar pizza noemden.
De terugreis begon op zich genomen intens triest, toen ik te horen kreeg dat mijn opbrengst aan ingekochte lekkernijen voor thuis, in Engeland dienden te blijven.
Mijn chutneys, mijn dressings, allen met een overdadige hoeveelheid smaak en knoflook, waren blijkbaar LE-VENS-GE-VAAR-LIJK!!!!
Mocht dus niet mee het vliegtuig in, want ik zou er de piloot mee bewusteloos kunnen meuren.
En achteraf had ik het natuurlijk niet als handbagage mee moeten nemen, maar in de ruimbagage. Tja.
Het fijne was wel een ouderlijke schenking, die me in staat stelde om mijn resterende studieschuld mee weg te werken. Die studieschuld, ontstaan tijdens een studie waar ik inmiddels al jaren niets meer mee doe, hing als een soort van maandelijkse middelvinger boven mijn hoofd. Zoiets als een autolening die je afbetaalt, terwijl je auto al lang en breed roestig op de sloop ligt. (En ja, die ervaring heb ik ook).
Ik betaalde jarenlang braaf mijn studieschuld terug, maar de DUO vond mijn carriereswitch (ondanks dat dat wél voor een gelukkiger Marnix zorgde) geen reden om dan zomaar die schuld kwijt te schelden. En omdat ik niet in de regeling viel dat het na 15 jaar sowieso zou vervallen, is het ernstig prettig om deze maandelijkse middelvinger in één klap weg te kunnen poetsen. Een loden last viel van mijn schouders af, en als ik niet oppas, stijg ik op. Ik ben er eindelijk van af. Niet alleen maandelijks, maar voor altijd. Boekje kan dicht.
Dat is een prettig begin van een nieuw jaar.

En dat gezegd hebbende, kan ik iedereen nog net een prettig weekend wensen, voor zover u dit nog leest op zondagavond.