Bloemrijke avonturen.

Het vergeet-me-nietje.
Een bloempje dat ik als kind al een onweerstaanbaar charmant, lief bloempje heb gevonden. En met al mijn fratsen in de tuin met eetbare struiken en planten, is het planten van één van mijn meest favoriete oneetbare tuinvulling een beetje achtergebleven. 
Een vergeet-me-nietje is klein, heeeeeeel fragiel ogend en heel erg bescheiden. De bloemige tegenhanger van mezelf, als het ware.
Ik kan me herinneren dat ik als kind me regelmatig vergaapte aan die kleine, tere bloempjes in de tuin.
[Het vergeet-me-nietje heeft net als de brem een legende, waardoor hij aan zijn naam komt. Sterker nog: het vergeet-me-nietje heeft wel twee legendes.
Ik zal ze beiden vermelden, ze zijn niet heel erg lang.
1) Ergens in de middeleeuwen, toen er nog echte ridders leefden, maakte ridder Roy met zijn geliefde een wandeling langs een rivier. Ze hadden fijne gesprekken en fantaseerden over hun huwelijk en eventuele kinderen. En over de talloze overwinningen die ridder Roy ongetwijfeld op diverse slagvelden zou behalen. Vlak bij de waterkant viel ridder Roy's oog op een heel erg mooi, vriendelijk bloemetje, en romanticus die hij was, plukte hij dit bloemetje voor zijn geliefde. Romanticus was hij wel, maar erg handig niet. Hij raakte uit balans en kukelde pardoes het water in. Zijn harnas was te onhandig en te zwaar, en vlak voor hij naar de bodem van de rivier zonk en verdronk, gooide hij het bloemetje naar zijn geliefde en riep:"Vergeet mij niet!!"
2) Voor de wat meer religieuzen: Toen God de flora op aarde had gezet, begon ze systematisch alles een naam te geven. Na een paar uur dacht ze eindelijk klaar te zijn, en een lekker kopje hemelse thee te gaan drinken met al haar engelen, hoorde ze een klein, blauw bloemetje roepen:"Vergeet mij niet!" Waarop ze sprak:"En voortaan zul jij zo heten"

Een ander bloempje waar ik als kind al enorm van kon genieten, was het sneeuwklokje. Een klein fragiel bloemetje, uit een bolletje. Hagelwit, hangend aan zijn groene staak in de vorm van een klokje.
Vooral in Velp, bij mijn oma op de veluwe veel van die dingen gezien. Of gewoon in haar tuin. Altijd weer een fijn moment als mijn oma verheugd uitriep dat ze weer een jaar blij mocht zijn met het ontluiken van de sneeuwklokjes. En in mijn herinnering was het ook altijd wit van de sneeuw, als het om die sneeuwklokjes ging, maar dat zal een verhaspeling van mijn geheugen zijn.
Zowel sneeuwklokjes als vergeet-me-nietjes zijn veel charmanter, bescheidener en sierlijker als die arrogante rozen, tulpen, narcissen en geraniums en noem al die overpriced, overhyped PC. Hoofd-bloemen maar op. Veel vriendelijker.

Mijn schoonvader is dit weekend jarig, en wilde vooral bloemen en planten voor in de tuin. En dan het liefste bloemen en planten die een aanzuigende werking zou hebben op bijen en vlinders. Insecten.
Ik vind het ook leuk om bijen en vlinders in de tuin te hebben, maar bij ons komen er hoofdzakelijk slakken af op alle eetbaarheden. Helaas. En muggen.
Hoe dan ook: Een goeie reden om weer eens naar het tuincentrum te rijden, te meer daar er naast het tuincentrum een worstenman zit, die exquise worsten verkoopt. Helaas was die op vakantie (ik hoop naar een bestemming alwaar hij nieuwe exquise worsten kan ontdekken en meenemen naar Nederland, want ik beschouw mezelf van zowel hem als het tuincentrum een vaste klant).
Hoe dan ook: in het tuincentrum stapelden we bloem op bol op plant om mijn schoonvader blij te maken, en liepen we tegen een enorme stelling aan met... Jawel: Vergeet-me-nietjes. En Sneeuwklokjes. En rabarber.
U kunt zich voorstellen dat ik niet aarzelde om die rabarber in mijn kar te flikkeren. Ik ben dol op rabarber. Heerlijk opkoken, tot je er rabarbercompote van krijgt. En dat is weer smullen op die verrekte wasa-crackers die ik eten moet in plaats van brood, teneinde mijn bloedsuikers aan de normale kant te houden.
Toch weer een aanvulling op mijn moestuin kunnen doen.
Oh, en ik heb inderdaad ook drie kleuren vergeet-me-nietjes mee genomen, en een stuk of 8 sneeuwklokjes. Gewoon, omdat ik die charmantheid in mijn tuin, tussen alle eetbaarheden erg leuk vind.

Ga nu in vredesnaam niet denken dat onze tuin er spic en span uit ziet, want dat is niet zo. Het is er een bende van gras, bruin, eetbare en oneetbare dingen. Maar ergens heb ik er ook wel lol in.
De appelboom, de vijgenstruik, alle bessen.... Ik klets ze tot groei en bloei en ik hoop dat mijn liefdevol geouwehoer tegen die flora leidt tot rijke oogsten.
Maar een mooie Engelse tuin zal het met mijn soort karakter nooit worden.

Ilse en ik hebben weer iets keigoeds gedaan: we hebben 2000 euro bespaard. Wij zijn over het algemeen geen brassers. We gaan redelijk zorgvuldig om met ons geld en een grote uitgave wordt altijd harmonieus besproken.
Soms met wat valse noten ertussen omdat ik wél en Ilse niet de waarde inziet van dat wat ik wél en zij niet wil kopen. Of andersom, en dat we dan wat mopperiger worden naar elkaar omdat mannen van Mars komen en vrouwen van Venus, en de weg naar de Maan blijkbaar geplaveid is met minder genuanceerde woorden.
Maar over het algemeen zitten we dicht bij elkaar, als het op grote zaken aankomt.
Ilse is nogal bezig met ons vakantie-materiaal. Dat kan een campertje zijn uit de jaren dat wij beiden nog niet verschoten zaadjes waren. Of een aanhanger of auto die als zodanig om te bouwen is.
Gisteren liet ze iets zien, waarvan ik had gezworen dat ze er mordicus op tegen was: een klapkar. Een soort van vouwwagen, maar dan met een vast of hard dak. De wanden als van een tent. Eerst even wat heen-en-weren over dat het me verbaasde, maar blijkbaar had ik dan toch de verkeerde klapkar voor ogen die Ilse dan wel niet wilde hebben, kortom: van Mars via Venus ergens op de maan beland en nooit meer aan gedacht, tot ze dus een advertentie doorstuurde, van iets dat ze geniaal leuk vond.
En ik ook.
Het dingkie moest 2000 euro kosten, en daar wilden we best even voor naar Purmerend rijden.
Naar Caravan Centrum Waterland.
En daar aangekomen, bleek dat de verkoper vreselijk veel talent had voor fotografie en vooral photoshop. (Meer dan voor het klantvriendelijk ontvangen van mensen, we werden er nog net niet keihard genegeerd).
Letterlijk alle lelijke, bijgewerkte en slechte plekken die zelfs van grote afstand met blote oog zichtbaar waren, waar door de afdeling 'verkoop' vakkundig weggewerkt. De slechte rubbers, die verkruimelden, waren bewust niet op de foto gezet, de kruimelende bodem was niet genoemd, de doorgeknipte draad van de waterpomp was buiten beschouwing gelaten en de gasslang die er gevaarlijk oud uit zag, werd niet vermeld. En dan hadden we de voortent (waarover de advertentie repte) nog niet gezien. Ik vroeg me wel nog af of ze al die punten zouden aanpakken in het kader van de "kosten rijklaar maken" van 225 euro, maar aangezien er niemand was die ons te woord kwam staan, heb ik die opmerking niet kunnen maken.
Er stond een kar die mijns inziens 500 euro waard was, en niet 2000 euro. Ik wilde voor de grap nog gaan vragen naar de caravan van de advertentie, maar mijn gezelschap (bestaande uit Ilse en een vriendin) vond dat een beetje té cynisch. Gezien het feit dat we er dik een uur voor hebben moeten rijden, vind ik het helemaal niet té cynisch.
Goed, een slechte en misschien zelfs wel oneerlijke advertentie van Caravan Centrum Waterland, want als je alle plekken zo goed weg-photoshopt, wek je verkeerde verwachtingen.
Aan de andere kant: we weten nu dat we bij Caravan Centrum Waterland helemaal niks moeten kopen. Want het is er simpelweg veel te duur.
Maar het bespaarde ons wél 2000 euro, die we mooi achter de hand kunnen houden, voor andere dingen.
Misschien wel een andere paradiso vouwcaravan met dak, want we hebben wel gezien of ontdekt dat dat wel iets is dat ons zou kunnen liggen.

Dit maar weer geschreven hebbende, begint voor de meeste mensen hun weekend, die van mij eindigt alweer. Ik wens eenieder een beste.