Navo top, busjes en vergeten pareltjes.

 We hebben ongeveer 3 types bussen. 
Een grijze, oude variant. Rammelend, schuddend, zwalkend. 
Een witte variant met 3 deuren. Minder rammelend. Minder schuddend. Minder zwalkend. Zwaarder sturend. 
Een witte variant met 2 deuren. Nog minder rammelend. Die lijkt op de variant met de 3 deuren. Maar dan anders.

Die laatste is afkomstig uit het oosten van het land. En ter aanvulling van de zomerdrukte. Tijdelijk. Want er zouden afgelopen mei een hele kudde nieuwe bussen geleverd zijn. (Tipje oplichten van de sluier: die zijn nog (lang) niet geleverd). 
Die laatste heeft op zich wel 3 deuren, alleen die derde deur sluit de chauffeurscabine af, zoals dat in het OV gebruikelijk is, maar wat voor ons werk totaal onpraktisch is. Het ontbreken van de derde passagiersdeur is ook onhandig, want het vertraagt het boarding proces. 
Maar goed, vanwege die hele NAVO-poppenkast kwam ik dus terecht op zo'n bus met 2 deuren. En ik ben op zich wél om. Want die dingen rijden eigenlijk, ondanks alle nadelen, best heel erg goed. Relatief gezien dan.
Het nadeel van zo'n deur die de chauffeurscabine afsluit, is dat bij het uitstappen, ik dus die deur moet openen, tegen de passagiersstroom in. En dat houdt per definitie in dat er altijd wel een passagier is, die moet wachten. (Officieel zou ik als chauffeur, om de mensen te monitoren, en te voorkomen dat ze gekke dingen doen, zoals in een motor klimmen voor een instagramfoto, als eerste buiten moeten staan). 
En vaak wachten die passagiers niet, dus lopen ze toch met hun snufferd tegen die chauffeursdeur aan, ondanks dat ik iets roep in de trant van: "opgepast!!!". 
Een ander ding is dat het door die deur (een lage solide deur, met daarop een enorme zware, glazen plaat, zodat ik toch naar buiten kan kijken) lastig is om mensen achter de gele lijn te krijgen. Die glazen plaat houdt mijn stemvolume nogal eens tegen. En als mensen niet luisteren, of keer op keer toch weer voor de gele lijn komen, kan ik ze met mijn arm niet zachtjes aan de kant schuiven. 
Om dan vervolgens weer zo'n pareltje van absurde onnadenkendheid te mogen treffen. 
Het was een binnenkomende vlucht, en ik had juist alle mensen naar achteren gebonjourd, ging zitten en deed alle dingen die noodzakelijk zijn om veilig weg te kunnen rijden. 
Dan kijk je naar links, om te kijken of je weg kan rijden. En dan naar rechts om te kijken of er geen passagier stiekem ontsnapte, en of je rechts met je uitzwaai achter niks omver kegelt. 
Dat rechts kijken, lukte in de spiegel nog wel, maar toen ik door de deur naar buiten wilde kijken, staarde ik in het Grote Zwarte Niets. 
Ik schrok me wezenloos. Ik verwacht op rechts toch minimaal een vliegtuig te zien staan. 
Maar gewoon helemaal niks, nee, dat is schrikken. 
Bij een snelle check, bleek het een tas voor een kostuum te zijn, welke daar was opgehangen door een [vul hier alle terechte bijvoeglijke naamwoorden zelf maar in] passagier van het mannelijke soort. 
Ik tikte de rem maar even abrupt aan, en de kostuumtas gleed van de glazen bovenrand af, en flikkerde met een doffe plof op de grond. De eigenaar ervan was nog verontwaardigd ook. Waarom ik dat deed. 
Of hij zich niet realiseerde dat het enorm debiel is om de chauffeur van een bus, welke verantwoordelijk geacht wordt voor een veilige rit van ongeveer 50 mensenlevens, zijn complete zicht op rechts te ontnemen. Dat snapte hij niet, nee. 
Ongelooflijk. 
Ongelooflijk dat iemand met zo weinig gezond verstand en inzicht, in staat blijkt om een kostuum te kopen. Om een vliegticket te kunnen boeken. 

Toen ik in April eventjes op bliksembezoek in Engeland was, nam ik voor een collega een flesje extreem oneetbaar hete saus mee. De man is daar oprecht mee in zijn nopjes, en een nano-druppel ter grootte van een virusdeeltje is al genoeg om je maaltijd op spectaculaire wijze mee 'up te spicen'. 
Hij vindt dat geweldig. Ik ben al blij als ik een pepertje in mijn maaltijd overleef. 
Van de week had hij dat flesje voor zich staan om zijn kommetje pinda-soep mee op te leuken. Dat ging wederom bijzonder subtiel. 
Enter collega 'R'. Jawel, die ene. 
Die wilde ook wel eens weten wat dat was. En na enige uitleg, wilde hij zijn prakje er ook wel mee uitrusten. Ik gok erop dat de uitleg (bewust?) wat vaag was gehouden, want ondanks dat hij te horen kreeg dat een nano-druppeltje tergrootte van een virus-deeltje voldoende was, volgde er een wat sardonisch "dit is een beetje te veel". Gevolgd door een gretig verwachtingsvolle grijns in mijn richting. 
Het effect was niet minder dan spectaculair. 
Die arme 'R' kon niet stilzitten. De tranen van ellende spoten uit zijn ogen. Zijn bril vloog van pure verbijstering van zijn hoofd. Hij klapte dubbel en de brand in zijn mond was dusdanig heftig dat hij van de hitte rondjes rende door de kantine. 
En daar bleef het niet bij. 
Helaas. 
Ik had toen ik dat flesje gekocht nooit echt naar de ingredienten gevraagd. Gewoon de heetste. 
Dus ten langen leste pakte ik dat flesje eens op om te kijken wat er nu precies in zit. 
Dat bleek aardig vruchteloos, want er stond weinig informatiefs op. Je moest het maar voelen.
Ik had moeten weten dat na een paar weken best wel intensief gebruik, er echt wel wat gemorst was langs de randen. 
En voelen zou ik het. 
Ik besefte mijn fout vrijwel meteen toen ik mijn lippen voelde branden. En stom: ik likte langs mijn lippen om dat branderige gevoel weg te krijgen. 
Redderen met suikerzakjes, bleek er wel hilarisch uit te zien, maar totaal niet te helpen tegen deze 2000000 miljard aan scovilles die mijn mond teisterden. 
Uiteraard begon ik als een complete waanzinnige mijn handen te wassen. 
Maar dat spul was sterker dan ik. 
Veel sterker. 
 Ik kan u vertellen: rijden met brandende mannelijkheid is geen pretje. Hippend van de fik in mijn kloten, stond ik de aankomst van die oranje idioot uit Amerika gade te slaan. Trillend van ellende stond ik mijn passagiers met opeengeklemde kaken te tellen. 
Een gewaarschuwd mens... 
De hel. 

We vinden nogal eens wat in onze bus. Mensen verliezen de meest gekke spullen. De afdeling "Lost and Found" draait jaarlijks overuren met alle zooi die op zo'n luchthaven achtergelaten wordt. 
Hoe mensen het voor elkaar krijgen om bijvoorbeeld hun beenprothese te vergeten, is echt iets dat mijn voorstellingsvermogen te boven gaat. Maar ook kan ik me met regelmatigheid verbazen over vergeten paspoorten of telefoons. 
Ik moest eens achter een jonge moeder aanrennen omdat haar zuigeling zijn speen had uitgespuugd. Dit was een zuiver altruïstische daad mijnerzijds. Het lijkt me vooral voor de overige reizigers wreed om een hele vlucht uit te zitten met een krijsende baby die zijn speen mist. De vrouw in kwestie graaide zonder boe of bah die speen uit mijn handen, stopte hem eerst in haar eigen mond, en toen in die van haar baby. Prima, dan geen dank. Dan zeg ik lekker ook niet dat ik die speen liggend op de vloer vond. Je doet maar. 
De kleuter die door mij herenigd werd met haar knuffel, leverde me een gulle lach en welgemeend "thank you" op. Om vervolgens enrhousiast uitgezwaaid te worden, toen het kind het vliegtuig betrad. 
Zo vond ik eens een briefje van 200. Geen euro's, maar een mijn onbekende munteenheid. Daar heb ik toen de coördinator voor laten komen. Want 200 leek me vrij veel. Bij overhandiging had de coördinator al wat onderzoek gedaan. Bleek uiteindelijk een paar Europese centen te zijn. 
Uiteraard heb ik wel eens wat plakkaten kots gevonden. En ook een volgekakte luier werd eens achteloos in de bus achtergelaten. 
Bij waardevollere zaken, wil ik nog wel eens achter de passagiers aan rennen, al roepende over een tasje. Meestal maak ik dan een grapje dat ik de eigenaar wil vinden, omdat verkopen op Ebay mij teveel moeite is voor een te lage opbrengst. Krijg dan altijd wel de lachers op mijn handen. 
Maar laatst vond ik een theezakje. Hangend onder een klapstoel. 
Hoe die daar kwam, heb ik geen idee van. Het idee dat iemand dus blijkbaar de moeite neemt om dat zakje aan de onderkant van een klapstoel te klemmen, en vervolgens zijn of haar thee gaat maken, door het kopje precies eronder op de grond te zetten, en dan telkens erop te zitten en op te staan. 
Ik weet het niet. 10 voor de creativiteit, 0 voor de opruimkunsten van deze thee-liefhebber? 
En waarom doe je dat op een vliegveld? Waarom ga je niet thuis 1001 creatieve manieren van theezetten ten uitvoer brengen? 
Onder collega's is overigens de concensus dat met name Nederlandse passagiers het meeste doen denken aan varkens die de boel al dan niet moedwillig gewoon smerig maken en achterlaten. Dat geeft wel te denken.

Het zal ook de gemiddelde lezer niet ontgaan zijn: het keffende Nederlandje ging de NAVO top organiseren. En uiteraard moest meneer Poetin ook laten weten dat hij mee zou kijken: hij sloopte wat kabels bij stationnetje Amsterdam Zuid om zo iedereen die er toch moest zijn, lekker op de zenuwen te werken. 
Oprecht medelijden had ik met ons Koninklijk huis. Ik geloof geen seconde dat Maxima en Willem zo wereldvreemd zijn, dat ze het oprecht leuk vinden om zo'n Trump bij zich thuis te hebben. Je zal met die maniakale baviaan onder 1 dak moeten verkeren, mét je gezin. Zouden ze extra kettingen op de deur van Alexia hebben gelegd? Of zouden ze Trump in een of ander vochtig kelderkamertje hebben opgeslagen? Ik vrees van niet. Hoewel ik het wel jolig vind om voor me te zien hoe Donny een muffe boterham met zwetende graskaas als ontbijt probeert door te slikken. Of een daverende hoestbui krijgt, omdat hij een hagelslagje inhaleerde.  
Maar wat er voor mij echt bovenuit stak: mensen die klagen dat die hele NAVO-top 1 miljoen per minuut kost. Ja. Er gaan minuten voorbij dat ik 1 miljoen niet op mijn rekening heb staan. Laat dat maar eens bezinken. 
De keerzijde van die medaille vond ik dan wel weer heel erg geestig: in de hele wijde omgeving van de randstad was er gedurende die top niet één escort-dame te vinden of te boeken. 
Die twee gegevens stelden mij dan weer gerust: die miljoenen komen dus linksom of rechtsom toch wel weer terug in de economie. 

Goed, dit alles maar weer geschreven hebbende, eindigt mijn weekend, het uwe begint. Maak er wat aangenaams van.