Vervoeren en vervoerd worden door pareltjes. En wat viezigheid.

 In de categorie: "Pareltjes van het Platform". 
We hebben een nieuwe collega. R. Ik zal zijn naam niet voluit noemen, maar hij voldoet aan het stereotype dat ik me bij zo'n voornaam heb gevormd. 
Overigens wil ik hier benadrukken, dat de term pareltje hier op geen enkele wijze cynisch dient te worden opgevat. Integendeel zelfs. 
R. is een jong gozertje die voor de verandering zijn werk goed, gemotiveerd doet, zonder bussen kort en klein te rijden. Zonder fouten en stommiteiten. Dat is wel eens anders.... 
R. is ook iemand bij wie het concept "informeel" een geheel nieuwe betekenis krijgt. In no-time was het "maat", "vriendje" en "gabber". 
Ik had, met wat beter mijn best doen, zijn vader kunnen zijn. 
Los daarvan is hij trouwhartig en behulpzaam. Gul en heel erg "tussen neus en lippen". 
Kortom: ik vind het een prima aanwinst. 
Een voorbeeld van zijn gulle behulpzaamheid: als hij toevallig voor de poort staat, zal hij geen seconde aarzelen, hij brengt me wel even naar mijn parkeerplaats. Uiteraard doen we dat niet zonder rokertje, welke hij en passant onder mijn neus houdt. Hij is gul. 
Van de week had hij helemaal een route: hij zou eerst collega M. naar p30 brengen, en dan mij naar p44. 
Hij opent zijn auto, ik stap rechts voor in. Tot onze verbazing, schopt hij de bestuurdersstoel naar voren, en zegt tegen collega M.:"zo, als je naar p30 wil, breng je jezelf maar. Hij zakt in zijn achterbank, en laat collega M. het zelf lekker verder uitzoeken. Grinnikend van ongeloof en toch wat hakkelend, stuurde zij zichzelf keurig netjes naar haar parkeerplaats. Wat de hilariteit vergrootte, was het feit dat R. in al zijn altruïsme pas halverwege de rit een vloermop in zijn rug voelde drukken. En vervolgens 5 minuten bezig was met bedenken van hoe dat ding daar kwam, wat het daar deed, en vooral waarom hij niet op de hoogte was van het feit dat hij überhaupt zo'n ding zou hebben. 
Aangekomen bij p30, was het mijn beurt. Of ik mezelf maar even naar p44 wilde rijden, hij had echt nog even geen zin. 
Toen kwam hij wel voorin zitten, en bij het wegrijden, stak hij een rokertje op. Die gaf hij aan me door, en omdat ik geen spelbreker wilde zijn, nam ik het maar van hem aan. 
Probleem daarbij was, dat ik niet gezien had dat het de peuk was, die hij al aangestoken had. (Servicegerichte buschauffeur, had hij dat gedaan, zodat ik niet tijdens het rijden die peuk nog zelf aan moest steken, daarbij niet op de weg voor me lettend, maar op het vlammetje en de peuk, en dus eigenlijk meer opportunistisch, om zelf zo veilig mogelijk aan te komen). Ik greep die brandende peuk dus ongezien vast bij de gloeiende (GLOEIENDEGODVERSEGLOEIENDE) askegel. 
Aldus opgetekend: we hadden een heel erg gezellige rit. Voor dit soort gozertjes teken ik. Kom maar door.

Een ander pareltje, en ook weer in de positieve zin van het woord: Hij was een piloot, op weg naar huis. En blijkbaar in opgewekte staat. Een kort, nadrukkelijk doend, aanwezig kereltje. Hij kwam als laatste bij de gate naar buiten, en stelde zich op, net achter mijn chauffeursstoel, precies op een plek waarvan ik graag heb dat mensen er gaan staan: buiten mijn blikveld. 
Vanaf het moment dat ik begon te rijden, was het een gezellige spraakwaterval. En niet alleen kletste hij graag, hij luisterde ook graag. En zo ontspon er zich een gesprek over ADHD, over bevriende piloten. Over werkwijze en over gebrek aan inzicht. Over gezinnen en het belang van een goede balans in je leven. Over geluk en verdriet. Het was kortom: een prachtig ritje. Heel erg gezellig. Kan ik een dienst lang op teren.
Ja. Heel prachtig, misschien wel té gezellig.  want ik had net uitgelegd hoezeer wij moeten opletten, op van alles en nog wat, en goed in de gaten houden dat we altijd dubbelchecken of we bij het goede vliegtuig stonden. Uiteraard reed ik prompt dat goede vliegtuig voorbij, en kon vervolgens dus een extra "round of shame" maken, om alsnog bij het juiste toestel aan te komen. 
Daar aangekomen, stapten we uit en onze conversatie ging gewoon op zijn "ouwe-jongens-krentenbrood" verder. Zozeer zelfs dat de turn-around-coördinator ons uiteindelijk bijna kwam smeken of we alsjeblieft een einde wilden maken aan ons gesprekje, want die kist moest nu toch echt wel de lucht in. 

Een ander pareltje: vorige week "vierden" we ons 11-jarig jubileum als getrouwd stel. 
Koraal. 
Staal. 
Gekkengetal. 
We doen het al 11 jaar heel erg goed. Als je niet al te kritisch kijkt. Ga je kritischer kijken, doen we het al 11 jaar heel erg goed. We meppen elkaar niet alle hoeken van de kamer in. We schelden elkaar niet (zonder noodzaak) de huid vol. We zetten het niet op een zuipen en/of spuiten. En ons kind komt er weliswaar niet zonder kleerscheuren vanaf, maar dat doet ze hoofdzakelijk helemaal zelf. Dat kan ze zelfs beter dan wij met ons tweetjes bij elkaar. 
Kortom: 11 jaar lief en leed. Gekkigheid. En nog steeds going strong. (Dat zal er ook wel mee te maken hebben dat Ilse een erg goed besef van fatsoen heeft, en haar minnaars op tijd het huis uit werkt, zodat ik dat niet hoef te doen). 
Volgend jaar, 13 december is ons 12,5 jarig huwelijk. Dit jaar hebben we aan dit jubileum niet zoveel gedaan. Mijn schoonpa en schoonmoe kwamen langs, met overheerlijke gebakjes, maar dat was het wel. 
Ik zat te denken om bij de kringloop een mooi, ouderwets stalen (een mooie verwijzing naar het stalen-jubileum, leek me) strijkijzer voor Ilse te kopen, maar Ilse zei achteraf weinig subtiel dat ze blij was dat ik dat niet had gedaan. 
En dan was er nog vaderdag. Zoals het een echte dochter betaamt, kreeg ik een pracht van een fotolijstje, zelf versierd, met een pracht van een foto erin. Zo'n foto die prachtig is, maar een opname van een moment dat ze niet met allemaal boeven- en andere streken bezig was. Plus een boek van Kluun. Over de pubertijd. Deze man heeft twee boeken geschreven over de pubertijd, en beiden zijn aanraders. Gewoon kopen, als je kind in de (pré)pubertijd terecht dreigt te komen. 

WAARSCHUWING: HET NU VOLGENDE VERHAAL IS NIET, HERHAAL: NIET!!! VOOR MENSEN MET EEN MINDER STERKE MAAG, OF BEELDDENKERS (OF EEN COMBINATIE VAN DIE TWEE)!!!!

U bent gewaarschuwd. 

Ik ben gediagnostiseerd met het 'prikkelbare darm syndroom'.  (U kunt nog afhaken). 
Dat is niet erg. Daar ga ik (vooralsnog) niet aan dood. Het levert (vooralsnog) geen al te genante taferelen op. Het was inmiddels vier jaar geleden dat ik me bij de toenmalige huisarts meldde met wat vage klachten vanuit de onderzijde van mijn ingewanden. Ik moest een potje poep inleveren, ik moest een paar buisjes bloed afstaan, en een paar weken later kwam de uitslag: het is geen Crohn, het is geen kanker (hoera!) maar verder weten we het niet, gaan we niet zoeken, leef er maar mee, succes! So much voor de patiënten-zorg van Castrovalva te Almere. 
En ik leefde nog lang en gelukkig. Dat wil zeggen: de eerste 4 opvolgende jaren. 
Want de afgelopen weken, merkte ik dat het vanuit het vooronder weer onprettig werd. Ik zal de details besparen, vooral ook omdat er weinig tot de verbeelding sprekende details zijn. Anders dan onrustig. Onprettig. 
Ik meldde me inmiddels bij mijn nieuwe huisarts. Een jongedame, die naar me luisterde. Ik wist zeker dat dat vorige onderzoek maar 1,5 jaar geleden was, zij wist me op basis van het dossier te melden dat dat dus al 4 jaar was. 
Ik moest op tafel gaan liggen, en zij begon in mijn buik te prikken, te douwen en te hengsten. En, heel gek, toen ze links op mijn darmen begon te hakken, voelde ik het rechts. En vice versa. Maar:  vooral vlak onder mijn borstbeen vond ik haar aanrakingen niet bepaald het summum van jolijt. Mijn torso is wel eens op erotischer wijze door een jonge vrouw gestreeld, zeg maar. 
Of ik toch maar even een afspraak wilde maken met de echo-afdeling, want ze wilde een echo laten maken van mijn buik. En ik moest wederom een potje poep inleveren en een paar liter bloed afstaan. 
En ik kreeg een pakketje mee voor het verzamelen van mijn verteerde 'hello fresh' maaltijd. 
(Ik zou nu toch écht serieus overwegen om af te haken, u bent gewaarschuwd!!!)
De vorige keer dat ik zulks moest doen, heb ik vakkundig en definitief uit mijn geheugen gewist, en toen ik van de week die excersitie weer moest uitvoeren, realiseerde ik me waarom. En nu weet ik ook weer dat het de vorige keer nog onder het genot van ons oude toilet was. 
Ons oude toilet was namelijk zo'n plateau-pot. De poep kletst met zo'n natte plof op het plateau, en je moet dus met het meegeleverde schepje, het poep-potje vullen. Een walgelijke taak, omdat je met je neus wel heel erg dicht op de opbrengst van een dagje verteren zit. 
Inmiddels hebben we dus zo'n plons-pot. U weet wel: de pizza van gisteren valt een kleine 15 centimeter naar beneden (al dan niet glijdend langs de achterwand van de pot, en een streep trekkend waar de remsporen van een landende Airbus jaloers op zou zijn) en met de plons bewerkstelligt dat een soort van koude billendouche, maar dan minder fris. 
Gelukkig is de medische wereld ook dáárop ingesteld: je krijgt dan een passend zakje mee. Die plak je op de wc-bril, en als het goed is, plas je voor dat zakje langs, en de poep ploft in dat zakje. 
Dat klinkt prettiger dan het in de praktijk is. 
Want nu zag ik mij dus voor de extreem walgelijke taak om met het meegeleverde schepje, dat goed kneedbare zakje te legen. En zie dat maar eens voor elkaar te krijgen, want zo'n plastic zakje beweegt (heel gek) heel erg mee. Daar waar zo'n plateau gemaakt is van solide keramiek. Met als gevolg dat je, omdat je er geen nog walgelijkere bende van wil maken, erg voorzichtig bent, en dus vaker aan het scheppen en roeren bent in de materie. En pech: toen streek ik met het volgeschepte schepje, langs de invouwende rand van het zakje. 
Ik moest kokhalzen. Heel erg kokhalzen. Echt heel erg kokhalzen. 
Zo erg dat Ilse dacht dat ik daar op het toilet groots en meeslepend aan het overlijden was, nog voor er wat voor diagnose dan ook gesteld had kunnen worden. 
De rest van de opbrengst heb ik zonder morsen in een vuilniszak weten te stoppen, die in beton gegoten, met lood bekleed en in de restafvalcontainer geflikkerd. 
Bent u er nog? 
Moest u kokhalzen van de beschrijving? 
Moet u nagaan hoe het is om dat in het echt te doen. En dan de geur erbij. 
U bent er nog! Respect! Maar u was gewaarschuwd. 

Goed, dat geschreven hebbende, heb ik mijn vrije dag er alweer voor de helft op zitten. Ik wens eenieder een uitgelezen weekend toe.