Een weekje met andere dingen.

Het vaderschap is wennen.
Na al die jaren nog steeds.
En het ding is: net als je gewend bent aan bepaalde dingen, hebbelijkheidjes en onhebbelijkheidjes, maakt ze mentaal of fysiek een sprongetje omhoog, opzij of omlaag en mag je weer heel ergens anders aan wennen.
En nét als je.... Enfin, u snapt het concept.
Zo was ik er nog maar net aan gewend dat mijn dochter -beter dan ik- snapt hoe electronica werkt, hoe software van apps werkt, of ik kreeg al schattige filmpjes toegestuurd van wanstaltig getekende monsters die dan met zo'n hoog k-pop achtig stemmetje iets volslagen klefs zeiden.
Of filmpjes die volgens mijn dochter van 10 het summum van dijen-kletserij zijn.
Soit. Ik laat het me (meestal) geduldig aanleunen.
Maar dan ineens een filmpje met de tekst:"stuur dit aan iemand die je superlief vindt".  Uiteraard smelt mijn hart dan. Ik voelde me even helemaal warm worden. Jente is veel beheerster in haar affectie en aanhankelijkheid dan ik. Dus zo'n filmpje is dan best leuk. Mijn ego groeide als een malle. Ik gloeide van trots en blijdschap.
Ik reageerde daarop met een hartjes-emoticon, en vervolgens klonk het vanaf de bank:" Oh, huh?! Die had helemaal niet naar jou gemoeten".
En vervolgens verwijderde ze het bericht zonder verdere ceremonieële poespas.
Daar ging mijn ego. Mijn gloeiende blijdschap werd met een paar liter ijswater geblust.
Ik weet weer waar ik sta. Op het level van de grappige kattenfilmpjes. Of zo.

En hij is weer gevallen. Het kabinet.
Dit heeft ons allemaal een hoop geld gekost. Het is niet bijna genant. Het is een werkelijk blatante, beschamende vertoning van compleet incapabele idiote clowns geweest.
Stuk voor stuk.
Men regeerde niet. Men sneerde elkaar af op sociale media. Men loste geen problemen op. Men deed gewoon helemaal niks. Ja, oeverloos ouwehoeren, kinderachtig schelden.
Maar wat is er nu precies beter geworden? En voor wie? Niet voor Nederland. De politici en hun "achtenswaardige" tweede-kamer melkmuilen. Die wel. Die hebben nog een paar jaar aan wachtgeld, omdat ze zich zogenaamd voor Nederland ingezet zouden hebben. Wat een farce. Wat een schaamteloze diefstal van gemeenschapsgeld.
"De gewone man", waar Wilders voor zou zorgen, is alleen maar geconfronteerd met meer inflatie. De woningcrisis is niet eens in de buurt van een plan van aanpak gekomen. De zorg: duurder dan ooit. Toeslagen-affaire, geen kans op snellere gerechtigheid. Asielcrisis? Voor zover daar al sprake van was: geen oplossing. Lerarentekorten: nog steeds even groot. En "de gewone man"? Door Wilders al net zo hard in de steek gelaten als door al die andere zelfverklaarde wereldverbeteraars.
Oke, laat ik ze niet al te zeer door mijn cynische mangel halen: er zijn inmiddels plekken waar ik weer 130 mag rijden. Ik zou zo snel even niet weten waar, maar dát is ze toch maar mooi gelukt. Poehee...
Ik stel voor dat we in November Geert Wilders zo ongelooflijk hard afstraffen voor alle gebroken beloften en alle walgelijke geld- en tijdverspilling, dat hij van pure vernedering politiek asiel aan gaat vragen in het land van zijn echtgenote. Ik geloof dat hij sowieso wel erg geil wordt van die (al even walgelijke) Hongaarse natnek Orbán, dus hij zal daar meteen statushouder worden, en alles van de Hongaren kado krijgen.
Maar ja. Nu ook Wilders zijn kans op grandioze wijze heeft weten te verkloten, moeten we maar weer zien welke drabzak nu met onze stem mag gaan stunten. 

De afgelopen paar vrije dagen heb ik nuttig besteed.

Mijn werkschoenen waren namelijk in een steeds sneller tempo aan het slijten.
Met 3 jaar klossen over het toch wat stroevere asfalt van een vliegveld, waren de zolen wel aardig van hun profiel verlost, en niet alleen dat: de bovenkant begon tekenen van kunststof-leer-stiksel-vermoeidheid te vertonen.
Ik vind versleten schoenen met gaten niet alleen omwille van het representatieve plaatje niet heel prettig, maar ik heb er ook gruwelijk de pest aan als ik natte voeten krijg tijdens mijn werk.
En voor 60 euro gekochtte Nike Air Max, die het aan mijn voeten 3 jaar volhouden, dat vind ik serieus een mooi resultaat.
Ze mogen met pensioen. Dat wil zeggen: ik heb ze naar de kast verbannen, want ze zijn nog niet helemaal kapot. En als de nieuwe schoenen toch niet helemaal bevallen, kan ik ze nog een weekje aftrappen.
Die nieuwe schoenen, was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wilde dus weer Nike's. Voor de zomer zweer ik bij sneakers. Gewoon omdat officiële werkschoenen mijn voeten net zo nat maken als lekke, ouwe sneakers in de regen. Maar dan niet van regen, maar van overmatige zweetvoeten.
Ik ging naar een heusche Nike "factory-store", alwaar ik een paar keer vergeefs op wat hulp rekende. Het personeel communiceerde simpelweg niet. Ze verstonden geen Nederlands, en waren te belazerd om in het Engels even te kijken of een bepaalde maat voorhanden was. Oke, laat maar dan.
De buren hadden ook Nike's, maar toen trok ik toch weer wat anders aan. Iets dat een soort orgasme voor mijn voeten bleek. Ik had al eens een paar Sketchers waar ik uiteindelijk al binnen 3 maanden mijn voetzolen aan het beton blootstelde, maar sinds ik werkschoenen van Sketchers heb, ben ik wél om.
Vol trots showde ik mijn nieuwe 'patta's' aan Jente.
Om een laffig duimpje van haar te krijgen. Ik snap op zich wel dat effen zwarte schoenen niet heel erg tot haar verbeelding spreken. Ooit hoop ik dat wij op mijn werk schoenen mogen dragen die wél tot de verbeelding van een 10-jarig meisje spreken. Dat zou de boel aardig opfleuren. Ik weet het zeker.
Wat voor mij ook een must was in de afgelopen dagen: ik had van mijn omgeving (lees: schoonouders, schoonbroer, echtgenote, vader, zus etc...) een pracht horloge gekregen. Een heuse Timex, met een olijfgroene, leren band. Een automaat, want dat wilde ik graag. Superblij mee. En elke keer dat ik er naar kijk, kijk ik met genoegen naar een kleine Snoopy die erop staat. Was een tijdelijke uitgave.
Maar goed, zo'n horloge heeft dan wel een aardig lange levensduur, het bijbehorende lederen bandje heeft dat zeker niet. In elk geval niet bij mij. En dat is dan ook gelijk het nadeel van zo'n tijdelijke uitgave. De bandjes zijn gewoon niet te krijgen. En als ik dan al op artikelnummer het wereldwijdeweb afstruinde naar dat bandje, kreeg ik weliswaar een plaatje van dat bandje te zien, ik kreeg de prijs te zien, maar ook een oneindig frustrerende tekst "NIET MEER LEVERBAAR". Uiteraard wil zo'n site dan toch iets aan je verkopen. De suggesties die ze me deden, varieërden van licht roze siliconen bandjes, tot zwarte "kroko"-lederen bandjes. Maar niks dat past bij een vrolijk, olijfgroen horloge met de eeuwig vriendelijke Snoopy erop.
Dus toog ik naar de lokale juwelenman. Daar even wat opties bekeken en uiteindelijk voor een stalen bandje gegaan. Of ik maar met een uurtje terug wilde komen, want hij had er al een stuk of 6 in de wachtrij staan.
Prima, ik woon vlakbij, het kind is op schoolreis, dus ik hoef verder niet zoveel.
Bij het ophalen bleek dat het bandje dat ik koos heel erg sterk te zijn. Niet alleen het bandje was heel erg sterk, de sluiting was dat ook. Eenmaal om mijn pols, bleek dat die nog een paar schakeltjes kleiner mocht, maar wat we ook probeerden, dat sluitinkje wilde niet open. Gewoon niet. De juwelenmevrouw brak haar perfect gemanicuurde nagel op dat bandje.  Gezamenlijk staarden we naar de nu van haar eigenaresse gescheiden nagel die op de toonbank lag te zieltogen. "Dat is nu ook weer niet helemaal de bedoeling, mompelde ze", en kwam vervolgens met een eng uitziende tang op me af om dat bandje te lijf te gaan. Eind goed, al goed. Ik heb een nieuw bandje. Die moet ik wel met een broodmes eerst even losklikken, maar dat zal met de tijd wel beter gaan. En ik kan dus nog lang genieten van mijn horloge.

De pareltjes van mijn werk.                                       Het was een vlucht op een wat verderaf gelegen buffer-platform. Ik was bus nummer 1. Het was er een rommeltje van allemaal net even te dicht bij het vliegtuig staande apparatuur. Mijn bus was vol, de stewardess boven reageerde goed en adequaad op mijn seintje, en ik liep kalm naar mijn stuur. "OOYYY!!!". Werd er geroepen, en ik draaide me toch eventjes om. Normaliter reageer ik daar niet echt op, ik ben namelijk geen hond, maar goed, in theorie kan het zijn dat iemand me probeert te waarschuwen voor levensbedreigende situaties. Dat was niet zo. Een passagier van dik over de 50 balkte me dit toe. Gevolgd door de vraag of ik van de assistentie-bus was. (En dit terwijl ik dus -in mijn werkplunje- op weg was naar het stuur van mijn bus). Ik antwoordde ontkennend, en vervolgde met een vraag of ik meneer misschien zou verder kunnen helpen. Maar tijdens die vraag, draaide de man zich om, negeerde me volslagen en deed alsof ik niet meer bestond.                                          Wauw...  De man beende naar de gereedstaande assistentie-bus, en ik schudde deze onbeschoftheid van me af, stapte in, en reed met mijn passagiers naar de terminal. De rest van de passagiers moet uiteindelijk zo vlot mogelijk naar de terminal. Bij die terminal aangekomen, werd ik aangesproken door een dame: Of ik de chauffeur was van de bus. Ik antwoordde bevestigend, en toen kwam het: zij vond dat ik haar man vergeten was.                     Huh? Ik haar man vergeten? Hoe had ik moeten weten dat ik verantwoordelijk zou zijn voor andermans echtgenoot? Nog even los van het feit dat ik echt niet van alle miljoenen reizigers kan of zelfs maar wil weten met wie ze een relatie of verband hebben. Ik vroeg haar of haar man degene was die mij om assistentie wilde vragen, en vervolgens zonder verder fatsoenlijk te communiceren met mij wegliep, zonder terug te komen, zonder daarbij te denken aan het feit dat zijn vrouw in de bus zat, die toch echt naar de terminal moet, met alle andere mensen?De dame in kwestie begon te schutteren, en ik verwees haar naar de terminal, en dat ze binnen moest wachten op haar man, die vast met die assistentie of een andere bus naar dezelfde plek zou komen. 

Een ander pareltje is een collega. En dit niet in sarcastische zin. (Gelukkig is ze niet het enige pareltje, want er zijn er meer). Deze collega was mij en ons een stapje voor en ging naar Zuid Korea op vakantie. Uiteraard wilde ik weten hoe het daar was, en of ze genoten had van de exotische lekkernijen. Bleek dat ze zomaar een heel klein souveniertje voor me mee had genomen. Een pakketje met een pen (altijd handig als platformchauffeur), een magneet en een sleutelhangertje. En die hangt nu bij Ferrie, de roze flamingo aan mijn tas. Ik vind dat oprecht leuk. 

En dat maar weer geschreven hebbende (wederom op mijn telefoon, want onze laptop heeft besloten dat hij geen verbinding meer wenst te maken met het netwerk, waardoor ik dus niet meer mijn account in kan. Apparaat nummer 2 dat een actieve middelvinger naar me opsteekt, aangezien ook de vaatwasser enthousiast de brui eraan geeft. Dus als de lay-out raar is, ligt het daaraan), begint het weekend. Ik wens u allen een beste.