Onbegrip

"Kun je die bus dan niet even aan de kant zetten, dan?"
Vol onbegrip staarde ik, zeer ingehouden kreunend van de krampen naar mijn telefoon.
En mijn brein begon beelden te vormen. Hoe ik dat zou moeten doen.
Mijn lichaam had besloten dat mijn verkeerd gevallen voedsel er zo pijnlijk, dun en explosief mogelijk uit moest. Precies 2 ronden na mijn eetpauze. In een split-second vormde zich het beeld dat ik al spuitpoepend door de kantine rende, mijn bus instapte, met een van spuitpoep doorweekte broek in de stoel ging zitten en de bus een paar meter verder op neerzette, om al spuitpoepend weer door de kantine terug naar het toilet te rennen om af te maken waar mijn lijf mij mee martelde. Los van het spoor van ellende dat ik achter zou laten in de kantine, zou op zijn best de stoel van de bus rijp zijn voor de verbrandingsoven.
Naar mijn idee had ik best duidelijk uitgelegd waarom mijn bus in de weg zat, en ik snapte dus echt niet dat de verkeersleiding me vroeg om die bus aan de kant te zetten. Maar ja. Het zou zomaar kunnen dat ik in mijn peristaltische ellende gewoon niet duidelijk was.
Achteraf konden we er samen om lachen, reed ik mijn volgende rit met slechts 4 minuten vertraging, en dat was dat.
Een bijzondere dienst weer.

Zoals ik al schreef: er zijn behoorlijk wat bedrijven die dingen naar mijn aanwezigheid, en de meest leuke en toepasselijke leek mij de GGD.
Het traject naar de tijdelijke baan was al ingezet, tot en met getekend contract aan toe. En toen kreeg ik een onontwarbare shitload (excusez le mot, ik zit nog een beetje met mijn hoofd in het vorige avontuur) aan informatie op me af. Informatie die voor 70% niet van toepassing was op mijn functie. En via maar liefst 4 verschillende apps en accounts moest ik zelf maar de voor mij bedoelde e-learnings en andere relevante informatie halen, en dat was een verplichting, anders zou ik niet mee mogen doen met de real-life trainingsdag.
Dit alles onder het motto:"Welkom en zoek het uit".
Tijdens een eerder gesprek was verteld dat ik 5 uur bezig zou zijn met al die e-learnings, maar alleen al uitvogelen welke voor mijn functie relevant zijn, kostte me 5 uur. En toen was ik erachter dat de verwachtte zelfstudietijd 20 uur was, maar nog niet wat ik dan van die 20 uur moest doen.
Ik heb vervolgens met het betreffende uitzendbureau gebeld. Geen contact gekregen. Ik heb gemaild. Geen reactie.
Ik zocht contact omdat ik er (misschien naïef) vanuit ging dat als je ergens tegenaan loopt, je bij je werkgever moet zijn om het op te lossen.
De reactie van het uitzendbureau was schokkend: doodse stilte. Gewoon helemaal geen.
Uiteindelijk, een dag voor de training, heb ik mijn ontslag maar ingediend, nog zonder één seconde gewerkt te hebben. Dat is zelfs voor mij een record.
Een dag nadat ik aanwezig had moeten zijn op de real-life training, kreeg ik een verbaasde, teleurgestelde mail van het uitzendbureau. Dat ze zo niet willen werken, en mijn ontslag accepteerden.
Blijkbaar genoeg mensen bij de GGD, en ik hoop dat de GGD dit avontuur niet leest, want dan komt het uitzendbureau welke ik niet bij zijn Unieke naam zal noemen, er niet best vanaf.
Exit dus, en door naar een andere baan die me leuk lijkt: gewoon koerieren.
Die waren een stuk minder veeleisend, en willen me hebben. En is nog best te combineren met een dienstje af en toe op Schiphol. (Waar ik ze dus dankbaar voor ben, want ze willen de uitzendkrachten niet kwijt, en proberen af en toe ons er toch bij te houden om feeling te houden, ondanks dat er eigenlijk helemaal geen werk is).

Zo rond januari, ben ik al helemaal in vakantiestemming. Al een heel aantal jaren probeer ik Ilse zover te krijgen dat ze actief meezoekt en meedenkt over de volgende bestemming.
Voorpret is ook pret, toch?
Ik zoek, en schift, ik filter, ik kijk foto's, en ik verheug.
Ilse ziet dit allemaal met lede ogen aan. Zij begrijpt niet zo goed waarom ik een half jaar van te voren al onze vakantie vast wil leggen.
Mijn redenering is: hebben is houden. Als we geboekt hebben, hebben we wat om naartoe te leven. Dat is weinig spontaan, maar ik ben dan ook niet de meest spontane mens in de wereld.
Inmiddels is het bijna maart, en heb ik nog niks weten te boeken. Ik moet Ilse een paar keer vol onbegrip hebben aangestaard. En zij mij. We snappen elkaars beweegredenen niet zo goed. Of de achterliggende motivatie achter die beweegredenen niet. Omdat we op een heel ander level opereren of denken. Niet gezegd dat Ilse daarmee minder intelligent is, maar onze breinen zijn nu eenmaal iets anders ingesteld.

En dit zijn relatief onschuldige vormen van onbegrip die ik in mijn zeer recente verleden tegen ben gekomen. Er zijn natuurlijk veel meer dingen waar ik met mijn bescheiden pet niet bij kan.
Zo is daar een partij die zich Forum voor Democratie noemt.
Die heeft in de afgelopen maanden al vaak laten zien dat hun idee van democratie niet strookt met wat democratie werkelijk is (of zou moeten zijn).
Maar de laatste stunt van meneer Beaudet, het aanzetten tot stemmen-ronselen is toch wel een van de meest bizarre dingen die ik mocht zien.
Dan noem je jezelf Forum voor Democratie, en vervolgens ga je iets doen dat zo gruwelijk tegen de democratie ingaat, dat je stante pede je partij een andere naam moet geven. 2e piratenpartij of zo.
Wat een losgeslagen cowboy is die jongen.
Het is niet alleen volslagen tegen de democratie in, het is gewoon illegaal om stemmen te ronselen.
En het is ranzig.
Maar ja. Als ik stemmenwijzers, of kieswijzers doe, kom ik uit bij partijen die ik ook niet echt lust. Ik voel mezelf als behoorlijk rechts, dus de VVD zou een goede optie zijn. Ware het niet dat de VVD straks rechtstreeks tot gevolg gaat hebben dat Ilse geen insuline meer kan betalen. En dus doodgaat.
Ik zie veel goeie dingen bij de VVD, maar dit ene puntje is bij mij behoorlijk heikel, moet ik bekennen.
Te kleine partijen vallen sowieso af. Bijeen vind ik, net als Denk of PVV gewoon te eng. Niet dat ik bang ben, maar hun punten zijn niet mijn punten. Code oranje wordt geleidt door iemand tegen wie een behoorlijk onderzoek loopt, en om daar nu mijn stem aan te verspillen, lijkt me waanzin.
Christelijke partijen zouden een optie zijn, ware het niet dat met name de SGP er wat levensbeschouwelijke opvattingen betreft volslagen van God los lijken te zijn geraakt. Dus hou je de christenunie over. Maar ja.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik heb nog wel even de tijd om te bedenken wie ik mijn stem gun. Maar voor een zwevende kiezer als ik, is dit telkens weer een lastige keuze.
Misschien maar gewoon blanco. Omdat ze mijn stem allemaal niet waard zijn. En wel zo veilig, want dan kan ik weer lekker mopperen over al die mensen die wel op de VVD stemmen, en vervolgens boos zijn dat die hun verkiezingsbeloften juist niet, of wel waarmaken.

Hoe dan ook: ik ga straks nog even een dienstje werken, en dan is het weekend.
Ik wens u allen een goeie toe.

Een achtbaan

Het is toch wel weer fijn om te merken dat ik niet anders ben dan anderen.
Gewoon een van de 17 miljoen mensen die op wat voor manier dan ook last heeft van de maatregelen rondom Covid. Gewoon een van de velen die zich afvraagt of de genomen maatregelen nog wel opwegen tegen de ziekte.
Of het middel niet erger is dan de kwaal.
Ik vraag het me af, maar aangezien ik geen betere middelen weet, volg ik maar gewoon wat er gezegd wordt.
En ja, net als alle andere 17 miljoen mensen, ben ik er wel een beetje klaar mee. Gisteren had ik een skypegesprek met wat collega's van de KMar. Heel fijn om die koppies weer even te zien. Heel fijn om die stemmen weer even te horen. En ondanks dat er beslissingen worden genomen bij defensie, waarvan ik oprecht vind dat ze verder gaan waar elke vorm van logica al lang en breed is afgestorven, zou ik er best wel een tank benzine voor over hebben om gewoon weer even in real life met dat volk te praten, te geinen, ja zelfs muziek te maken.
Op het platform is het rustig. Dat weet ik omdat ik als uitzendkracht nauwelijks nog nodig ben. Ze moeten er bijzonder blij met me zijn, want als het tegenzit, sta ik op straat. En vanuit bedrijfsmatig standpunt, heb ik daar alle begrip voor. Maar ook daar mis ik het werk, de collegialiteit en de humor. Ik mag volgende week vrijdag weer, en ik verheug me erop als een complete gek.
Het is niet eens dat ik me verveel, want Jente en Ilse houden me lekker bezig. Maar ons huis is niet al te groot, en dus komen de muren sneller op me af dan ik wenselijk acht, en puur alleen al om sociaal gezien niet al te vreemd te worden, zou ik gewoon willen werken.

Ik zou gewoon willen werken, dus heb ik mezelf de laatste weken helemaal suf gesolliciteerd.
Ik heb zelfs bij PostNL gesolliciteerd. Als pakketbezorger. Zij bieden maar liefst 10 hele euro's en een paar centen bruto. Per uur, dat dan weer wel. Financieel gezien geen argument om daar te werken, maar het helpt wel tegen de mentale en fysieke stilstand die ik ervaar. Dat dat mijn grootste motivatie was, liet ik mezelf iets te duidelijk ontvallen, maar toch werd ik niet meteen geweigerd, integendeel. (Let wel: ik benoem dit als stilstand, welke op zichzelf gezien niet positief is, maar ik ben absoluut niet weer bezig om in een depressie te raken. Daar heb ik geen zin in, en daarvoor voel ik me ook gewoon veel te prima).
Ik solliciteerde bij een voedselbezorger, die beter salaris biedt, mogelijk ook leuker werk (want lekker lang en veel onderweg zijn, en die paar keer dat ik daadwerkelijk uit moet stappen om die kratten voer eruit te smijten, neem ik dan maar voor lief).
En ik solliciteerde bij de GGD, als "allround medewerker". Die bieden een prima salaris, uitdagend en tijdelijk werk, en het is weer eens wat anders. Dat lijkt me wel leuk. Want mijn eerste alinea is natuurlijk gewoon een beetje gezeur, maar wat kun je in deze situatie beter doen dan er iets áán doen en er nog voor betaald krijgen ook. En omdat dit een tijdelijke baan betreft voor zolang als covid een dingetje is in de wereld, komt het mij ook wel prima uit. Want ik kan het dan prima combineren met die paar diensten op mijn zo geliefde platform, een eventuele opstart bij defensie, en als dit covid gedoe achter de rug is, ben ik klaar bij de GGD, en kan ik mijn werkzaamheden op Schiphol weer gewoon oppakken.
En ik deed een sollicitatie bij het CBR om opgeleid te worden tot examinator. Daar viel ik in eerste instantie af, maar ik kreeg een mail waarin ze vroegen of ik toch nog interesse had. Dat traject ga ik ook volgen, al was het maar om te kijken hoever ik kom. Lijkt me op zich ook wel heel erg tof.
Een rollercoaster dus. Want in 1 week tijd, zijn er 4 bedrijven die me hebben willen, en dat op zich is ook al een kunst, en redelijk ego-strelend. Wat er allemaal van overblijft, weet ik nu natuurlijk niet, maar het is op zich best spannend allemaal.

En dan wordt er door en vanuit het onderwijs naar mij gelonkt. In eerste instantie voor het vak Nederlands. En de hypocriete taalnazi in mij, maar ook de geëngageerde, sociale en uitleg-grage goochem in mij zag en ziet dat best wel als een realistische mogelijkheid. Ja, heus. Ik geef u, lezer, een paar seconden om weer op uw stoel te stappen, nadat u van verbazing er vanaf donderde....

De eerste poging was via een opleidingsinstituut, dat zijinstromers werft voor docenten in het mbo. Klonk allemaal best goed, en ik zou van de week terug gebeld worden. Dat is niet gebeurd. Ik ging tijdens het wachten op hun belletje nadenken over hun volgende uitspraak:"Het is een pittig traject, maar je hebt wel tijd voor een bijbaantje". Nu heb ik niet helemaal kunnen achterhalen wat de doelgroep van dit traject is, maar Ilse wees mij er niet ten onrechte op dat een bijbaantje nagenoeg onmogelijk genoeg kan verdienen om zoiets basaals als de hypotheek en het eten voor ten minste Jente van te betalen. Een bijbaantje, zou genoeg zijn, want ik zou al snel ook gaan verdienen. Dat "snel" werd niet nader gespecificeerd. Nu heb ik bijzonder veel over voor mijn toekomst en zo, en ik zou er goed mee en van kunnen leven als ik zelf wat kilo's af zou vallen omdat we moeten bezuinigen op eten. Maar Jente moet gewoon nog groot groeien, en dat lukt niet zo goed zonder eten. En ik vrees dat ook de ABN bank zo zijn mening zal hebben over mijn omscholing als dat betekent dat ik een x-aantal maanden geen hypotheek betaal. Ze zullen lankmoedig zijn tegenover de mensen die door covid in de problemen kwamen, maar voor een omscholingstraject zullen ze minder begrip tonen, vermoed ik zo.
Maar goed, uiteindelijk heb ik niks meer van ze gehoord, dus mijn vraag of het echt allemaal bij mij vandaan moet komen, zal onbeantwoord blijven.
Daarnaast heb ik een beetje rond gebeld zo her en der, en zijn er financieel gezien aantrekkelijker wegen om in het onderwijs te raken.
Maar daar doet zich dan een wat bizarre emotionele rollercoaster voor.
Het onderwijs lijkt me heel erg leuk. Maar zou het zo leuk zijn dat ik mijn werk op bijvoorbeeld het platform er voor wil opgeven? Ik twijfel heel hard. Want als ik dat stuur van die BYD in mijn klauwen heb, en over de rondweg laveer, en naast dikke vliegtuigen mag parkeren, voel ik me toch wel heel erg in mijn sas. Tuurlijk, het onderwijs betaalt veel beter dan het personenvervoer. En geeft me heel andere uitdagingen, wat goed zou zijn voor mijn soms op gekke punten vastgeroeste brein. Maar in mijn werkzame leven heb ik 1 ding geleerd: je kunt beter minder verdienen met iets dat je met veel plezier doet, dan veel verdienen met iets waar je een pleurishekel aan hebt.

Met de uitdaging bij de GGD, de bus en defensie, denk ik dat ik voorlopig wel goed zit. Als het allemaal zo lukt als dat ik het voor me zie. Maar covid heeft inmiddels heel wat plannen en wensen in de koelkast gezet, of simpelweg een streep erdoor getrokken.

Het mooie is dus wel dat ik hoe dan ook veel tijd met Jente doorbreng, (Ilse werkt thuis, en dat is als chauffeur een wat lastig ding, dat thuiswerken) en ik haar ook steeds meer zie groeien. haar gevoel voor humor, heeft ze beslist van mij. Dat toch wat platvloerse, bijna mannelijke, lompe gevoel voor humor.
Haar woordgrapjes, en ook uitdrukkingen, waar als volwassene mijn bek 2 etages van naar beneden stort, heeft ze van ons samen.
Haar onhandigheid heeft ze beslist van haar moeder. Ze durft veel, is daarin absoluut onhandig, en als iets niet lukt, uit ze haar frustratie dan weer meer op mijn manier.
En in al die dingen groeit ze. Wordt ze wijzer. En vreten als een bootwerker. Niet normaal. Zit er een hele maaltijd in, wil ze gelijk weer eten. Waar ze het laat, mag Joost weten, maar als ik haar de kans zou geven, zou ze de hele voorraadkast plunderen inclusief het kattenvoer en vragen om de restjes.
Ze zal wel in een groeispurt zitten.
Gelukkig is ze nog niet te oud om met mij te spelen, lol te maken of zo af en toe hand in hand over straat te lopen, en daar geniet ik dan toch wel van.
Hoeveel generaties kinderen zijn er niet opgegroeid zonder dat pa thuis was? Jente en ik hebben dat geluk dus wel. En dat is ook wel onbetaalbaar.

En om dat allemaal weg te spoelen (letterlijk) ga ik morgenochtend in Overijssel met een collega buschauffeur mijn auto eens wassen. De gozer heeft daar lol in, en heeft ook lol in Citroën, dus dat schept een band. En na alle pekel van een keiharde, ijskoude, lange winter mag het ook wel even. Mijn antraciete auto heeft zo'n verdacht wit waasje. Ik begreep dat er een McDonalds in de buurt zit, dus na het wassen ga ik genieten van een big tasty, want ik heb begrepen dat juist die ongelooflijk lekkere burger eruit gaat, en ik dus voor de betere burger maar beter voor een Dubbele Whopper met kaas en bacon kan gaan bij de concurrent.

Goed, dit alles geschreven hebbende, begint het weekend, en wens ik u allen een goede toe. |

Het werkt, klootviool.

Nu zal ik toegeven dat we een imposante collectie nutteloze zaken in huis hebben.
Ik noem een verzamelingetje modelauto's, een trekzak (a.k.a. accordeon) een viool en een keur aan apparaten die verder nergens voor gebruikt worden, maar bij aanschaf heel erg noodzakelijk leken.
En al die meuk, daar moet of kan wat mee.
En al die meuk, doen we of kunnen we niks mee.
Zo ook de viool. Die is niet van mij, ik ben trompettist en dingen met snaren zijn dus ver beneden mijn decibel-verlangen. Oftewel: hard en lomp, anders vertrouw ik het niet.
Die viool is dus van mijn betere helft, en as I type wordt het ding tevoorschijn gehaald, voor het eerst sinds dat ik haar heb leren kennen.
Die viool heeft al talloze verhuizingen min of meer overleefd, en een paar maanden geleden (en dit verwacht je niet, van iemand die inmiddels 2 van mijn brillen gemold heeft) liep het ding averij op.
Dus moest naar een vioolbouwer. Iets met een gestapelde kam of zo. Voor mij reden om geheel altruistisch aan te bieden dat het ding wel in mijn hout-opslag mag, zodat ik er op later moment een leuke, arti-farti vitrine van zou kunnen maken, maar dat was blijkbaar niet de bedoeling. Viooltje moest weer speelklaar gemaakt worden.
En een paar weken later (zegge vorige week zaterdag, toen de sneeuw losbarstte) kon de viool opgehaald worden. Maar goed, om voor een viool nu door sneeuwstormen te gaan rijden, vind ik werkelijk zonde van de benzine, en alle eventuele schade voortkomend uit ongelukken. Gingen we niet doen.
Maar goed, die vioolbouwer heeft blijkbaar ook geen onbeperkte ruimte, en genoeg reserve onderdelen om andere violen op het podium te houden, dus vanmorgen moest het kreng eindelijk eens ophalen.
Ilse ging liever niet, want glad en koud en niet fit, dus als ideale echtgenoot, stapte ik min of meer monter achter het stuur van mijn onvolprezen Citroen om dat ding op te halen.
De eerste 300 meter was het glibberen, en de laatste 300 meter was het glibberen, voor de rest heb ik heerlijk genoten van mijn nieuwe audio.
En dan komt het moment waarop ik mij mentaal beter voor had moeten bereiden: ik kreeg een viool in mijn handen gedrukt.
Er zijn twee soorten muziekinstrumenten: trompet, en trompet-begeleidende-instrumenten. En nu kreeg ik dus voor het eerst in mijn leven zo'n trompet-begeleidend-ding in mijn handen. Ondanks dat het in die straat best normaal zou zijn om met een viool te lopen, voelde ik me toch enigszins beschaamd. Opgelaten. Ongemakkelijk. Gleed nog bijna uit over het ijs, maar ik wist me, met behulp van de viool overeind te houden.

Om vandaag te bereiken, moest ik eerst gisteren door.
En gisteren had ik weer een dienst op het platform, een sluitdienst. Op zich niks aan de hand, heb zelfs nog een paar passagiers weten te strikken om bij mij in te stappen.
Maar dan moet je ook weer naar huis. om 2400 uur. Dus in spertijd. Niemand mag zonder reden op straat zijn.
Nou moet ik zeggen dat ik in sommige opzichten onbehoorlijk naief ben, maar mijn thuisreis ging niet zonder diverse ongemakkelijkheden.
Ik wilde rap thuis zijn, dus zou het zo kunnen zijn dat ik ongewenste, maar terechte aandacht trok van een paar agenten op patrouille. Die aandacht kreeg ik, en ik verwachtte half en half een stevige boete. Ten slotte wie zijn gaspedaal vloert, loopt de terechte kans dat hij snelheidsbelasting moet betalen.
Dat viel mee. Ik kreeg een reprimande voor het feit dat ik maar liefst 5 kilometer per uur harder reed dan toegestaan, en geheel deemoedig accepteerde ik dat.
Maar, of ik ook maar even wilde verklaren waarom ik niet thuis was.
Ik keek wat sullig naar meneer agent, en naar mijn bijzonder herkenbare jas. Keek weer terug. En vroeg toen oprecht verbijsterd wat meneer agent dacht dat ik op dit onzalige uur aan het doen was.
Het dragen van bedrijfskleding met naam van het bedrijf was niet voldoende. Gelukkig had ik de werkgeversverklaring op mijn telefoon staan, waarmee ik aan kon tonen dat ik met een goeie reden op onzalige tijden buiten was.
Mijn verbazing zit erin dat als je bedrijfskleding draagt, die door de kleur licht geeft in het donker, het toch wel duidelijk is dat je aan het werk bent.
Want als ik inbreker of relschopper zou zijn geweest, zou ik daar geen hoge-zichtbaarheids-kleding bij dragen, al was het maar om te voorkomen dat de ME het wel heel makkelijk heeft om me te meppen.
Die kleding is voor een inbreker ook al niet praktisch, dus mijn verbijstering over het feit dat mijn kleding al duidelijk aangaf dat ik moest werken, maar niet als zodanig te accepteren was, zal ongetwijfeld naïef zijn geweest.

Ik mocht dus afgelopen week weer 2 diensten op Schiphol invullen. En dat is weinig. heel weinig. Ik snap dat ze er ongelooflijk blij met me zijn, want als uitzendkracht, ben je wegwerpmateriaal. Ik snap ook dat het zo nu eenmaal werkt in het bedrijfsleven. En ik ben onverminderd blij als ik weer naar het platform mag, want het werken is gewoon top.
Ondertussen verveel ik me de tyfus.
Zozeer dat ik bij PostNL heb gesolliciteerd. Ik moest tijdens dat gesprek aangeven waarom ik solliciteerde, en ik was misschien iets té eerlijk toen ik zei dat met hun salaris, de financiele motivatie nagenoeg 0 was, maar dat ik gewoon iets tegen de verveling zocht.
In de categorie uitdagingen van formaat, heb ik mezelf ook ertoe gezet om te solliciteren als docent in het MBO. Ik heb mezelf nooit echt als docent gezien, maar diverse gesprekken met mensen uit het onderwijs, brachten mij toch op het idee dat dat nu juist wel wat voor me zou kunnen zijn. Groot was dus ook mijn verbazing dat het eerste gesprek met dat instituut best wel positief verliep. Niet gezegd dat ik dat ga kunnen doen, maar het kwam allemaal erg professioneel over. Want er zijn haken en ogen.
De eerste is dat ik gevoelsmatig het platform van Schiphol heel erg ga missen.
Dan is er de financiele component. Want gedurende 1,5 jaar zal het houtjesbijten zijn. En mogelijk financieel gewoon niet haalbaar, omdat ik tijdens het opleidingstraject wel iets maar geen salaris krijg waarvan ik hypotheek en eten kan betalen. En dat zijn twee stevige hobbels. Misschien wel onneembare hobbels. Maar dat moet de toekomst maar uitwijzen, en een beetje onderzoek doen. Avondje googlen of zo.

Ik heb zonet voor het eerst van mijn leven, vrijwillig, op het ijs gestaan. Zonder schaatsen, want als moeder natuur had gewild dat we ons als sierlijke zwanen over het ijs zouden verplaatsen, had hij ons wel smalle voeten gegeven.
Maar Ilse en Jente hebben schaatsen, en wie ben ik om dan de spelbreker te zijn.
Ik was in eerste instantie wat huiverig (pun intended) want de ijsmeesters van de elfstedentocht, verklaarden dat het ijs in Nederland volstrekt onbetrouwbaar was. En zij hadden gelijk, want diverse eigenwijze prutsneuzen moesten van de hofvijver in Den Haag gered worden.
Maar mijn figuurlijke huiveringen gingen over in letterlijke toen ik samen met mijn meisjes het ijs betrad, en Jente al kirrend en koerend samen met ons haar eerste ijskoude stapjes maakte.
Toch leuk.

Goed, dit alles geschreven hebbende, is mijn weekend dan ook min of meer begonnen.
Ik wens u allen een goede.

Bedpret en andere leuke dingen.

 Het bed van Jente dus.
Om mee te beginnen stond dat in Nieuwegein. En Nieuwegein ligt net bij Utrecht langs de A27 en dan moet je een paar hoge bruggen over. Op zich niks geks, ware het niet dat de "grote" auto nog geen trekhaak heeft, en Ilse's kleine autootje wél. Sinds vriendje Ken de auto van Ilse onderhanden heeft genomen, vertrouw ik er blindelings op dat dat kleine dappere kreng die aanhanger ook wel trekt want ten slotte ligt er dezelfde motor in als in de C4, en dat is bepaald geen tamme kanarie, dus hoppa.
Dus hoppa, maar ik zei net al: je moet er een paar hoge bruggen mee over, die aanhanger is niet zo zeer zwaar als wel groot en dus was ik erop bedacht dat ik wel een paar klappen van de wind zou moeten opvangen. Ik zat schrap achter het stuur, en er gebeurde dus helemaal niks. Ik kreeg geen klap van de wind. Wél zat ik erbij alsof ik een klap van de molen had gehad. Als een soort van oma die te bang is om te rijden, twee handen aan het stuur in een greep des doods, samengeknepen billen en meer. Niet dat dat zo voelde, maar ik wilde gewoon voorbereid zijn.
De verkopers van het bed waren vriendelijke, doch ietwat alternatieve mensen, die net als ik voorliefde hebben voor zelf maken.
En bij thuiskomst bleek dat de aangebrachte bestickering net niet helemaal afdoende was, en ruimte liet voor interpretatie. Op zich maakte mij het niet zoveel uit. Wat niet lijkt te passen of wat raar is, pas ik aan. Ik hou van hout.
Ik grapte nog dat we wel het een en ander over zouden houden, want we wilden het bed toch nog afmaken naar Jente's en onze smaak.
Dat we echter 24 planken over zouden houden, is iets waar zelfs de ikea van zou gaan smullen van plezier.
Heel erg leuk was dat de verkoper in de hoogslaper een soort van sterrenhemeltje had gemaakt met ledlampjes. Iets dat wij ook heel graag voor Jente wilden. Dat had de verkoopster niet gemeld.
Goed, het was een zaterdag en zondag stevig doorwerken, maar toen stond er ook een bed waar we trots op waren.
Het duurde tot donderdag voor ik tijd en ruimte had om voor de bovenverdieping een geschikte trap te maken. De verkopers gebruikten daarvoor een soort van trapkast met laden van de ikea. Wij wilden in verband met de ruimte wat anders. Het feit dat het wat langer duurde om iets te maken, lag er vooral in dat Ilse (terecht misschien wel) toch haar bedenkingen had bij mijn niet uitgetekende en verbaal bedroevend slecht uitgelegde idee.
Ilse wilde er over nadenken, en kwam met allemaal suggesties die ik ook wel in mijn hoofd had, maar wat lastig kon uitleggen. Ik ben nu eenmaal geen ervaren beddenbouwer, ik weet wel dat wat er in mijn hoofd zit, meestal wel goed is. Maar ja. Zie dat maar eens goed uit te leggen. Zeker als het om de veiligheid van onze spruit gaat.
Uiteindelijk goed geslaagd. Mooi geworden. Stevig.
En een absoluut unicum: Ja, ik heb mezelf verwond tijdens het klussen, dusdanig dat ik voor mijn eigen comfort tijdelijk mijn trouwring moest verplaatsen naar een andere vinger, maar dat was dus ook echt maar éénmalig.
Wat overigens niet zeggen wil dat ik niet talloze heiligen af heb gestoft tijdens dit gehele proces.
Maar dat was het meer dan waard. Tijdens het opbouwen van het bed, hadden we Jente eventjes een nachtje uitbesteedt aan opa en oma zodat we alle rust en ruimte hadden om te werken. Toen Jente weer thuiskwam, en we haar haar nieuwe kamer lieten zien, werden haar ogen zo groot als schoteltjes, en haar enthousiasme was als een kleine nucleaire bom. Wat was/is ze blij. Juichend, springend, lachend en babbelend trok ze door haar kamer en het huis.
Machtig mooi om de blijdschap van een kind over zoiets simpels en basaals als een bed te zien.

Over Ilse gesproken: ook daar ben ik mateloos trots op. Na een paar lange, zware jaren, waarin ze door haar werkgever letterlijk ziek is gemaakt, waar ze door haar werkgever letterlijk de afgrond in is getrapt, en waarbij haar werkgever het zo bont maakte, dat er sancties tegen werden ingesteld, maar waarin haar werkgever vooral liet zien dat het hele concept van goed werkgeverschap bij hun in elk geval een beschamende wassen neus is, is mijn Ilse, die kleine doordouwer, dat dappere kreng, die volhouder er in geslaagd om weer een heel klein beetje boven die afgrond uit te krabbelen. En nee, we zijn er nog lang niet, maar ze heeft het toch maar voor elkaar gekregen om weer een heel klein beetje daadwerkelijk aan de slag te gaan. De eerste tekenen zijn hoopgevend. Haar werkgever, die op een gegeven moment wel 40 man-uren aan zeer uiteenlopende specialisten inzette, om één werknemer 4 uur te laten opbouwen en reintegreren zou zich kapot moeten schamen. Wat een aanfluiting. Wat een bende incompetente clowns daar. Maar mijn Ilse, die laat zich niet kennen. Die wil door. Die wil opkrabbelen. En dat doet ze, ondanks de tegenwerking die ze heeft moeten ervaren. Hoppa.
Mag ook gezegd worden.

Even terug naar vriendje Ken. Die verkocht mij dus mijn 4e C5, mijn 3e C5 met 2.0 16v motor, mijn 2e C5 berline/sedan, mijn 1e antraciete auto.
Een auto die van alle luxe en gemakken is voorzien, behalve van een trekhaak en goeie audio.
Goed, voor een muzikant ben ik onbehoorlijk onverschillig wat audio betreft: als de fabrikant het goed vindt, vind ik het ook goed. En met enige verbazing hoorde ik vaak hoeveel geld mensen uitgeven aan audio in hun auto. De prijzen duizelden me, en ik vond het nooit het geld en de moeite waard om er meer aan uit te geven dan helemaal niets. Er zijn zoveel andere (nuttige/leuke) zaken om mijn zuurverdiende geld aan uit te geven.
Bovendien: er komt helemaal geen goeie muziek uit die audio Radio 538, SlamFM, Q-music.
Maar mijn laatste aankoop, daarvan hoorde ik zelfs dat het geluid niet veel soeps was. En na verloop van tijd begon het me zelfs te ergeren. Dus twijfelend liet ik me aan Ken ontvallen dat zelfs ik begon te merken dat de standaard audio me tegen begon te staan. En audiofiel die hij is, begon hij meteen enthousiast te praten over upgrades, en er volgden termen die ik nauwelijks begreep, maar zijn enthousiasme werkte aanstekelijk.
Dus, om mee te beginnen, liet ik hem een bescheiden setje speakers en tweeters bestellen, waar hij zo hoog over opgaf: Focal. Qua prijs nog best te behappen, omdat het de basis set was. En omdat ik toch een trekhaak wilde, maar een afspraak gemaakt om dat hele gedoe in 1 dag allemaal te laten installeren.
Bij die trekhaak ging het mis: de op kenteken etc geleverde trekhaak bleek niet te passen. Jammer maar helaas. Maar toen ik de auto startte en het geluid van mijn nieuwe audio mocht horen... Ik ben er serieus diep van onder de indruk. Wat een puur geluid. Wat een genot om meer diepte, meer helderheid, en meer natuurlijk geluid van de muziek te horen, die je afspeelt. Ik vond de rit van de Klomp naar Almere wat te kort.

Terug naar het bed van Jente.
We hadden dus flink wat planken over. Dit omdat het dakwerk dat erbij zat, door ons vervangen werd door een nog op maat te maken stoffen dak, die verschuifbaar is.
Ik was al een hele tijd bezig met het maken van een vitrinekast. Gewoon, voor de lol. Ik had namelijk een paar autoruiten liggen, en omdat die van een Citroën afkomstig waren, leek het me een leuk idee om daar een vitrinekastdeurtje van te maken.
Een losse ruit in een deurtje plaatsen, dat je op maat moet maken, is best een klusje waar je even over na moet denken. Maar uiteindelijk is dat gelukt. Niet super-professioneel of zo, maar het is dusdanig gelukt dat ik best trots ben op dat deurtje. (Dat heeft nu, geassembleerd een nacht in de schuur gestaan, en ik hoop van ganser harte dat ik het ding niet aan gruzelementen aantref als ik straks ga kijken).
En van de planken, zaagde, lijmde, en schroefde ik de rest van de kast. Ik vind hem best geslaagd, voor een eerste poging. Nu nog de overige huisgenoten overtuigen van de noodzaak van die kast.

Dit gelezen hebbende, zult u vast denken: heeft die vent niks te doen? Nee. Helaas. Mijn werk op het platform ligt griezelig stil.
En nu, meer dan ooit, mis ik mijn collega's. Muziek of  Bus.
Want hoezeer het ook een gift is, dat ik zo kan genieten van mijn gezin en geklus, ik vind werken ook gewoon leuk.
Hopen op beter, maar weer.

Dit geschreven hebbende, maak ik me op voor een koud en wit weekend. (Los van de sneeuw, moet ik mijn kastje nog verven).
Ik wens u allen een goed exemplaar toe.