Een achtbaan

Het is toch wel weer fijn om te merken dat ik niet anders ben dan anderen.
Gewoon een van de 17 miljoen mensen die op wat voor manier dan ook last heeft van de maatregelen rondom Covid. Gewoon een van de velen die zich afvraagt of de genomen maatregelen nog wel opwegen tegen de ziekte.
Of het middel niet erger is dan de kwaal.
Ik vraag het me af, maar aangezien ik geen betere middelen weet, volg ik maar gewoon wat er gezegd wordt.
En ja, net als alle andere 17 miljoen mensen, ben ik er wel een beetje klaar mee. Gisteren had ik een skypegesprek met wat collega's van de KMar. Heel fijn om die koppies weer even te zien. Heel fijn om die stemmen weer even te horen. En ondanks dat er beslissingen worden genomen bij defensie, waarvan ik oprecht vind dat ze verder gaan waar elke vorm van logica al lang en breed is afgestorven, zou ik er best wel een tank benzine voor over hebben om gewoon weer even in real life met dat volk te praten, te geinen, ja zelfs muziek te maken.
Op het platform is het rustig. Dat weet ik omdat ik als uitzendkracht nauwelijks nog nodig ben. Ze moeten er bijzonder blij met me zijn, want als het tegenzit, sta ik op straat. En vanuit bedrijfsmatig standpunt, heb ik daar alle begrip voor. Maar ook daar mis ik het werk, de collegialiteit en de humor. Ik mag volgende week vrijdag weer, en ik verheug me erop als een complete gek.
Het is niet eens dat ik me verveel, want Jente en Ilse houden me lekker bezig. Maar ons huis is niet al te groot, en dus komen de muren sneller op me af dan ik wenselijk acht, en puur alleen al om sociaal gezien niet al te vreemd te worden, zou ik gewoon willen werken.

Ik zou gewoon willen werken, dus heb ik mezelf de laatste weken helemaal suf gesolliciteerd.
Ik heb zelfs bij PostNL gesolliciteerd. Als pakketbezorger. Zij bieden maar liefst 10 hele euro's en een paar centen bruto. Per uur, dat dan weer wel. Financieel gezien geen argument om daar te werken, maar het helpt wel tegen de mentale en fysieke stilstand die ik ervaar. Dat dat mijn grootste motivatie was, liet ik mezelf iets te duidelijk ontvallen, maar toch werd ik niet meteen geweigerd, integendeel. (Let wel: ik benoem dit als stilstand, welke op zichzelf gezien niet positief is, maar ik ben absoluut niet weer bezig om in een depressie te raken. Daar heb ik geen zin in, en daarvoor voel ik me ook gewoon veel te prima).
Ik solliciteerde bij een voedselbezorger, die beter salaris biedt, mogelijk ook leuker werk (want lekker lang en veel onderweg zijn, en die paar keer dat ik daadwerkelijk uit moet stappen om die kratten voer eruit te smijten, neem ik dan maar voor lief).
En ik solliciteerde bij de GGD, als "allround medewerker". Die bieden een prima salaris, uitdagend en tijdelijk werk, en het is weer eens wat anders. Dat lijkt me wel leuk. Want mijn eerste alinea is natuurlijk gewoon een beetje gezeur, maar wat kun je in deze situatie beter doen dan er iets áán doen en er nog voor betaald krijgen ook. En omdat dit een tijdelijke baan betreft voor zolang als covid een dingetje is in de wereld, komt het mij ook wel prima uit. Want ik kan het dan prima combineren met die paar diensten op mijn zo geliefde platform, een eventuele opstart bij defensie, en als dit covid gedoe achter de rug is, ben ik klaar bij de GGD, en kan ik mijn werkzaamheden op Schiphol weer gewoon oppakken.
En ik deed een sollicitatie bij het CBR om opgeleid te worden tot examinator. Daar viel ik in eerste instantie af, maar ik kreeg een mail waarin ze vroegen of ik toch nog interesse had. Dat traject ga ik ook volgen, al was het maar om te kijken hoever ik kom. Lijkt me op zich ook wel heel erg tof.
Een rollercoaster dus. Want in 1 week tijd, zijn er 4 bedrijven die me hebben willen, en dat op zich is ook al een kunst, en redelijk ego-strelend. Wat er allemaal van overblijft, weet ik nu natuurlijk niet, maar het is op zich best spannend allemaal.

En dan wordt er door en vanuit het onderwijs naar mij gelonkt. In eerste instantie voor het vak Nederlands. En de hypocriete taalnazi in mij, maar ook de geëngageerde, sociale en uitleg-grage goochem in mij zag en ziet dat best wel als een realistische mogelijkheid. Ja, heus. Ik geef u, lezer, een paar seconden om weer op uw stoel te stappen, nadat u van verbazing er vanaf donderde....

De eerste poging was via een opleidingsinstituut, dat zijinstromers werft voor docenten in het mbo. Klonk allemaal best goed, en ik zou van de week terug gebeld worden. Dat is niet gebeurd. Ik ging tijdens het wachten op hun belletje nadenken over hun volgende uitspraak:"Het is een pittig traject, maar je hebt wel tijd voor een bijbaantje". Nu heb ik niet helemaal kunnen achterhalen wat de doelgroep van dit traject is, maar Ilse wees mij er niet ten onrechte op dat een bijbaantje nagenoeg onmogelijk genoeg kan verdienen om zoiets basaals als de hypotheek en het eten voor ten minste Jente van te betalen. Een bijbaantje, zou genoeg zijn, want ik zou al snel ook gaan verdienen. Dat "snel" werd niet nader gespecificeerd. Nu heb ik bijzonder veel over voor mijn toekomst en zo, en ik zou er goed mee en van kunnen leven als ik zelf wat kilo's af zou vallen omdat we moeten bezuinigen op eten. Maar Jente moet gewoon nog groot groeien, en dat lukt niet zo goed zonder eten. En ik vrees dat ook de ABN bank zo zijn mening zal hebben over mijn omscholing als dat betekent dat ik een x-aantal maanden geen hypotheek betaal. Ze zullen lankmoedig zijn tegenover de mensen die door covid in de problemen kwamen, maar voor een omscholingstraject zullen ze minder begrip tonen, vermoed ik zo.
Maar goed, uiteindelijk heb ik niks meer van ze gehoord, dus mijn vraag of het echt allemaal bij mij vandaan moet komen, zal onbeantwoord blijven.
Daarnaast heb ik een beetje rond gebeld zo her en der, en zijn er financieel gezien aantrekkelijker wegen om in het onderwijs te raken.
Maar daar doet zich dan een wat bizarre emotionele rollercoaster voor.
Het onderwijs lijkt me heel erg leuk. Maar zou het zo leuk zijn dat ik mijn werk op bijvoorbeeld het platform er voor wil opgeven? Ik twijfel heel hard. Want als ik dat stuur van die BYD in mijn klauwen heb, en over de rondweg laveer, en naast dikke vliegtuigen mag parkeren, voel ik me toch wel heel erg in mijn sas. Tuurlijk, het onderwijs betaalt veel beter dan het personenvervoer. En geeft me heel andere uitdagingen, wat goed zou zijn voor mijn soms op gekke punten vastgeroeste brein. Maar in mijn werkzame leven heb ik 1 ding geleerd: je kunt beter minder verdienen met iets dat je met veel plezier doet, dan veel verdienen met iets waar je een pleurishekel aan hebt.

Met de uitdaging bij de GGD, de bus en defensie, denk ik dat ik voorlopig wel goed zit. Als het allemaal zo lukt als dat ik het voor me zie. Maar covid heeft inmiddels heel wat plannen en wensen in de koelkast gezet, of simpelweg een streep erdoor getrokken.

Het mooie is dus wel dat ik hoe dan ook veel tijd met Jente doorbreng, (Ilse werkt thuis, en dat is als chauffeur een wat lastig ding, dat thuiswerken) en ik haar ook steeds meer zie groeien. haar gevoel voor humor, heeft ze beslist van mij. Dat toch wat platvloerse, bijna mannelijke, lompe gevoel voor humor.
Haar woordgrapjes, en ook uitdrukkingen, waar als volwassene mijn bek 2 etages van naar beneden stort, heeft ze van ons samen.
Haar onhandigheid heeft ze beslist van haar moeder. Ze durft veel, is daarin absoluut onhandig, en als iets niet lukt, uit ze haar frustratie dan weer meer op mijn manier.
En in al die dingen groeit ze. Wordt ze wijzer. En vreten als een bootwerker. Niet normaal. Zit er een hele maaltijd in, wil ze gelijk weer eten. Waar ze het laat, mag Joost weten, maar als ik haar de kans zou geven, zou ze de hele voorraadkast plunderen inclusief het kattenvoer en vragen om de restjes.
Ze zal wel in een groeispurt zitten.
Gelukkig is ze nog niet te oud om met mij te spelen, lol te maken of zo af en toe hand in hand over straat te lopen, en daar geniet ik dan toch wel van.
Hoeveel generaties kinderen zijn er niet opgegroeid zonder dat pa thuis was? Jente en ik hebben dat geluk dus wel. En dat is ook wel onbetaalbaar.

En om dat allemaal weg te spoelen (letterlijk) ga ik morgenochtend in Overijssel met een collega buschauffeur mijn auto eens wassen. De gozer heeft daar lol in, en heeft ook lol in Citroën, dus dat schept een band. En na alle pekel van een keiharde, ijskoude, lange winter mag het ook wel even. Mijn antraciete auto heeft zo'n verdacht wit waasje. Ik begreep dat er een McDonalds in de buurt zit, dus na het wassen ga ik genieten van een big tasty, want ik heb begrepen dat juist die ongelooflijk lekkere burger eruit gaat, en ik dus voor de betere burger maar beter voor een Dubbele Whopper met kaas en bacon kan gaan bij de concurrent.

Goed, dit alles geschreven hebbende, begint het weekend, en wens ik u allen een goede toe. |