Het is weer zover. Een nieuwe blog.

 Beste mevrouw Helder en beste meneer Kuipers.

Hoi Conny en Ernst.

Ik weet niet zo goed wie van jullie nu verantwoordelijk gaat zijn voor het hele covid gebeuren, maar ik wil jullie als absoluut-niet-cynische Nederlander een gouden tip geven. Jawel, u leest het goed: geven. Ik hoef er niet voor betaald te worden.
Het wordt tijd dat we gaan accepteren dat Covid nog wel even onder ons is, en dat er weinig aan te doen is. Aan de ene kant omdat veel Nederlanders het toch altijd beter weten. Anderzijds omdat het nu eenmaal een hardnekkig kutgeval is, dat Covid.
Ik stel voor om alle maatregelen maar gewoon los te laten. Is dat dan geen overwinning voor virus-ontkenner, complotwap Willem Engel en zijn griezelige mede-fanatici? Ja, en nee.
Het wordt vooral tijd dat de gewone bevolking, die daadwerkelijk begaan is met het welzijn van elkaar niet meer te lijden heeft onder het gekrijs, gerel, geplunder, geweld en vernielzucht van een kleine minderheid aan complotdenkers. Die grote groep mensen die zich al heeft laten vaccineren én laten boosteren, heeft genoeg gedaan. Genoeg geleden. Het is tijd om louter aan hun te denken.
En omdat dat nogal onmogelijk lijkt, heb ik hier dus mijn tip.
Letterlijk álle voorgaande kabinetten hebben hun uiterste best gedaan om de cultuur helemaal naar de kloten te helpen, en daar ligt dé kans om mij en alle andere gevaccineerden vrij te laten.
Ik stel namelijk voor dat we in het noorden, oosten, zuiden en westen één of maximaal 2 van die culturele centra die nu toch leegstaan, inrichten als Covid ziekenhuis. Dus helemaal gespecialiseerd, verpleegafdeling en intensive care afdelingen. Verder niks.
Dan kan de zorg in de normale ziekenhuizen weer gewoon doorgaan, zonder dat we last hebben van die covid-patienten.
En wie dat betaalt: ook dat is goed af te dekken.
De mensen die de botte pech hebben om ondanks de vaccinaties toch dusdanig ziek te worden dat ze op een verpleegafdeling, of erger: op een intensive care afdeling komen, die krijgen dat gewoon uit de zorgverzekering betaald. Ten slotte hebben zij wel zoveel mogelijk ervoor gezorgd dat ze nu net niet besmet zouden raken en ziek zouden worden.
De mensen die ongevaccineerd naar een dergelijk ziekenhuis moeten, tja... Die moeten leven met de gevolgen van hun vrije keuze om zich niet te laten vaccineren.
En het dus zelf betalen.
Alle kosten.
En daarmee is dus iedereen blij: antivaxxer en gevaccineerden. Want de antivaxxer hoeft niet meer bang te zijn dat er nano-chips in hun tengere lijven komen, die hoeven niet bang te zijn om gemagnetrond te worden door 5g. Of dood te gaan door een vaccin. En ze hebben net als ons de vrijheid om te gaan en staan waar ze willen.
En de gevaccineerden zijn blij omdat ze niet meer gebukt hoeven gaan onder maatregelen die ervoor bedoeld zijn om antivaxxertjes te beschermen.
Win-win voor ieder.
Ik hoop dat u beiden hier even goed over wil nadenken. Ik denk zomaar dat een heel groot deel van weldenkend Nederland het hier hartstochtelijk mee eens gaat zijn.
En uiteraard wens ik u meer logistiek inzicht toe als uw voorganger, die er mijns inziens op heel veel fronten een puinzooi van maakte.
Prettige regeerperiode gewenst.

PS: De anderhalve meter maatregel mag wat mij betreft tot einde der tijden gehandhaafd blijven. Ik ben persoonlijk sociaal te awkward om het prettig te vinden dat Gert en Gerda weer blij mijn aura binnen komen huppelen.

Oke, dat was dat. Ik heb de gewoonte om mijn blogs alvast te laten horen aan mijn betere helft, en zij vroeg zich nog net niet schuimbekkend af hoe het dan moet met mensen die echt om medische redenen niet gevaccineerd kunnen worden.
En ik moet toegeven dat ik niet helemaal stil heb gestaan bij het simpele feit dat zij dan inderdaad aanlopen tegen het feit dat zij niet meer naar buiten kunnen omdat ze dan kans lopen om besmet te worden.
Dat is natuurlijk heel erg sneu. Ik vraag me dan wel af: om hoeveel mensen op de 17 miljoen gaat het dan, en waar trek je de grens om 17 miljoen mensen "binnen te houden" ten gunste van een paar mensen die echt pech hebben?
Enerzijds zou ik zeggen: als we kunnen, moeten we die mensen helpen (en ja: als dat is om, alleen al uit solidariteit met die mensen een vaccinatie te verplichten). Anderzijds: ik weet het ook allemaal niet, maar er zullen vast wel knappe koppen zijn die hier veel beter een oplossing voor kunnen verzinnen als ik.

En daarover gesproken:
Mijn lijf heeft me een vreselijke loer gedraaid. Doet-ie vaker, het sekreet.
Brave en intelligente burger die ik ben, haalde ik van het weekend mijn booster. Wederom Pfizer. Een van de velen, vrees/denk/verwacht ik. Maar als mijn idee wordt overgenomen door die gezondheidsministers, kan ik de opname in een covidziekenhuis niet zelf ophoesten, en hey: ik wil serieus niet liggen creperen, dus hier met die spuit.
De vorige 2 vaccinaties gingen er zonder slag of stoot in, en erna had ik nergens last van. Top.
De booster daarentegen...
De avond erop, was er niks aan de hand, maar zondag werd ik toch een partij ziek/zwak/misselijk.
Letterlijk.
Stijf op plekken waar ik oprecht niet van wist dat ik er stijf kon worden. Pijn op plekken waarvan ik niet wist dat ik ze uberhaupt had. Misselijk. Moe, koortsig, futloos.
Alsof ik ineens 80 kilo aan was gekomen.
En Jente, die lieve, kleine, zorgzame Jente...
Die stommelde op een gegeven moment naar boven, terwijl ik lag te rillen van de kou. Komt ze even later naar beneden. Had ze haar kruikje gevuld met warm water, om die bovenop me te leggen.
Zo lief, daar ben ik als normaal gezien stoere kerel, niet tegenop gewassen.

Het zelfde weekend...
Zaterdag was er dus weinig aan de hand, en omdat we toch echt eens wat orde in de chaos van ons huishouden wilden scheppen, gingen we naar een bedrijf met de naam opslagman. Om wat spullen op te slaan.
Een bijzonder tafereel.
Want ter plekke is dus niemand aanwezig. Je belt met hun nummer, ze laten je op afstand binnen, je mag in de showroom hun diverse opslagruimtes bekijken, en vervolgens regel je alles verder online. Het is wel even wennen. Je praat met een levende ziel, die ergens anders is, en elektronica doet de rest.
Het gesprek zelf ging verbazend amicaal. En geheel in tegenstelling tot wat concurrenten, heel makkelijk. Geen gedoe, geen gezeur, geen overtollige administratie. Gewoon je ruimte huren, codes claimen slotje kopen en je ruimte vol knallen met de zooi die je komende tijd niet nodig hebt.
Nu moet ik daarbij aangeven dat Ilse het digitale werk voor haar rekening nam, dus dat kostte me ook geen energie aan frustratie.
Een van de zaken die we er op gaan slaan is een tent.
Een tent, waarin we dus ruimte hebben om te kamperen. Een opslagruimte huren omdat je vakantiewoning er moet staan. Ergens vind ik dat aan de ironische kant. Maar dat ben ik.

Die tent, is voor mij persoonlijk het summum van vakantie.
We hebben namelijk een oppomptent gekocht. Lekker naar de camping, en in max 15 minuten schijnt die tent te staan. Stoelen uitklappen en liggen, terwijl Jente de camping af gaat stropen om vriendinnetjes te recruteren om te gaan schooieren.
De tent weegt 25 kilo alles bij elkaar, in plaats van de dik 50 van de vorige. Geen stokken meer die door lange lussen moeten geschoven worden. Geen gerits meer ver boven schouderhoogte, en geen uitgescheurde binnententen meer.
Gewoon een paar keer puf-puf doen met de pomp (dit is een handpomp, maar luizak die ik ben, ga ik wel kijken of ik niet ergens een 12V pomp kan vinden die ik gewoon op de auto aan kan sluiten) en je tent komt omhoog. Tikkietik wat haringen de grond in jetsen en klaar.
De nieuwe tent heeft geen echte voortent, dus we moeten nog even gaan ondervinden hoe we gaan koken.
Ikzelf stelde al voor om van het zelfde merk een dagtentje te kopen, als kookgelegenheid, maar Ilse is er erg goed in om haar afkeur op optimistische wijze te brengen, dus ik denk dat dat wel goed komt. 

Zoals ik boven al meldde: ik ben sociaal vaak wat awkward. En soms leidt dat tot wat bijzondere uitspraken.
Bijna alle "moderne" techniek laat ons mensen wel eens in de steek. Dat kunnen computers zijn die er de brui aan geven. Auto's welke kuren krijgen, automatische deuren die ineens vinden dat de passanten er niet meer door mogen. Kleine ongemakken met wreveligheid tot gevolg.
Zo kon het gebeuren dat op mijn werk een draaideur besloot niet meer te willen draaien. Kan gebeuren en gelukkig zijn er dan bepaalde "short-cuts" die mensen moeten nemen om toch in mijn bus te stappen.
Dat gebeurde van de week, en omdat ik sociaal misschien wel awkward ben, maar niet altijd de moeilijkste, leidde ik de mensen vanuit de naastgelegen nooddeur naar mijn bus. Niks aan het handje, kat in 't bakkie, wederom een appel en een ei.
De collega die de volgende kudde mensen zou meenemen, was dit al opgevallen, en vroeg of ik bij de juiste deur had gestaan.
Waarop ik antwoordde: jawel, de deur is stuk, dus we nemen ze via de artiesteningang.
Met dat de laatste lettergreep geklonken had, realiseerde ik me dat mijn uitdrukking nogal gemengde gevoelens zou kunnen oproepen bij iedereen die die mededeling had gehoord, en zelfs een paar reizigers die dichtbij genoeg stonden om het te horen, moesten er luid om lachen.
Het is echt niet zo dat ik dat soort uitspraken van te voren verzin. Daar is gewoon vaak te weinig tijd voor en ik moet me bezig houden met het veilig verplaatsen van 20 ton staal, plastic en een behoorlijke hoeveelheid kilo's mens en hun (hand???)bagage.
Enigszins opgelaten voelde ik me wel.

Nog meer onhandigheid, in het kader van een ezel die zich soms wat vaker aan één steen stoot dan strikt noodzakelijk is.
Ik berichtte eerder trots dat ik het complete lego-kasteel van Harry Potter kocht. Niet alleen met woorden, maar ook met plaatjes maakte ik mijn sociale medium-kringen deelgenoot van de vorderingen van dat gebouw.
Een van de bijrollen in de boeken en films van Harry Potter wordt gespeeld door een enorme spin. Formaatje Citroën C4.
Nu wil het ding dat wij niet super landelijk wonen, maar dat er toch soms wat creaturen ons huis binnenkomen waar met name het vrouwvolk hier nogal wat walging bij voelt. Nader te noemen: spin.
Ergens op een mooie ochtend, troffen wij een bijzonder mooi en behoorlijk fors exemplaar aan. Je weet wel: zo'n exemplaar die je, als je niet al te veel geluid maakt, kan horen trippelen over de muur. Met van die harige pootjes.
En die was uit eigen beweging behoorlijk dicht bij dat Harry Potter lego-kasteel gaan kijken.
Dat zou nog eens een leuke foto opleveren: Aragog de spin, vlak bij het kasteel.
Maar wat ik ook deed, en hoe ik het ook probeerde: die spin kreeg ik niet dusdanig leuk en goed op de foto dat het qua schaalverdeling een beetje klopte. Ook Ilse deed manmoedige pogingen, en ondanks dat zij een getalenteerder fotograaf is als ik, kreeg het niet voor elkaar.
Ineens herinnerde ik me dat als je een beetje subtiel naar een spin blaast, dat dat beest dan een loopje neemt. Dus ten einde die spin ervan te overtuigen dat hij een paar centimeter moest verkassen, blies ik (naar mijn idee) een stootje lucht naar dat beest.
Dat bleek een dusdanige aanval op het beest zijn integriteit, dat die een snoekduik naar beneden nam, en onder de tafelpoot verdween.
En dit leidde dus tot gekrijs van afgrijzen van Jente, en een bitse opmerking van Ilse dat dit toch echt niet de eerste keer was. Want ik had al eens een grote spin verwijderd door hem eenvoudig met een handdoek van boven het bed weg te meppen. En weg was de spin.
Ook toen kreeg ik een prima beeld van wat er met gillende keukenmeiden bedoeld werd, zonder dat dat nu per se op het "keuken" zou moeten slaan.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend toe.

We verbazen ons helemaal naar de tering.

Toen Ilse en ik pas samenwoonden in het immer pittoreske Tiel, bleek algauw dat we gezamenlijk veel te veel spullen hadden. Meer dan dat krakkemikkige hutje dat letterlijk op instorten stond, kon herbergen.
Sterker nog: we waren zó bang dat dat hutje niks meer hebben kon dat we de piano van Ilse (toch een dinosaurus die in grootmoeders' grootmoeders tijd wellicht nog een glans van nieuwheid over zich had) er niet durfden te plaatsen. Enerzijds omdat we er heilig van overtuigd waren dat de vloer met een luide zucht onder dat immense gewicht zou bezwijken, anderzijds omdat de toenmalige buurman op zijn zachtst gezegd een pannenlap was, die weinig met muziek had.
Om toch niet al te drastisch te ontspullen, gingen wij ertoe over om een externe opslagruimte te huren. In Almere. Wel zo makkelijk, dachten we.

En het huren van die opslagruimte bleek toentertijd behoorlijk eenvoudig. Je rijdt naar zo'n boxentoko, je laat je gegevens achter, en je begint met het vullen van je opslagbox. Appeltje-eitje, kat-in-'t-bakkie.
En tot aan onze verhuizing hebben we veel gemak gehad van die opslagruimte. Toen we eenmaal in Almere woonden, woonden we groter, en hadden dus minder nood aan ruimte, ergo: makkelijk opgezegd en door met onze levens.

Fast Forward naar einde 2021, begin 2022. Het heden.
Er zijn periodes waarin het zomaar kan gebeuren dat we niet kunnen ruzieën omdat we elkaar simpelweg niet meer kunnen vinden. Het is hier soms een huishouden van Jan Steen. Opruimen is van geen van ons een sterk punt, niet in de laatste plaats omdat we beiden zo onze hobbels hebben in het leven, en daarmee dus opruimen niet tot een prioriteit gerekend kan worden.
En omdat we beiden zo onze gehechtheden hebben aan diverse spullen, en omdat het kopen van een huis dat groot genoeg is voor al die zooi niet echt haalbaar is, financieel, zitten we te denken aan het opnieuw huren van een externe opslag. Gewoon voor zut die we niet dagelijks nodig hebben (zoals kampeerspullen, we kamperen namelijk maar 1x per jaar. Of de bruidsjurk, omdat we er van uitgaan dat ons huwelijk éénmalig was, en andere spullen die eigenlijk alleen maar in de weg liggen, maar waar we om de een of andere reden toch nog geen definitief afscheid van kunnen nemen).
En omdat we blijkbaar de vorige keer bij een opslagboer goede en transparante ervaringen hadden, kozen we ervoor om voor een ruimte bij diezelfde opslagboer te gaan "shoppen".
Ik had beloofd om niet meer boos, emotioneel of geïrriteerd te zijn, dus mijn verbazing kende wederom geen grenzen.
Er was ons online een mooie prijs beloofd, en toen we ter plekke kwamen, bleek dat we niet goed gekeken hadden, want een ruimte ter plekke huren, bleek een paar euro duurder. Oke. Dat stond niet heel erg zichtbaar vermeld, maar soit.
En daar bleef het niet bij.
Want we moesten verplicht een verzekering erbij nemen á 15 euro per maand, en dat stond echt nergens in de ons toegekwijlde advertentie. Als je het over misleidende lokkertjes hebt.
Ik vind 15 euro per maand aan verzekering ronduit genant. Heeft met verzekeren helemaal geen drol te maken.
We konden wel van de verzekering afzien, maar dan wilden zij een polisblad zien waarop stond dat externe opslag gedekt was.
Met die opdracht keerden we huiswaarts om daar via onze vaste tussenpersoon het een en ander op te vragen.
Die schoot in de lach over die 15 euro per maand, en wist ons te melden dat het bij ons pakket gewoon verzekerd was.
Mooi. Dus van de week maar een ruimte bij de opslagboer gereserveerd, want we wilden toch even contact hebben over dit soort zaken. En verdomd: gelijk dezelfde dag kreeg ik een telefoontje. Hierbij kon ik mijn vraag over de verzekering wederom neerleggen, en toen wist de meneer mij te vertellen dat een polisblad alleen niet genoeg was, neeheeeeee, hun adres en naam moest er specifiek bij vernoemd worden.
Dat had de pannenlap ook wel meteen kunnen zeggen, en mijn irritatie verbazing kende geen grenzen. Ik blijf niet bezig om continu van het kastje (letterlijk, snapt u hem? Kastje = opslagruimte...) naar de muur (figuurlijk) en weer terug gestuurd te worden.
Dus dat wordt geen shurgard. Ik snap ook wel dat zij niet aansprakelijk gesteld willen worden, en als de verzekering die ze eisen en aanbieden transparant en enigszins acceptabel qua prijs was, was er niks aan de hand.
Maar de combinatie van pas achteraf het bommetje droppen van een verzekeringspremie die prijstechnisch gezien onder de noemer oplichting mag vallen, aangevuld met allemaal bizarre eisen aan een eigen verzekering die je niet in 1 keer neerlegt, maakt dat mijn irritatie verbazing toch echt voorkomt dat we hier instinken.
En toch kan ik me niet zo goed herinneren dat dat de vorige keer ook zo ondoorzichtig ging.

Maar goed, lesje geleerd. Op naar de volgende.

De verbazing blijft, en dit keer vergezeld van wat zorgen. Zorgen om het functioneren van de Verenigde Naties. De VN. Nadat Verene of Verena Sheperd zich zonder enige kennis van zaken bemoeide met het sinterklaasfeest, is het nu blijkbaar de beurt aan een of andere Nils Melzer. Een martelexpert, die zich bemoeit met zaken waar hij mijns inziens helemaal geen tijd voor zou hebben. Afgaande op wat (voor de relschoppers) comfortabele beelden, vindt deze pannelap het, en ik citeer:"een van de meest walgelijke voorbeelden van politiegeweld, sinds de dood van meneer Floyd"... Ach gut. Heeft de ME de rellende, vernielende, plunderende relschoppertjes niet zacht genoeg over de lege bolletjes geaaid? Ik bedoel: het vergelijk gaat volstrekt mank. Een doorgedraaide, racistische politieagent die doelbewust een afro-amerikaan om zeep helpt, is wat anders dan een ME'er die een ongehoorzame, plunderende, gewelddadige relschopper precies geeft wat die wil: confrontatie. En dan ook roeptoeteren dat al die relschoppers hun prettig geknipte en geplakte filmpjes naar hem sturen. Dan ben je goed bezig. Dan ben je echt willens en wetens bezig om meer ellende aan te richten dan goed is, dan ben je bezig om een land nog meer te destabiliseren. Een VN-functionaris onwaardig. Maar ik snap het ook wel: landen waar het echt misgaat, zoals Noord Korea, Myanmar en zo, zullen voor meneer Melzer wel te eng zijn. Te gevaarlijk. Dan is Nederland een beter slachtoffer voor zijn walgelijke praktijkjes in naam van de VN.
Ik weet het zeker: Willem Engel heeft deze Melzer een mooi bedragje betaald. Dat kan die makkelijk, de giften die Engel kreeg waren ten slotte ook genoeg om een landgoedje voor zijn papa (nieuw Fort oranje, maar dan in een lekkerder klimaat?)  te kopen in Spanje, dus een VN-clown kopen, kan dan ook wel.
Persoonlijk denk ik dat Nederland zijn geld wel beter kan besteden, en als de VN dit soort minkukels in dienst heeft, lijkt me dat een prima reden om de bijdrage aan de VN te beperken tot een paar euro per maand, gewoon, symbolisch. Want een Verena Sheperd en een Nils Melzer, moet je niet teveel los laten lopen. Die zorgen alleen maar voor meer ellende dan dat ze goed doen.
Hoe dan ook: serieus nemen kun je dit soort lieden niet. Maar dat is slechts mijn mening.

Ergens vorig jaar, in een vlaag van verstandsverbijstering, maakte ik een twitter-account aan. Volgens Ilse mijn tweede, want zij "volgde"al een (doodstil) account van mij.
Blijkbaar glad vergeten dat ik in een nog verder verleden al eens een account gemaakt had, waarmee ik vervolgens volstrekt niks deed.
Ik maakte dat account aan naar aanleiding van het feit dat ik een best komisch account langs zag komen van een collega buschauffeur ergens in het land. En dat leek me wel wat.
Dus, geheel tegen welke redelijke verwachting van slagen in, startte ik met de opbouw van een (waarvan ik op dat moment serieus bij hoog en laag volhield dat het mijn eerste was) account op twitter.
Dat ging wonderwel vrij rap, en hoppa. Ik was een (dus eigenlijk 2) twitteraar.
U raadt het al: never happened. Want telkens als er iets snels of leuks te posten valt, mis ik de clou, ben ik afgeleid, zie ik pas later de humor in, of is het ultieme fotomoment alweer voorbij. Dus mijn twitter blijft leeg. Zo leeg als het hoofd van T. Baudet.
Wat er wél gebeurde: met het installeren van twitter op mijn telefoon, nam twitter de boude vrijheid om allemaal suggesties te doen, van posts die ik zou moeten lezen.
De een nog erger dan de ander. Van vrouwen die rouwende families van overleden kinderen willen lastigvallen met de vraag of hun kind gevaccineerd was (dit is serieus geen onzin, gedegenereerde teefjes die onder het mom van "journalistiek" de rouwende familie van een overleden tiener willen vragen of ze gevaccineerd waren, om "de waarheid aan het licht te brengen" wat betreft de vaccinaties en de big pharma en meer van dat soort volstrekte kolder. De walgelijkheid ten top, dit soort gekken), tot figuren die de meest stupide complottheorietjes als feit de wereld in slingeren. Van rechtstreekse doodsbedreigingen aan artsen tot de tribunaaltjes van W. Engel.
En alles daar tussen in. Dat zijn dan zogenaamd de "trending topics". Omdat ik dus niks postte, kon twitter aan mijn lege account niet zien dat dat nu net het soort onzin is, dat ik niet wil zien. Ik wilde gewoon gekke kattenplaatjes, mooie auto's en debiele muziekjes of zo. Dus het zal ongetwijfeld mijn eigen gebrek aan actie zijn die twitter voor mij tot een doorsnede maakte van het slechtste dat sociaal mediummend Nederland te bieden heeft. En dan zit ik dus al op Facebook...
Na weinig beraad dat hele twitter maar weer van mijn telefoon gemikt. Ik heb er geen zin in.
Maar ja. Om je account te de-activeren is je password nodig, en je raadt t al: geen password meer in mijn geheugen.
Eindstand: Ilse volgt nu twee ongebruikte, lege accounts van ene Marnix Coster...

Het is een feit: bedrijven mogen wettelijk gezien geen rookfaciliteiten meer bieden. Dus ook op mijn werk is ons rokershokje (waar werkelijk niemand last van zou kunnen hebben) weggetakeld.
Iets over gezondheid, en iets over de volslagen absurditeit van dergelijke beslissingen, genomen door mensen zonder humor, zonder leven.
Prima, dan verplaatsen we ons gewoon, boeit me weinig, moet ik zeggen. Het bijkomende voordeel is dat de eensgezindheid onder een bepaalde groep mensen alleen maar toeneemt, het bijkomende voordeel is dat ik meer beweging heb, en dat een peuk toch weer lekkerder is.
Wat mij echter opvalt: ik werd de afgelopen dagen toegesproken door allemaal niet-rokers die er blijkbaar meer van onder de indruk zijn dan ik.
Allemaal stupide opmerkingen van zogenaamd medeleven. De vreugde om ons "verlies" spat er vanaf.
Van dat overduidelijk neppe medeleven. Niet zozeer flauw, maar de afgunst omdat wij een klein plekje hadden, kwam eruit gespat. Zielig gewoon, die mensen.
Toen ons hokje werd afgesleept, maakte ik er een paar foto's van, ergens met de hoop dat het hokje van pure tegendraadsheid in zou storten tijdens het afslepen. En ook voor mijn rokende collega's. Enerzijds om aan te geven dat het nu echt zover was, anderzijds als soort van ironisch aandenken.
Maar vele malen irritanter: er kwamen allemaal van die niet-rokende collega's zogenaamd grappig doen. Zichzelf helemaal dik maken om het vertrek van dat vermaledijde hokje.
Serieus: die mensen hebben zichzelf volstrekt belachelijk gemaakt.
Maar goed: het zal me in elk geval per dag een paar peuken besparen. En dat is winst.

En dat geschreven hebbende: nog 1 laat dienstje, en mijn weekend begint. Maak er wat moois van.

Ik verbaas mezelf met volle teugen.

 Als u dit leest, mag ik u van harte feliciteren: u heeft het nieuwe jaar gehaald. En naar ik hoop in goede gezondheid, en met een beetje goeie wil in het bijzijn van uw geliefden, naasten of zomaar wat wild-vreemden, dat kan ook.
Een heel nieuw jaar. Een heel blanco vel van 365 dagen om ons te verbazen over van alles en nog wat.
Ik zeg verbazen, want het is me opgevallen dat mensen, en ja, daar reken ik mezelf tot nu toe nog steeds toe, al snel hun verbazing over laten gaan in ergernis, woede en erger.

Standaard doe ik niet aan goede voornemens. Goede voornemens zijn namelijk een uitvinding van een naïeve ziel om andere naïeve zielen ertoe te bewegen zichzelf continu maar teleur te stellen omdat goede voornemens nu eenmaal zelden tot uitvoer gebracht worden. Kunnen worden. Omdat ze veel te hoog gegrepen zijn.
Dus voor mij geen goede voornemens. Slechte voornemens heb ik ook niet, trouwens. Ik heb geen jaar lang zitten broeden op allemaal valse streken om het mijn medemens zo moeilijk mogelijk te maken. Dat gaat redelijk automatisch bij mij, en dat vaak zelfs zonder dat daar een dringende behoefte mijnerzijds voor is. We noemen het lomp.

En nu ga ik mijn eigen geneuzel eens even kei-hard onderuit halen: ik ga de komende tussen de 41 en 54 blogs (ik zit elk jaar tussen de 41 en 54 blogs) proberen om geen ergernis uit te spreken. Geen woede. Maar alleen nog maar verbazing.
Dat is misschien geen goed voornemen, maar een belofte om te kijken of dat haalbaar is. Want als het aankomt op mijn eigen naasten is het wellicht wat lastig om mezelf kalm en onderkoeld uit te drukken. (Die zogenaamde deskundigen van niet nader te noemen zielloze, gewetenloze en onmenslijk opererende overheidsinstanties kunnen daarvan getuigen, om maar eens een voorbeeld te noemen). 
Evenzeer zal ik het lastig vinden om totaal voorspelbare zaken (een uit de hand lopende "demonstratie" annex roof- gewelds- en plundertocht van viruswappen om al maar eens wat te noemen) met zekere verbazing te voorzien van mijn mening.

Maar ik ga het proberen.
Want de afgelopen tijd betrapte ik mezelf erop dat ook ik niet geheel immuun ben voor de heersende sfeer van boosheid, onmacht en andere niet bijster positieve emoties die door het land razen.
En steeds vaker betrap ik mezelf erop dat ik er een soort van begrip voor kan opbrengen.
En er in meega, uiteraard dan komende vanuit mijn eigen point of view.
En persoonlijk vind ik dat we misschien te zeer naar het negatieve hangen. Dat we ons eigen geluk, teveel laten hangen naar externe factoren. Dat we misschien wat lomp gezegd, teveel doen alsof alles de schuld is van "die ander". Of "dat andere".

Normaliter zou ik dus een sneer uitdelen naar allemaal lieden die het nodig vinden om te schijten in hun eigen nest, en vervolgens de brandweer (die hun nesten probeert te redden) aanvalt. En terecht. Ergens.
Ik ga het eens anders verwoorden.
Ik ben verbaasd, zoniet verbijsterd over het feit dat er mensen rondlopen en -rijden in Nederland die tegen betaling van een vrijwilligers vergoedinkje zichzelf elk jaar met de jaarwisseling met vuurwerk en stenen laten bekogelen.
Ik ben verbaasd, omdat ikzelf heel anders (misschien wel veel rechtser) in elkaar zit. Iets onder het letterlijke mom van: laat ze lekker op de blaren zitten. Ze willen fik, ze krijgen fik en dan niet zeuren dat ze dakloos zijn. Dat is niet iets waar de maatschappij voor op hoeft te draaien, toch?
Dus los van mijn mateloze respect voor brandweermensen, vind ik het verbazend en hartverwarmend dat ze er zijn. En als ik de beschikking had over het talent om van een grote rots een standbeeld te maken, had ik een standbeeld gemaakt voor elke brandweerman.

Ik heb me ook zitten verbazen over het feit dat ik ook dit jaar weer heb mogen genieten van het prachtige vuurwerk. Bij mijn beste weten was er sprake van een vuurwerk verbod, maar geheel in Nederlandse traditie werd dit niet gehandhaafd, en werd het verbod met royale gebaren overtreden. Genegeerd.
En prachtig was het.
Niet de knallen. Inslagen als van een bom. Dat soort geknal vind ik persoonlijk voor mentaal minder begaafde mensen. Maar in mijn wijk hadden mensen hun spaarpot omgekeerd om werkelijk heel erg mooi siervuurwerk de lucht in te schieten.
En van pure verbazing (en dit letterlijk want ik had mijn riem niet goed vast, dus ik ben blij dat ik zo op de vroege morgen in de straat voor zover ik nu weet, in mijn eentje stond te roken, anders krijg ik van de buren de komende maanden wel heel erg rare en nare blikken te verduren) zakte mijn broek echt af: de straat was nagenoeg schoon. Tuurlijk, er lagen wat snippers. Maar onze vuurwerk-afstekende-buren hebben hun zooi gewoon opgeruimd. Dat heb ik wel eens anders gezien.
Hulde daarvoor dus.
Maar als er echt gehandhaafd werd op dat vuurwerkverbod, denk ik dat de politie aan 2 arrestantenbusjes niet genoeg had gehad. Voor onze straat, dus.

Goed.
Ik begin dit jaar dus met mijn wenkbrauwen halverwege mijn tweede nek-rol van verbazing. En dit komt deels doordat ik nu alweer bijna 14 jaar geleden een opmerking kreeg van wat ik nu de beste commandant die ik ooit had, noem. Erger je niet, verbaas je slechts. En dit ging dan over hoezeer mijn toenmalige werkgever lak had en heeft aan logica. Sterker nog: er is een gevleugelde uitspraak: Defensie gaat verder, waar de logica ophoudt.
Inmiddels weet ik, door ervaring wijs geworden, dat het niet alleen defensie is dat er een sport van heeft gemaakt om alle logica overboord te zetten.

Dit jaar is ook het jaar dat mijn betere helft en ik elkaar 10 jaar geleden leerden kennen. Dat is een leuk weetje.
De seven years itch, is bij mijn weten niet geweest (ik moet daarbij wel aanmerken dat ik niet altijd even gevoelig ben als het aankomt op hints en dat soort zaken, dus het zou heel erg goed kunnen dat die er wel was, maar dat ik die volstrekt gemist heb), dus ik ga ervan uit dat we iets van een ten years disaster krijgen. Of zo.
Maar aangezien we een kind, een koophuis en elkaar hebben, ga ik er van uit dat we dat ook wel overleven.

Okee, allemaal de beste wensen. Maak er een mooi jaar van samen. En op naar veel verbazing, verbazende blogs en mooie momenten.

De laatste voor dit jaar, nummertje 51. Fijne feestdagen en een beter 2022 gewenst.

 Ik moest gniffelen van de week. Of eigenlijk: het was geen gniffelen, het was zelfs geen grijzen. Nee, het was luid grinniken.
Randstad daagt meneer van Lienden voor de rechter.
Want Randstad heeft een vieze smaak overgehouden aan de manier waarop meneer van Lienden winst maakte, waarvoor Randstad "kostenloos" personeel leverde.
Als er één intens smerige boevenbende is, die over lijken gaat van mensen die ze voor zich laten werken, die personeel als wegwerp-artikelen te koop aanbiedt, dan is het dat viezige koppelbazenbedrijf Randstad wel.
En uitgerekend zij, gaan een ranzig zakenmannetje als van Lienden voor de rechter dagen.
Dat is geen klodder meer, dat is de complete overproductie van boter in 2021 die ze daar bij Randstad op hun hoofden hebben.
De verontwaardiging is groot, bij Randstad.
"Onze mensen hadden voor deze zaak een enorm saamhorigheidsgevoel", zo liet een getergde woordvoerder weten.
Mooi, denk ik dan. Dat gebeurt niet zo vaak bij mensen die als wegwerp-aanstekers worden weggezet bij welk bedrijf dan ook. Hebben ze dat er ten minste nog aan over gehouden, een beetje gezelligheid, want bij koppelbazen weet je nooit helemaal wat je rechten zijn, en sta je in no-time weer op straat, dus dat er even een tijd is van saamhorigheid, lijkt me alleen maar leuk. Maar wie ben ik.
Kortom: de ene boef, gaat bij de rechter janken over de andere boef. Ik hoop dat ze een rechter treffen die ze keihard uitlacht, de proceskosten laat betalen, en dat maal twee omdat ze het toch al overvolle rechtssysteem in Nederland nog meer verstoppen.
En dat die rechter inderdaad meneer van Lienden opdracht geeft om dat geld terug te betalen. Want op zich vind ik dat nog niet eens zo'n heel slecht punt.
Hoewel...
Onze overheid is dom, dommer en domst.
Dus dat er een slim etterbakje is die vervolgens met de centen gaat rennen omdat er allemaal ambtenaren te stom zijn om uit hun doppen te kijken, is een logisch gevolg ervan. Laat hem lopen. Ten slotte bleef er geld genoeg over om een schilderij van 150 miljoen euro te kopen. Waarom zouden we ons druk maken over een liegende van Lienden. Het is niet dat hij daarmee iets heel anders doet dan de gemiddelde politicus.

Het zit er weer op. Ik denk in elk geval wat mijn bescheiden getikte bijdragen betreft. Helaas is gebleken dat mijn hoop op een beter 2021 behoorlijk ijdel was.
Maar oneindig naïef als ik ben, hoop ik dan maar op een beter 2022.
Het was me een jaar.
Godsamme, wat was het me een jaar.
Even los van dat hele corona gebeuren, waar ik waarschijnlijk niet eenzaam ben als ik zeg dat ik er grondig klaar mee ben. Om heel veel redenen.
En toch...
Het eelt aan de binnenkant van mijn lip van het trompetspelen, is helemaal verdwenen. De halve-maantjes afdruk op mijn bovenlip is nagenoeg weg en als ik denk aan muziekmaken, denk ik vooral dat ik heel blij ben dat mijn hypotheek er niet meer van afhankelijk is.
Ik mis het niet. Heb het geen seconde gemist. Het is een boek dat dicht is geslagen. Het staat naast mijn trompet ergens in de trappenkast, inmiddels bedolven onder allemaal huishoudelijke zaken als een stofzuiger, reserve rollen toiletpapier (hamstereeeeeeeeeeeeen) en schoonmaak-artikelen.
Mijn trompet, die ik op marktplaats had gezet, is niet verkocht. Misschien dat de voorzienigheid hier een soort grapje met me uithaalt. Zo van: begraaf het ding nu maar 6 meter diep in je tuin.
Of: stel je voor dat je over 29 jaar en een beetje, zo na je pensionering door een of ander hersenverwoestend ongeluk wél weer zin krijgt om te spelen. Dan heb je toch maar mooi een trompet ergens liggen.
Dat ik tegen die tijd waarschijnlijk een niet te stillen behoefte heb om contrafagot te leren spelen, zal ik de voorzienigheid nu nog maar niet zeggen. Geen slapende honden wakker maken.
De kwaliteit van mijn werkende leven is met sprongen vooruit gegaan. Toegegeven: als ik om 0245 mijn nest uit moet om een reserve dienst te doen op Schiphol, ben ik het wat minder eens met voorgaande stelling, maar voor de rest heb ik geen klagen.
Wat mij vooral verraste en ontroerde, waren destijds alle vriendelijke, lieve, begripvolle reacties. Alle morele en mentale support. Dat versterkte mijn sterke drang om eruit te stappen. Dat versterkte mijn gevoel dat talent alleen niet voldoende is.
Het is nog niet zo dat ik er al helemaal ben.
Het is zoals ik zei, een verbetering, maar 32 jaar aan muziekmaken, waarvan 22 beroepsmatig, is een lange tijd. Een heel erg lange tijd in een veel en veel te strak keurslijf.
En dat is ook weer niet zomaar uit je systeem. Maar dat zie ik wel goed komen.
Dan kunnen we het komende jaar gebruiken om die andere, die betere helft van mij, goed op de rails te krijgen. Na het debacle van afgelopen week, stroomden ook daar steunbetuigingen en aanbiedingen tot hulp binnen. En dat sterkt. We gaan er vol tegenaan om ook voor Ilse recht te halen waar recht vereist is.

En even een persoonlijke kanttekening aan mijn schrijfseltjes. De laatste paar maanden merk ik dat ik het lastig vind. Ik ben er soort van ingegroeid dat ik nagenoeg wekelijks mijn mening geef over de gang van zaken in het leven in het algemeen, en het mijne in het bijzonder. Maar de laatste maanden merk ik dat ik het moeilijker vind worden om wekelijks iets leuks of vermeldenswaardigs te tikken. Het werk op Schiphol, hoe leuk dan ook, is niet altijd om over naar huis te schrijven (pun intended) of het is dusdanig dat het wel avontuurlijk was, maar niet echt geschikt om naar buiten te brengen.
Het nieuws is inmiddels haast pijnlijk eentonig, en daarmee mijn mening dus ook.
Het feit dat ik mezelf uit een keurslijf heb geworsteld, levert ook een zekere leegte op, die ik naarstig probeer op te vullen.
Tuurlijk: ik heb hobbies en interesses. En nog steeds zoekende, want in de afgelopen 32 jaar, was er nauwelijks ruimte voor hobbies en interesses, anders dan die vermaledijde tyfustrompet. Ik loop dus achter, want normale mensen van 40 hebben in hun leven meer dan genoeg ruimte gehad om hobbies en interesses te ontdekken. Ik begin pas. Maar in geen van al die hobbies en interesses die ik tot nu toe heb ontdekt, ben ik dermate expert dat ik er ook blogvullende stukjes over zou kunnen of moeten schrijven. Nog even los van het feit dat je dat zou moeten doen.
Want stel: ik ontdek kantklossen als hobby, dan weet ik heel zeker dat ik daar niet heel erg veel over zou moeten, willen of kunnen schrijven, zonder aan mezelf te gaan twijfelen. (Dit louter ter illustratie, want verder niks tegen (of voor) kantklossen).
Ik heb veel reacties gehad over het schrijven, en dat ik dat moet blijven doen. En ik wil dat ook wel, maar ik ben dan wel weer perfectionistisch genoeg dat het wel ergens een heel klein beetje steekhoudend moet wezen, anders is het tikken om het tikken. En dat lijkt me de kwaliteit (voor zover die er is) niet ten goede komen.
Dus ik vind dat ik langzamerhand toch eens moet gaan nadenken over hoe dat dan in de toekomst moet. Misschien moet ik wekelijks op maandag een openbare vraag uitzetten. iets in de trant van: waar moet Marnix over mekkeren?
Of zo.

Dus, ik wil alle lezers bedanken voor hun tijd. Ik heb dit jaar 51 blogs geschreven, en ik ga er vanuit dat er gemiddeld 1,5 minuut aan leestijd is per blog. Dat is 4590 seconden als u alle blogs heeft gelezen. Dat is best een hoop tijd die u in mijn getikte mening heeft gestoken. 
Ik hoop dat iedereen fijne kerstdagen enzo heeft. En dat 2022 toch, hoe dan ook, op welke manier dan ook een beter jaar wordt.
Blijf veilig, blijf verstandig. Tot volgend jaar (of er moet ineens iets dusdanig geks gebeuren waarover ik nog dit jaar mijn mening wens te geven).

Rozengeur en maneschijt

Het komt niet vaak voor, maar gisteren wist ik me met mijn boosheid eventjes niet zo goed raad.
Na jaren van ziek zijn, het opbouwen van dossiers (door échte artsen, die wél kennis van zaken en inzicht hebben) met een omvang waar de Titanic een sullig kanootje bij lijkt, vindt een of ander doktertje bij het UWV dat Ilse gewoon in staat moet zijn om 40 uur per week te werken in een sociale werkplaats, tussen de mongolen.
Dit kreeg ik te horen, omdat Ilse door een juffrouw van het UWV gebeld werd met deze monsterlijke, walgelijke uitslag.
Een uitslag die kwam nadat een verzekerings"arts" een half uurtje met Ilse gebabbeld had. Want het is simpelweg onmogelijk om tot een dergelijk ridicule uitslag te komen als je alle door échte experts en artsen opgestelde dossiers hebt gelezen. Het is simpelweg onmogelijk om tot een dergelijk ridicule uitslag te komen op basis van een babbeltje van een half uurtje, terwijl die dossiers tot stand kwamen na vele uren aan hulpverlening en consulten bij echte artsen.
Dus ja, ik was enigszins boos. Mijn eigenschap om slecht om te kunnen gaan met volstrekte onzin, gebrek aan kennis en inzicht, en ronduit liegen, kwam eruit.
Mijn Ilse zat compleet verslagen, in tranen aan de telefoon.
En dat is waar ik slecht tegen kan. Onrecht. Dat mensen inspraak mogen hebben, zonder inzicht. Zoals een verzekeringsarts, die zijn werk gewoon slecht deed. Of eigenlijk: gewoon niet.
Het UWV maakt Ilse, die heus echt wel wil werken, dus opzettelijk kapot. En gaat er vanuit dat ze nu wel zover kapot zal zijn, dat ze geen bezwaar maakt tegen deze walgelijke, onmenselijke gang van zaken, dat ze gewoon 40 uur gaat werken, en uiteindelijk gewoon maar doodgaat.
Probleem opgelost. Lang leve de participatiemaatschappij.
Maar hey: ik ben er ook nog.
En we gaan uiteraard bezwaar maken.
Een zogenaamde arts, die zonder dat hij de dossiers leest, en op basis van 30 minuutjes kletsen mijn vrouw probeert te vermoorden, daar gaan we tegen in bezwaar. Sowieso ga ik een klacht tegen de man indienen omdat hij zijn werk niet zozeer slecht deed, ik ga bezwaar maken tegen de man omdat hij liegt dat hij zijn werk deed. Hij deed zijn werk niet, en deed dat op kosten van de maatschappij.
Hij denkt dat hij iets weet, maar als dat is op dezelfde basis als een gesprekje van 30 minuten, dan heeft hij geen enkel dossier bekeken. Inspraak zonder inzicht, leidt tot uitspraak zonder uitzicht.
Gelukkig hoeven we dat niet alleen te doen. Er zijn al mensen en instanties die hun hulp hebben aangeboden. En daar gaan we dankbaar gebruik van maken.

Verslagen, gefrustreerd, heb ik Ilse tegen me aan laten huilen. Het is namelijk niet zo dat ze het niet uit alle macht probeert. Ze wil werken. Graag zelfs. Maar als dit de zogenaamde hulp is om mensen verder te helpen, dan heeft de overheid niks geleerd wat betreft menselijkheid.
Dus ja: ik was en ben boos. En dat vrouwtje aan de telefoon (de zogenaamde arbeidsdeskundige, hoewel ik meesmuilend moet lachen om die term, erg veel deskundigheid is er niet) kreeg mijn toorn al voor een deel over me heen. En ik hoop dat ik die zogenaamde arts ook eens te spreken krijg. Ik ben heel benieuwd naar zijn geschutter als ik hem vraag waarom hij liegt. En mijn vrouw kapot wil maken.
Aan de andere kant: het is misschien beter van niet. Beter om de hulp van anderen te aanvaarden, want mijn gebrek aan geduld met dit soort walgelijke, liegende, inferieure beesten, zou kunnen leiden tot toestanden welke niet in mijn of Ilses voordeel zijn.
Boos dus. Het verscheurde mijn hart om mijn meisje zo verslagen te zien. Nee, niet boos. Witheet. Woest. En geen manier om dat echt te uiten. Dat heb ik wel gedaan. Later.

En dan mateloos trots op haar. Want ondanks deze ranzigheid weet ze zich weer samen te rapen. Hulp in te schakelen, zo links en rechts. En toch weer door te gaan.
Dat moet ook wel, want de kerstvakantie is een week eerder in gegaan, dus er moest nogal wat veranderd worden. Waaronder een spelcomputer voor de kleine draak gekocht. Iets waar we (en lees: ze, want ik ben niet bijster goed met spelcomputers, iets met gebrek aan geduld) dansspelletjes en andere leerzame dingen voor haar mee kunnen doen.

Het was niet alleen maar kommer en kwel.
De rozengeur zat hem erin dat ik tijdens mijn werk te maken kreeg met een professional die zichzelf ontpopte tot mens.
Als laatste bus moet je vaak even wachten, tot je af mag rijden naar het vliegtuig. Dat kan meerdere oorzaken hebben, worden mij vaak niet verteld, en zolang als die kist niet gaat vertrekken zonder dat ze mijn passagiers hebben, is het allemaal koek en ei.
Zo ook deze vlucht. Ik moest even wachten.
De laatste passagier kwam er aan, vergezeld door de gate-agent die mij de 'last-bus' kaart gaf.
Voordat ik weg kan, moet ik even een kleine routine uitvoeren.
De deuren moeten dicht, ik moet mijn stoel goed zetten, en in het systeem aangeven dat ik de laatste passagiers heb, het kuchscherm moet dicht, de handrem moet los en dan kijk ik in mijn spiegels en vertrek ik.
Ik was misschien 2 meter verder toen er luid gebons op mijn ruiten klonk, en van achter uit mijn bus klonk er wat hilarisch geroep.
Ik keek wederom in mijn spiegels, en zag niet 1, maar 2 gate-agents wanhopig op de ramen van mijn bus kloppen en meehollen.
Nu ben ik niet de beroerdste, dus ik zette de bus gelijk weer stil, mezelf afvragende wat er voor intense calamiteit was, dat de gate-agents zo in paniek waren dat ze bijkans mijn ramen eruit beukten. Bleek dat de laatste passagier (iemand uit het werkveld, waarvan je dus eigenlijk verwacht dat hij dit soort typsiche gestresste passagiersfoutjes niet maakt) zijn paspoort opgewekt vergeten was.
Daar moest ik dan wel weer om gniffelen.
Aangekomen bij het toestel, moet ik samen met mijn passagiers de bus uit. Het is namelijk aan mij ook de taak om in de gaten te houden dat passagiers niet over een levensgevaarlijk platform gaan lopen dwalen, maar in een min of meer rechte lijn en zo snel mogelijk het vliegtuig instappen.
Dus kwam ik in gesprek met de lieve man.
En het was echt een lieve man. Heel geanimeerd spraken we over onze respectieve beroepen, en hoe mooi dat het kon zijn. Over de nadelen ervan. En over zijn gevoel van schaamte over het vergeten van zijn paspoort. Het werd een ouwe-jongens-krentenbrood gesprek. Waardoor we bijna vergaten dat er nog iets moest gebeuren: jawel: dat toestel moest toch echt eens gaan vertrekken. De verantwoordelijke kwam ons vriendelijk, doch dringend verzoeken of we vaart wilden maken. Ginnegappend namen we afscheid, en wensen elkaar fijne feestdagen.

Goed. Nog maar een paar dagen, en ook 2021 zit er weer op. Misschien nog 1 blogje, en dan gaan we ook 2021 weer afdoen als iets dat niet noodzakelijkerwijs een jaar dat voor herhaling vatbaar is.
Maar goed. Ik heb mijn gevoelens maar weer van me af getikt, en wens iedereen een goed weekend.
Ik ga nog even wat doen om de luchtvaart sector te ondersteunen.

Wat de gek (Ingrid) ervoor geeft.

Geachte mevrouw van Engelshoven,
Beste Ingrid,

Ik zit toch wel met een paar gedachten rondom je extravagante uitgave rondom een schilderij van 150 miljoen euro.
De eerste gedachte die in me opkwam: die juffrouw moet op zoek naar een andere dealer, want deze LSD gaf een bizar slechte trip.
Ingrid: in jouw regeerperiode als minister van cultuur, heb je het prima gedaan. Het pad der verwoesting was door cultuur-hatende en visieloze voorgangers al goed geplaveid, en covid hielp er prachtig bij om die sector van uw ministerie nagenoeg de doodssteek te geven. Niks nieuws, niks onverwachts. Goed gedaan, meid.
Maar dat was allemaal nog niks vergeleken bij deze laatste stunt: het uitgeven van 150 miljoen euro aan een prent van een schilder die al zo lang dood is, dat hij weer bijna terugkomt.
Dit is zo'n intens nare en ranzige natrap naar alle nog levende kunstenaars in alle disciplines, dat zelfs de duivel hier respect voor zou hebben. Zo walgelijk en doortrapt verzint hij ze niet, dat garandeer ik je.
Om in de woorden van uw collega meneer de Jonge te spreken: U had ook een ansichtkaartje met dat schilderij kunnen kopen. Was veel goedkoper geweest. En veel meer passend in de lijn van uw voorgangers en uzelf om de cultuur maar zoveel mogelijk naar de tyfus te helpen.

Maar, beste Ingrid, hierbij bleven mijn gedachten niet. Zo makkelijk komt u er niet vanaf.

Hoe zouden die tienduizenden slachtoffers van de belastingdienst het vinden dat het oplossen van de door uw kabinet opgeworpen problemen minder belangrijk is dan de aanschaf van een plaatje van een dooie schilder ter waarde van 150 miljoen euro?
Hoe zouden de mensen in Groningen het vinden dat de afwikkeling van de schade aan hun huizen minder belangrijk is dan de aanschaf van een plaatje van een dooie schilder ter waarde van 150 miljoen euro?

En: hoe belangrijk is de werkdruk en salariëring in de zorg? Niet, blijkbaar. Laat ze maar verrekken in de zorg, 150 miljoen stukslaan op een plaatje van een dooie schilder, is belangrijker.
Hoe belangrijk is het onderwijs? Nou, niet dus. 150 miljoen voor een plaatje van een dooie schilder, is belangrijker.
Hoe belangrijk is het haast maken met het bouwen van woningen waar al die gehoopte bezoekers aan dat muffe, krampachtig opgehipte rijksmuseum moeten wonen? Niet. Want 150 miljoen voor een plaatje van een dooie schilder.... Jawel, is belangrijker.

En met de huidige inflatie, en achterlijk hoge belastingen en accijnzen, zou je zeggen dat er voor 150 miljoen wel betere bestemmingen te vinden zijn. Iets waar de Nederlandse bevolking (die dit prentje heeft bekostigd) meer behoefte aan heeft.

Bovenstaande is niet iets dat jou alleen aan te rekenen is, Ingrid, daar heeft dat hele rariteitenkabinet waar u deel van uit maakt evengoed deel aan.
Maar het is te decadent voor woorden. En persoonlijk beschuldig ik u hierbij van mismanagement. Ik beschuldig u van het willens en wetens slecht uitvoeren van uw taak als minister van cultuur. En mijn straf zou zijn: elke cent van die 150 miljoen euro terug te betalen uit uw salaris, uw wachtgeld en overige toekomstige inkomens. En omdat u lid was van een rariteitenkabinet waarin u gezamenlijk over geld mocht beslissen dat (onder andere) ik binnen bracht, stel ik de overige ministers ook aansprakelijk.
Ik zal het jullie wel nageven: jullie hebben de uitdrukking "wat de gek ervoor geeft" een geheel nieuwe dimensie gegeven.

Maar goed, om terug te komen op mijn eerdere gedachte: wellicht is het goed, als het inderdaad aan de LSD lag, om een niet al te dure afkick-kliniek te zoeken. Uiteraard op eigen kosten. U heeft de maatschappij al bestolen van 150 miljoen euro, en dat lijkt me meer dan genoeg.

Met weinig respect en al zeker geen heel erg vriendelijke groet,

Marnix

Je zou zeggen dat ik hooglijk verbijsterd zou zijn door bovenstaande gang van zaken. En ik moet toegeven: mijn broek zakt zelden nog echt af van verbazing. Maar in dit geval verbaasde ik me over het feit dat van pure verbijstering mijn broek niet zozeer afzakte, als wel gewoon compleet wegvloog toen ik dit hoorde. En dat is goed nieuws, want dat betekent dat ik niet zo cynisch ben, als ik denk. Hoewel mijn brief aan die juf toch wel enigszins als cynisch beschouwd zou kunnen worden.

Terug naar het wat meer menselijk leven.
Het leven van de hardwerkende mens, die op zijn eigen level in het leven zo zijn eigen besognes heeft, al dan niet (of juist wel) veroorzaakt door blunderende politici.
Toen ik mijn nieuwe platformpas in ontvangst mocht nemen, was daar een abonnement op gezet voor een andere parkeerplaats. Dit omdat dit in verband met een paar specifieke diensten handiger uit zou komen.
Die andere parkeerplaats ligt aan de andere kant van Schiphol, en dus moest ik de volgende ochtend in alle vroegte niet vergeten om de navigatie maar weer eens van stal te halen om er op een zo efficient mogelijke manier te komen.
En omdat ik Marnix ben, deed ik dat de volgende ochtend ook. En de ochtenden erop ook.
Dit omdat ik het richtingsgevoel heb van Rembrandt. Lang geleden overleden.
Maar ik mag dan wel een overleden richtingsgevoel hebben: ik ben helder genoeg om te zien dat die vermaledijde Goegolmeps mij tot nu toe (dus inmiddels een dikke week) elke dag via een andere route naar mijn parkeerplaats heeft weten te leiden.
Ik heb nog geen twee keer achter elkaar dezelfde route van het kreng moeten volgen. Nu snap ik ook wel dat dat door verkeerssituaties zou kunnen komen, maar op de tijd dat ik normaliter naar mijn werk ga, is het gewoon rustig, welke route ik ook kies.
Waarom dat kreng me dan niet altijd dezelfde route laat nemen, is een volstrekt raadsel, en ook wel echt een groot nadeel, want ik moet een bepaalde route altijd een paar keer rijden voor ik hem uit mijn hoofd kan doen met mijn ogen dicht.
Ik vermoed toch dat het aan de vaccinatie ligt, in combinatie met haperend 5G. Ik moet dus maar snel mijn booster krijgen, misschien dat goegolmeps dan wel zonder mankeren mij een aantal keren dezelfde weg laat nemen.

Goed, dit alles geschreven hebbende, wens ik u een fijn weekend toe.

 

Griepen over bomen.

En ineens heb je het...
De (mannen)griep.
Thuis gekomen na een lange dagdienst, bleek mijn strot rauw, mijn neus was als een incontinente zonnebloem-patient en mijn hoofd bonkte als een hei-installatie.
Brave burger die ik ben, belde ik mijn manager, die me opdroeg om te testen, thuis te blijven, en pas na een "clearance" door de GGD weer terug te komen.
Goed, ik heb mijn dag nuttig doorgebracht.
Het is dan wel zo, dat ik, brave borst, dus niet de deur uitga, en mijn allercharmantste snuit op moet zetten om mijn eega ertoe te bewegen om sigaretten voor me te halen. Ja, ook dat gaat gewoon door bij een griepje.
En laat dat dus nu net een probleem zijn bij een griepje. Je allercharmantste snuit opzetten. Ik kan het niet.
Dat ziet eruit als een huilebalk die door zijn tranen heen wil lachen om een helemaal niet zo grappig grapje.
Als IT die je het riool in wil praten om daar te drijven. Dat idee.
En die eerste dag van thuiszitten, heb ik in minder dan 6 uur niet minder dan 80 (tachtig!!) bebalsamde zakdoeken volgesnoten. Het was een verpakking van 100, en nu heb ik nog 1 pakje over. Oh, en aan de rauwheid van mijn onderneus of bovenlip te voelen, heb ik ook minimaal een complete keukenrol bevochtigd met neuswater.
Tel daarbij spierpijn, vermoeidheid en een ettelijke hoeveelheid paracetamol en citrosan op, en voor mij is de diagnose: (mannen)griep compleet.
Ik ga er eigenlijk vanuit dat het geen covid is, want het stoofvlees dat mijn allerliefste maakte, smaakte me weer als vanouds. Ruiken doe ik het niet, maar ik maak me daar wat minder zorgen om: met alle zooi die te pas en vooral te onpas mijn neus verstopt en verlaat, is het simpelweg onmogelijk om iets te ruiken. Ik zou me zorgen maken als ik wél iets ruik door alle waterige snot en opgezwollen snotklieren (of hoe die dingen heten).
En dan het slapen. Omdat het vanachter mijn masker erg lastig is om slaapdronken mijn neus te snuiten, en omdat het behoorlijk ranzig is om het dan maar te laten lopen in dat masker, bedacht ik dat het misschien een goed idee zou kunnen zijn om wat proppen papier in mijn neus te doen.
Dom natuurlijk. Want uiteraard krijg je dan een niesbui waarbij je die proppen papier... Naja, vies verhaal, zullen we maar zeggen...
Ik zal de laatste zijn die durft te beweren dat een mannengriep vergelijkbaar is met een bevalling. De enige bevalling waar ik lijflijk aanwezig was, leerde me dat een bevalling heftiger is dan een griepje. Maar het scheelt niet veel. Echt niet.
Ik voel me ziek, zwak, zielig. Heel zielig.
En dit mag.
Want bij het ontbijt vertelde Ilse aan Jente dat als mama een griep heeft, ze gewoon doet alsof er niks aan de hand is, en dat als papa een griep heeft, papa heel zielig is, en verzorgd dient te worden.
Dus als de moeder van mijn dochter, mijn dochter al leert dat mannengriep erger is als vrouwengriep, dan denk ik dat het goed is, zo. Ten slotte heb ik ook geleerd dat in discussie gaan met een vrouw (en zeker in combinatie met een onbehoorlijk eigenwijze dochter) gedoemd is te mislukken.
Maar ik moet wel zeggen: het bevalt me wederom niks. Dat ik mezelf volprop met groenten en fruit. Alles voor de vitamienen en weerstand, en toch flikt mijn lijf me een griepje. Dat je dan vanwege de covid-shit thuis moet blijven, terwijl ik eigenlijk gewoon had kunnen werken is helemaal iets om gefrustreerd over te raken.
Dus ging ik mezelf maar weer een staafje in mijn hersens en mijn keel laten rammen. En deze keer bij de GGD ondersteund door mijn voormalige soort-van-collega's van de medische dienst uit Ermelo of zo. Helemaal afgezakt naar Almere om te ondersteunen.
Ik moet zeggen: mijn eerste test was een stuk makkelijker. Dat was een soort van "drive-in-test-show". Ik kon gewoon in mijn auto blijven zitten, en de lieftallige dame van de GGD kroop door mijn raam om me nasaal en oraal te mishandelen.
Bij deze testlocatie moest ik mijn auto op een soort van terrein neerzetten. En nu ga ik er prat op dat mijn auto heel wat slechte wegdekken glad kan poetsen, maar dit sloeg nondeju alles. Dat was meer ondergelopen kuil dan parkeer terrein. Het zal me niet verbazen dat ik een deuk in mijn dak heb gebonkt zo diep waren de gaten. Gelukkig (ik had mijn nieuwe pattas aan) had ik het geluk om net over een diepe, vol geregende kuil te parkeren, en niet ernaast, zodat ik hippend en springend tussen de kuilen door naar binnen kon denderen.
Het was echt ten hemel schreiend, zo slecht als dat terrein was. Ik stel me zo voor dat die ondersteunende militairen het als hun tussendoorse hindernisbaan gebruiken voor als ze een beetje fysieke uitdaging willen.
Maar goed. Ik had een afspraak om 14:33 uur. Ja, dat is een behoorlijk specifieke tijd. En ik zorgde ervoor dat ik ruim op tijd aanwezig was. Had niet gehoeven. Het was doorlopen, en aansluiten, en het eerste hokje dat groen oplichtte mocht ik enteren.
Uiteindelijk dus wel exact op tijd. Dat dan weer wel, maar of dat met die zeer specifieke tijd te maken had, of gewoon stom geluk, weet ik zo net nog niet.
Ik liep binnen, en deze keer was het een jong gozertje van de Landmacht dus, die die staaf eerst achter in mijn keel trapte, en vervolgens gebruikte om mijn hersenpan via mijn (veel te nauwe) neusholte uitgebreid draaiend te gaan kietelen. En ik kan het niet helpen. Ik moet hoesten als ze zo diep in mijn neus gaan wroeten. Het is een reflex die sterker is als ikzelf. Ik wil het niet. Maar het gebeurt toch. Ik waarschuwde de van top tot teen ingepakte militair nog, maar werd gerustgesteld dat dat normaal was.
Wat ik wel heel erg charmant vind: je krijgt daar een tissue waarmee je van te voren je neus moet snuiten.
Die tissue is nog dunner dan enkellaags toiletpapier van de Action. 1 stevige snuit van mij, en er blijft gewoon geen papier meer over. De vellen waaien door de hele testlocatie. Dat wil zeggen: de vellen die overblijven nadat mijn neusinhoud het overgrote deel al op wist te lossen.
Dat is denk ik wel een verbeterpuntje: tissues die daadwerkelijk een stevige snuit kunnen verwerken. Anders zit je daar toch wat schutterig te klootzakken met je handen vol blerf en een uit elkaar gesnoten restantje papier. En dan dus met mijn bonkende hoofd, stijve spieren weer naar huis moeten rijden. Hotsend en botsend over een terrein dat geen parkeerterrein mag heten.Want met het ov mag je niet komen, volgens de GGD (je zou mensen kunnen besmetten, hoewel ik dat in dit geval onzin vind, want er is geen bus die die locatie vinden kan, of zou willen vinden for that matter).

Komend weekend gaan we de verjaardag van die goeie ouwe Klaas vieren.
En dat blije snuitje van mijn dochter (haar gezicht dus, niet te verwarren met de onsmakelijke avonturen die ik zonet beschreef) is me toch wel heel veel waard.
En dan uiteraard wel erg vroeg: maar we hebben ook weer een hele dikke, lompe, niet al te grote kerstboom in huis, welke we met ons kleine lieve draakje gaan versieren.
Elk jaar weer wens ik een onooglijk boompje. Een exemplaar dat eigenlijk door niemand echt gewenst is. Soort van misplaatst medelijden of zo.
En ook een beetje omdat ik niet zoveel heb met de grandeur van meterslange stammen, die op zijn Oud-Zuids of Gooisch met de hedendaagse hippe "must-have" kitsch wordt volgeplempt. Van die zielloze graftakken waarvan elk naaldje precies volgens de geldende mode is gekortwiekt, en waar alle natuurlijke oneffenheden uit zijn gefokt. (Oftewel: voor mij geen boom a la Thierry Beaudet, maar meer een boom zoals Zwiebertje).
Nee, niks van dat al: ik moet een natuurlijke, lompe knoestige boom. En die hebben we. Iets langer als vorig jaar, maar weer lekker tegendraads scheef, en vooral: bijna net zo dik als dat hij lang is. (Lijkt-ie toch een beetje op zijn eigenaren).
Overigens is dat ook een beetje waarom ik nog niet wild enthousiast wordt van een kunstboom. Ilse is daar nu voor het tweede jaar op rij heeeeeeeel erg voorzichtig, bijna onkarakteristiek voor haar, voor aan het lobby'en geslagen.
Want dat zou handig zijn, en goedkoper.
Ja, dat zal wezen. Maar die 20 euro per jaar aan een onooglijk, puur natuurlijk, lelijk en dus mooi boompje vind ik prima. Als ik elk jaar tegen dezelfde, saaie, keurig gekapte nep-boom zit te loeren, voelt dat voor mij als nep. En nep, is het voor mij niet echt.
En als tweede nadeel: ons huis is niet denderend groot. We zijn niet echt hoarders, maar we zijn ook niet bijster goed in het "ont-spullen", zeg maar. En dan moeten we die neppe kitsch dus ook ergens opslaan. Of gewoon niet meer afbreken. Maar ja. Ik ben er nog niet voor, tenzij er nepbomen op de markt komen die gewoon een onooglijk, lelijk dikkerdje zijn. Liefst met geur. Die ik nu toch niet ruik vanwege mijn dichte neus. Maar goed, er zal vast een jaar zijn dat ik rond kerst niet verkouden of grieperig ben.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekend toe. Blijf gezond en wijs.