Sportief vakantiegeneuzel

Het is behoorlijk kinderachtig, maar ik ben naarstig de dagen aan het aftellen tot we met vakantie mogen. En inmiddels is de voorpret een beetje aan het verworden in voorbereiding.
Ons externe berghok maar eens leeggetrokken om alle artikelen op te halen, welke wij (lees eigenlijk voornamelijk Ilse) nodig achten teneinde een prettig verblijf in Frankrijk te hebben, kwamen we erachter dat we A) een boel spullen dit jaar eens niet mee wilden nemen, en B) een paar spullen nog niet in eigen bezit hebben, dat dus C) er geen ruimte besparing te verwachten is.
In een grijs verleden, toen nog niet super-ervaren met elkaar als vakantie team, besloten we om een kookstel te kopen, met maar liefst 2 gaspitten.
Uiteraard kom je er dan al doende achter dat je voor de traditionele kruimige piepers, groenten en vlees/vis/vega toch echt een pit tekort komt. Op zich veel te laat, maar wel kenmerkend voor ons.
Gelukkig zijn wij niet voor één gat te vangen, en hadden we om de een of andere nu niet meer te herleiden reden een extra gasfles, waardoor we simpelweg de cadac konden inzetten om het vlees/vis/vega dan simpelweg te BBQ'en.
En face it: ik was dé daddy-to-go op de camping, want bij ons kon altijd wel een marshmellowtje geroosterd worden voor Jente en haar ter plekke gerecruteerde vriendinnetjes.
Maar ja. Mijn schoonouders kochten een caravan, en hadden nog geen gasfles, wij hadden er twee, dus mochten zij onze extra hebben. Geen probleem. Want er ontstond een mooie, ruimtebesparende ruil in de vorm van een losse gaspit met bijbehorend flesje. (Wederom: die ruimtebesparing wordt door toenemend bezit in andere categorieën teniet gedaan, maar het gaat om het idee, nietwaar?).
Waar ik echter de Cadac al erg laag vond om mee te kokkerellen, was dit dingetje nog kleiner, dus verzonnen we hier, in de woonkamer ter plekke de oplossing: de staander van de koelkast, krat erop deksel op de krat en hoppa: ons keukenblok is 3 pitten groot. Hatsé. Moest ik voor dat deksel op de krat wel nog even een bloedhete oven in die schuurtje heet, om dat ter plekke op maat te knutselen, maar soit.
Omdat onze nieuwe tent een goeie slag kleiner is dan de oude, wilden we graag een extra luifel. Zulks kun je kopen á vreselijk veel euro's, maar ook zelf maken, met een min of meer bijpassend gekleurd stukje tentstof.
Dat stukje tentstof hebben we, want vorig jaar heb ik met mijn nieuwe opinel-mes onze vorige tent aan repen gesneden.
Bij het weggooien van onze tent, hebben we ook alle tentstokken weggeflikkerd, en dat bleek nu toch echt zonde te zijn. Want met Ilse's naaikunsten hadden we dan wel een luifeltje, maar geen stokken ervoor.
Gelukkig is de Decathlon niet alleen leverancier van luxueuze oppomptenten, maar ook losse tentstokken hebben ze in de aanbieding.
En omdat een van de campingkastjes op instorten stond, én we een extra kastje nodig hadden (ja, daar gaat de ruimtewinst), moesten we toch naar de Decathlon voor de aanschaf van deze in onze (mijn) ogen broodnodige attributen.
Eerst even over die kast.
In onze oude tent, hadden wij een keukenblok-kast, een van-alles-en-nog-wat-kast en de rest deden we uit de kratten.
Daarnaast had onze tent, aan de kopse kant van de binnentent zo'n strook met vakjes voor alle rommeltjes die je in zo'n strook met vakjes kwijt wil. Nu was onze oude tent al niet nieuw toen we hem kochten, dus de staat van die vakken-strook was op zijn zachtst gezegd al niet nieuw.
Maar die strook met vakjes werd door ons zó intensief gebruikt dat het gevolg al na een jaar zichtbaar was: de elastieken waarmee de binnentent aan de buitentent hing, verloren al hun elasticiteit. En na een jaar, begonnen die elastieken ook tergend uit te scheuren, en de stikselgaatjes in het verder nog behoorlijk sterke doek, werden allengs groter. Tot het punt dat we dachten: als die tent dit jaar niet door ons aan repen wordt gesneden, scheurt die vanzelf wel uit. U raadt het al: wij waren sneller, en het aan repen snijden was erg bevredigend.
Onze nieuwe tent heeft ook zo'n vakjes-strook, en ik heb eigenmachtig besloten dat we die niet, tot zeer extreem beperkt gaan gebruiken.
Want ondanks dat onze nieuwe tent nieuw en fris is, wil ik geen risico lopen op uitgelubberde elastieken en uitscheurende tentstof.
Dat betekent dat we de van-alles-en-nog-wat-kast wat intensiever moeten gaan gebruiken, maar ook die heeft zijn beste tijd gehad. Hij stort elk jaar nog net niet in, omdat die in elkaar gezet, verankerd wordt met klittenband. Een constructie die ik als eenvoudige boerenlul niet zou verzinnen, maar de fabrikant wel.
Ik wilde dus 2 vliegen in 1 klap slaan: we flikkeren die ouwe kast weg, en kopen 2 nieuwe.
Never happened, want aangekomen bij de Decathlon, hadden ze er nog maar 1, en mijn wens om het showmodel los te weken bij de winkel, werd door mijn eega niet echt bijster enthousiast ontvangen.
Dus de net-niet-instortende-van-alles-en-nog-wat-kast mag nog één jaartje mee. En met wat goeie wil, mag ik die dan aan het einde van deze vakantie aan repen snijden.
Ik zie hier wel een leuke traditie ontstaan: elk jaar na het einde van onze vakantie snijden we iets aan repen. Ik zeg hier zeer uitdrukkelijk "iets", omdat ik niet het beeld wil scheppen dat als we elkaar zat zijn op vakantie, dat we dan met minder passagiers terugkomen, dan dat we heen gingen.

En dan is zo'n Decathlon net een Ikea. Je komt er voor een afgemeten hoeveelheid noodzakelijkheden, en vertrekt met meer dan het oorspronkelijke plan was.
Want Ilse haar oog viel op een opblaasbare lattenbodem voor onder haar luchtbed.
En het leek haar een prettig idee, want mijn luchtbed is 3 keer zo dik als haar luchtmatrasje.
Mijn liefde voor haar kent geen grenzen, en ik weet toevallig ook dat ze een wat moeizame slaapster is, en alles om ervoor te zorgen dat ze een beetje nachtrust heeft, vond ik dat we zoiets gewoon moesten proberen.
Hatsekidee, die nemen we mee.
En mocht dat nu bevallen (ik ben van plan om minimaal een middagdutje erop te doen) weet ik in Frankrijk voldoende Decathlons te vinden om voor mezelf ook zo'n exemplaar te kopen, en dan kan ik mijn huidige luchtmatras aan Jente afstaan, die haar matras dan weer, jawel, aan repen gesneden ziet worden.
Of zo.

Die voorbereidingen gaan overigens al jaren als volgt:
Ilse vertelt wat er mee moet. En ik word steeds wanhopiger omdat het meer op een complete emigratie lijkt dan op een vakantie van 10 dagen. Inmiddels heb ik het idee dat Jente's complete speelgoedkast meegaat, en de resterende ruimte wordt ingenomen door kleding waarvan we 30% niet dragen, spullen die we waarschijnlijk nooit gaan gebruiken, en dan nog de verplichte, broodnodige zooi als tent, slaapgerei en kookgerei.
En elk jaar zegt Ilse dat het best past. En elk jaar slaak ik wanhoopskreten als ik weer een hoop zooi zie die mee moet.
Het laat zich raden wie er elk jaar gelijk heeft.
Gelukkig kan ik een deel van het laden aan Ilse overlaten, dat is een duivel in mensengedaante als het op logisch proppen aankomt. Mijn taak is het om ons span veilig vloekend van Nederland naar Frankrijk te brengen. Ook onmisbaar.
Maar toch ga ik dit jaar eens minutieus bijhouden wat we van al die zooi nu echt gebruiken, en wat gewoon voor de zekerheid meegaat, onder het motto: beter mee, dan om verlegen.
Want alles waar we mee verlegen zitten, verkoop ik dan liever ter plekke.

Ook deze week ben ik (in het verheugende bijzijn van mijn vrouw) wezen sporten.
En ik moet die app eens wat vaker in de gaten houden, want deze keer stond er dus rennen op het programma.
En teringjantje, daar waar het defensie in 13 jaar tijd niet is gelukt om mij binnen 12 minuten 2400 meter te laten rennen, lukte dat hier dus wel.
Ik kwam zelfs tot 2600 meter. In 17 minuten.
Voordat ik verder ga, wil ik dit even laten bezinken.
Want dat is natuurlijk helemaal niet waar. Die hele les duurde 50 of 55 minuten. En die 2600 meter waren onderbroken door de verplicht gestelde pauzes tussendoor.
We werden vooraf al afgemat door het doen van verschillende warming ups, waaronder een oefening die er mensonterend belachelijk uitziet: namelijk met je kont omhoog op handen en voeten van de ene naar de andere kant van de zaal. En dat dus met gestrekte benen.
De andere oefening was mensonterend in alle andere opzichten: achterover, een spiderwalk doen, zoals in de excorsist, maar dan niet een trap af.
En toen moesten we dus rennen. Elke keer zoveel 100 meter in zoveel minuten, gevolgd door zoveel minuten pauze.
Alles bij elkaar slaagde ik er dus in om 17 minuten nodig te hebben voor 2600 meter, uitgaande van rennen zonder pauze.
En dat is op zich best wel een record, als je bedenkt dat ik mijn hele leven nog nooit enige noodzaak voelde voor voetmatig haast maken.
Die noodzaak is er nu op zich ook niet, maar aangezien ik wat behoorlijke stokken achter de deur heb, heb ik best wel weinig keuze.
Mijn benen zijn het nog steeds op zeer pijnlijke wijze oneens met mijn strapatsen, zozeer zelfs dat ik bij een "sport"winkel als de Decathlon echt volstrekt voor lul loop, zo hard kreun ik als ik een drempeltje over moet ter hoogte van een krantenpapier, maar langzaam, heeeeeel erg langzaam begint het besef te dalen dat er dus meer is dat ik daadwerkelijk kan. En dat ik er misschien eens aan kan beginnen om daar enige mate van trots bij te voelen.

Dit geschreven hebbende, heb ik nog even geen weekend, maar wens ik eenieder een prima weekend toe, en al dan niet een goede vakantie.

De sperma-emmer en andere, wat meer trotsmakende gekkigheid.

 De sperma-emmer.

Ik vond mijn vocabulaire al behoorlijk creatief, maar waar een paar van die brallende corps-bal-snotbakken al niet goed voor zijn.
Ik kan er weer een aan toevoegen: de sperma-emmer. Of ik hem ooit gebruiken zal? Met mijn omgeving lijkt me die kans uitermate klein. Ik zie mezelf Ilse al uitschelden voor sperma-emmer en vervolgens een enorme klap met een natte dweil om mijn oren krijgen, en terecht. En als Ilse haar dweil heeft uitgehangen, krijg ik er van mijn schoonmoeder, schoonvader, nichtje, zus, zusje nog een paar om mijn oren gejetst, en als Jente het begrijpt, en fin.
Het hele land briest dat het een lieve lust is. Cultuurverandering bij een toch al als griezelig, gewelddadig bekend staand clubje brallende ballen, is ook serieus wel een beetje te veel gevraagd mensen. Ik bedoel: als je van een stel Kim Jong Unnetjes verwacht dat ze binnen een jaar heropgevoedde fijnbesnaarde, erudiete toekomstige advocaten, artsen, wetenschappers en politici zijn, sla je ze wel erg hoog aan. Dat vind ik niet naïef, dat ís naïef.
En dan denk ik aan de moeders van die walgelijke mannetjes. Die dus ook mogen meemaken dat hun gebroed stelt dat je de nekken van vrouwen maar moet breken. Zouden die nu heel trots zijn? Hun moeders zijn ten slotte ook hoeren van wie je de nek zomaar kunt breken.
Triest. Ik zal niet zover gaan om te stellen dat het hun eigen schuld is, maar van de opvoeding is in die koppies weinig blijven hangen.
En dit soort weinig coherent, weinig beschaafd gebral, komt me toch ernstig bekend voor. Er loopt ook zo'n politicus rond die moeite heeft met het fenomeen "vrouw" in combinatie met beschaving. Ik moest er even over nadenken, maar toen wist ik het. Baudet. Dat is ook zo'n bralgeval. Ook weinig intelligents te melden.
Met datzelfde bralgevalsausje overgoten.
Ik hoor de populistische ondeug-mensch alweer krakelen dat men niet zo "woke" moet zijn. Dat men niet zo moet "janken".  En dat men niet zo "politiek correct" moeten willen zijn. En dat hun mening/grapjes/"""feiten""" ook gehoord mogen worden.
Maar hey: als een stel laffe bralballen van een fascistisch studentenclubje dit soort dingen mag opkotsen, mogen anderen daar wat van vinden. En als je daar niet tegen kan, moet je ervoor zorgen dat je verbale diarree niet buiten de 4 muren van je door de universiteit gesponsorde soosje komt.
Dat universiteiten etc. dit niet blijven sponsoren door het betalen van een "bestuurstoelage" vind ik een prima plan. Dit soort bralgevalletjes komen doorgaans uit nesten waar geld niet echt een probleem is, dus laat vader en moeder maar wat extra bijdragen. Al dan niet na een veel te late preek over zelfrespect, normen en waarden.

"Met zo'n vriend, heb je geen vijand meer nodig".
Een uitdrukking die aangeeft dat het een vriendschap is, waar het een en ander niet geheel loopt zoals het zou moeten in een vriendschap.
Ik denk dat ik de enige niet ben die ooit vriendschappen had, waarvan ik achteraf denk: tjeempie. Wat een nodeloze verspilling was dit. Ik zal geen namen noemen, maar ik kwam er zelf bijvoorbeeld achter dat ik een vriend had die continu zat te bedenken hoe en wat ik nodig had, en hoeveel hij daarmee aan mij kon verdienen. En ook zat die vriend continu te melkmutsen over zaken in het leven waar noch hij noch ik verstand van hadden, en hij kon het maar niet verkroppen dat ik weigerde om zonder kritiek zijn complottheorietjes voor waar aan te nemen. Toen werd hij boos, en was het ineens geen vriend meer. Jammer, maar het leven gaat door.
De man die afgelopen week verdronk in een water in Brabant, had ook zo'n vriend.
Die begon eens even rustig te filmen, terwijl hij aan het verzuipen was.
Ik probeer dat te bevatten. Als een van mijn vrienden verzuipt, dan ga ik hem eerst uit het water halen, ambulance bellen en ervoor zorgen dat hij niet dat kan doen wat hij met volle overgave aan het doen is: doodgaan. Gewoon, omdat ik vind dat mijn vrienden niet per se voor mijn ogen dood hoeven gaan.
Deze man echter, had een vriend meegenomen die eerst even opgewekt begon te filmen, en toen nog een halfhartige poging ging doen om de held uit te hangen. Misschien moest voor die heldhaftigheid de camera nog even optimaal gepositioneerd worden, of zo.
En toch...
Ik geloof nooit dat dit een echte vriend was, sterker nog: mijn complottheorie is in dezen: de verzopen man, had een lekkere vrouw, de vriend wilde de vrouw (had er misschien al wat mee) en besloot toen dat dit een uitgekiende mogelijkheid was om aan alle moeilijkheden een einde te maken. Vriendje verzuipt, vrouw is vrij, vrouw is nu van de filmende ezel. Of zo.
Ook dit vind ik persoonlijk vrij walgelijk. Wat had de man met dat filmpje van zijn verzuipende vriend willen doen? Koesteren voor later? Op feesboek plaatsen, als bewijs van zijn mislukte, halfzachte reddingspoging? Tering, zelfs als het om mijn eigen gewezen "vriend waarbij ik geen vijand meer nodig heb" zou ik hem eerst uit het water takelen, een ambulance bellen, en zorgen dat hij niet doodgaat. In elk geval niet in mijn bijzijn, want als je geen hulp biedt, ben je strafbaar. 

Volgens "radicale boeren" en hun "sympathisanten" moet de hele maatschappij voelen dat ze in gevaar zijn. Dus dumpen ze asbest en banden op snelwegen, waardoor ongelukken ontstaan. Flikkeren ze hooibalen op de weg, die ze in de fik zetten. En aannemers die het moeten opruimen, worden met de dood bedreigd, want dat zouden landverraders zijn.
Ik laat dit even op me inwerken, dit nieuws.
Wie veroorzaakt er nu willens en wetens ongelukken? Wie veroorzaakt er nu al weken onveilige situaties. Wie bedreigt er nu al weken een land met meer van dit soort acties, die erop gericht zijn om de bevolking te terroriseren? Want eerlijk: dit soort acties hebben helemaal niet meer te maken met onvrede over beleid, dit is gewoon taliban-achtig terreur zaaien.
Wie is er dan precies de landverrader? Degene die de zooi telkens maar weer op moet ruimen, of degene die het land met grof geweld en intimidatie terroriseert?
Ieder mag dat voor zich uitmaken, maar ik zie wel parallellen met de medewerkers van de GGD die door Willem Engel en zijn vieze vriendjes werden bedreigd, waar bommen werden gelegd etc.
Vrees dat dit niet de manier is, ondanks dat het overheidsbeleid om te janken is. Laten we in vredesnaam niet afzakken naar de normen en waarden van een gemiddeld derde wereldland waar alle vormen van oneens zijn, bestraft worden met geweld en bedreigingen.

Goed. Jente kwam dus thuis van haar zomerkamp, en was compleet, totaal, volslagen afgedraaid. Maar ze had het fantastisch gehad. Sterker nog: wij kwamen om iets voor de afgesproken ophaaltijd aan, en het groepje zat in een kring nog wat dingen te doen.
Jente zag ons, en brulde ons toe dat het nog geen 1600 uur was. Geen in blijdschap uitgeschreeuwd PAPAAAAA of MAMAAAAAAAA.
Nee. HET IS NOG GEEN 1600 UUR!!!!!
Op de terugweg was het, zoals ik reeds verwachtte, redelijk stil. En nog steeds is het me niet volslagen duidelijk wat ze nu zo leuk had gevonden, wat ze allemaal precies gedaan had en zo meer. Echt een verhalenverteller is ze nog niet. In elk geval niet over scouting kamp.
Maar dan is er dat moment dat ik toch weer zo trots ben als een baviaan met 7 lullen (vrijelijk gejat van Kluun).
Inmiddels is Jente 2 jaar bezig met het behalen van haar zwemdiploma A. Daar kwam corona tussen, maar stiekem begon ik me steeds meer als een soort van cash-cow te zien voor de zwemschool. Onduidelijke communicatie, onduidelijke eisen, en een vreemde aanloop naar het afzwemmen. Papa had nog gewoon zwemles, en afzwemmen. En je ging pas afzwemmen als je alles voldoende beheerste, waardoor het afzwemmen op zichzelf een (spannende) formaliteit waren. De zwemschool van Jente hanteerde een voor mij volstrekt ondoorzichtig systeem van een heleboel kikkers die er eerst gehaald moesten worden, vooraleer je aan een A diploma kon gaan denken. En op vragen wat er beter kon voor het behalen van een volgende kikker, bleef het vaak wat stil. Kortom: ik heb er weinig mee, omdat er voor mij geen heldere, duidelijke structuur in zit. En ik heb het idee dat dat voor Jente ook wel een beetje geldt.
De eerste "troubles in paradise" kwam natuurlijk toen haar vriendinnetje wel een volgende kikker kreeg, en Jente niet.
Toen besloten we maar om Jente op een snelcursus te doen, zodat ze met wat goeie wil in elk geval de laatste kikker zou halen, en heeeeel misschien wel een diploma. Dat bleek ook geen garantie op succes, want op donderdag zei de badmeester tegen Jente dat een diploma er niet in zou zitten. Drama 2.
Vrijdag kregen we echter om 1330 het bericht dat Jente wel degelijk zou mogen afzwemmen voor haar A diploma. Veel te laat, want toen ik het zwembad binnenstormde, waren ze tot mijn intense knorrigheid al begonnen. Maar dat deerde Jente allemaal helemaal niks, ze kwam, zwom en overwon, en heeft gewoon haar eerste mijlpaal binnen.
Trots dus als een... En eigenlijk nog niet zozeer om dat diploma zelf. Maar wel op de manier waarop Jente zich door geen knullig georganiseerde zwemschool liet afleiden. Zich door geen demotiverende badmeesters en -juffen liet weerhouden. Die kleine, taaie draak doet dat gewoon.
Heeft veel voeten in de aarde (water) gehad, maar ze heeft nu geleerd dat ze sterker is dan een beetje tegenslag.

Voor ons als gezin, is het serieus nog 1,5 week aanpoten voor we kunnen vertrekken op vakantie. Ik moet zeggen dat ik enigszins verrast ben door het feit dat ik het hebben van 1 fulltime baan toch pittiger vind dan het hebben van 2 parttime banen.
Om de een of andere reden had ik dat niet verwacht. Maar mijn lijf en ziel zijn nu wel echt toe aan vakantie. En daar waar we voorheen altijd wel voldoende hadden aan 8 dagen, heb ik nu het angstige vermoeden dat ik aan de 10 die we hebben geboekt nog niet voldoende hebben.
Het is niet dat ik spijt heb van de overstap, gewoon dat het me fysiek gewoon zwaarder is gevallen dan ik van te voren gedacht had.
Maar goed, al doende leert men, en volgend jaar plannen we het gewoon wat langer in.

Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een fijn weekend, en eventueel al een goeie vakantie toe.

Wat een week weer.

De week zit er op. Dat is op vrijdag bijna altijd zo, en voor mij ook, zo af en toe want mijn weekenden willen nog wel eens plaats vinden op momenten dat het voor de rest van de gemeenschap zwoegen is, maar de week zit er op.
Een week waarin we elkaar soms wat glazig aan staarden, omdat Jente er niet was om wat meer reuring te maken dan we soms prettig of noodzakelijk vinden. Het eerste zomerkamp. Jente's eerste uitstapje van langer dan een weekendje bij ons vandaan.
Ik moet bekennen: ik had het er vooral op het moment dat we ons kleine draakje er achter moesten laten toch wat moeilijker mee dan ik en plein public toe zou willen geven.
En eigenlijk had ik verwacht dat we om de dag naar Bilthoven zouden moeten rijden om dat dekselse kind dan weer op te halen, stiekem opgelucht omdat ze dan weer veilig in ons ouderlijke nest zou slapen.
Niks van dat al.
Geen nieuws is goed nieuws, dus we gaan er vanuit dat ze het enorm naar haar zin heeft gehad.
En als u nu denkt dat wij de sterren van de hemel de liefde bedreven hebben: dat valt wel mee. Het cliché van de uitgebluste ouder gaat maar deels op: ik moest vooral werken en Ilse moest vooral zich koest houden vanwege de gedemonteerde zenuw in haar voet. Daarnaast zijn we wel een beetje uitgeblust, maar niet dusdanig dat we als uitgeblust ouderpaartje door het leven zwalken.

Veel mensen lieten al doorschemeren dat we getrakteerd zouden worden op alle mooie verhalen die Jente ons zou gaan vertellen bij thuiskomst. En hoe leuk dat zou zijn.
Nu ken ik mijn dochter een beetje, en ik ik ben bekend met haar vertel-stijl: zo goed als niet bestaand. Als ik haar na een kinderfeestje of schooldag of het schoolreisje vraag hoe het was, is het standaard antwoord. Goed, leuk, of geweldig. En daar moet ik dan maar uit opmaken dat ze van alles heeft geleerd, braaf is geweest, en het leuk heeft gehad. Want gedetailleerd vertellen, is niet helemaal haar ding, zeg maar.
Meer informatie wenst ze niet los te laten, en heeeeeel soms vertelt ze ineens iets, waar wij dan allang niet meer mee bezig zijn, en dan wordt ze kribbig dat wij niet meteen weten waar het over gaat.

Een week dus waarin ik wél even tijd had om mezelf maar weer eens af te laten beulen bij de spo-....sportschool. De oorspronkelijke bedoeling was om 5 kilometer te gaan rennen. Maar bij meer dan 35 graden vond de instructrice dat een minder goed plan. Eerlijk gezegd: bij minder dan 25 graden had ik het ook een minder goed plan gevonden. Sterker nog: ik zou in de auto zijn gestapt om de moedige helden die wél zouden gaan rennen, al naast-rijdend aan te moedigen.
Maar goed, omdat ze dat dus een minder goed plan vonden, gingen we maar eens aan gewichten sjorren.
Ik ben erachter gekomen dat ik met mijn ongetrainde kadaver mijn eigen dooie gewicht, plus dat van Jente van de grond kan optillen, op een voor mijn rug verantwoorde manier. Zitten we toch aan een dikke 100 kilo. Ja, voor veel mensen een lachertje natuurlijk, maar lijkt me toch al best een aardig begin.
Ja, tot de volgende dag, dat de spieren die ik daarvoor gebruikte, massaal in protest gingen, en mij wederom weer voor compleet knetter gek verklaarde. Men zegt dat dat minder wordt en overgaat, Ik ben nu al een maand wekelijks bezig, en heb nog niet het gevoel dat ik al helemaal de op en top sporter ben. Dat zal denk ik aan mijn legendarisch gebrek aan geduld liggen, maar ik had er stiekem toch wat meer van verwacht.

Ik rondde vandaag mijn laatste dag in de cyclus van vroege diensten af, met een dienst op P3.
Zoals wel bekend: overal zoekt men personeel, zo ook mijn werkgever, en dat was te merken. We hebben ons best gedaan, maar het aanbod aan reizigers was groter dan wij aankonden.
We speelden nog steeds het tikkertje spel, waarbij we wegrijden als de volgende bus aankomt. En dus had ik wat tijd over om wat meer mensen in mijn bus te proppen, een peukje en een praatje.
Een van de passagiers was het wachten al zat voor het echt wachten werd, en vroeg nogal kribbig waar de chauffeurs waren van de bus die op de buffer stond. Ik meldde hem hierop dat daar geen chauffeur was, en bij wijze van grapje voegde ik eraan toe, dat als hij een andere baan of bijbaantje zocht, hij plaats mocht nemen achter het stuur van mijn bus, en ik met alle plezier de reserve bus op zou starten.
Nee, dat ging hij maar niet doen, zei hij terwijl hij achter me aan de bus in stapte, want hij heeft geen bus rijbewijs.
Ik vond mezelf heel grappig toen ik antwoordde dat ik dat ook niet had, de deuren dicht deed en wegreed.
De meneer in kwestie moest toch wel heel hard slikken toen ik een ruime bocht maakte en de parkeerplaats afreed.
Het was vandaag spookrij-dag op Schiphol. Mijn hemel, wat worden sommige mensen op het stupide af levensgevaarlijk, als ze de omgeving niet kennen, en letterlijk en figuurlijk blind hun tom-tom achterna rijden.
"Sla hier rechtsaf".
Ja, alleen dat kan niet meer, want dat is nu een enkelbaans-eenrichtingsweg, en ik kan die 12 meter helaas niet om of over je heen vouwen, en achteruit gaan doe ik niet, aangezien ik verkeer achter me heb, dat ook geen kant op kan.
Dus stop maar met wuiven en wapperen met die hand, en los je eigen probleem op, toptalent.
Zo heb ik niet 2, niet 3 en zelfs niet 4 keer zitten mopperen tegen mensen die maar beter hun rijbewijs in stukjes kunnen knippen. En dat verontwaardigde gemekker mijnerzijds leverde dan weer gegrinnik van passagiers op, die zich ook hooglijk zaten te verbazen over de talentloze bestuurders van tegenwoordig.
Het meest aandoenlijke was nog wel een gezin dat met behulp van de assistentie van Schiphol, bij de bushalte op plaza was neergezet. Zij hadden hulp nodig omdat ze een overduidelijk meervoudig gehandicapt kind mee hadden en een hoeveelheid bagage waar een verhuisbedrijf nog tegenop zou zien.
Omdat zij niet in de vorige bus konden, en het even wat rustiger was, besloten ze heel verstandig om met mij mee te gaan. Nu ben ik niet altijd de beroerdste dus hup, het gezin, met bagage en al de bus in gekegeld, een meneer wegbonjouren die op de plek was gaan zitten die voor meervoudig gehandicapten veel praktischer is, en zo kon ik ze dan naar p3 brengen.
Daar aangekomen, leek het me, om de vaart erin te houden, en omdat ik ook bij aankomst op p3 nog steeds de beroerdste niet wil zijn, een goed plan om ze ook te helpen met het uitladen van hun hele huisraad, en aldus geschiedde.
En zo onverwacht snel, dat ik ook nog tijd had voor een peukje en een vrolijk praatje met de mensen van het gezin in kwestie.
En bij het weglopen, kwam het gehandicapte meisje helemaal vrolijk naar me toe, bedankte me en drukte heel lief een kus op mijn wang. En vrolijk vervolgde ze, onvast ter been, haar weggetje.
Mooi toch, buschauffeur zijn?


Dit geschreven hebbende, ga ik nu genieten van mijn weekend met Jente weer (helemaal afgedraaid) in haar eigen bedje. Ik wens eenieder een prima weekend toe.

(Met de stem van Martien Meiland) Wat een gezeik!

 Een van die ruimtes van je huis, waar je het eigenlijk zelden over hebt, maar waar de beste ideetjes ontstaan, de mooiste filosofieën, waar je gemiddeld een onnatuurlijke hoeveelheid tijd spendeert als je even tot rust wil komen, zonder meteen afgevoerd te worden naar een al dan niet gedwongen kuuroord, dat is het toilet.
Wij kochten ons huis, wetende dat het wat achterstalligheden bevatte, welke we zo zoetjes aan, de komende jaren aan zouden pakken. Zo hebben we de tuin gedaan. De keuken. En zo gebeurde er weer weinig. De tuin. De tuin. Teringtuin, ik heb helemaal geen groene fikken, maar voor Jente's genoegen, moest er ruimte komen voor een trampoline, een zwembad en liefst nog een zwembad en een trampoline. En natuurlijk fruitstruiken en andere eetbare zooi.
En de badkamer. Die hebben we deels gedaan, vanwege een lekkage.
En zo stond op ons verlanglijstje ook een renovatie van het toilet. Maar daar kwam dus eerst een nieuw dak, want zonnepanelen, en zonnepanelen, en dus een aanpassing van de meterkast voor.
Dat toilet was eigenlijk van alle te renoveren zaken, in de beste conditie.
Niet onze smaak, en de stortbak werd ontsierd door (en ik lieg niet) een brandgat. Jawel, een brandgat. Hoe je dusdanig hete drollen weet te draaien dat je in de stortbak van je toilet een brandgat krijgt, is mij een raadsel. Mij is het nooit gelukt, en ja, daar ben ik stiekem wel jaloers op, maar goed.
Het functioneert, we konden en kunnen er naar alle hartelust, groots en meeslepend dat doen waar een toilet voor gemaakt is. Oeverloos zeiken, eindeloos poepen, en als het uitkomt een portie pleepot-knuffelen waar je u tegen zegt.
Het functioneert, maar het is zeg maar niet helemaal onze smaak. Hoogglans diepzwarte vloertegels. Hoogglans spierwitte wandtegels, met een bovenrandje hoogglans zwart.
Vorig jaar, tijdens de lockdown, gingen we voorzien van mondkap alvast eens op zoek naar wat tegels. En we vonden vloertegels die ons wel aanstonden. Dus mee naar huis. (U raadt t al: een van die tegels is gebroken, inmiddels niet meer verkrijgbaar dus we hebben er geen ruk meer aan).
En daar bleef het bij.
Ja, tot we dus een lekkage aan het riool kregen, en van de weeromstuit de pot begon te lekken, en ergens intern in de stortbak ook iets. Kortom: na ettelijke megatonnen aan poep en vele hectoliters plas, is ons toilet ons net zo beu als wij hem.
Maar ja.
Ga eens op zoek naar leuke tegels. Van mij mag het allemaal wel een wat landelijke uitstraling hebben. Dus wat warmere tinten. Dat hoogglans was jaren geleden hip, maar nu al heel lang niet meer.
Zie je dus een mooi vloertegeltje, blijkt dat dat een levertijd van 6 weken heeft.
En omdat Ilse nu even niet in staat is tot lange strooptochten in winkels vanwege een deels gedemonteerde voet, kunnen we ook niet snel even wat vergelijkingen maken en passen. Want de tegels die we op de vloer mooi vinden, kunnen we bij die winkel (laat ik het voor het gemak onpraxis noemen) niet matchen met een wandtegel uit hun collectie. En dus moeten we eigenlijk zo'n vloertegel meenemen naar een andere tegelshop, om ertegen te houden, etc, maar dat kan niet vanwege de levertijd.
Kortom: het neemt allemaal wat meer tijd in beslag dan we zouden willen, en dat heeft natuurlijk helemaal niks te maken met het feit dat we beiden een wat warrige ziel hebben.
En dan heb ik het dus alleen nog maar over de tegels gehad.
Een toilet kopen, is een uitdaging waarvan ik nooit had kunnen vermoeden dat het zo'n intense shitshow zou worden.
Wat ik wil, is een staande pot. Want in ons krappe hokje, is een hangend toilet een ellende waar we niet aan willen beginnen. Dan moeten we in de vloer gaan kappen om de aansluiting te verlengen, om dan vervolgens helemaal yuppie-verantwoord een hangend toilet te maken.
Nee, ik wil dus gewoon een staande pot, die we over de bestaande aansluiting schuiven, vastschroeven en geen gezeik.
Ga eens naar een sanidump. Dan zie je toiletpotten in alle soorten en maten, echt het gaat je voorstellingsvermogen ver te boven. Maar allemaal hangend. Mijn vraag naar een staande pot, werd nogal laatdunkend afgedaan:"Ga maar naar de praxis, meneer. Dat verkopen wij niet, is niet hip genoeg, is te goedkoop". Goed, voor mij geen sanidump meer, ik graaf nog liever een gat in de tuin, als het zó arrogant, misselijkmakend moet. Opgeblazen egootje daar.
Goed, Ilse dus in de lappenmand, maar die toilet begint steeds meer kuren te vertonen, dus van de week toch mijn schone vader maar eens gevraagd. We hebben namelijk een tijdelijk compromis kunnen sluiten met ons ouwe toilet. Hij krijgt een nieuwe, tijdelijke stortbak, en als we dan eens terug zijn van vakantie en Ilse is weer helemaal mobiel, en we hebben wat tijd over, gaan we verder met de gehele renovatie.
Dan hopen we alle tegels in huis te hebben. (Serieus, tegels met een levertijd. Ik denk dat de steen waaronder ik leef toch echt eens een stukje kleiner moet worden. Dit soort dingen denk je toch niet aan als je je toilet opnieuw wil betegelen naar je smaak? Dat er levertijd op zit?).
En dus een pot waar we ons lekker bij voelen.
En dat betekent dus ook dat we die pot in het echt gezien willen hebben. Ik vind het net even te spannend om op de bonnefooi een pot te laten komen.
Ergens snap ik wel dat het sociaal weinig wenselijk is om bij een winkel die pot gelijk uitgebreid te proberen, al was het maar omdat de geuren die Ilse en ik kunnen verspreiden echt niet gezond zijn in een toiletpottenwinkel, maar dat is wel waar het op neer komt. Kijken, voelen en zien.
Terug dus naar het compromis: een tijdelijke stortbak omdat de ouwe ingestort is.
Ook dat bleek nauwelijks plug en play te zijn. Denk je met zo'n stortbak afhangen, je weer lekker een keuteltje het ruime sop te kunnen laten kiezen, blijkt dat de maten inmiddels helemaal anders zijn, dat je 2 gaten extra moet boren, en omdat het net een andere maat is, je dus ook nog een flexibele slang moet hebben om het geheel op het kraantje aan te sluiten.
En omdat de beschrijving dusdanig summier is, dat je eigenlijk ook niet goed weet welke slang je dan hebben moet, moet je twee keer op en neer omdat je de eerste keer de verkeerde slang meenam. Op aanraden van de meneer van de onpraxis.
Kortom: zelfs deze tijdelijke oplossing was er niet een die in een half uurtje voor elkaar was.
En dan moeten we dus nog de hele renovatie doen...
Wat een gezeik...

Ander gezeik:
Er is een kerel van 12 jaar oud die er blijkbaar in is geslaagd om een masterdiploma te halen. Knap, ik ben er op mijn 41 nog steeds niet aan toe gekomen, hoewel ik me kan voorstellen dat dat niet alleen met mijn ADHD te maken heeft, maar ook met mijn mindere talent en andere interesses.
Maar knap. Respect dat zo'n gozertje dat gewoon even doet.
Nederland zou Nederland niet zijn, als die godvergeten heilige tyfusmening niet weer eens van stal gehaald werd, want men vindt er wat van.
Serieus. De afgunst en weerstand druipen weer in klodders, groener en slijmeriger dan ik ze op kan hoesten van de diverse beeldschermen af.
Nederlanders kunnen een ander ook niet gewoon eens iets gunnen als het geen foebelle is, of een beetje racen in een overhyped, onpraktische platte kar. En zelfs dan gunnen ze elkaar niets, want de sporters zelf zijn vaak sportiever dan hun "fans".
"Zal wel geen (leuke) jeugd hebben gehad". Hoezo niet? Omdat hij al heel jong met iets anders bezig kon en wilde zijn dan het gemiddelde kind? (Laat ik voorop stellen dat er niks mis is met een gemiddeld kind, maar dat lijkt me duidelijk).
"Zal wel geen sociale vaardigheden hebben"... huh? Nee, het feit dat een kind dusdanig slim is, betekent inderdaad dat hij zijn leeftijdsgenootjes misschien niet altijd begrijpt en omgekeerd. Maar hey: we vragen van Max Verstappen toch ook niet of hij even een trompetconcert van Haydn speelt? We vragen van een kat toch ook niet of hij wil blaffen als een hond?
En los daarvan: Waarom zou je van zo'n kind verwachten dat het zich moet aanpassen aan zijn leeftijdsgenoten omdat dat "zo hoort"? Is vele malen ellendiger voor hem, en levert vele malen meer problemen op.
Maar nee, Nederland moet er wat van vinden. Walgelijk gewoon.
Wees gewoon plaatsvervangend trots op dat joch. Hij heeft er hard voor moeten werken, en de rest zal ook wel komen. Dat walgelijk calvinistische alles dat boven het maaiveld uitsteekt weg te "meningen" is werkelijk een schande. Volwassen mensen, die dan blijkbaar zoveel meer sociale vaardigheden hebben, zijn daarin in elk geval geen voorbeeld om te volgen.

Het is vakantie. Jente is glansrijk over naar groep 4. Ik kan natuurlijk vol trots gaan verkondigen hoe glansrijk, laat ik het erop houden dat ik vol trots kan verkondigen dat ze glansrijk over is naar groep 4.
En dan is het meteen tijd voor haar eerste zomerkamp met de scouting.
Een hele week weg van huis. Weg van papa en mama.
S
L
I
K
Komt wel heel dichtbij zo.
Ik ben nog maar net bekomen van het feit dat ze niet meer in de kleuterklas zit. Ik ben nog nauwelijks bekomen van het feit dat ze een vriendje had met wie ze gaat trouwen, maar waar het, geloof ik, al weer mee uit is.
En nu gaat ze dus een hele week zonder mij of haar moeder de hort op.
Oke, goed. Het zou zomaar kunnen zijn dat ze het zelf net zo spannend vind, en misschien liever toch maar thuis slaapt, evengoed kan het zijn dat ze het zozeer naar haar zin heeft, dat ze ons hele bestaan gewoon vergeet.
Ik vind het een dingetje. Waar wij, zoals de meeste moderne ouders stiekem wel eens een weekendje zonder kind als een prettige onderbreking ervaren, is dit toch wel een serieuze aangelegenheid. Want in die weekendjes zijn het dan meestal de schoonouders die met alle liefde en plezier Jente onder hun hoede nemen.
Nu is het een hele week.
En voor die week is er een ouder-app-groep in het leven geroepen. En daar heeft Ilse mij ook in geschopt. Daar ben ik wat minder van gecharmeerd, omdat het een heel hoog "buurt-whatsapp-groep-gehalte" heeft, en om de een of andere reden moeten die mensen altijd rond mijn bedtijd kakelen over schoenen zus, dingetje zo. Allemaal van die dingen waarvan ik vind dat ze ook op een christelijker tijd besproken kunnen worden. Tot hele pogingen tot het verkopen van uitgeleefde schoenen aan toe.
Maar omdat ik Jente ook niet wil opzadelen met die lompe vader die zichzelf volstrekt misdraagt in een ouderlijke whatsapp-kakel-groep, hou ik braaf mijn bek en mijn vingers aan elkaar geplakt.
Nog maar 1 dikke week, en ik kan eruit en mijn kleine draak weer opgelucht in mijn armen pletten.

Ik ben heel braaf weer wezen sporten. En mijn lijf vindt mij nog steeds een klootzak. Ik ook.
Deze keer was het een soort van krachttraining waarbij het vooral mijn linkerbeen is, die het moest ontgelden.
Goddank was ik zo slim om voor mijn linkerbeen te kiezen, anders was ik gegarandeerd wegens onbarmhartige spierpijn in mijn rechterbeen, een Boeing van de KLM binnengerost.
Ik ga dit proberen vol te houden. Het sporten dus. 
Voor nu is het weekend, en wens ik u allen een beste.

Dierlijke en menselijke avonturen

 Het mooie van mijn werk is dat je soms voor de gekste dingen komt te staan.
Dingen waar je niet op kan anticiperen, en waarbij de eerste ingeving niet altijd de beste is.
Ik moest ergens wat passagiers ophalen, en wilde de bushalte oprijden. So far, so good. Omdat ik wat moest wachten, wandelde ik langs de strook met bushaltes en mijn oog viel op een slordige, rafelige, witte substantie die tegen de stoeprand aan lag. De stoeprand waar je met je rechter voorwiel langs gaat als je moet halteren.
Die slordige, rafelige, witte substantie viel op, want in principe horen slordige, rafelige, witte substanties in de prullenbak gedeponeerd te worden, en niet achteloos tegen een stoeprand gekwakt.
Bij nadere inspectie bleek het om een duif te gaan die helemaal groggy op die voor hem levensgevaarlijke plek was gaan zitten om bij te komen. Mijn nadering had op het eerste gezicht geen effect op zijn gemoedstoestand, want toen ik dusdanig dichtbij kwam dat ik hem bij wijze van spreken, had kunnen kietelen, deed hij een wel zeer laffe poging om weg te komen.
Maar goed, Dolly leeft nog, en omdat die bushaltes behoorlijk druk in gebruik zijn, leek het me voor alle betrokkenen, inclusief Dolly prettiger als er geen bus langskomt die hem, voor ogen van alle toestromende reizigers tot duivenmoes rijdt, met alle stuivende veren van dien, dus hoe nu verder?
Wegvluchten lukte hem niet, maar de collega die achter mij stond had van die rubberen handschoentjes, maatje XS. Heel even dacht ik dat zij Dolly wel even op zou pakken en ergens weg zou brengen, maar zij vond vogels niet zo vreselijk tof.
Dus of ik die enorme kolenschoppen van mij maar even in maatje XS wilde proppen om iets met Dolly aan te vangen, tot de vogelwacht van Schiphol het over zou komen nemen.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik propte mijn handen in maatje XS, en slaagde er zonder moeite in om Dolly op te pakken. Toch een beetje vies, een duif.
En toen wist ik het echt even niet meer. In mijn handen leek Dolly veilig, want niet meer op een plek waar hij tot duivenmoes gereden zou kunnen worden, maar wat nu? Ik wilde er bijna mee naar binnen, in de veronderstelling dat de gate-agents wel zouden weten wat ze ermee moeten. Maar dan zul je net zien dat Dolly op dat moment weer helemaal beter is, en in blinde paniek rond gaat vliegen, de reizigers compleet uit hun dak laat gaan en vervolgens keihard tegen een raam aan vliegt. Bovendien hebben die meiden binnen wel wat beters te doen, dan zich te ontfermen over een half dooie duif, dus nadat ik daar heel even over nagedacht had, leek het me dat deze eerste ingeving niet de meest briljante zou zijn.
En toen ik dat bedacht had, voelde ik dat dier verstijven. Zo hard als een dooie bal.
Ik analyseerde zelf nog even mijn greep om Dolly, maar die was niet stevig genoeg voor een greep des doods.
Naja, oke, ik had mijn best gedaan, en wilde dooie Dolly dan maar in de vuilnisbak mieteren, maar mijn collega, zei me dat de vogelwacht in aantocht was, en dat ik hem maar achter een pilaar moest leggen. En inderdaad, toen ik Dolly achter de pilaar legde, viel hij oncharmant op zijn zij.
Inmiddels kreeg ik het seintje dat ik mijn passagiers mocht verplaatsen naar het toestel en zo ging het leven door.
Halverwege die rit, riep mijn collega me op met de mededeling dat Dolly miraculeus was herrezen toen de vogelwacht kwam, en dat hij meegenomen is.
YES!!! Fucking karmapunten in de pocket!!! Dankzij mij, is een niet dooie duif gered van de malende moesfabriek van een bus, en leeft hij nog om dit avontuur aan zijn kinderen te vertellen.
Eind goed, al goed. Ik heb uiteraard wel mijn handen tot bloedens toe ontsmet, en ik geloof dat het stuur en de knoppen van mijn bus nog nooit zó grondig schoon zijn gemaakt, want duiven schijnen niet al te schone dieren te zijn.

Ik had van de week late diensten, dus dat betekent logischerwijs dat ik laat in de avond thuiskom. Nog even "land" even een piepklein snackje neem en een peukje doe, alvorens ik de binnenkant van mijn oogleden ga bestuderen.
Het is dan donker, als ik in onze jungle-achtige achtertuin mijn saffie opsteek.
Genietend van de relatieve koelte en rust.
Rust....
Ik stond genoeglijk te hijsen aan mijn peuk toen er uit het gras een duister geritsel opklonk. En dat geritsel ging van zachtjes en bescheiden, naar steeds een beetje luider. En luider.
En het leek dichterbij te komen.
En telkens als ik opkeek, hield het heel even op, om dan weer verder te gaan.
Ja, fuck it. We hebben twee katten van onszelf, echt geen zin in nog een kat, dus hoppa. Zaklamp aan en een woeste stap-sprong in de richting van. Dat jaagt een kattenbeest wel weg.
Alleen, ik zag geen kat en mijn woeste stap-sprong leidde niet tot een vluchtend geren van een kat.
Whatever. Lamp uit en lekker verder genieten van mijn peukje.

ritsel
ritsel
ritsel
ritsel
ritsel
rit-sel

Dus.... Nu was ik het zat. Peuk was op, en ik ging eens achter de trampoline kijken. Verrekte kat.
Weg ermee. Hoppa, zaklamp aan, om de trampoline heenlopen en ik stond al klaar om woest te blazen en stampij te maken, toen er een hele nieuwsgierige egel op me af kwam lopen. Niet in het minst onder de indruk van mijn misbaar, kroop hij naar me toe, en wilde zelfs wel even voor me poseren.
Oke, goed. Ik vind egels leuke beesten en ik moet zeggen dat ik zelfs dolblij ben met dit exemplaar, want het valt wel op dat we dit jaar een stuk minder slakken in de tuin hebben. Onze tuin is voor deze egel een soort van ongelimiteerde febo-muur.
Kreeg al meteen de tip dat ik hem geen melk moet geven (doe ik niet, want heb ik zelf nodig) maar wel kattenbrokjes en water. Nou, water heeft hij maar kattenbrokjes krijgt hij niet. Hoewel we veel minder slakken hebben, mag hij die eerst verder allemaal soldaat maken, want kattenvoer lokt meer katten, en daar zit ik serieus niet op te wachten.
Wel leuk. Om wat extra fauna in de tuin te hebben die onze fruitcollectie een beetje verdedigt.

Inmiddels hebben we 3 proeflessen crossfit achter de rug. En naar mijn idee was dit dan ook de pittigste. Ja, of mijn conditie is in drie lessen achteruit gehold, dat kan ook.
Maar de tering, wat een spiermatige wanstaltigheid. En maar blij kreunen dat het zo goed is voor me.
Ik zie inmiddels wél de meerwaarde in, en om straks Jente een beetje bij te kunnen houden als haar benen net zo lang zijn als die van mij, is het een vereiste om iets minder in mijn ruime vel te zitten, en dat mijn hart niet buiten mijn lijf gaat kloppen als ik stappen neem die iets sneller zijn dan een slakkengang.
Dus, ja. We hebben ons ingeschreven. Mijn lijf verklaart me voor compleet van de pot gerukt.
Ikzelf trouwens ook.
En de klimaatkrijsers gaan ons dit ook niet in dank afnemen, we voegen per gesport uur een graad extra toe aan de opwarming van de aarde. Attenooie wat een hete damp komt er van dat logge kadaver van mij af. Kan niet gezond zijn. Voor mij niet, maar voor de poolkappen ook niet.
Maar misschien wordt het ook eens tijd dat ik mijn instinctieve afwerende reactie op sporten in het algemeen en sporten door mijzelf in het bijzonder eens een beetje nuanceer (met nuancering heb ik mijn hele leven grote moeite gehad, dat zal de kenner niet verbazen), want stiekem was het zo erg helemaal niet. Stiekem was het eigenlijk wel leuk om op een positieve manier gecoached te worden en op een positieve manier begeleid te worden naar het fitter worden van mijn ledematen. Wat defensie in 13 jaar niet lukte, lukt een jofele, blije sportinstructeur met de naam Junior (held is het, oprecht) in 3 uurtjes in totaal.
Het kost wat moeite, maar dan heb je ook wat. Spierpijn. En later een betere conditie.

Ik ben niet de enige piet-lut in ons vrolijke, Jan Steense huishouden. Ik vertelde ooit al dat ik vreselijk zeikerig kan zijn als het gaat om agenda's. Daar ben ik nu van verlost, want ik heb een heel handige app op mijn telefoon waarin mijn rooster staat, en voor de rest is er de walgopwekkende "gezinsagenda" die ondanks dat het heel hip en kneuterig is, wel functioneert.
Dus mijn zoektocht naar de perfecte agenda is, hoop ik tot mijn pensioen, niet meer nodig.
Maar nu...
Vanwege het feit dat ik bedrijfkleding draag, en mijn "burger"kleding soms niet meer te koop is, met de door mij zo gewenste en hooggeachte enorme hoeveelheid praktische zakken, verlies ik nog wel eens wat uit die praktisch onbruikbare, ondiepe kutzakjes die ze dan wel hebben.
Goed, op het oog zie ik er dan bij vluchtig kijken misschien wel beter uit; ten slotte puilen mijn heupen niet op de meest gekke plekken en met de meest gekke vormen uit. Maar ik kan mezelf vreselijk opwinden over zaken die uit mijn zakken vallen, omdat ze er in eerste instantie al niet in pasten.
Mijn werkkleding is ook niet echt berekend op alles wat ik vind dat ik nodig heb tijdens een dag werken, dus bijvoorbeeld mijn hvc hesje hangt links 20 centimeter lager dan rechts, en dan zie ik eruit als een scheve gnoom.
Tot ik diverse collega's zag rondlopen met een klein schoudertasje. Dat leek mij ook wel wat. Dan zie ik er degelijk afgekleed uit, en kan toch al mijn zut mee.
Mijn eerste aanschaf bleek te klein en qua rits onhandig. Flikkerde er nog van alles uit omdat de praktische noodzaak tot het sluiten van het tasje niet samen ging met mijn praktische insteek om alles snel voorhanden te hebben. Bovendien was het ding eigenlijk gewoon te klein. Worstelen met de tas om mijn telefoon te pakken te krijgen, bijvoorbeeld.
Verbijstering ten top bij de omstanders als ik vloekend en tierend dat tasje probeerde over te halen om mijn aansteker prijs te geven.
Dus wederom start er een zoektocht naar precies dat tasje dat ik nodig denk te hebben.

Hoe dan ook: ik ga een verplicht weekend in, want Ilse heeft pijn, wordt daaraan geopereerd (ze kunnen niks aan de pijn doen, maar wél een zenuw demonteren, dus dat gaan ze doen) dus moet verplicht rust houden, en dat betekent dat ik zorgverlof  heb voor een paar dagen, zodat ik erop kan toezien dat haar ADHD zich een beetje gedraagt.
Ik wens eenieder een goed weekend.

Mijmeren, gewoon omdat het kan.

Er was de afgelopen week weer heel wat dat mijn gedachten bezighield.
Een kleine bloemlezing:

Een kleine, misschien al bekende bekentenis: ik ben niet de meest progressieve persoonlijkheid. Ik ben op sommige vlakken best wel behoudend. Ik zou mezelf geen conservatieveling willen noemen, daarvoor ben ik te creatief en ook een beetje te weinig van het uitvoeren van dingen exact volgens de letter.
Maar voor de rest ben ik niet super progressief. Zaken die goed zijn zoals ze zijn, zijn goed. En veranderen om het veranderen, zonder dat ik daar zelf een verbetering in zie, vind ik vaak wat onnozel.
Plaatje geschetst.
Nu is er ergens in Engeland een ziekenhuis dat vindt dat vanwege de inclusiviteit van het hele gendergerelateerde alfabet, verloskundigen het niet meer mogen hebben over moedermelk, maar over mensenmelk. En ik zou Marnix niet zijn als mijn toch wat met wisselend succes aangelegde bedrading in mijn bovenkamer hierover niet zou gaan knetteren.
Mensenmelk.
Dat klinkt als iets dat ik mijn kind toch maar met moeite zou geven. "De mens" is tegenwoordig een veelomvattend begrip. Teveel, voor simpele jongens als ik. Ik ken vrouwen, mannen en vooruit, zelfs kinderen. Maar vanwege het gehele gendergerelateerde alfabet, is er een keur aan tussenvormen ontstaan waar je u tegen zegt.
Als je kinderen krijgt, weet je dat je moeder wordt. En het feit dat een moeder vrouw is, is een vaststaand gegeven, of je je nu als man, vrouw, onzijdig of als dier identificeert. Je bent moeder. En de naam van het spul dat uit die kwarktassen komt, is nu eenmaal melk. Koeienmelk is ook moedermelk, want een stier is nu eenmaal geen moeder, maar een vader.
En omdat dat nu eenmaal zo is, heet het spul dus moedermelk. Een vader heeft het niet. En als je het over vadermelk of papamelk zou hebben, denk ik dat je, voor je pap kan zeggen, bij de GGZ zit. Voor een paar jaartjes TBS. En terecht, want hoewel ik niet vies ben van wat goorheid, is dit me een stap te ver. Dat kan mijn toch wat vreemde ziel niet aan.
En ik snap dat als de natuur je gezegend heeft met een soort van gedachte dat je geen man, of vrouw bent, dat dat lastig is, maar om daarvoor de hele semantiek op te rekken vind ik serieus een bizarre zaak. Ik zou er dan voor willen opteren dat bij de intake bij verloskundige/ziekenhuis/kraamzorg dat er een kopje komt dat de moeder zich geen vrouw voelt, en dat bij die persoon over mensenmelk gesproken wordt. Of over melk. Of sap. Weet ik veel. En bij de rest van de wereld gewoon over moedermelk.
Maar mensenmelk. Nee, doe maar niet, laat dat dan maar in Engeland.
Goed, we kunnen dus stellen dat er in mijn ontwikkeling bepaalde draadjes niet helemaal conform de norm zijn aangelegd. Of gewoonweg missen.
Van de week dus voor de tweede keer wezen cross-fitten. Deze keer was het een beetje andersom: waar de vorige keer Ilse mij aan de riem mee moest sleuren, leek het er een heeeeeeel klein beetje op dat ik haar moest meenemen.
Maakt niet uit. We kwamen, zagen, moesten eventjes wat gene wegslikken en we overwonnen onze weerstand.
Ja, tot we dus bepaalde oefeningen moesten doen. Dat begon met touwtje springen. Ik heb 3 pogingen gedaan. Drie serieuze pogingen. Het lukte me niet. Ik mis simpelweg de oog-hand-been coördinatie om meer dan 1 sprong met twee benen tegelijk over een langszwiepend touwtje te maken. Als ik doordraaide om vloeiend een tweede sprong te maken, raakte mijn linkerbeen in de knoop, bij de derde poging mijn linker en rechterbeen, en wierp ik dat touw bijna als een lasso om de instructeur heen. Geen succes. En daar bleef de beschamende vertoning niet bij.
Want we moesten ook een oefening met een stok doen, waarbij die stok gebruikt werd om een bepaalde armspier wat meer souplesse te geven. En dat zag er in mijn ogen zonder dat ik het probeerde al bijzonder ingewikkeld uit, mijn eerste drie pogingen kan ik zonder meer wegzetten als genant. Ik keek. Probeerde mijn armen in een soort van menselijke origami om die stok te vouwen, raakte hopeloos in de knoop met vingers, armen en schouders, en liet die stok bijna uit mijn poten flikkeren. De erop volgende pogingen, waren maar een fractie beter. En of ik nu echt de beoogde spier soepeler heb gemaakt, of mijn linker binnen bilspier, is me door alle spierpijn nog steeds niet duidelijk.
Gelukkig kunnen we er om lachen, zij het als een boer met kiesspierpijn.

Over die boeren gesproken: Ik zit het allemaal met enige verbazing te volgen. En ergens ook wel enig respect. Ik ken weinig mensen die een bedrijf runnen, en dat zomaar, zonder enige schroom dagenlang in de steek kunnen laten, zonder dat dat bedrijf tot stilstand komt. En dan ook nog dusdanig in de steek laten, dat je alle boetes die je krijgt door je gedrag eventjes makkelijk kan aftikken.
Hoewel, dat zal het minste probleem zijn, ik meen dat die knurft die zichzelf met zijn trage trekker op een snelle weg aan puin liet rijden er financieel niet bekaaid vanaf is gekomen met dank aan een crowdfunding, en iemand wist me te vertellen dat 1 op de 6 miljonairs in Nederland boer is, dus ach, een paar boetes en ergens een invallertje hier en daar...
Hoe dan ook: met de manier waarop ze nu tekeer gaan, zijn ze zich wel heel snel aan het vervreemden van het volk dat ze menen te voeden.
Ik bedoel: ambulances tegenhouden, politievoertuigen mollen, vernielingen aanrichten, brand stichten, hulpverleners belagen, mensen bewust op kosten jagen in een nutteloze file, nutteloos brandstof verspillen dat al heel erg duur is, het zijn allemaal supergemoedelijke protesten ten koste van het volk dat ze van voer zeggen te voorzien. (Althans dat beetje dat overblijft na de export, zullen we maar zeggen).
Want al die ellende die ze aanrichten, kost de maatschappij geld. Bovenop de prijzen die ze krijgen bij uitkoop, dat mij als belastingbetaler ook geld kost.
Damn, had ik dit geweten, had ik de cultuursector ook opgeroepen om eens wat harder te protesteren tegen het kabinetsbeleid.
Want dat staat voor mij als een paal boven water: dat deugt niet. Maar om je als een halve wilde te gedragen omdat iets je niet bevalt, om daar een hele maatschappij met jouw frustraties lastig te vallen op een manier waar de honden geen brood van lusten, is nog steeds om te kotsen. En nee: zeggen dat hullie in Den Haag het selluf sgult sijn, dat is geen reden.
Oh, en ik begreep dat het geteisem maandag naar Schiphol schijnt te komen om de chaos daar nog wat erger te maken: mocht u uw vlucht maandag niet kunnen halen: dat is niet de schuld van Schiphol, niet van de KLM, niet van het kabinet, maar van de boer die erheen gaat. Maar gelukkig heeft die boer wel uw voer gemaakt, als dat niet geexporteerd is, dus eten kunt u wel.

Over geld gesproken....
Ik kom nog steeds wel eens wat dingen uit de culturele sector tegen. Dingen die gedeeld worden door oud-collega's en vriendjes. En zo struikelde ik over een coach die zzp'ers coacht om hun tarieven naar een leefbaar peil te trekken, en dusdanig goed in hun kracht te staan, om ook aan die tarieven vast te houden. Vind ik alleszins een loffelijk streven. Ten slotte is die "fair practice code" een heel goede zaak.
Toen ik de prijzen van die coachings zag, begon mijn cynische ziel te juichen van geluk.
Ik bedoel: bijna 100 euro voor een uurtje online, en 1100 euro voor een paar uurtjes online en 24 uur motivatie per email, dat zijn hele beste prijzen. (En voordat ik gezeur krijg dat ik de inhoud niet ken: klopt, en daarover hoor je me niet, het zal vast goed zijn).
Sterker nog: de ZZP'er die dit kan betalen, heeft die coaching niet nodig. De ZZP'er die dit wil maar niet kan betalen, moet zijn prijzen omhoog gooien, en heeft daarmee die coaching niet meer nodig.
Ik vind het een prima prank die het vak van "coach" lekker op de hak neemt, en tegelijkertijd laat zien hoe je je prijzen tot leefbare hoogte brengt. Namelijk door het gewoon te doen.
En nu maar hopen dat ik het niet compleet verkeerd in heb geschat.

Soms rij ik op een bus van Duitse makelij. Van de Volkswagen Groep AG. Door autoweek ook wel priemiejum genoemd. Om maar aan te geven dat dat topspul zou zijn.
En op zich, ik kan niet ontkennen dat die bussen prima rijden.
Oke, het is traag als dikke poep door een smalle trechter. En het mieliejeuwie vriendelijke start-stop systeem van de motor heeft de onhebbelijke gewoonte om de motor af te laten slaan op het moment dat het verkeerslicht op groen springt, waardoor je 4 seconden moet wachten voor hij weer aanslaat, waarna je uiteraard weg rijdt, dwars door het oranje licht, maar los daarvan: het rijdt best lekker.
Het rijdt lekker, en de airco functioneert. Dat wil zeggen: het werkt, maar de roostertjes werken wat minder mee.
Zet ik de ventilator vol aan, dan zorgt de windstroom ervoor dat dat roostertje dichtslaat. Ja, de logica ervan ontgaat me, maar de constructie is blijkbaar zó intens knullig, dat dat kan gebeuren.
Heb ik bij Franse auto's veel gekkigheid meegemaakt, maar dat nog nooit.
Ik ben niet voor één gat te vangen.
Die roostertjes zet je open met een draaischijfje, en in mijn oneindige naiviteit, bedacht ik me dat ik dat wieltje wel kon blokkeren met een stukje dubbelgevouwen papier.
En gedurende 1,5 rit ging dat heel goed. En toen vlogen zowel links als rechts de opgevouwen papiertjes om mijn oren. Je kunt maar een extra uitdaging hebben tijdens je werk.
Ja, of gewoon geen bussen van Duitse makelij kopen. Is misschien makkelijker.

En dit alles maar weer gemijmerd te hebben, wens ik iedereen een prima weekend toe.

Werken zullen we!

 En zo langzamerhand word ik steeds meer een cliché.
Next level is wel dat ik samen met mijn echtgenote ga "sporten" om wat gezonder in mijn wat te ruime velletje te komen. Ik heb zulke laagdrempelige dingen altijd enigszins vermaakt bekeken. Het leek me het toppunt van vinex-burgerlijkheid.
Tot er een schoonfamilie-sinterklaas was die vol enthousiasme erover vertelde, en ons een aantal proeflessen kado deed.
Ik schoot in een soort van zelfbeschermende lach, en heb de gang naar wat in mijn hoofd een soort van yuppen-havermelk-soya-groene-thee-boomknuffelaar-sportclubje nog bijzonder lang uit weten te stellen.
Daarbij toch wel tot mijn genoegen geholpen door de corona-beperkingen.

En ik moet zeggen: mijn enige ervaringen met sporten, waren steevast negatief.
Op school kreeg ik zelden een voldoende. Ik kon bepaalde dingen niet, en dan kreeg je gewoon een onvoldoende.
Sporten bij defensie was ook een kwestie van negatief beoordelen. Wat je wel kon, was niet goed en wat je niet kon, was slecht. En op zich snap ik dat, want bij defensie is fysieke fitheid toch wel belangrijk. Niet voor niks dat ik mezelf wel eens betitelde tot slechtste onderofficier.
Sporten op een sportschool, was ook gericht op louter resultaat, zonder dat er gekeken werd naar plezier.
Mijn aspirant lidmaatschap bij een volleybalclub in Rotterdam, was vooral een kwestie van op de bank zitten, want ze hadden stiekem toch geen recreanten-team, en wisten niet zo goed wat ze met een eventueel nieuw lid moesten. Dus dat heb ik niet eens tot de pauze uit gezongen, na 30 minuten ongemakkelijk genegeerd te zijn, ben ik vertrokken, zonder dat iemand zich afvroeg wat ik er deed en of waarom ik wegging. Bizarre club was dat.
En omdat ik principieel een hekel heb aan van die fitness ruimtes vol met opgepompte lieden die zichzelf helemaal naar de galemiezen werken en met enig dedain neerkijken op mensen die er beginnen, puur om iets betere conditie te krijgen, daarbij voortgeschreeuwd door empathieloze instructeurs, die alleen maar betaald krijgen als de klant per week 40 kilo vet verliest en 40 kilo spier aankomt, was sporten, zeg maar, niet helemaal mijn ding.

Maar goed. Die paar proeflessen hingen dus als een soort van zwaard boven mijn hoofd, en we moesten maar.
Alles heb ik geprobeerd om het uit te stellen, te rekken, om niet te gaan, maar ja. Ilse is wat plichtgetrouwer, en vond dat ik dat in dit specifieke geval ook maar moest zijn, dus bijna letterlijk werd ik aan de riem meegetrokken.
Want het zou allemaal heel laagdrempelig zijn, met mensen die er komen om ieder op hun eigen lage tot niet bestaande niveau iets meer conditie te kweken. En volgens verhalen ook heel gezellige, sociale mensen, die elkaar de ruimte gunnen, en hun eigen progressie en tempo.
Dus niet alleen sportief, maar ook super sociaal en havermelk allemaal.
En laat ik in de vroege ochtend nu veel zijn, maar niet gezellig, sociaal en al helemaal niet havermelk.
(Noot: dit alles was dus ontsproten aan mijn met absurd veel tegenzin gevulde anti-sport-brein).
We kwamen nagenoeg als eerste binnen, en in mijn sociale awkwardness besloot ik om een kop espresso (zonder havermelk) te nemen, om me eventueel achter te kunnen verschuilen. Dat bleek kansloos, want er waren een paar wild vreemde mensen die ons best hartelijk welkom heetten. En zich wat minder door mijn uit zelfbescherming opgetrokken muur van sociale awkwardness lieten tegenhouden.
Oh, en een kopje espresso is ook wel erg klein om je achter te verschuilen, maar dat was meer een praktische misser mijnerzijds.

De instructeur kwam, stelde zich voor en vroeg ons onszelf ook een beetje te introduceren. En ik moet zeggen: mijn weerzin, mijn tegenzin werd door de jongen heel sportief opgevat en we gingen aan het werk.
Inderdaad: heel erg laagdrempelig. Zo laag, dat je er niet over zou struikelen, maar er domweg gewoon in stort als je niet oppast. Gewoon beginnen, tot je grens en er niet overheen, maar gewoon tot, en zonder teleurstelling als je er was. Geen verbeten geschreeuw dat je toch die extra push-up of sit-up moest doen, maar een bemoedigend woord als je die laatste al je extra was.
En dat een uur lang. Zonder allemaal moeilijke poespas. Gewoon de opzet maken, instructies volgen en maar zien waar je eindigt. Geen gezeur als die oefening net niet helemaal 100% goed ging, maar een aanmoediging als het wel goed leek te gaan.
En waar mijn bek van losviel op het einde: gewoon een compliment krijgen van de instructeur. En niet in de zin van: een blije klant, is een blijvende klant, maar een oprecht compliment.
Dat had ik bij al mijn eerdere sportervaringen gedurende 41 jaar nog niet meegemaakt. Ik zou er bijna emotioneel van worden.
We hebben nog 2 van die lessen te gaan, en wat zich in mijn hoofd oppompte tot één amorfe ellende van gillende en kreunende sportschool-oefeningen onder leiding van sadistische trainers, is niet waar gebleken.
Wel ben ik nog steeds naar mijn gevoel niet havermelk genoeg voor dit soort dingen, en zeker niet sociaal genoeg om in dit soort goedbedoelende groepen te landen, maar daar is het dan wel weer handig dat ik Ilse heb, die dan als een soort van bliksem-afleider kan fungeren.

Over sporten gesproken:
Ik sta in spagaat. Figuurlijk, letterlijk lukt nog niet en gaat ook niet lukken, hoezeer de sportschoolinstructeur zijn best gaat doen, daar ben ik fysiek niet toe in staat.
Aan de ene kant: ik kom uit de culturele sector. Een sector die continu door de overheid kapot wordt gemaakt, zonder dat je daar inspraak in hebt. Je talent, je werk, je passie, wordt door visieloze, kennisloze politici continu gekraakt, gesloopt, beschimpt. Dus ik leef op zich wel mee met "onze" boer.
Zij zien niet het enige slachtoffer van onze sloperheid. En zullen, vrees ik met grote vreze, niet de laatste zijn.
Even los van cijfers over import, export, co2 en andere zaken: zoals de overheid nu sloopt, is simpelweg onmenselijk. Dat verdient op geen enkele manier een schoonheidsprijs, en dan druk ik me zachtjes uit. Doe wat, maar het zou mooi zijn als tijdens dat "doen" niet standaard de menselijke maat volstrekt uit het oog verloren wordt.
Dus ja: ik snap dat daar een hoop frustratie, boosheid, angst en onvrede is.
Waar ik dan geen enkel begrip voor op kan brengen:
Het baasje van "Farmers Defense Force" die een politicus intimideert, tot huilende en trillende kinderen aan toe, roept dat die kinderen "pussy's" zijn. Zonder dat ik goedkeur dat je een politicus eens de waarheid wil zeggen, die kinderen staan er buiten. Zijn bang voor je. En als je ze dan laatdunkend "pussy's" noemt, hebben die kinderen gelijk. Je bent dan gewoon een griezel. Je bent een psychopaat. Je bent gewoon een zak stront. Wat je ook doet: laat onschuldigen en vooral kinderen erbuiten.
En dan even verder filosoferend: het gaat niet zoals je wil, en jankend en brullend stap je op je trekkertje om eens verhaal te halen. Wie is er dan de "pussy"?
Sowieso. Er wordt meesmuilend bij elke maatregel om onze leefomgeving niet nog verder te verzieken, geroepen dat "wij als klein landje wel even de problemen op gaan lossen". Om vervolgens je eigen clubje een Engelse naam te geven. Staat dat dan stoerder? Internationaler? Waarom? Het is niet dat een of ander, bijna militant clubje uit Nederland nu heel erg stoer staat op het wereldtoneel. Beeeetje zelfoverschattend.
Dus nee, voor dit clubje (waarvan iemand op de radio al heel stoer dreigend zei dat het niet allemaal vriendelijk zou blijven) heb ik dan weer heel wat minder begrip.
Maar los van dat alles: het zou zo vreselijk fijn zijn als onze overheid eens wat meer menselijkheid zou gaan gebruiken bij het regeren van het land. Dan krijg je ook niet van dit soort uitwassen telkens weer.

Ik zou, als ik toch met falende overheidsinstanties bezig ben, iets kunnen zeggen over een geëmotioneerde wethouder in Almere die liep te janken hoe erg het is dat er nogmaals 34 miljoen naar dat flutje moet om het open te houden.
Julius Lindenbergh zat nog net niet echt te janken hoe erg het was voor de mensen in Almere die het toch al zo zwaar hebben met de inflatie, energiecrisis etc, om nóg eens ettelijke miljoenen in die bodemloze put te zien verdwijnen.
Het feit dat er al jarenlang mensen rondlopen die dit al zagen aankomen, en volstrekt genegeerd werden omdat het prestige van Almere opgepompt moest worden, werd en wordt glansrijk genegeerd.
Het voltallige college heeft er een puinzooi van gemaakt, vertrekt, en mag nog een paar jaar wachtgeld incasseren. Persoonlijk zou ik al die geldverspillende ambtenaren hoofdelijk aansprakelijk willen stellen voor niet alleen de toekomstige 34 miljoen, maar ook voor de totale kosten van die flutfloriade. Zij wilden dit, tegen elk redelijk advies in. Laat ze er nu ook maar voor bloeden.
Maar hey: we hebben wél een fucking dure, mooie achtertuin gekregen, dat is in elk geval 29 euro per kaartje waard. Of niet dan...

Inmiddels een paar dagen na mijn start bij het cross-fit, begin ik wat spierpijn te voelen. Misschien dat daarom mijn mening over bepaalde zaken wat raker is gesteld dan anders.
Hoe dan ook: ik heb weer eens een echt vrij weekend voor de boeg, en daar ga ik (niet op de flutiade) keihard van genieten.
Ik wens eenieder een prima weekend.