Botox, poep en scheet.

 In de categorie "Pareltjes van het Platform". 

Ik was getuige van een van die zaken waaruit naar mijn mening blijkt dat de mensheid behoorlijke stappen maakt in de richting van complete krankzinnigheid. 
Ik stond met een 3-tal mensen van een contractpartij voor afhandeling van prijsvechters vluchten. Twee meisjes en één jongetje. Allemaal dik 20 jaar jonger dan ik.
Over het algemeen luister ik nooit naar andermans gesprekken, want in de regel interesseert het mij maar matig wat er besproken wordt, als het maar niet over mij gaat, want dan wil ik me er uiteraard wél mee bemoeien, maar voor de rest: als ik geen deelgenoot ben van het gesprek, gaat het mijn linker- (dan wel rechter-) oor in, en ongefilterd en onbewerkt het rechteroor weer uit. Of omgekeerd. 
Maar op een zeker moment kwaakte één van die meisjes tegen het jongetje, ongegeneerd hard: " ECHT WAAR!!???!?!?! HEB JIJ BOTOX??!!!??!?!!!??!". 
"JAHA, hier!!! KIJK MAAR!!! GEEN RIMPELS! EEN GLAD VOORHOOFD!!!!"
En waarom ze moesten krijsen, in een hokje van 1,5 bij 3 meter, is me een raadsel. 
Het meisje vroeg zich vervolgens af, waarom hij dat op zijn 19e al deed, en vervolgde met een relaas over lipfillers, want daar zouden geen randjes van te zien zijn. Want zij had ook lipfillers, en daar zag je geen randjes van. 
"Jawel hoorrrrrjjj, boven je lip, zie ik een randje! Zie je bij mij randjes? En als ik lipfillers zou doen, zou ik helemaal zo homo zijnHIHIHIH!!!". 
Ik kon mijn gegrinnik niet helemaal inhouden. 
Meisje nummer 2 keek bijzonder ongemakkelijk in mijn richting, rolde eens wat met haar ogen, en mompelde zachtjes dat puur natuur nog altijd het beste was, en ik keek haar aan, en gaf haar een knipoog van instemming en verstandhouding. 
Het gesprek over deze mijns inziens zeker op deze leeftijd bizarre manier van jezelf en de waarheid geweld aan doen, kabbelde nog even voort. 
En het tweede meisje zei nogmaals dat het op zo'n jonge leeftijd eigenlijk zonde was om jezelf zo te vervormen. 
En daarmee wilde dit ietwat aparte trio het hokje verlaten. 
Ik kon mezelf niet helemaal inhouden, en gaf deze kinderen mee, dat het vervormen één ding was, maar dat ik me zo voorstelde wat archeologen over 150 jaar voor theorieën erop los zouden laten. 
Meisje nummer 2 (ik denk persoonlijk de meest intellectuele van het stel) schoot in een daverende (en bijzonder aanstekelijke) lach, en moest ondersteund door haar twee companen worden weggevoerd. 
Let wel: ik ben niet gekant tegen lichaamsversiering of het opfluffen dan wel leegzuigen van het menselijk lichaam. Maar op 19 jarige leeftijd je smoel volpompen met fillers en botox... Het lijkt me zo nutteloos. 
Goed, dat komende van iemand die nog lang niet klaar is met tattoo's, is misschien niet helemaal serieus te nemen. Het is warm. 

Als man zijnde, word je niet snel uitgenodigd voor een echoscopie. Dat is nu eenmaal meer iets voor vrouwen die iets in de oven hebben staan. 
Maar goed, mijn huisarts vond het een goed plan om van mijn prikkelbare buik en darmen een echo te laten maken. 
Mijn hele idee dat ik dan een klodder gel op mijn pens zou krijgen, en met zo'n staaf beroerd zou worden, bleek niet te kloppen. 
Ik mocht namelijk 6 uur van te voren niets meer eten. Ik moest mezelf helemaal legen, en vervolgens in het uur voorafgaande aan het partijtje niet minder dan een liter water weg zien te krijgen. 
Lekker. Ben je al misselijk vanwege de honger, moet je een liter water weg zien te gulpen. Ik kan u melden: dat zorgt er niet voor dat je je beter voelt. 
Ik was ruim op tijd op mijn afspraak. En geheel tegen de traditie in, werd ik zelfs vroegtijdig het kamertje in geroepen, door een niet onappetijtelijke echo-scopiste. 
Die klodder gel, werd niet kwistig op mijn buik gekledderd. Die klodder gel deed de dame keurig netjes op dat scannertje, en daarmee begon ze voortvarend in mijn (volle!) blaas te douwen. Christus op een houtvlot. Ik zag dat dus niet aankomen, en vroeg haar of het haar bedoeling was om mijn blaas met grof geweld leeg te duwen. Nee, zulks was zeker niet de bedoeling, en ik mocht met 5 minuutjes mijn blaas gaan legen op de toilet. 
Nee, dat mocht ik niet: ik MOEST. 
Heel ongemakkelijk. 
MOETEN plassen, gescheiden door een niet al te dikke deur, terwijl er een niet onappetijtelijke dame op je aan het wachten is. Ik moest kleine Marnix echt even aansporen, ondanks het feit dat er een liter water klotsend kenbaar maakte dat mijn blaas aan de krappe kant werd. 
Het lukte uiteindelijk wel, en omdat in tegenstelling tot op mijn werk, er in een ziekenhuis wél een werkende zeeppomp op het toilet hangt, begon ik mijn handen grondig te wassen. 
En uiteraard af te drogen. 
Dat ging mis. 
Ik boende mijn handen dusdanig grondig droog dat ik te laat merkte dat ik mijn trouwring van mijn vinger aan het drogen was. 
RINKELTINKEL-TINKEL-PLONS!
Oh godver. Ik zag mijn ring wegstuiteren. 
En in eerste instantie zag ik hem nergens. KUT! Ik vreesde dat ik met een lucht- en waterdicht beschermend pak aan mijn ring uit de toiletpot moest gaan vissen. 
Maar "gelukkig". Bij secuurder inspectie zag ik mijn ring liggen schitteren in niets minder dan het bakje van de toiletborstel. U weet wel: dat opvangbakje waar men na reiniging de borstel terugplaatst om uit te lekken na gebruik. Gebruik om remsporen van Jan(nine) en alleman(vrouw) weg te borstelen. 
KUTTEDIEKUT!
En toen schoot ik in een daverende lach. Dat meisje moet wel gedacht hebben dat ik compleet lijp was geworden, en toen ik de deur opende en om een handschoen vroeg, keek ze me helemaal aan alsof ik knetterstoned was. Mijn uitleg over hoe een toiletbezoek in op overspel-lijkend wegmoffelen van een trouwring leidde en bijbehorende schaamte en schater, leidde tot geredder met handschoentjes, en ontsmettende alcoholdoekjes. 
Ja. Absurditeiten tijdens een ziekenhuis bezoek. Ik kan dat. 
Los daarvan: uiteraard krijg ik als leek niet meteen te horen wat men op die echo heeft aangetroffen, dus ik mag nog zeker een week lang mezelf afvragen hoe en wat. 

Jente, onze nakomeling. Onze erfgename (wat er dan ook te erven is). Het mooiste dat ik maakte (veroorzaakte) en iets waar ik trots op ben, ondanks dat ik dat van haar nooit zo kenbaar mag maken. Vindt ze lastig. 
Van de week mocht ze wederom een karate-examen doen. Dit keer voor de oranje-slips aan haar witte bandje. 
Bij dat examen werd er vooraf door de dienstdoende meester een praatje gehouden. Nu had de beste man van zichzelf een redelijk kalme, doch door zijn uitstraling een aandachts-opeisende stem, waardoor het tijdens zijn praatje erg stil was. Zelfs die kinderen waren stil. 
Met uitzondering van... Jawel: Jente. En niet dat zij zat te kakelen of kletsen, nee, tijdens het praatje, knalde er een niet heel erg bescheiden scheet uit haar. Hoorbaar voor iedereen. Zichtbaar alleen voor Ilse en mij, want wij kennen onze dochter en weten hoe ze kan kijken als ze iets heeft gedaan, waarvan ze eigenlijk had gewild dat het in het obscure was gebleven. 
De rest van het examen ging erg goed. Uiteraard heeft ze die oranje slips gekregen. En beschaafd als ze verder ook is, klonk het na een overtuigende dreun tegen een opponent: "Sorry".  Een van de andere meesters, schoot in de lach, en vond laconiek dat dat er ook bij hoort. 
Het laatste rapportgesprek van groep 6 was er ook. En dan krijgt ze een soort van idee over welke middelbare school er haalbaar is. 
Op basis van wat de meester vindt van de gewone toetsen. Van haar ontwikkeling. Van haar karakter. Van haar cito-scores. 
Daar kwam niets uit dat we niet wisten. Hoewel: net als ik, heeft Jente wat moeite met overzicht bewaren, en dus geven die cito-scores iets heel anders aan dan wat je op basis van karakter en intelligentie zou concluderen. 
Het voorlopige oordeel: alles tussen mavo en vwo. 
Mijn oordeel: als een middelbare school liever op de centen let, en dus de cito-toets (die verder naar mijn mening niks meer dan een momentopname is, en niks zegt over het kind achter de toets) als leidraad neemt, zegt dat heel erg veel en weinig goeds over de staat van het onderwijs in ons land. 
Mijn oordeel: het is een clever kind, dat er hoe dan ook wel komt. Via welke weg dan ook. 
En daar was de meester het helemaal mee eens. 
En dan is het bijna vakantie. Ik ga afscheid nemen als ge-engageerde schoolvader, en stoppen met de bibliotheek. Het past me qua tijd niet. Ik vond het aardig om te doen, maar nu is het tijd voor een andere ouder om het over te nemen. 

Dit geschreven hebbende, is mijn weekend alweer ten einde. Het uwe begint pas. 
Maak er wat moois van.