Klussen, kletsen en dat op stevige stappers

Op sommige vlakken van het leven sta ik behoorlijk goed in contact met mijn wat meer feminine kant. Een uiting daarvan is schoeisel.
Ik ben namelijk een ongelooflijk pietje precies als het op schoenen aan komt. En extreem behoudend in mijn merken-trouw.
Op nummer 1 Nike. En dan specifiek de Air-Max.
Op nummer 2 All Stars, van Converse.
Op nummer 3 Crocs. Voor in huis of voor op de camping. Ja, echt. Crocs. Ze lopen goddelijk lekker, en poep aan alle haters.
Je kunt me dus op heel veel soorten schoeisel rond zien banjeren, en liefst lekker kleurig, zeker buiten werk om.
Want als het in de winter op werken aan komt, dan draag ik mijn onvolprezen Meindl's. Ik wil warme en droge voeten hebben. Zeker op het toch iets koudere en nattere platform.
Tot de vorige week.
Mijn Meindl's had ik een paar maanden geleden bij de schoenmaker van nieuwe hakken laten voorzien. De hakken waren bijna 10 jaar oud, versleten en omdat ze verder nog heel erg fijn liepen, leek het me de investering wel waard. Ja, tot ik dus na een paar weken alweer terug moest omdat de lijm losliet. Na de vakantie in Engeland kwam ik er op de eerste werkdag achter dat ook de tweede keer lijmen niet echt leidde tot het definitief vasthouden van de zool. Ik vermoed dat het verzolen van schoenen, niet echt de leest was van de schoenmaker.
Ik draag die Meindl's dus omdat ze mijn voeten droog en warm houden in de winter. En winters op het platform zijn koud en nat. Als de zool dan voor me uit vliegt tijdens het lopen, beschouw ik dat als een vervelend iets. En het staat armoedig. Zo'n buschauffeur die flapperende geluiden maakt omdat de schoenzool eerder tegen het platform petst dan de rest van de schoen.
Met een nog niet gespecificeerde winter in aantocht, wilde ik mezelf een volgende vruchteloze tocht naar een schoenmaker besparen, en dus toog ik naar de stad om mijn licht op te steken in een lokale schoenenwinkel. Ik wil warme, droge voeten houden. Een goeie dikke zool. Een comfortabel voetbed. Dat bleek wel aardig mogelijk. Dus kwam ik helemaal trots terug met een paar Sketchers. Ja.... Sketchers....
Daar had ik al eens een paar sneakers van besteld, want ze liepen goddelijk lekker, en dat leek me voor het platform in de zomer wel wat. Na 3 maanden was de zool nagenoeg volledig weg, iets wat me met nikes nog nooit gebeurd was. En daar heb ik nu een paar winterschoenen van gekocht. De winkelmevrouw liet de wat duurdere exemplaren zien, en die waren alsnog dusdanig vriendelijk geprijsd dat ik hoop dat ik er wel twee winters op kan lopen. Mijn Meindl's mogen nog één keer verlijmd worden, en dan als reserve in de kast.
Dat brengt mijn hoeveelheid schoenenparen op 8.
3 paar werkschoenen.
1 paar wintersneakers van leer (gekocht in Engeland, want daar bleek dat het huidige paar, dat ook al even meegaat, niet meer denderend waterdicht waren en in Engeland vindt men heel terecht dat kleding onder de eerste levensbehoeften valt, en daarmee dus laag belast. Zouden die rechtse rukkers van de afgelopen en komende kabinetten ook eens moeten doen).
2 paar zomersneakers.
2 paar crocs.
Dat is om en nabij evenveel als Ilse heeft. Alleen Jente heeft meer schoenen.
Schoenen kopen doe ik ook graag. Liefst online, want ik ken mijn maten en dan heb ik geen last van andere mensen. Maar ik vind het best leuk om een paar schoenen te kopen, liefst in een buitennissige kleur of kleuren, waarvan ik zeker weet dat ik een van de weinigen ben, die zo gek is om erop te lopen. Of passend bij dat andere gekkigheidje: happy socks.
Dus ja, wat schoenen betreft ben ik wel een beetje een vrouw.

Wat overigens niet betekent dat ik mezelf identificeer als zijnde vrouw. Want verder ben ik gewoon een lompe mannelijke boer, die met een speciaal Marnix-filter (of gewoon geen filter) het leven gadeslaat en becommentarieert.

En uiteraard was er wel weer wat te klussen.
Onze bestelde deuren komen binnenkort aan, het meebestelde beslag zoals dat heet, kwam al eerder. We wilden namelijk eens wat anders op die deuren. Wat mooiere, metalen, zwart gepoedercoate klinken op de wc-deur, de huiskamerdeur en ook op de nog te leveren trappenkastdeur komt een sierlijk zwarte klink. Allemaal van dezelfde soort, in plaats van het ratjetoe dat er nu op zit. 
Omdat er 2 deuren behouden blijven, leek het me een goed plan om alvast eens wat ruimte te maken, en die 2 deuren te voorzien van het nieuwe beslag. Dat ging net niet zo makkelijk als ik me dat had voorgesteld. Prachtig deurbeslag, niks op aan te merken. Goeie keuze, goeie smaak.
Maar die schroefjes die er bij geleverd werden, zijn dan weer van een intense treurigheid waar je onnavolgbaar agressief van wordt. Ik in elk geval wel.
Het begon ermee dat die schroefjes eigenlijk niet echt het hout in wilden, en zelfs met gebruik van het perfect passende bitje, ogenblikkelijk uit sleten.
Daar sta je dan, met je goeie gedrag. Met een tang uiteindelijk dat knurfterige schurftschroefje eruit gewrongen, en omdat ik nu eenmaal een torx-liefhebber ben, uit mijn schuur een paar torxen gepakt.
Blijkt dat het hout van die deur uit het juiste gesneden is, want ook die torx had er moeite mee. Schoot weg, en in mijn duim, die ter plekke was om de deurklink-schild (of hoe zoiets heet) op zijn plek te houden. 
Een schroef in je duim. Dat is pijnlijk. Heel erg pijnlijk. En bloederig. Ik kon mezelf weer eens niet beheersen, en braakte een paar creatieve liederlijkheden uit. Ik vrees dat mijn echtgenote weer compleet nieuwe scheldwoorden heeft geleerd.
Mijn duim, het slachtoffer, sprak door mijn mond, denk ik.
Hoe dan ook: twee van de 3 deuren beneden zijn van nieuwe klinken voorzien. En het ziet er best mooi uit, al zeg ik het zelf. En voor die schijtschroefjes verzinnen we wel een oplossing. Eigenlijk zou het verboden moeten zijn dat leveranciers die mooie deurklinken kunnen leveren, dat doen met schroeven die kwalitatief dusdanig ondermaats zijn, dat het lachwekkend is. Of jankwaardig, als je mijn duim moet geloven.
Bijkomend nadeel aan mijn gewonde rechterduim: ik kan mijn telefoon niet meer ontgrendelen met mijn vingerafdruk, want die is van de bewuste duim, en nu dus water-, wind- en luchtdicht verpakt in een plijster. Dus ook dat levert wat ongemak op.

Tijdens mijn werk word ik regelmatig voor wat onvoldongen feiten geplaatst. Meestal zijn dat mensen die oprecht hele onhandige of gevaarlijke plannen hebben.
En dan moet ik (afhankelijk van hoe gevaarlijk of onhandig) mild tot ferm ingrijpen om die mensen van hun voornemens af te brengen. En in de regel doen ze dan braaf wat ik ze opdraag.
Het meenemen van hete koffie of thee in niet goed af te sluiten verpakkingen, is bijvoorbeeld niet toegestaan. Dit heeft te maken met het feit dat als die hete drank gemorst wordt, in het beste geval ik het moet opruimen. In slechtere gevallen kleddert die hete drank over andere passagiers of hun kinderen, en is het lijden in last.
Er kwam een dame de gate uit, met een grote, dampende beker koffie. En in plaats van dat ze dat binnen in de gate al melden (zoals zou moeten) lieten de gate-agents het aan mij om dit op te lossen. Ik sprak de dame in kwestie aan, en ze verzuchtte dat ze al sinds Sidney zo'n ongelooflijke behoefte had aan koffie met havermelk. Dus haar teleurstelling was groot. Heel groot.
Ik kon haar enigszins tegemoet komen door haar te zeggen dat zolang als we niet gingen vertrekken, ze wat mij betreft haar koffie op mocht drinken.
En zo ontspon er tussen de dame en mij een heel erg leuk en gezellig gesprek. Over koffie, over mijn werk. Over Australie en Europa. Het werd dusdanig gezellig dat ik eigenlijk niet meer aan het opletten was, en ik totaal miste dat de gate-agent al een paar minuten stond te gebaren dat ik weg kon. Inmiddels was de koffie van de passagier wel op. De gate-agent had op zich ook wel in de gaten dat het een vrolijk en geanimeerd gesprek was, dus die kwam ten langen leste maar naar buiten om te melden dat de laatste passagier niet kwam opdagen, en we dus nu echt wel eindelijk weg mochten.
Koffie met havermelk. Je zou verwachten dat het zo'n van etherische olieën doordrongen Gerda met dito kapsel en gedrag was. Maar hier werd ik dus serieus vrolijk van. Een frisse, jonge meid die gewoon lekker kletste, en toevallig een koffie met havermelk drinkt. En laten we wel wezen: ik eet Foye Gras, dus wie ben ik om over andermans smaak te oordelen.

Goed, dit geschreven hebbende, ga ik gewoon maar weer eens een weekendje werken, zodat ik ondanks dat ik 1 dag vrij heb op 10 dagen, ik toch gemiddeld aan 5 werkdagen toekom, ofzo.
Ik wens eenieder een beste toe.