Vieze woorden, mooie beelden.

 Nee, ik ben niet dusdanig beïnvloedbaar dat ik grote lol heb om "vieze woordjes" die mijn dochter nog het summum van jolijt vindt.
Uit mijn kindertijd kan ik me herinneren dat ik bij het bezigen van dergelijk vocabulaire door mijn ouders (lees: moeder, maar wellicht deed mijn vader hieraan mee) voor de klok werd gezet, en als de grote wijzer en de kleine wijzer op aangewezen plaatsen waren, mocht ik pas stoppen met het uitspreken van dergelijke vunzige woorden. Na 5 minuten uitsluitend vieze woordjes opdreunen, was de lol er wel af, na 10 minuten verging het lachen me letterlijk, en na 15 minuten was de lol van vies vocabulaire, samen met de tijd vergleden. Een erg effectieve straf.
Hoewel: prima, dan was ik binnenshuis een brave ziel, buitenshuis maakte ik me een wat steviger taalgebruik eigen. Nee, ik ben geen ongeleid projectiel (dat ben ik wel, maar niet meer of minder dan een ander) ja, ik ben nu eenmaal wat creatief (en volgens een zekere officier van mijn vorige werkgever "wat weinig gedetailleerd") in mijn taalgebruik.
Dit even ter geruststelling voor de wat puriteinsere lezer van mijn schrijfsels.
Want ik ga opgewekt verder met schelden.
Zo plaatste iemand een foto van een bak met aanbiedingen van 's lands grootste kruidenier. En erboven de lokkende tekst: "Bonus! Natte Rijstwafels".
Nou denk ik dat iedereen die kinderen heeft, wel bekend is met het fenomeen rijstwafel.
En zeker als je kind een kliederaar is, met het fenomeen "nat gesabbelde, aangekloven rijstwafels".
En die je dan moet oppakken en weggooien.
Mijn maag draait er zich een beetje van om, moet ik eerlijk zeggen.
Dat je het ding oppakt, en dat die dan doorbuigt, en met een heeeel zacht, slobberend geluidje afbreekt, en dan met zo'n luide, natte klets tegen de grond slaat, waardoor je hem als een soort van papje van de grond moet zien te pulken. En dat dan zo lekker aan en tussen je vingers plakt.
Dus als aanbieding lijkt het me helemaal niks, zo'n natte rijstwafel.
Maar als scheldwoord voor managers bijvoorbeeld, of voor collega's met het imago van een zoutzak, is het een perfecte omschrijving.
Dank aan Anita voor het delen van deze aanbieding.

Mijn werk stelt me voor wat uitdagingen. Dat is goed. Dat hoort erbij. Omgaan met onverwachte zaken, bijvoorbeeld.
Maar soms denk ik wel eens dat het voor iedereen beter zou zijn als bepaalde uitdagingen er gewoon niet waren. Sommige uitdagingen zijn er alleen maar voor de uitdaging, zonder dat mensen er beter van worden.
Zo dien ik mij (en dat alleen is nog helemaal geen probleem) ter beschikking te stellen voor een eventuele fouillering, als het apparaat waar ik door moet, blèrt dat dat moet. Prima. Laten we even negeren dat ik door diverse instanties goed gekeurd ben voor mijn werk. Dan nog hebben de mensen aan de poort het volste recht om mij te fouilleren, daar heb ik voor "getekend" toen ik in 2018 alweer aan mijn carriere als buschauffeur begon.
Alleen er zijn nogal wat verschillen. Sommige van die fouilleerders gaan grondig, rustig te werk, met oog voor menselijkheid en respect.
Anderen.... Wat minder.
Ik wil niet zeggen dat je dan helemaal uit elkaar getrokken wordt, maar ik heb wel eens gevraagd of ze ook een anale visitatie willen doen, ze zitten toch al verder dan halverwege.
En dan krijg je van zo'n natte rijstwafel te horen dat het alleen maar zijn werk is. Volgens mij is zijn werk niet het controleren of mijn beide ballen zijn ingedaald en of mijn prostaat niet onwenselijk gegroeid is, en als dat al tot zijn takenpakket hoort, heb ik liever dat een vrouw dat doet, dan heb ik niet alleen de lasten, maar ook de lusten.
Goed, dat even gechargeerd.
Waar ik echter wel kriegelig van word, is dat er dan gezegd wordt dat dat tot de procedures en protocollen hoort. Als ik vervolgens vraag of ik die eens in mag zien, zodat ik ook weet waar ik mij aan dien te onderwerpen, krijg ik een afwijzing. Dus ik moet mij onderwerpen aan iets waarvan ik beslist niet mag weten wat dat precies inhoudt. Volgens mij klopt dat niet.
Nu moet ik zeggen dat ik met 95% van de mensen aan de poort prima kan communiceren, en dat 95% van die mensen mijn ongemak echt wel begrijpt. En daar ook echt serieus wel goed mee om kunnen gaan. Maar die ene enkeling die nét even té enthousiast mijn edele delen beroert om te kijken of ik er niet stiekem een sluipschuttersgeweer in verborgen heb...
Ik vind daar wat van.
Een uitdaging die wat mij betreft snel tot het verleden behoort.

Een andere uitdaging:
Gisteren reed ik de zogenoemde 'poetskoets'. 1,5 tot 2 uur hetzelfde 4 minuten durende geest- en zaaddodende rondje om schoonmakers, mindervalide-begeleiders en pushbackers van en naar hun werk te rijden.
En ergens moet je dan een rotonde nemen, die met 12 x 2,5 meter prima te ronden is. Dat wil zeggen: die is prima te ronden, maar dan moet er geen rommel op de rotonde liggen, want dan rij je vast.
Ik reed de rotonde op, moest hem helemaal omdraaien, en vervolgens vol in de ankers, want er waren een 4-tal koffers van een bagagekar gevallen.
Een waterwagen van de klm moest een bezopen slinger maken, en op de 3e afrit kwam een pushback-truck van Dnata tot stilstand.
Niemand kon meer een kant op, en zo zaten we elkaar een beetje facepalmend aan te kijken.
Wie verliest er nu op dat punt koffers. Perfecte plek ook om het hele verkeer daar compleet stil te zetten.
KLM meneer, Dnata meneer en Schiphol meneer (zijnde ik) stapten, zonder dat we dat geseind of afgesproken hadden, tegelijk uit, en tegelijk waren we bij de koffers, om die simultaan naar de kant te slepen.
Gebbetjes tussendoor, ouwe jongens krentenbrood en door.
We hadden alle drie wel wat beters te doen, maar ja. Om nu met een zware waterwagen, een bus van een ton of 18 of een net zo zware push-backtruck over andermans koffer heen te rijden, vonden we allemaal wat overdreven onaardig.

5 Jaar dus alweer als chauffeur werkzaam. Mijn eerste lustrum.
Wat begon als bijbaan in plaats van het lesgeven, om te zien of ik mezelf als muzikant weer een beetje op de rails zou kunnen krijgen, eindigde ermee dat ik ontdekte dat mijn leven er kwalitatief op vooruit zou gaan als ik helemaal geen muziek meer zou maken. En dus fulltime als chauffeur naar mijn pensioen zou hobbelen over de soms wat bijzonder verharde wegen van Schiphol.
In het personenvervoer doet men niet aan jubilea. Een boekenbon van vijf euro als je met pensioen gaat, maar daar houdt het op. En dan komt de pensionado in de regel terug met een 0- uren contract. Want het werken is toch te leuk om zomaar op te geven, en we kunnen de chauffeurs hard gebruiken.
Het gras is dus, in mijn geval wel degelijk groener bij de andere buren.
Is het 100% fris en fruitig groen? Nee, er zijn ook plekken gewoon groen gespoten en ik vermoed dat er op sommige plekken kunstgras is neergelegd, omdat ook op mijn nieuwe werkplek er hele donkerbruine plekken zijn. Maar in zijn algemeenheid ben ik als chauffeur echt wel beter af.
Dan maar geen lustrumcadeautje. Dat zoek ik de komende maanden zelf wel uit. En bovendien ben ik binnenkort jarig.

Dit maar weer getikt te hebben, is het weekend aanstaande. En ook voor mij. Ik wens eenieder een bijzonder goede toe.
En in het kader van bedrijfsuitje: ik las dat je tegenwoordig een cursus zeemeermin zwemmen kan doen.
Ik kan weken voort met het beeld van collega's en oud-collega's met een fluoriserend, neon kleurige zeemeerminpak aan.