Het was weer zo'n week.

 Het is dinsdag en ik zit een beetje voor me uit te staren. Mezelf af te vragen hoe het mogelijk is dat op sommige momenten de tijd stil lijkt te gaan, en je hem niet vooruit kan vloeken, en het volgende moment lijkt het erop dat je met een knipper van je oog een paar jaar ouder bent geworden.
Het is een van die dagen dat het voor het grootste deel van ons huishouden makkelijker is dat ik Jente naar school breng. Prima. Laat Ilse lekker slapen, ze heeft het nodig.
Dus hop, om 0700 uur mijn bed uit, koffie tappen, peukje roken en dan Jente uit bed zien te krijgen.
Maar als ik terugkom van mijn peuk, hoor ik gestommel op de trap. Jente komt uit zichzelf, met haar deken nog om haar heen naar beneden. Dat is fijn, het scheelt een hoop heisa om haar uit bed te kletsen.
Omdat ze oorontsteking heeft, moet er eerst een dosis druppeltjes in. Eerst het ene oor, dan het andere. Dat moet 10 minuten intrekken en dat geeft mij de kans om haar ontbijtje te maken en haar lunchtrommeltje te vullen met boterhammen en fruit.
En zo maak ik ons, zij het wat minder soepel als Ilse, klaar voor vertrek naar school.
Ze heeft gym vandaag, en een hoeveelheid schoenen waar een schoenenwinkel jaloers op is. Dat betekent dat ik uit die enorme collectie het juiste paar gymschoenen moet zien te vinden.
En gympen en gymschoenen delen een hinderlijke eigenschap: ze lijken er allemaal op alsof je ermee kan gaan gymmen.
Ik moest Jente dus sommeren om haar gymschoenen uit te komen zoeken.
"Nee, geen regenlaarsjes, daar kun je niet mee gymmen, bovendien wordt de gymmeester knettergek van die flikkerende lampjes"
"Nee, ook niet je snowboots, je gaat gymmen, niet wintersporten". (Ze heeft dus ook stapels gympen, die er meer op lijken, maar waarvan de zool zó modderig is, dat het er niet op lijkt dat die door de gymmeester geaccepteerd zouden worden voor een gymzaal).
En uiteindelijk wees Jente omhoog.
Naar een paar apart staande gympen, die er qua zool in elk geval schoon genoeg uitzien, dat je zou verwachten dat ze louter voor een gymzaal gebruikt worden.
Het geheel in haar tas, ontbijt achter haar kiezen, is het tijd om haar naar school te brengen. En ja, ik ben een luie ouder dus voor mij geen gefiets of geloop. Gewoon in de auto met dat kind en karren maar.
Bij school aangekomen, stappen we uit.
Het lijkt wel gisteren dat ze mijn hand pakte en wat schuchter achter me aan hobbelde.
Vandaag wilde ze geen hand meer. En mee naar binnen? Nee, of ik alsjeblieft bij de schoolpoort op mijn hielen wilde draaien. En geen kus, hoor, ben je helemaal?
"Dag papa". En geen zwaai. Als een wervelwind naar binnen.
Met een 'what-the-fuck-ze-is-nog-geen-8'-gevoel rij ik weer naar huis. Sinds wanneer is dat kind van plan om de voortijdige pré-puber uit te hangen?

Mijn werk kent diverse soorten uitdagingen. Het rijden met een elektrische bus is er maar één.
Een van de voordelen van zo'n ding is dat het geen tot nauwelijks lawaai maakt, en geen uitstoot heeft op de plek waar hij rijdt.
Een van de nadelen is dat je afhankelijk bent van de accu's. En dat wil nog wel eens een dingetje zijn. Die accu's zijn inmiddels een jaar of 7 oud, en dat levert soms wat onhandigheden op. Zo moet je vaak, vaker, vaakst stekkeren, en het dan krijgt zo'n bus de slechtste eigenschappen-combinatie van een gazelle en een slak. De batterij loopt niet, maar rent leeg met de vaart van een gazelle en stroomt vol met de vaart van een slak die schijndood is.
Zo reed ik redelijk ver van de stekkerplek om een roedeltje mensen op te halen, met naar mijn mening nog meer dan voldoende "prik" in de batterij voor dat laatste uurtje werken.
Tijdens het instappen, hoorde ik ineens een alarm afgaan. Ik was in de veronderstelling dat ik mijn handrem was vergeten (geen probleem, met openstaande deuren, staat die bus op de halte-rem), maar voor het mooi, besloot ik om de handrem erop te gooien. Ten slotte is een alarm niet iets waar je passagiers mee wil verontrusten. Toen ik naar de hendel van de handrem graaide, viel mij op dat ik wel degelijk mijn werk goed gedaan had, en dat het alarm een andere oorzaak kende.
Mijn display bracht uitkomst. In de tijdspanne van minder dan 10 minuten was de acculading van 50% naar minder dan 20% gezakt.
En dat is een uitdaging, want met minder dan 20% moet je als een malle naar een stekker zien te komen.
Mijn gesprek met de dispatch kwam erop neer dat ik maar moest proberen om de rit uit te rijden.
Oke, best. Ik hou wel van wat spanning (pun intended) in mijn werk.
Dat ging precies 60 meter goed, en toen viel mijn bus stil. Bekijk het maar, ga maar lopen.
Vlak voor en net 20 centimeter op een behoorlijk onoverzichtelijk kruispunt.
Ik had natuurlijk beter moeten weten. Maar hey: niet geschoten is altijd mis.
En waarom die batterij nu in een soort van vrije val leegrende, is mij totaal onduidelijk. Want puur op basis van de acculading die ik had, vóór ik vertrok, had ik nog wel 3 of 4 ritten moeten kunnen doen. Maar de bus had duidelijk net zoveel zin in einde dienst als ik.
Het leverde wel een hoop gehannes en gedoe op. Maar de reiziger heeft er weinig anders van gemerkt dan dat ze een keertje extra over moesten stappen op een bus die wat minder schijndood was.

Het weekend staat voor de deur. En onze vakanties zijn geboekt.
Ik vind dat een van de mooiste dingen van januari. Vakantieplekken uitzoeken. Wat past ons.
En wederom een camping gevonden met privé sanitair.
Ilse wordt er altijd wat zenuwachtig van, want die is wat meer van het "let-it-go-en-we-zien-wel-principe". Ik ben meer van het "je-kunt-het-maar-vast-hebben-principe".
Elk jaar weer is het spannend. Mijn werkgever geeft minder om mijn vakantie dan ik, en laat mij elk jaar weer in spanning of ik me wel of niet aan de leerplichtwet kan houden.
Maar het is toch wel weer gelukt.
Volgend jaar ga ik dat anders doen. Ik geef namelijk ernstig veel om mijn vakantie (ik vind mijn werk echt wel gaaf, maar weet ook dat een goede balans en duidelijkheid uiteindelijk ten goede komt aan het werk). Zoveel dat ik volgend jaar niet ga wachten tot mijn werkgever en/of de or ein-de-lijk wakker worden, en snappen dat mensen hun vakantie vroeg moeten en willen boeken. Volgend jaar ga ik het gewoon inschieten. Dan hebben we wat minder stress of er nog plekken zijn, en waar.
Maar hoe dan ook is het weer gelukt. En zit ik me nu al helemaal te verheugen op onze reisjes naar Frankrijk en Engeland.

Dit maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend toe. Behalve de Shell, met zijn ongemakkelijke, walgelijke megawinsten. Die wens ik ultieme dieseluitslag op onbereikbare plekken toe en een uitzinnig faillissement.