Tolerantie zou een mooi ding kunnen zijn.

 Het zou bijna aan mij voorbij zijn gegaan, maar ergens verstopt in een uitgeverskantoor, heeft er iemand besloten om de boeken van o.a. Roald Dahl te gaan herschrijven. Want er stonden termen in die in de tijd dat Roald aan het tikken was, nog gewoon algemeen aanvaard waren, maar anno 2023 een beetje aan glans verloren hebben.
Waarom ik dit weet: er zijn nogal wat afwijzende reacties op.
Mensen begonnen gelijk te steigeren. Mensen begonnen zich meteen van hun meest ridicule kant te laten zien doordat ze hun ongezouten meninkje opkotsten, waarbij een andere mening eigenlijk al niet meer kon of mocht.
En als ik niet meteen mee ging in hun "rechtsche stoutmensch-meninkje" afsloten met: ik ga niet meer discussieren, ik hoop dat ik niemand beledig, maar bij deze maak ik kenbaar dat ik me identificeer als lijpe wortel". Ja, echt. Dit heb ik serieus gelezen. Een of andere Mark G., die ik veel hoger inschatte dan dat. De man is namelijk een begenadigd trompetbouwer, en in mijn herinnering was het een prima gozer, met een warm en redelijk progressief hart. Blijkbaar is ook hij vatbaar voor de griezelige hitsers van het Forum.
Nu moet ik zeggen: voor mij persoonlijk had het niet gehoeven. Aan de andere kant: hoe mooi is het dat je een oude uitgave van een Roald Dahl thuis hebt liggen. Die ongewijzigde exemplaren gaan in de kringen van het FvD dus serieus geld opleveren. Die boeken gaan serieus dik over de kop. Ik zit zijn centen al te tellen.
Het wordt nog veel ironischer. Al die negatieve "rechtsche stoutmensch" reacties, zijn enerzijds om van te janken, zo vol van haat en afgunst. Anderzijds als die lieden wat meer gelezen hadden, waren hun reacties waarschijnlijk taalmatig een stuk coherenter geweest. Want een mening hebben over een boek is één ding. Dat je die mening vervolgens niet in enigszins fatsoenlijk Nederlands kan formuleren, is best wel komisch.
Ik vraag me daarbij oprecht af: die zeikende "rechtsche stoutmensch"... Die is toch diep ongelukkig. Alleen maar kunnen afgeven. Alleen maar boos zijn. Alleen maar negatief zijn. Dan ben je vanbinnen toch totaal verdord en verzuurd. Waar maak je je in vredesnaam druk om. Het kost je geen cent. Je hoeft die boeken toch niet te kopen. Als je ze al kan lezen. Het heeft werkelijk op geen enkele manier impact op je leven, dus waarom zou je je druk maken over iets dat verzonnen wordt ergens in een uitgevers kantoortje kilometers verderop.
Dan wil je dus gewoon zeiken en negatief zijn, omdat dat blijkbaar bij je imago als "rechtsche stoutmensch" past. Ik vind dat droevig. Heb diep medelijden met die mensen. En ik hoop oprecht dat ze ooit weer gelukkig worden van mooie dingen.
Hoe schril was dan ook het contrast met wat kinderen die door het jeugdjournaal erover werden geïnterviewd. Die waren veel neutraler. Veel minder vol van haat. Veel genuanceerder. Daar kan de "rechtsche stoutmensch" nog wat van leren.
Het valt me op dat we, onder aanvoering van figuren als Baudet, Wilders, Engel en noem maar op, keihard aan het terug hollen zijn naar de middeleeuwen.
De goeie ouwe brandende fakkel is inmiddels door bepaalde lieden alweer uit 1497 getrokken en afgestoft voor gebruik.
Nog even en dat soort gaat tiktoks maken waarop te zien is hoe anders-denkenden of anders-zijnden zittend op een paal, bedekt met pek en veren door de straat worden gemarcheerd.
En de lieden die dat goedpraten... Zouden perfect bij de inquisitie van de Roomse kerk hebben gepast. Bestraf de mensen voor het anders zijn of anders denken niet met argumenten of rede, maar met fakkels, pek en veren. Nog even en het schavot wordt weer uit de mottenballen getrokken om een discussie mee af te ronden. En de betreffende beul heeft een masker van Wilders, Baudet of Engel voor zijn smoel.
Ik maak me wel eens zorgen over waar ik Jente in aflever. Want met heel veel dingen kun je leren leven en leren omgaan. Maar dit soort onderbuik haat en geweld, dit soort gebrek aan tolerantie voor iets dat anders is, is eigenlijk vele malen griezeliger. En volgens mij wil je je kind niet achterlaten in een maatschappij die totaal voor geen enkele rede meer vatbaar is.
Natuurlijk, het is een kleine minderheid met een grote bek, die zichzelf wel intens te kakken zet. Maar toch, je zal het maar per ongeluk tegen het lijf lopen.
Ik hoop dat de komende generatie van de ouderen ook leert hoe het niet moet. En zich niet laat vergiftigen door de intense angst en haat voor alles wat ook maar een beetje buiten de eigen belevingswereld bevind.

Het is weer weekend. En mijn hoofd zit vol. Mijn hoofd zit vol, omdat ik ADHD heb, maar ook omdat er in mijn omgeving iemand is geweest die mij een milde verkoudheid heeft gegeven.
Jippiekayee...
Gisteren was dus het moment dat er even wat minder in mijn hoofd kon, dan normaal gesproken het geval is, want ook Claus, onze lieftallige, doch humeurige kater, is al een week of wat niet helemaal zichzelf.
Sterker nog: meneer Claus voelde zich ellendig. Na diverse keren bij de dierenarts toch maar eens besloten tot bloedonderzoek.
En dat kwam er in eerste instantie brandschoon uit. Vreemd. Want bij het lichamelijk onderzoek spartelde meneer niet tegen. En dát is absoluut niet des Claus. Want als Claus wordt onderzocht, wordt hij boos. Gaat hij blazen en krabben. Nu bleef hij kalmpjes knorrend in mijn armen. Wat futloos.
Dus eigenlijk gingen we er vanuit dat de bloedwaarden wel iets zouden aangeven.
En daar viel hij, het pijnlijke woord "euthanasie".
Oude kater, op leeftijd. Veel pijn en geen directe oplossing. Dat kon maar een paar dingen betekenen, en ze waren geen van allen positief.
Tijdens dat gesprek, rolde de laatste uitslag de printer uit. Die van zijn schildklier. Daar waar hij al jaren pilletjes voor krijgt. En díe waarden, waren dusdanig hoog, dat ze wél in het rood geslingerd waren, maar eigenlijk al niet meer af te lezen. Dat veranderde de zaak. Een beetje. En voorlopig.
Omdat die schildklier-waarden zo ongelooflijk over de top waren, mét medicijnen, besloten we meteen om de dosis die hij al kreeg te verdubbelen. Eens kijken of dat zou werken.
Dergelijk gestunt van de schildklier komt vaak van een (goedaardige) tumor, en is te behandelen. Dan moet hij 7 dagen opgenomen worden, ben je een enorme smak geld kwijt en gaat je kat, omdat hij hoog bejaard is, alsnog na een poos dood, als de tumor ook echt goedaardig is, en niet is uitgezaaid.
Nee, zei de dierenarts, dat moet je niet doen. Nee, dacht ik. Dat gaan we niet doen. Claus heeft een prachtig leven gehad. We gaan het alleen verlengen als het kwaliteit van leven garandeert. Als hij als een ziek, zwak en oud en dus kwetsbaar katertje door het leven moet sukkelen en eigenlijk ook niet meer naar buiten kan omdat hij anders door Jan en Alleman aangevallen wordt, ga ik hem dat niet aan doen. Ten slotte: naar buiten gaan, is het liefste wat hij doet.

Dus er zat nogal wat in mijn hoofd en omdat er nogal wat in mijn hoofd zat, zaten er bepaalde zaken niet in mijn bagage, toen ik aan het werk ging.
Om te beginnen kwam ik erachter dat ik mijn eetgereedschap vergeten was.
Ik eet op mijn werk met plastic, papieren of houten bestek, want ijzeren bestek zorgt ervoor dat de scan-apparatuur aan de poort op tilt slaat, en ik direct in de boeien afgevoerd word naar het Pieter Baan centrum.
En dat wegwerp-bestek is fijn, want ik hoef het niet af te wassen.
Mijn avondmaaltje bestond uit een bakje heerlijk pittige rendang met boontjes en een lekkere bakje kersenkwark.
Ik zag al voor me hoe ik dat wanhopig met koffie-roer-houtjes soldaat probeerde te maken, en uiteindelijk maar in geheel authentiek Afrikaanse stijl die gloeiend hete (want overdreven enthousiaste magnetron) prak met mijn vingers naar binnen propte.
Gelukkig is er altijd wel een topper van een collega die een setje bestek extra heeft. Deze specifieke collega weet uit ervaring hoezeer ik kan stunten met eten, als ik wél bestek heb (een regen van müsli-korrels op zijn glimmende hoofd was daar een ongewenst, onverwacht, doch hilarisch onderdeel van) dus hij wilde uit lijfsbehoud niet meemaken hoe het stunten zou verlopen zonder bestek.
Ik kwam er halverwege de dienst ook achter dat ik mijn huissleutels vergeten was. Iets dat me vaker overkomt. Ilse vraagt zich met grote regelmaat af, hoe ik dat dan moet doen als zij eens niet thuis is. Geen flauw benul, dat is maar één keer gebeurd toen ik buiten stond te roken en de deur dichtwaaide, terwijl Jente lag te slapen en Ilse een avond wandeling aan het maken was. Tja...
Dus Ilse dit euvel gemeld, en zij zorgde ervoor dat ik gewoon bij thuiskomst naar binnen kon.
En op het einde van mijn dienst, bij het stekkeren van de bus, ging het ook mis. Ik had mijn bus niet helemaal netjes geparkeerd. En in mijn haast om thuis te komen, lukte het me niet om de bus van zijn plek te krijgen.
Ik kreeg steeds meer haast, want mijn topper van een collega (dezelfde als die van de müsli en het bestek) wilde mij wel een lift geven, zodat ik niet hoefde te wachten op het ov.
Foeteren. Sakkeren. Bus aan en uit. Maar kwam niet van zijn plek. En ik wilde alleen maar netjes afsluiten en stekkeren.
Uiteindelijk de brui eraan gegeven. Fuck it. Als het kapot is, is het kapot.
Bij het lopen naar de poort, zag ik een collega van de sluitdienst. Haar aangeschoten met het verhaal, dat ik de bus niet gestekkerd krijg, want ik krijg er geen beweging in. Mocht ze tijd overhebben, zou ze dat dan voor mij willen doen?
Tuurlijk, Marnix, ga lekker naar huis. Een topwijf. Maar gelukkig zijn heel veel, zo niet de meeste van mijn collega's toppers.
Bij thuiskomst kreeg ik een fotootje, ik was in mijn haast vergeten, dat als je die bus wil verplaatsen, het klepje van de stekkers dicht moet zitten.
Mijn excuses werden aanvaard, maar ik voelde me wel een totale lul. Gewoon helemaal niet meer aan dat sakkerse kutklepje gedacht. En het is er donker, dus in je spiegel valt het ook totaal niet op. Erger nog: geen 2 dagen geleden, legde ik aan een leerling uit dat dat klepje dicht moet zitten, omdat die bus anders niet rijdt.
Ik ga vrijdag maar even vergeten. Want als ik toch al allemaal vitale dingen vergeet, kan ik beter de rest van de dag ook maar naar de vergetelheid schoppen.

Goed. Dus. Facepalmend om mezelf in het algemeen en de wereld in het bijzonder, reed ik naar huis. Nu weekend. Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een goeie toe. En wens ik de wereld toch een beetje meer begrip toe. Een beetje meer tolerantie, en niet van die neppe, maar echte tolerantie.