Ik probeer me meer te verbazen dan te ergeren....

 "Die had ik nog niet gezien..." Aldus een aankomende collega.
Nee, ik ook niet. Soms stellen mensen je lachspieren echt onbedaarlijk op de proef. Deze keer was het iemand die ook weer enorm veel problemen leek te hebben met concept van een niet-elektrische en daarmee dus niet automatisch draaiende deur.
Ondanks dat er in koeienletters, op ooghoogte staat dat je moet duwen, in meerdere talen, lijken sommige mensen er vanuit te gaan dat hun adem krachtig genoeg is om die deur te laten draaien.
Of zoals in het geval van deze passagier: maar voldoende wapperen met nagenoeg alle ter beschikking staande ledematen in de hoop dat de daarmee verplaatsende lucht voldoende krachtig is om die deur op miraculeuze wijze te laten draaien.
Nee dus.
Deze passagier bediende zich van nagenoeg alle dansfiguren uit de Harry Potter films die vergezeld gaan met de meest dodelijke spreuken, maar die deur ging niet draaien.
Toen werd het tijd voor wat meer Star Wars-achtige moves. We keken toe hoe de passagier als een volleerde Jedi een werkelijk indrukwekkende karate-move maakte, met gestrekt been in de deur. Maar die deur ging niet draaien.
Pas toen viel blijkbaar het bordje met de tekst 'PUSH' op, en heel wat minder atletisch vervolgde de passagier de weg naar de bus.
Indrukwekkend. Maar wel indrukwekkend lachwekkend. Het "ik-maakte-mezelf-net-onbedaarlijk-belachelijk-gevoel" hing tastbaar in de lucht.
En wederom kon ik me wél afwenden met een grijns, en mijn leerling moest maar zien hoe hij zijn snuit in de plooi hield.
Maaaaaaar karma kickte genadeloos in, want toen ik achter mijn leerling aan de bus in wilde stappen, kreeg de voordeur het op zijn heupen, precies toen ik in stapte en had ik niet in de gaten dat die voordeur al uit zichzelf aan het sluiten was en liep ik, face-first, tegen een net niet helemaal geopende of gesloten deurrand aan, waardoor mijn pet het luchtruim koos en ik vervolgens heel onhandig stond te schutteren. Al godver-de-touwtering-sakkerend stapte ik in, en konden we de rit opdracht vervolgen.

Maart.
De maand dat mijn allerliefste dochter precies één dag voor mij jarig is. 8 alweer. En wat wordt het een tante. Zoals voorgeschreven door de tandarts, poetsen wij nog steeds dagelijks twee maal haar tanden. Dat doen we, zij staande op een krukje, zodat wij niet hoeven bukken om goed zicht te hebben op haar gebit.
Alleen, dat kind schiet omhoog, dus staan we nu bijna boven schouderhoogte in dat bekkie te schrobben. Zonder krukje is nog steeds onhandig, want kan ze eigenlijk niet lekker spugen en spoelen. Tafellaken en servet. Dat idee.
Ze moest/mocht wederom het traject naar haar volgende zwemdiploma verkorten door middel van een snelcursus. Jente vindt zwemmen heerlijk, maar het botert niet helemaal met de docenten. Dat resulteerde de eerste twee dagen in behoorlijk wat verdriet en huilbuien. Maar inmiddels is het vrijdag, en gisteren kregen we te horen dat ze af mocht zwemmen vandaag. (Helaas kan ik daar niet bij zijn, maar gelukkig werd het deze keer wél op tijd gecommuniceerd, dus heb ik vervanging geregeld in de vorm van haar opa en oma, die er de vorige keer vanwege diezelfde treurige communicatie niet bij konden zijn). En ik begon te gloeien van trots. Niet omdat ze af mag zwemmen. Niet omdat ze straks dat diploma wel of niet haalt, maar omdat ze ondanks dat het niet zo botert tussen haar en de docenten, er toch voor gegaan is. Toch haar best heeft gedaan. En ondanks dat waasje van ADHD er in is geslaagd om het niveau te behalen dat nodig is voor haar diploma. Trots als een aap met zeven lullen, gewoon omdat ze door heeft gezet.
"Papa, wat als ik het nu niet haal?"
Ja, dat zien we dan wel weer. Maar dan nog ben ik apetrots dat ze er wel voor gegaan is.
En dan het C diploma. Meteen maar doorstampen, dan heeft ze dat. Dan mag ze daarna gewoon lekker zwemmen en klooien in welk zwembad dan ook.
Maar goed. 8 jaar alweer. Acht jaar waarin ik als vader ook maar wat aanklooi, in de hoop dat het goed is. En ze leeft nog, doet het over het algemeen best goed, dankzij of misschien eerder ondanks mij.
En dan word ikzelf binnenkort 42. Ik vind het wonderbaarlijk dat ik dat gehaald heb.
Want om mijn rijbewijs te verlengen, moet ik een medische keuring. En dan vul je dus in dat je diabeet bent, en dan gaan gelijk alle alarmbellen op rood. Nee, ik kan niet zelf bepalen hoe het zit met mijn bloedsuikers, daar moet niet alleen een keuringsarts naar kijken, ter waarde van 75 euro per half uur. Nee, daar moet ook nog een onafhankelijke internist naar kijken ter waarde van bijna 200 euro per half uur.
Ik moet zeggen dat ik het idee van veiligheid wel kan snappen. Maar het hele overtrokken systeem van een hysterische CBR, het feit dat ze je willens en wetens op kosten jagen, die je maar moet hopen terug te krijgen, is van een absurde pesterij, waar ik niet bij kan. Er zijn al te weinig chauffeurs. Op deze manier wordt dat niet beter. Walgelijke instantie. En nogmaals: voor de veiligheid snap ik het wel, de uitvoering is dik onder de maat. Onmenselijk.
En fin, na mijn eerste woede uitbarsting over deze bespottelijke variant op het pesten van een vakbekwame buschauffeur, gaan we dit toch maar doen, want ik vind mijn baan voorlopig nog te leuk om me weg te laten pesten door een zielloze, achterlijke, totaal niet meer van deze tijd zijnde, zelfgenoegzame tyfusorganisatie als het CBR.

Dit geschreven hebbende begint mijn weekend zondag pas. Ik vroeg en kreeg ter ere van onze verjaardagen en wat gezelligheden een paar extra verlofdagen, dus daar ga ik eens uitgebreid van genieten.
Maak er wat moois van, ik wens allen een goede toe.