Ironie om van te smullen.

 Het toppunt van ironie, in mijn recente leven?
Nou, dat zit zo: ik had een aantal maanden een bestelling gedaan voor wat handgemaakte en dus bijzonder exclusieve schaalmodellen. De lieve man die ze voor me maakt, woont helemaal in Limburg, en vanwege eerdere, zeer teleurstellende ervaringen met smijtende sorteerders bij 's lands posterijen (geen kwaad woord over onze bezorger, die is zijn gewicht in goud waard) is het prettig dat de bouwer de autootjes meeneemt als hij toch in de buurt moet zijn.
Aldus geschiedde, en wij spraken af bij een lokaal filiaal van het Schots Specialiteiten Restaurant "de Gouden Bogen". Dit in de redelijk vroege uurtjes, want na onze afspraak zouden zij de terugreis naar het diepe zuiden ondernemen, en ik zou me bezig houden met dat waar ik me na twee verjaardagen mee bezig zou moeten houden, namelijk: opruimen.
Ik nam een 3 tal prachtige, naar wens gemaakte en dus unieke modelletjes in ontvangst, terwijl Hans en zijn vrouw lekker aan dat wat in Schotland voor ontbijt doorgaat, gingen knagen.
Het werd een gezellig, doch iets langer dan mijnerzijds gepland gesprek (het was gezellig, dus tijd is wat minder relevant). En ik verlustigde mij aan mijn nieuwe vitrine-vulling.
So far, so good.
Op een gegeven moment gaven we gedrieën aan dat het tijd was om te vertrekken, en dat was het moment dat de ironie van het dagelijks leven als diabeet mij in mijn billen beet: een wat lager wordende bloedsuiker.
In een fastfood restaurant.
Ik wilde er namelijk niet eten, ten eerste vanwege het feit dat ik wat gezonder wil leven. Ten tweede omdat ik mijn bloedsuiker niet onnodig op wil jagen (had ik dus beter wel kunnen doen) en ten derde omdat ik thuis nog een overheerlijke kaas en filet américain heb liggen.
Stap je dus in je auto met een druivensuikertje omdat je een wat lage bloedsuiker hebt (en daarmee dus geen lage bloedsuiker meer hebt) terwijl ik daar ter plekke gewoon een stuk voer had kunnen nemen dat had kunnen voorkomen dat ik een wat lagere bloedsuiker zou krijgen.
En dat allemaal voor de gezondheid. Ja, ik moet hier nog een beetje om grijnzen, en eerlijk: ook een beetje aan wennen.

Goed. Ons kind was dus jarig. En extreem verwend. Maar ze is wel enig kind. Dus met alle verwennerij ten top, vond ze het wel heel leuk als er een vriendinnetje kwam spelen, met haar en haar nieuwe speelgoed. Terecht ook wel. En fijn voor mij, want ik ben wél goed met en voor lego, maar een stuk minder als het aankomt op spelen met plastic poppen en dito poppenhuis.
Kind mocht dus een vriendinnetje mee naar huis nemen, zodat ze trots haar nieuwe plastic zooi mocht showen en ermee spelen.
Na een ampele 10 minuten vertrokken de dames naar boven. Complete stilte. Het was gezellig. Totdat.... BOEM!!!!! Gevolgd door stilte.
Gaat dat wel goed?
Stilte....
Toch maar eens poolshoogte nemen. Op mijn vraag of het goed ging kreeg ik het volgende antwoord:"Ja hoor, ik kan vliegen"...
Ooohhhhh, natuurlijk, en daarom hoor ik je op de grond bonken? Is dat dan wel een geplande landing?
Daar kreeg ik geen antwoord op. Maar wel nog een paar keer van: BOEM!!!!! En fin, er is niemand in ijselijk gekrijs uitgebarsten, en ik heb het vriendinnetje helemaal compleet, en zonder waziger gedrag dan toen ze binnenkwam, weer naar huis gebracht.
Waar ik dan wel extreem trots op ben: mijn dochter en haar vriendinnetje kregen blijkbaar ruzie. Dat kan. Ik kwam de dames waarschuwen dat ze nog 15 minuutjes hadden voordat ik haar vriendinnetje naar huis zou brengen.
Het was na het gebonk van de vlieglessen wederom bijzonder stil, dus ik klopte subtiel op de deur, toen ik werd verwelkomd met de mededeling dat er ruzie was, en dat ik niet gewenst was, omdat ze het zelf wilden oplossen.
Dat wil zeggen: het vriendinnetje wenste mijn aanwezigheid niet, om het zelf op te kunnen lossen, mijn dochter wenste mijn aanwezigheid wel.
Ik heb toen toch maar gekozen voor de optie van het vriendinnetje. Laat ze het zelf maar oplossen. Lijkt me niks kwaads aan.
En ze hebben het zelf opgelost, want toen ik de dames meenam om het vriendinnetje weg te brengen, was het weer als vanouds gezellig gegiechel, gekakel en gekattenkwaad.

Over ironie gesproken.
Gemeenten lopen te blèren dat inwoners geen gespecialiseerde bureau's moeten inhuren om de WOZ-waarde omlaag te krijgen. Want dat kost zoveel geld.
Ik smul hiervan. Ik vind dit briljant. Want als er één instantie is die geld wenst te grissen van hun inwoners waar ze vervolgens geen flikker voor doen, is het een gemeente.
WOZ-waarde wordt kunstmatig opgekrikt, om maar geld te genereren, en de inwoner moet het maar ophoesten, zonder dat er iets voor terug komt.
Dus geen wonder dat inwoners het niet zonder meer eens zijn met hun gemeente, die zich lachend rijk rekent.
Bureau's die hierbij van dienst zijn, kosten geld. Geld dat gemeentes dienen te betalen. Want die bureau's werken op basis van no cure-no pay.
Fijn voor de burger, nietwaar? Maar nu roepen gemeentes op om zelf een kansloos bezwaartje in te dienen, die zij dan vervolgens zonder enige vorm van duidelijkheid of billijkheid kunnen afwijzen.
Dus vonden wij ook maar dat we eens moesten kijken of de WOZ waarde omlaag kon. Ten slotte: volgens de gemeente is ons huis bijna 2 ton meer waard geworden dan dat we er ooit voor betaald hebben, en dat vonden we wel erg kras. Voor ons geen gespecialiseerd bureautje, maar een mailtje aan Vereniging Eigen Huis, waar we wel vertrouwen in hebben. Helaas... Volgens hun specialisten heeft de gemeente Almere de WOZ waarde van ons huis dus blijkbaar wel goed ingeschat. Doen ze toch nog iets goed.
Kak... Dubbele ironie. Maar alsnog...

Goed, ik mocht een paar extra daagjes vrij zijn vanwege onze verjaardagen, en daar heb ik intens van genoten. Begrijp me niet verkeerd, ik vind mijn werk hartstikke mooi, maar het is ook wel eens fijn om dat toch wat pittige rooster zo af en toe eens wat te onderbreken met een paar ingelaste extra vrije dagen. Gewoon, omdat het kan. Omdat ik toch een klein overschotje aan vrije dagen heb.
Dat ga ik vaker doen. Gewoon, omdat het vaker kan.
Maar nu begint voor de meesten onder ons (uitgezonderd uw scribent) het weekend. Ik wens eenieder een goeie toe.
Ik hoop weer te kunnen genieten van wat luchtvaart-technisch ironische zaken.