Ongemakkelijkheid.

 Het komt niet heel vaak voor, maar soms gaan we met ons drietjes naar de stad om boodschappen te doen. Gewoon omdat picnic en Albert Heijn niet kunnen bezorgen, en omdat ik nu eenmaal geen fan ben van de vegetarische rotzooi van Hello (un)Fresh.
Dan zou je kunnen zeggen dat één van ons gaat, maar soms vinden we het gezelliger, makkelijker om gewoon met ons allen te gaan.
Zo ook afgelopen weekend. Vol goede moed togen we naar de stad, want ik wilde dan toch ook even langs de kaasboer piepen, want die heeft een heerlijke ouwe, zoute kaas met zeewier erin. En dat is een partij lekker... Serieus, zelfs een wasa vezelrijk, wordt er beter van. (Dit weliswaar met een exorbitante hoeveelheid erop, maar soit).
Goed, we waren klaar met de boodschappen, en Jente haar oog valt op de uitgestalde kermis, even verderop. Die was dicht, en dus gingen wij naar huis. Het pruilen drukte ik de kop in, door haar te beloven dat we, bij goed gedrag harerzijds, zondag naar de kermis zouden trekken.
Dat belonen van goed gedrag blijkt overigens steeds vaker een opgave, want ons kind is een (over het algemeen) best heel erg lief kruidje-roer-me-niet. Of een bosje prikkeldraad. Of gewoon een heel erg lieve draak, maar desalniettemin een draak.
Het kind gedroeg zich dusdanig dat wij de volgende dag besloten dat we dus met ons drietjes maar weer richting de stad gingen om naar die kermis te gaan. Ten slotte vind ik het ook leuk om af en toe eens te schieten, en de botsautootjes blijken nog steeds een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit te oefenen.
En dan dat snoetje als ze zich door een lunapark heen worstelt. Glimmend van trots en blijdschap. Haar intense vreugde als ze (zeer tegen moeders zin) knuffels kiest als winnende zaken bij het touwtje trekken. (En mijn ingenomenheid daarmee, want ik had dus geen zin in nog meer plastic rotzooi in huis).
Haar uitzinnigheid bij het verkrijgen van een potje met suikerspin.
Allemaal prachtig om te zien. Mijn vaderlijke hart smelt daarbij als sneeuw voor de zon.
En dus voor mij de botsautootjes.
Ik zou geen blog schrijven over zoiets onbenulligs als er niet toch ook iets was dat net niet helemaal tot een goed einde kwam. Hoewel ik dat pas een dag later merkte.
In de botsautootjes. We waren de enigen, Ilse in een karretje. Jente en ik in een karretje.
En in eerste instantie wilde Jente graag sturen, maar die kreeg dat karretje niet vooruit, dus nam ik het over. Maar niet nadat Ilse ons een aantal keren genadeloos ramde. Op zich zijn die krengen daarvoor.
Maar het nadeel aan zo alleen te zijn: je kunt lekker grote rondes maken, en volle vaart op elkaar afstuiven. Als het druk is, wordt je aan alle kanten geraakt, maar veel minder hard, omdat er veel minder ruimte is.
Goed. Ilse ramde ons dus een paar keer zonder genade, en pas de dag erop merkte ik dat mijn spieren dat niet heel erg tof vonden. Gribus,  wat een pijn aan mijn rechter-rugspier.
Merk dus dat ik serieus oud begin te worden. Sinds wanneer ben ik dagen na de kermis nog krakkemikkig? What the actual fuck is er met me gebeurd? Ik bedoel: 42 is toch niet de leeftijd om na een uurtje op de kermis te hebben gespeeld, meteen dagen last te hebben...

En dan over Jente gesproken...
We kregen al eens "complimenten" over de VOC mentaliteit van ons kind. Ze mocht één appeltje plukken. Maar in plaats daarvan graaide ze de boom leeg, om die appels in de rest van de straat voor 10 cent per stuk te gaan verkopen.
Kudo's op zoveel vlakken voor dat kind. Hoewel... Of dat nu helemaal de gang van zaken was die de oorspronkelijke eigenaar cq. toestemming-gever was, blijft een beetje in het ongewisse. Ik kan me voorstellen dat dat nu net niet was wat die in zijn of haar gedachten had bij het toestemming geven voor de pluk van één appeltje.
Van de week stond er ineens een bosje behoorlijk goeie rozen in een vaas op tafel, en toen ik mijn echtgenote vroeg van welke minnaar ze die gekregen had, bleek het antwoord ook bij mijn dochter te liggen.
Die had namelijk een bos rozen gevonden in het steegje. En bij nadere bestudering bleek het te gaan om een bosje dat waarschijnlijk te lijden heeft gehad onder een verbroken relatie ergens in de buurt.
En mijn dochter, op sommige punten een soort van retriever (golden, daar moet ik nog even over nadenken), apporteerde die bos, en bracht hem aan haar moeder. Toch lief.
We waren eigenlijk een beetje bang dat ze ergens een soort van herdenkingsplek of een tuin geplunderd had om haar liefde voor haar moeder goed en vooral goedkoop te betuigen.
Maar we hebben nog geen commentaar gehad of plaatselijke klachten gelezen over een rozenrover.
En tegelijk hartverwarmend dat ze een dergelijk mooie bos ruikers naar waarde weet te schatten, en die aan haar moeder geeft. Kan ik een voorbeeld aan nemen. Toch ook eens wat vaker door de buurt struinen of ik iets kan vinden waarmee ik mijn echtgenote kan verleiden tot iets.

Hoe dan ook: enigszins ongemakkelijk is het wel. Dat je als ouder soms met je bek vol tanden staat omdat je kind iets doet, waarvan je zou zweren dat het niet zou weten waarom of hoe ze het zou moeten doen.
Ongemakkelijke momenten kende ik zelf ook. Ik moest/mocht/kon eindelijk, na veel faalhazen en hysterie bij alle betrokken partijen, uitgezonderd ikzelf, mijn rijbewijs vernieuwen.
De gemeente Almere hanteert daarbij een online formulier waar je je afspraken kan maken, en dan ben je vervolgens 10 minuten te laat eens aan de beurt, maar soit.
Ik had alle benodigde bescheiden meegenomen, en omdat ik ik ben, zag ik pas vanmorgen in de berichtgeving staan dat een pasfoto maximaal 6 maanden oud mag zijn. Tuurlijk... 16 euro voor een pasfoto, doen we ook nog even. Ik zweer het: over een poosje moet je blij zijn als je mag betalen om te mogen werken. Voor nu, vind ik het een hele investering, dat werken.
Maar goed: ik was in het gemeentehuis en overhandigde het meisje aan de balie mijn spullen.
En het ging mis.
Ik kreeg namelijk de zeer duidelijke instructie dat ik mijn handtekening moest zetten BINNEN de lijntjes van het vakje.
Poging 1: met een zeer beperkte zwierige zwaai zet ik gul mijn handtekening in het vakje.
En er buiten.
Ik verontschuldig me uitvoerig, want ik vond zelf ook dat de instructie zeer duidelijk, niet mis te verstaan was gegeven.
Maar ja. Ik ben wel een linkspoot en schrijven op een toetsenbord lukt me aardig, met pen is gewoon een martelende handicap gebleven, met dank aan de Talmaschool die me na wat turven over mijn schrijfhand gewoon de verkeerde hand lieten gebruiken. Ik had gewoon rechts moeten schrijven, omdat het enige dat ik links deed en, schrijven is. Voor de rest doe ik alles, maar dan ook echt alles rechts.
Poging 2: met een nog veel beperktere zwierige zwaai, zet ik al veel minder gul mijn handtekening in het vakje. Binnen de lijntjes. Maar ja... Linkspoot die ik ben, vlekte de inkt over mijn uiterst geconcentreerd gezette handtekening.
Hulde voor het meisje achter de balie die mijn gestuntel herkende en me geruststellend grinnikend een derde formulier gaf, en een andere pen.
Drie keer is scheepsrecht, dus de derde poging lukte wonderwel, met de meest lelijke handtekening die ik in mijn leven heb weten te produceren. Gelukkig maar voor drie jaar...
Ik schoof het meisje mijn verse pasfoto toe, en die ging zij verwerken in het formulier. En zo nieuw als die pasfoto's waren, kwamen we er toen achter dat ik er per ongeluk 2 had gegeven.
Toen ze hem teruggaf, zei ik schertsend dat ze hem ook mocht houden als herinnering aan iemand die totaal niet kan schrijven. Haar tinkelende lach werd versterkt door de hoogte van de burgerzaken-afdeling.

Dit weekend voor mij weer noeste arbeid. Ik wens ieder een goeie toe, behalve de voltallige regering, die na de schrobbering van de eerste kamer verkiezingen, en na alle luide en zeer duidelijke signalen vanuit het land, nog maar eens wil onderzoeken waarom mensen deze regering niet meer lusten. Ik wens deze regering eeuwigdurende schurft toe, op plekken waarvan ze nooit hadden kunnen dromen dat ze er schurft zouden kunnen krijgen.