Niet over zijn alvleesklier!

 In het kader van "laten we het die weinige buschauffeurs die er nog zijn, nóg moeilijker maken" hanteert het CBR welhaast hysterische angsten als het aankomt op bijvoorbeeld diabetes.
Je moet en zal bestraft worden voor je wens tot werken, zelfs met zoiets als diabetes. Hoe durf je!!! En dus moet je een bizar dure keuring door, waarin je vragen van een arts beantwoordt, die je het CBR zelf ook wel had kunnen beantwoorden, maar dat is blijkbaar te makkelijk. En hey: alles voor de veiligheid, nietwaar? """Veiligheid"""
Goed, vandaag was de dag van de keuring, en keurig op tijd reed ik naar Lelystad, want daar was op de kortste termijn nog een plekje vrij.
Vlak voor ik aan kwam, werd ik gebeld dat de arts een goeie vertraging op had gelopen, en dat het flink uit zou lopen. Ach, behalve een late dienst had ik toch niet veel te doen, en we gokten erop dat ik het wel zou redden.
De arts in kwestie bleek een zeer vriendelijke, erudiete man te zijn, die mogelijk al een goeie 10 jaar met pensioen was, en dit soort keuringen voor zijn lol en aanvulling op zijn pensioen deed. Hij lag, zo verontschuldigde hij zich, overhoop met de planning over zijn begintijden.
Okee, kan gebeuren. We zijn allemaal mensen.
Maar toen ik mijn eerste spanning (ik had nog nooit zo'n keuring meegemaakt) overwonnen had, kreeg ik de kans om de man eens wat beter in me op te nemen.
De eerwaarde dokter was oud. Heel oud. En ik vroeg me op een gegeven moment oprecht bezorgd af, wanneer het moment kwam, dat ik met de reanimatie moest beginnen.
Hij typte alle antwoorden met onberispelijke precisie op zijn computer in.
L e t t e r  v o o r  l e t t e r.
En met zijn gezicht praktisch IN zijn beeldscherm.
"Ziet u goed?" Vroeg hij me, bedompt vanuit zijn beeldscherm... Met zo'n opborrelend lachje bevestigde ik dit, en voegde eraan toe dat ik zo gezond ben als een jonge beer. Ten minste, zo voel ik dat. En ook dit had het CBR zelf aan me kunnen vragen, dan waren we er allang klaar mee geweest.
Ook het aanbrengen van de bloeddrukmeter ging op zijn zachtst gezegd nogal krakkemikkig.
Uiteraard kreeg ik ook de vraag of ik rook, en daarop antwoordde ik: "Ja, helaas wel, maar gelukkig niet over mijn alvleesklier".
Dit leidde tot een schaterlach, die elke zoveel minuten terugkwam tijdens het intoetsen van mijn antwoorden.
Klonk zijn getik op zijn laptop, af en toe onderbroken door:"Wahaha niet over zijn alvleesklier hahaha".
Al met al was de lieve arts nog redelijk rap klaar met me, en zou hij zijn oordeel (maximale goedkeuring) meteen naar het CBR sturen, dus dat hebben ze vandaag. En dan maar hopen dat dat monopolistische rotbedrijf niet nog meer ellende voor me in petto heeft.
Ik nam afscheid van de arts met hem een goed weekend te wensen, en tot over 5 jaar. Daar reageerde hij niet echt op, behalve dan dat ik een evengoed weekend van hem terug kreeg.
En dit was dan ook gelijk het enige goeie aan die hele flauwekul, zulke keuringsartsen wil ik vaker. Vriendelijk, met een flink onverwacht menselijke twist.

Onze Claus, mijn oude vriendje was al flink aantal weken uit zijn gewoonlijke, katerlijke hummetje. Het ging niet goed met hem. Pijn. Krakkemikkig. Oud.
De dierenarts deed bloed onderzoek, en kondigde aan dat zijn schildklierwaarden, ondanks medicatie onmetelijk hoog waren.
We kregen daarom een dubbele dosis mee van de medicamenten die we al gaven, met een vervolgafspraak om te kijken of dat wat deed.
Die afspraak was gisteren.
Bij die eerdere afspraak, hadden we Claus een roesje gegeven, waardoor hij het hele onderzoek gelaten en apathisch onderging.
Bij de afspraak van gisteren, konden we de dierenarts mededelen dat Claus weliswaar beter functioneerde, maar nog lang niet het ouwe, valse, lieve en vriendelijke stuk chagrijn is, dat we kennen.
Een nieuw bloedonderzoek volgde, en in tegenstelling tot het eerdere bezoek, werd Claus naar ons terug gebracht, terwijl de dierenarts hem in zijn nek had. Want hij was toch wel ernstig boos geworden toen die naald voor de tweede keer zijn lijf in gerost werd.
En boos was hij. Grommend, en uit pure gif, kakte hij een behoorlijk grote, vochtige drol op de behandeltafel van de dierenarts.
Later werden we gebeld met de uitslag, die bleek keurig te zijn. Onze observatie dat hij nog niet het ouwe, valse, lieve en vriendelijke stuk chagrijn is dat we kennen, lag erin dat Claus door zijn schildklier een onbehoorlijke dreun had gehad, en dat dat echt wel even moest bijtrekken voor hij weer de oude zou zijn.
Gelukkig. Hij is niet helemaal afgekeurd en mag nog een jaartje mee. Liefst langer, maar goed; een ouwe kater is oud, dus we bereiden ons wel voor op het feit dat niet het eeuwige leven hebben, betekent dat hij geen jaren meer bij ons zal zijn.

Een korte blog deze week, want ik moet (nou ja: "moet", als in: ik ben gevraagd om) een stukje te schrijven voor een jubileumboek van een zomercursus waar ik als jonge tiener jaarlijks naartoe ging.
En daar waar ik normaal gesproken weinig tot geen moeite heb om de letters uit mijn toetsenbord te kloppen, vind ik het heel lastig om binnen bepaalde marges en binnen een deadline iets te tikken.
En hoe leuk het ook is om in mijn herinneringen te graven naar bepaalde dingen, het voelt op de achtergrond als iets dat ik mezelf op heb gelegd en dus als een interne moeten.
En dan zit ik dus tegen een leeg scherm aan te staren, en mezelf af te vragen waarom ik mezelf dat aan heb gedaan.
Inmiddels staat er wat leuks op papier, maar is het meer dan de gevraagde enkele a4, en moet ik gaan bedenken hoe ik de tekst kan comprimeren. En ook dat neemt tijd in beslag.
Dus daar kan ik mijn vrije weekend aan gebruiken, in de hoop dat mijn laptop niet eerder de geest krijgt, dan ik uit-verzonnen ben.
Ik wens eenieder een goed weekend.