Gekkigheid

Als instructeur op het platform is mijn primaire taak om mensen wegwijs te maken op het platform, de routes te leren, en alles wat er te doen is voor ons. Wij maken ook gebruik van een portofoon voor korte berichten die werk gerelateerd zijn. Zodat we bij eventualiteiten elkaar en de regie op de hoogte kunnen stellen. Voorwaarde is wel dat er een bepaalde discipline in acht wordt genomen. Gebruik alleen als het nodig is, hou de mededelingen kort en zakelijk.
Goed, van de week kreeg ik een nieuwe, aanstormende collega onder mijn hoede, en na ons eerste rondje wilden we even een bakkie doen. Terug op onze locatie, wilde ik mijn bus achteruit het beoogde vak in rijden, maar omdat de eigenaar van de bussen op sommige details enorm veel geld heeft bespaard, hebben we bijvoorbeeld geen ontspiegelde ruiten. Dat levert op dat we in onze spiegels niet altijd dat zien wat we zouden willen.
Los daarvan stond de zon laag, en precies naast mijn linkerbuiten spiegel. Hét ideale recept om weinig in je spiegels te zien.
Ik stond dus maar wat te klootzakken op die plek. En de boel lekker op te houden. Toen het me na een paar pogingen eindelijk lukte om die bus in zijn vak te proppen, wilde ik mij via de porto verontschuldigen naar de wachtende collega´s achter me, en brulde:"Sorry man, ik zie gewoon geen kut!"
Dat was op zich genomen een erg korte mededeling. En werkgerelateerd. Zeker niet strikt noodzakelijk, en allerminst zakelijk.
Het leidde wel tot hilariteit omdat de regie mijn mededeling maar half meekreeg (en helaas uitsluitend de laatste helft) en zich verbolgen afvroeg of dat een mededeling voor hen was, en vooral omdat iedereen (collega's, reizigers en overige aanwezigen) wél meekreeg dat ik nogal aan het stuntelen was.
Tja, ik moet het goede voorbeeld geven, en dit was een goed voorbeeld van een portofoon-actie zoals het nu net niet moet.
Ook ik ben maar een mens...

Ik had een korte stand-by pauze, nadat ik geheel vrijwillig een uurtje van de pendel over had genomen om een afwezige collega te vervangen.
Dus ik mocht ff een bakkie doen, en op dat moment kwam de wekelijkse groenvoorziening langs. Die bezorgt elke keer een paar kratten vol met fruit in diverse stadia van versheid.
Ik koos voor mezelf een appeltje uit die op het eerste gevoel erg knapperig en sappig aandeed. Ik trok hem verder ongezien uit het krat, en begon al kletsend met een collega te happen.
En toen pas zag ik wat voor kanonskogel ze hadden afgeleverd. Het leek qua grootte eerder op een volwassen meloen dan op een appel. Ën ja, laten die stand-by pauzes nu niet altijd erg lang zijn. Dus moest ik in grote haast zien om een appel ter grootte van een meloen soldaat te maken, en ondertussen nog bijkletsen met een collega.
Geen gemakkelijke taak, maar het is me met veel propwerk en een minimum aan kauwen gelukt.
Maar over eten gesproken: ik moest een binnenkomende vlucht afhandelen, en de laatste passagier die mijn bus betrad was iemand met een soort van tas, waarin ik 2 ogen ontwaarde. Twee zeer boos kijkende ogen. Die aan een kat toebehoorden.
En ik merkte een zucht van ellende op in mijn bus. Betreffende passagier en de kat leken niet helemaal tot de populairsten van het vliegtuig te behoren.
Maar goed, ik kon niet meteen in mijn bus stappen, want ik wachtte nog op het teken van de flightcrew dat het toestel daadwerkelijk leeg was. Dat teken werd mij gegeven, dus ik steeg ook mijn bus in, en toen ik de deuren sloot, zag ik in mijn ooghoek dat de passagier met kat vlak achter mij had plaats genomen, en het verder om hen heen behoorlijk leeg was. Met dat ik de deur sloot, rook ik ook gelijk de reden van die verwijdering. Poeslief had blijkbaar tijdens de vlucht groots en meeslepend in zijn of haar reismand zitten kakken, en de grafmeur die er om poes en passagier hing was simpelweg niet zonder kokhalzen te harden.
En behalve dat, vond poeslief het ook nodig om zijn chagrijn ten aanzien van dit alles luidkeels duidelijk te maken.
Ik verzeker u: ik heb stevig doorgereden, maar de maximale snelheid van 30 voelt in die omstandigheden als kruipen en toen mijn bus leeg was, heb ik hem 20 minuten in de lente-kou laten doorluchten. Ik denk dat dit soort poezen tot de chemische oorlogsvoering horen, en een perfect wapen tegen meneer Poetin zouden zijn.

Vorige week berichtte ik opgetogen dat ik dan toch eindelijk mijn rijbewijs kon verlengen, en hoezeer dat een merkwaardig verloop kende, zowel in alle administratieve pesterijen van organisaties als het CBR, alswel mijn eigen faalhazerij omtrent een handtekening.
Vandaag (goede vrijdag, what's in a name) mocht ik mijn nieuwe rijbewijs ophalen. En wat is het een romantisch kaartje geworden.
Ik mocht namelijk (geheel vrijwillig, heus) ervoor kiezen om aan te geven dat ik getrouwd ben, en nee; daar hoefde mijn wettige echtgenote niet eens mee in te stemmen, háár naam staat ook op mijn roze kaartje.
Omdat ik mijn rijbewijs voor slechts 3 jaar krijg (je zal gestraft worden, fucking diabeet, aldus het hysterische, machtsgeile en walgelijke CBR) moet mijn vrouw het dus nog minimaal 3 jaar met me uithouden. Of ik met haar. Anders krijg je dat gelazer weer.
Direct na het ophalen van dat roze kaartje, werd ik aangesproken door een kerel, die hulp nodig had. Heh ja, ik ga paasboodschappen doen en heb eigenlijk geen zin om me financieel uit te laten kleden door de eerste de beste landloper. Zo dacht ik.
Een tweede blik op de beste man, deed me vermoeden dat het in elk geval niet om een klaploper ging, maar om een gesoigneerde man die oprecht moeite had met de (inderdaad bespottelijk slecht werkende) parkeermeters van de gemeente.
Goed, ik vind dat het voor iedereen een goede vrijdag mag zijn dus ik hielp de man door het tergend trage proces van een parkeerkaartje kopen (in de hoop dat het apparaat niet dusdanig traag is, dat de man een boete heeft, voor hij aan zijn verplichting voldaan heeft) en na een vriendelijke uitwisseling van woorden, keerde ik met een hoop karmapunten huiswaarts.

Mijn vrijheid is me veel waard. Daarom ben ik met het indienen van verzoeken van vrij tijd erg secuur. Ik wil best een kerstdag werken, maar ik vind mijn familie en gezin toch wel wat liever dan de gemiddelde reiziger, dus de andere kerstdag is voor mij.
Maar pasen lijkt er om de een of andere reden altijd tussendoor te glippen, dus dit jaar moet ik toch werken.
Ik zit te broeden op een paashaaspak, maar ik vraag me af of dat overkomt bij de vele internationale reizigers van Schiphol.
En natuurlijk is het vragen om lastige vragen van mijn leerling en mogelijk ook van de lieden die rondrijden op het platform met andere functies. Het idee staat me wel aan, moet ik zeggen...

Goed, ik wens eenieder een fijn weekend, en voor zover belijdend een prettige pasen.