Welkom in 2025

 118 miljoen aan vuurwerk de lucht in geschoten. Een nieuw record, jubelde de branchevereniging van vuurwerkverkopers.
Als je bedenkt wat de oorsprong is (het verdrijven van kwade geesten) snap ik dat ergens wel. Ik zou dan bijna spijt krijgen dat onze persoonlijke bijdrage beperkt bleef tot 6 euro aan sterretjes. Want er vallen op zich best wel wat kwade geesten te verdrijven, in de hoop dat ze in elk geval het jaar 2025 weg blijven. Ik vrees echter dat het een gebed zonder eind zal zijn, omdat wij mensen nergens zo goed in zijn, als het elkaars leven zo zuur mogelijk maken.
Zo lijkt het althans, want gelukkig zie ik ook nog steeds de goede en leuke dingen die we over elkaar uitstorten.
Het begin van deze blog begon ik te tikken in de laatste uren van 2024.
En als ik kijk naar het gemiddelde van de afgelopen jaren, zit ik voor dit jaar niet aan een record van gepubliceerde stukjes. 50 stuks slechts. Ik kom ergens een weekje te kort ondanks dat het een schrikkeljaar was, met een hele extra dag. Blijkbaar had ik op de momenten dat ik had moeten tikken, een writers' block of zo. Hoewel het nog niet zo karig was als 2018, waarin ik niet verder kwam dan 41 stukjes.
Het getik van mijn toetsenbord gaat momenteel een beetje verloren onder al het geweld van vuurpijlen, granaten, bommen en gillende keukenmeiden. En dat terwijl het dus nog niet eens 12 uur is. De tijd zal leren of ik straks nog terugkom een dramatische nacht voor overmoedige mensen die hun vuurwerkkunsten overschatten en de kwaliteit van het gekochte schromelijk onderschatten. Likkebaardende anesthesisten en chirurgen die hun feestdagen-toeslagen maar al te graag verdienen met het weer aan elkaar naaien van weggeblazen lichaamsdelen, en het toedienen van eindeloze sloten morfine. En alle overige schade.
En, even later: het viel mee. Gelukkig. Hoewel.... 
Ik vind het grappig dat ondanks dat heel veel gemeenten een vuurwerkverbod hadden opgelegd, het handhaven geen prioriteit geniet. Leg dan zo'n verbod niet op. Kost minder ambtenaren-uren. En dus ambtenaren-geld.

Maar laat ik niet vergeten de trouwe lezer van harte welkom te heten in 2025. Ik wens dat u allen een beter jaar krijgt dan het vorige, dat alles maar mag verlopen zoals u zou willen. Het is inmiddels een dikke 10 uur later dan toen ik begon met deze blog, nog in 2024.
Goede voornemens hebben het bij mij nog nooit veel verder geschopt dan de eerste week van het jaar, dus het vinden van een hobby beschouw ik niet als zodanig. En daarover gesproken: as I type, ben ik wel heel voorzichtig bezig met een hobby. Dat is niet iets waar ik me meteen voor de volle 100% in stort, maar het idee is spontaan bij me op komen borrelen, en laat me nu al een poosje niet los. Het zou me enig lijken om in de tuin een rook-oventje neer te zetten, om zelf worsten te gaan roken. En daarover ben ik me aan het, en ga ik me verder inlezen. Samen met het plan om wat vaker naar Engeland te gaan om mijn vader te bezoeken (en de daarbij behorende visites aan de Knoflookboerderij) moet dat toch haast wel leiden tot fenomenale rookworsten. (In het begin waarschijnlijk totaal verkoolde staketsels van verbrand vlees). Het is een idee, nietwaar? Maar goed, mezelf kennende kan het ook iets worden in de trant van:
Puik idee!!!
Doen we helemaal NIKS mee!
Een andere wens, die is afhankelijk van het verloop van de komende maand, is een elektrische fiets. Een fatbike. Niet zozeer omdat ik mezelf schaar onder de minder verlichtte doelgroep van die dingen, maar omdat ik zulke gedrochten dus oprecht leuk vind. En ik wellicht wat verder met de fiets kan en mijn OV-avontuur wat uit kan breiden. Ik kan dan makkelijker en prettiger een stationnetje verder opstappen en daarmee mijn reistijd wat bekorten.
En dan heb ik nóg een wens: namelijk een nieuwe telefoon. Na het debacle met die fliptelefoon ben ik aangewezen op een monsterlijk groot ding, met intens slechte camera. En niet alleen dat: die telefoon loopt niet leeg, die rent leeg. Dus wellicht een nieuwe telefoon.
Ons gezamelijke doel is natuurlijk een nieuwe vloer in de woonkamer, want deze heeft zijn beste (en hipste) tijd gehad, dus komende tijd gaan we wat vloerboeren uitnodigen om eens een klinkende offerte te maken. Oké, nauwelijks hobbies te noemen, zelfs geen goede voornemens, maar toch doelen om naartoe te werken/handelen.

De dag voor oudjaarsdag moest ik mijn laatste daadwerkelijke bijdrage leveren aan één van 's lands economische motoren. We werden bedankt en ik wandelde kalmpjes naar de trein. Normaliter is dat boemeltje niet denderend druk, en als er al meer mensen in zitten dan ik op persoonlijke titel wenselijk acht, houden ze in de regel meestal gelukkig gewoon hun bek, en gaan ze ver bij mijn aura vandaan zitten. Bij deze reis was dat anders.
Naast me kwam een redelijk jong stel zitten, aan hun bagage te oordelen terug van een reis in den vreemde. Ze zagen er beiden niet al te slonzig uit, en hun gesprek ging (voor zover ik op kon vangen, en voor zover mijn interesse reikte) vooral over iets dat op de meegebrachte laptop stond.
Wat mij vooral bovenmatig intrigeerde was het feit dat de jongedame op kauwgom aan het kauwen was. Niets bijzonders, zou je zeggen, ware het niet dat ze dat deed met een gesmek en gesmak dat serieus oorverdovend werd. En niet alleen dat, met elke kauw-beweging, ging haar onderkaak onwaarschijnlijk ver naar beneden. Zo ver, dat ik in staat was om te zien hoe de afzonderlijke ingredienten van haar avondmaal verteerd werden in haar maag.
Ik vind dat herkauwen van zo'n stuk rubber met een smaak er sowieso nogal koeiig uitzien maar met dergelijk natte klets-geluiden, is het iets dat op geen enkele wijze nog representatief voor de mensheid te noemen is. En dat op verbijsterende manier in tegenspraak met de verdere uitstraling van het wicht. Vreemd. Heel vreemd.
Gelukkig stapte er op het stationnetje Duivendrecht een groepje jongelui in, die in eerste instantie qua conversatievolume het her-ge-kauw van die chick overstemden, al gauw begonnen ze een soort van karaoke in de trein. En dát was dus wel heel erg geestig. Niet eens omdat ze slecht zongen, in tegendeel zelfs. Ze legden hun hele ziel en zaligheid in die liedjes, met teksten die ik hier niet zou durven herhalen.
Ik wilde bijna opstaan voor een staande ovatie, maar net op tijd zag ik dat het om een opname van een of andere Tik-Tok snuiter ging, en ik zit nu weer net niet te wachten op een spontaan optreden op een medium waar ze in China wellicht mijn kop vanaf trekken. Helaas stapten deze muzikale opfrissers op stationnetje Almere Centrum uit, en werd het oorverdovend stil.

Hoe dan ook, dit alles maar weer aan het wereldwijde web toevertrouwd te hebben, wens ik u allen nogmaals een goed 2025 toe. Ik heb nog even "weekend", maar als u weekend heeft, wens ik u ook wat dat betreft maar weer een allerbeste toe.