De reis begon om 0300 uur in de ochtend, want het was een vroege vlucht. Schiphol een beetje kennende, was ik opgetogen over het feit dat we vanaf de G-pier zouden vertrekken. Want EasyJet vertrekt gewoonlijk van de H-pier, waar helemaal niks is.
Helaas was er een gate-wijziging, en dus was het toch die desolate, trieste H-pier.
Zelfs de toiletten aldaar zijn jaren geleden voor het laatst schoon gemaakt, en inmiddels alleen nog maar met dynamiet enigszins leefbaar te krijgen. Ze hebben het opgegeven, lijkt het wel.
Maar goed, dat mocht de pret niet drukken, in tegendeel: toen we eenmaal door de vliegtuigdeur binnenstapten, werden we door de stewardess bijna uit de ouderlijke macht gerukt, zo graag als zij Jente de cockpit in wilde sleuren voor een kijkje bij de piloten.
Sjef de piloot (zo heette hij echt) vond alles wel best, want Jente was van harte welkom om alle knopjes te bekijken, in de stoel te gaan zitten en op de foto gezet te worden. Jente vond het prachtig. Ik trouwens ook. Zo vriendelijk, spontaan en enthousiast werden we nog niet eerder ontvangen. Kan een bepaalde blauwe maatschappij, die voorheen het monopoly had op die route, nog wel een en ander van leren.
En ja, die benadering is voor mij wel een grote pré. Zoals gebruikelijk bij een 'no-frills' vliegmaatschappij, een snackje of drankje zijn niet bij de prijs inbegrepen, en als je iets aan boord wil kopen, moet je eerst je nieren en alvleesklier verhypothekeren, en met name in die laatste heb ik weinig vertrouwen, dus dat hebben we maar gelaten voor wat het was.
De landing ging wat ruiger dan ik gewend was. Het was ineens van BOEM!!! Ik had het onaangename gevoel dat we een stuitertje maakten, maar uiteindelijk kwamen we veilig en in volle vaart aan bij de terminal. Ik moet zeggen: zo'n EasyJet kist is bijna 2x zo groot als waarmee de blauwe concurrent vliegt, en ik vond de hoeveelheid lieden die vanuit Amsterdam naar Southampton vlogen bijna weerzinwekkend. Voordeel aan die grotere kist: 2 rijen van 3, dus we konden lekker naast elkaar zitten.
Eenmaal geland ging het allemaal vlot en soepel en hadden we ook vrijwel direct een taxi naar de haven te pakken.
Dat ging minder soepel. Het begon er mee dat de beste chauffeur woest aan een taxi begon te rukken en trekken, en het ding niet open kreeg. Hij stond stomweg aan de verkeerde auto te klootviolen. Ik maakte zijn gevoel van ongemak dat erop volgde nog erger door opgewekt zijn deur voor hem open te maken (ten minste, dat dacht hij), en plaats te willen nemen. (Toen schrok hij pas echt. Ik was nog gaar, en dacht de bijrijdersstoel te hebben, alleen tja... Engeland. )
Ons huisje, was een heel oud arbeiders-tussenwoninkje. Het was naar zeggen van de eigenaar volledig gemoderniseerd, maar het kraken van de vloeren deed anders vermoeden. En net zoals in Frankrijk was de modernisering van een niveau waar ik kriebelig van zou worden als ik er zelf fulltime zou wonen. Grote kieren en spleten op plekken waar dat eigenlijk een beetje onzinnig zou zijn. Een Franse slag waar je een respect voor zou krijgen, als het niet zo intens slordig zou zijn geweest.
We sliepen in een bed dat op zichzelf heel erg lekker lag, maar voor onze gewenning dik 40 centimeter te smal was.
De modernisering besloeg ook een toegevoegde "Google nest". Of zoiets. Alles was met stemcommando te doen. Heel erg leuk. Maar leverde wel op dat het huisje niet tot nauwelijks lekker te verwarmen was, omdat ook "google-nest" besmet is met het duurzaamheid-op-de-verkeerde-momenten-virus. Hoe dan ook: het had wel die charme van een heel erg oud huisje op een eiland. De charme van in het pikkedonker thuiskomen, geen straatverlichting en dus het risico dat we bij buurvrouw Victoria van 88 in bed zouden kruipen.
Ook deze keer kon een bezoek aan de Garlic Farm niet ontbreken. Ik kom er minimaal jaarlijks, en vind het persoonlijk beledigend dat ze de rode loper er niet voor me uitrollen als het autootje van mijn vader het erf op rijdt, maar goed. Ik heb mezelf ongans gekocht aan bollen knoflook ter kweek en allerhande chutneys, vinegars, dressings en sauzen. Die ik dit jaar dus wél in de ruimbagage doe. Want ja, ik zal maar van plan zijn om met een fles kersen-vinegar de ogen van de piloot weg te branden. Of met een pot mint-sauce de stewardess K.O. te meppen. GROOT RISICO!!!
Maar ik kon gedurende 3,5 dag (het waren er 5 waarvan we er 2 onderweg zijn, dus ik reken gemakshalve 3,5) even uitwaaien. Even tot rust komen. Even relaxen in goede sfeer en op een prachtig eiland. Even het alledaagse van me af laten waaien.
Jente had gelukkig voldoende omhanden en heb ik regelmatig op het strand uitgelaten, waar ze heerlijk kon darren met de golven, de mooiste stenen kon zoeken, vinden en in een enkel geval mee kon nemen om te doneren. Het was gewoon weer fijn om in goed gezelschap de feestdagen door te brengen.
De terugvlucht bleek een soort van herhaling van de heenvlucht. In letterlijk alle opzichten. Heel vriendelijk personeel. De redjet van het eiland naar het vasteland was afgeladen vol. Zozeer dat ik vreesde dat we na het afvaren als duikboot verder zouden gaan.
De keerzijde van die medaille was echter wel dat we onwaarschijnlijk snel een taxi kregen naar de luchthaven, alwaar we vernamen dat ons vliegtuig enige vertraging had opgelopen op zijn tocht van alicante naar Southampton. Het boarden was net als op Schiphol hutjemutje opgepropt worden tot het daadwerkelijke boarden kon beginnen. EasyJet heeft blijkbaar een goudader geraakt, want ook deze vlucht was tot de laatste stoel vol. Ik vraag me af wat mensen er te zoeken hadden. Wat ik van Southampton meekrijg, lijkt het me niet de eerste keuze als het om toerisme gaat. Andersom snap ik dan wel dat de gemiddelde Southamptenees graag naar Amsterdam komt voor bier, betaalde vrouwen en een blowtje of sterker.
De lekkernijen hebben het overleefd, wij hebben het overleefd en kijken terug op een verblijf voor in de boeken. Lekker even tot rust gekomen, en voor mij.... Ik had er wel willen blijven.
Hoe dan ook: dit maar weer geschreven hebbende: morgen maar weer voor de volle 64% ertegen aan. Prettig weekend.
Mocht er geen tijd meer zijn voor een blog meer dit jaar: alvast de allerbeste wensen. Laten we er wat mooiers van maken dat dit jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten