Late treinen en een kerst.

 Het was natuurlijk een ondoordacht plan.
Ik wilde dolgraag bij het eerste karate-examen zijn van Jente. Ten slotte doet een kind maar één keer een eerste examen.
Dat bleek makkelijker geregeld dan ik dacht, want in mijn rooster kon best wat geschoven worden. Mijn dienst zou verplaatst worden van dinsdag naar vrijdag.
Nu zit mijn rooster sowieso bizar slecht doordacht in elkaar. "Prop maar vol, de chauffeur rijdt maar". Dat lijkt de gedachte erachter te zijn.
Het zijn er sowieso vier achter elkaar met idioot wisselende tijden. Daarvan krijg ik het met de planner altijd wel voor elkaar dat dat wat menselijker is. Maar met die ruildag erbij werden het 5 dagen met een sluitdienst achter elkaar. Dat is best pittig.
Goed, voor mijn kind heb ik best wel veel over. Ten slotte: ik werk voor mijn gezin. Ik werk om te leven.
En ook de treinen waren mij redelijk goed gezind.
Met de ingang van de nieuwe dienstregeling van de NS, ging het volgens de NS soepel. De conductrice die ik sprak over het stomweg verdwijnen van mijn normale sprintertje, gaf een heel ander beeld.
Ze wist bij god niet waar ze mee bezig was, anders dan met het verplaatsen van treinen. Ze moest treinen van 100'den meters lengte op stationnetjes als Voorschoten zien te proppen. Intercity-rijtuigen, die niks op Almere Parkwijk te zoeken hebben (in elk geval niet stilstaand) bleken er toch te passen, als de machinist en de eerste klasse passagiers maar niet de intentie hadden om uit te willen stappen op een perron.
Maar ook die rit, kwam ik op tijd aan op mijn werk.
Tijdens de terugreis raakte ik in gesprek met een conducteur met wallen onder zijn ogen waar hij bijkans over struikelde. En hij moest nog tot 0600 de volgende ochtend.
Dus ach, ook mijn personenvervoer-collega's in de trein hebben wel eens van die momenten dat hun bedrijf verder gaat, waar de logica al lang en breed het onderspit heeft gedolven.
Laat onverlet dat 5 dagen sluit best pittig is. Vooral omdat ik een half uur later thuis ben, dan wanneer ik met de auto zou zijn geweest. Op zich niet erg. Maar wel pittig. In theorie, als ik een trein eerder naar huis zou nemen, is soms best mogelijk. We worden dan 5 minuten eerder bedankt, dan red ik net de intercity. Maar vervolgens moet ik 2x overstappen. En de laatste overstap is dan de sprinter die ik zou hebben als ik niet eerder bedankt word. Dus qua tijd maakt het niks uit.
En dan was de laatste van de 5 toch het leukste. We werden bedankt, en met 3 man stiefelden we richting station. Ik zonder haast. Een collega wilde een toilet bezoeken, en de ander stond te dubben bij de balie van de Burger King op plaza. Het enige etablissement dat nog open is op die tijd.
Ik wilde eerst een peuk.
Bij terugkomst, stond mijn collega nog te wachten op zijn burgertje, en ik besloot dat ik alles behalve verleiding kan weerstaan, en dat ik voor het eerst in 5 jaar weer eens een burgertje van de Burger King bliefde. Gewoon een klein cheeseburgertje. Niks buitennissigs.
Gelukkig was mijn collega er nog, want blijkt dat je bij die Burger King geen bestelling meer kan plaatsen bij een mens van vlees en bloed, maar bij een bestelmonitor en dat bleek, na een gare lange dienst, toch een wat minder eenvoudige opgave.
Genoeglijk knagend aan onze burgertjes liepen we naar onze vervoermiddelen naar huis.

We gaan dus naar Engeland voor de kerst. Even 5 dagen uitwaaien. Had ik al gezegd dat ik daar zin in heb?
Vast wel.
Ik heb er zin in.
Maar omdat we dus met die kerstdagen in Engeland zitten, vond ik het onnodig om een heuse kerstboom op te tuigen. Los van het feit dat we, op het moment dat dat speelde, we nog een ongeleid projectiel  pup in huis hadden, die die hele boom naald voor naald zou slopen.
Maar goed, pup vertrok naar voor haar betere oorden, en Ilse vond het toch wel stemmig om een klein boompje in huis te halen. Voor de sfeer.
En dat boompje kwam er. Het ding is sprieterig, stakerig. Nog geen halve meter hoog. Alle ballen verzamelen was simpelweg irrelevant, want van alle kerstboom-siersels die we hebben, past nog geen 10% in dat kleine dreumesje.
Maar omdat ik vogels in een kerstboom toch wel erg leuk vind, hebben we die, samen met een setje lampjes toch in dat hele kleine boompje weten te frutselen. En het geeft sfeer, gedurende de tijd dat we wel nog thuis zijn.
Ilse heeft bepaald een vooruitziende blik, want volgens haar is het een boompje met kluit, dus die kunnen we na kerst in een grote pot zetten, dan kan hij groeien en hebben we eventueel volgend jaar een grotere boom. (Naar mijn mening heeft de verkoper gewoon een overtollige tak van een grote kerstboom in een homp aarde geprikt, maar nu spreekt mijn cynische ziel).
Zelfs als dat boompje geen intentie krijgt om te groeien, vraag ik me af of we er volgend jaar dan meer van gaan genieten dan we nu doen, gezien het feit dat de vakantieplannen nu eenmaal wat anders liggen dan alle voorgaande jaren. Aan de andere kant: echt goed in plannen zijn we niet, dus nog alle kans dat we inderdaad meemaken dat ons stakerige boompje uitgroeit tot een weelderige boom van kasteel-achtige allure.

Kerstpakketten en kerstgedachten.
Een kerstpakket is dé manier voor bedrijven om waardering te tonen. En nog belastingtechnisch aantrekkelijk ook. Vooral dat laatste zal meespelen, denk ik.
Een bedrijf kan op veel manieren waardering tonen voor het werk dat je doet, en één van die manieren is om simpelweg een goed compensatiepakket te bieden. En zijn werknemers het hele jaar door gewoon eens te voorzien van kleine blijken van waardering. Al was het maar een vriendelijk, opbeurend woordje. Of gewoon eens een helpende hand aan een werknemer die dat nodig heeft. En als je zo'n bedrijf hebt: dan hoef je ook eigenlijk geen kerstpakket. Je bedrijf zorgt namelijk voor je. Ook als het even minder gaat.
Wij kregen gewoon zo'n belastingtechnisch heel voordelig kerstpakket.
En omdat het intens veel moeite is om dat pakket achter de hekken te krijgen, moesten we maar zien hoe we het ophaalden, want die locaties en tijden waren niet direct gelinkt aan begin- of eindtijden van diensten van mensen.
Voor mezelf had het daarmee al niet gehoeven. Als mijn werkgever me een blijk van waardering wil geven, laat hij/zij me daarvoor niet door allemaal hoepeltjes springen. En omdat ik sowieso niet zit te wachten op allemaal etenswaren die gericht zijn op de smaak van de gemiddelde mens, of tierelantijntjes die gericht zijn op de smaak van de gemiddelde XENOS/ACTION bezoeker, had ik eigenlijk al bedacht om dat pakket dat pakket te laten.
Ilse echter vindt zo'n pakket helemaal leuk, of ik niet toch even door wat hoepels wilde springen. Nee, want de dagen die die dingen op te halen waren, vielen ook nog eens op mijn vrije dagen.
Collega/vriendje Ronald echter bood gelijk aan om mijn kerstpakket ook te halen. Hij propte in zijn KIA picanto (lees skelter met dak) niet minder dan 10 kerstpakketten voor collega's die niet in staat waren om door alle opgelegde hoepeltjes te springen. En gelukkig: Ilse was helemaal blij met het kerstpakket. Er zat namelijk een roestbruine (sfeer)lamp in. En een hele selectie van ongeinspireerde, op gemiddelde smaak afgestemde voedingsmiddelen. En een fles alcoholvrije bubbels met de tekst erop gekalkt: "Jij bent goud waard". Aha. Nou. Oke dan maar. 
Ik had het pas echt een mooie stunt gevonden als ze speciaal voor mij de tekst "Jij bent een eigenwijze, maar hardwerkende eikel" erop hadden gezet.
Maar goed, de werkelijke gedachte gaat dan uit naar een Ronald die me een lift naar Almere gaf, na onze diensten, zodat ik niet met de trein hoefde. Die voor alle 10 collega's ff dat kerstpakket komt brengen. Een Ronny, die me in tijden van hoge nood een pakje sigaretten leende, omdat de mijne op dreigde te raken. Raij, die me op komt pikken van plaza, zodat ik eerder ter plekke ben. Die me opbeurde en met wie ik fijn kan sparren over allemaal zaken.
De collega's waarmee ik mooie en gekke gesprekken heb, om elkaar door de taaiere momenten heen te trekken.
Ja, dat zijn de kerstpakketjes die het hele jaar door ervoor zorgen dat het werk zo mooi en leuk blijft.
En daar heb ik geen werkgever voor nodig.

Hoe dan ook, ik werk dit weekend nog ff door. Ik wens eenieder een goed weekend toe, en heel erg fijne feestdagen. En voor de mensen die de feestdagen door moeten knallen: zet hem op. Maak er wat moois van. Wees eens extra lief voor elkaar.
Misschien komt er nog een blog, misschien niet. Hou vol, 2024 zit er bijna op.