Druiloren en leuker zaken.

 Ik heb mezelf een kadootje gedaan, niet in verband met Sinterklaas.
Wat sommige zaken betreft, ben ik behoorlijk hardleers, en dat leidde ertoe dat ik na het debacle met de FNV, uiteindelijk maar besloot om bij een andere (dé andere) bond te gaan kijken: de CNV.
Mijn onmin met het FNV was van zeer diverse aard, en na een poosje bondsloos geweest te zijn, leek het CNV me een stuk persoonlijker. Vooral omdat het wat kleiner is.
Ik ben ruim een jaar, bijna 2 lid geweest van deze club.
En in die tijd heb ik een aantal zeer gerichte vragen gesteld aan de persoon die over de touring-sector ging.
De antwoorden die ik kreeg waren weinig concreet. Weinig behulpzaam. Van het niveau: "Zoek het zelf maar uit, wij hebben geen zin of tijd om goed en helder te antwoorden".
Een ander voordeel was de belasting-service. Daar concludeerden we van dat Ilse het zelf sneller en makkelijker kon.
Het voordeel van een collectieve ziektekostenverzekering is me al die tijd ontgaan, omdat de CNV altijd loopt te kwaken over hoeveel voordeel me dat oplevert: maar hun zogenaamd voordelige zorgverzekering is bijna 10 euro per maand duurder dan de goedkoopste zorgverzekering die ikzelf via independer vind.
En toen...
En toen kwamen de CAO onderhandelingen. Vanuit de CNV vroeg men mij wat IK nu belangrijk zou vinden. Nou, dat is eigenlijk heel eenvoudig: een forse loonsstijging. Ik dacht aan een goeie 10%. Want dat is wat heel veel sectoren erbij hebben gekregen, en komt een heel klein beetje tegemoet aan de inflatie van de afgelopen jaren.
Als touringcar-chauffeur loop je sowieso gruwelijk uit de pas in vergelijking met OV-chauffeurs, er mag wel eens wat spek op de buik, zeg maar. En als je als bedrijf nog werknemers wil hebben, die niet gillend naar het OV rennen, moet je wel investeren, zou ik zeggen.
Uiteindelijk kreeg ik een berichtje terug: de CNV gaat voor MIJ onderhandelen!!!11!1!!11one! Voor maar liefst vier (4) hele procenten loonsverhoging!!!11!!!1!1!!11one1!!1
Vier procent.
Mijn bek zakte los op de grond.
Meteen aan die betreffende sector-trut gevraagd hoe ze in vredesnaam bij dat bezopen, beledigende en genante getal kwam, en toen kreeg ik als antwoord, dat dat het percentage was dat "de leden" wel wilden hebben.
Dat geloof ik niet. Met uitzondering van een paar empathie-loze grafhorken, die een koopkrachtverbetering voor hun collega's niet nodig vinden, ken ik alleen maar chauffeurs die serieus nu eindelijk wel eens een fatsoenlijke geldelijke waardering voor hun werk willen. En 4 procent komt nog niet eens voor de helft in de buurt van de huidige inflatie.
Dus ofwel het CNV-trutje liegt, ofwel bij de CNV zitten alleen maar de empathie-loze grafhorken die een koopkrachtverbetering van hun collega's niet nodig vinden.
Hoe dan ook: dat was het moment dat ik besloot dat ook de CNV er niet zit voor de touringcar-chauffeurs, en zeker niet voor mij.
Prima dat het allemaal voor het collectief moet, maar als het collectief er met zo'n laffe bende niet op vooruitgaat, zie ik geen reden waarom ik er als individu aan zou moeten bijdragen.
Ik geef mezelf een kleine 20 euro per maand kado. Geen contributie meer, want tja: als de loonsstijging niet eens de inflatie een klein beetje compenseert, kan de contributie er niet meer af.
Natuurlijk was dat niet zo eenvoudig. Want die ratten van het CNV maken je elk moment lid, maar opzeggen gaat per kalendermaand. En omdat ik 2 december opzei, heb ik de hele maand december gemist, en ben ik dus pas per februari geen lid meer. Want december was al begonnen, en (heel prettig voor die grafhorken: 1 december was een zondag en dan zijn ze heel comfortabel niet bereibaar). De smerige dieven daar.
"Ja, zo gaat dat nu eenmaal altijd, meneer". 
Ik snap het. Lekker cashen op de rug van de mensen waarvoor je toch al niet opkomt. En die rechtsbijstand: als die op hetzelfde niveau is als de rest van de dienstverlening van die rattenbende: dat kan ik via mijn verzekeringendame waarschijnlijk goedkoper, maar in elk geval beter regelen.
Met hetzelfde ranzige, te vaak gebruike sop overgoten als de FNV: CNV, WEG ERMEE!!!
Als dat een vakbond moet voorstellen, gaan we als touring-sector, de komende jaren een zware tijd tegemoet. En dat is intens droevig. Maar iedereen die ooit tegen mij durft te zeggen hoe geweldig een vakbond is, liegt. Of is tomeloos naief en dom. Of probeert me gewoon te irriteren.

Mensen blijven soms heel erg hangen in een soort van mentale loupe. En heel vaak is dat vooral voor hunzelf heel erg vervelend, want het weerhoudt ze ervan om buiten hun bubbel te komen.
Zo ook de meneer die mij liet schrikken.
We waren bijna bij de terminal, en vlak voor ik die halte aan kan doen, moet ik 180 graden draaien, in die draai links en rechts pilaren zien te ontwijken, en bidden en smeken dat verkeersinzichtelijk gezien mindere goden voor één keer hun rode verkeerslicht niet negeren, en tegen mijn bus tot stilstand komen, met alle vreselijke gevolgen van dien.
Ik mocht optrekken, keek ter nacontrole in mijn spiegel, en tot mijn verbijstering stond er heel casual een jonge vent precies in het zicht van mijn spiegel. Mensen doen dat wel vaker. Vlak voor we aankomen, de deuren bijkans eruit drukken, zoveel haast hebben ze om eruit te komen. Je zou bijna zeggen dat ik er een wat minder subtiele rijstijl op na hou, maar dat kan het haast niet zijn. Ik rij altijd alsof ik fluwelen handschoenen en schoenzolen heb.
"Expect the unexpected", maar ik schrok nogal van die verschijning, daar waar die veiligheidshalve totaal onaanvaardbaar was.
Dus ik meld de passagier, in mijn beste Engels, dat hij als de weerlicht naar achteren moet, want hij blokkeert mijn zicht, en daarmee de veiligheid van mens en materieel.
Meneer bleef stokstijf staan, en wist mij ten overvloede te melden dat we in Nederland zijn. Daarin gaf ik hem prompt gelijk.
En dat hij Nederlander is, en dus in het Nederlands aangesproken kon/mocht/wilde worden.
Ik ben op zich de lulligste niet, dus herhaalde, mogelijk wat kregelig in het Nederlands, dat hij mijn zicht blokkeerde en daar weg moest gaan.
Hij bleef maar mekkeren dat we in Nederland zijn op een Nederlandse luchthaven. En wilde blijkbaar het laatste woord.
Nu ben ik absoluut de lulligste niet, ik weet veel en kan veel. Maar ik ben geen helderziende. Afgaande op zijn uiterlijk had hij overal vandaan kunnen komen, behalve uit Azië of Afrika. Engels is op een internationale luchthaven de meest veilige taal, want nagenoeg iedereen spreekt het. Sorry dat ik aan je smoelwerk niet kan zien welke taal je blieft.
Goed, zijn Engels zal minder dan perfect zijn, en mensen mogen hun voorkeur hebben. Maar dit was toch wel het minst geëigende moment zijn om die voorkeur eens uitgebreid te bespreken. En eerlijk gezegd: ik vond het de eerste keer dat hij meldde dat hij Nederlander is, al totaal oninteressant. (Als het nou een bloed-hete chick met schaarse kleding was, zou dat anders zijn). Het feit dat hij daarop door bleef emmeren, was alleen maar roloog-opwekkend. Donderstraal toch gewoon op. Volg de aanwijzingen van het personeel gewoon op. Dat laatste heb ik uiteraard niet gezegd, je moet toch een beetje decorum hanteren.

Dan was het weer Sinterklaas. Wederom samen met de schonefamilie, die er wederom voor zorgden dat er hilarische gedichten, en bijpassende hilarische geschenken waren. We zijn verwend.
Jente is verwend. As I type, zit zij met god mag weten wat voor griezelig en ranzig zand te spelen en een legopakketje in elkaar te zetten.
Die Jente. Die volgende week, na een paar maanden les te hebben gevolgd zomaar een examen mag doen. Dat zit zo: sinds een aantal maanden zit Jente op karateles. En na een wat hikkerige start (en het kwijt raken van haar eerste, kale, witte band) mag ze dan nu een examen doen. Een gele slip aan die witte band. Een eerste stapje in iets waarvan ik met mijn hele hart hoop dat ze het leuk blijft vinden, en dat die meester ook zo enthousiasmerend blijft. Dat ze er een heel erg mooie hobby aan mag blijven houden. Of ze nu voor wereldgevechten gaat, of dat ze er een kundige karate-kid van wordt die zelf, naast haar vader staand, de puistige pubertjes bij de deur weg kan kegelen, maakt niet uit. Ik gun haar van harte een fijne hobby. Iets waar ik dus zelf nog steeds geen uitzicht op lijk te hebben. Dat examen is volgende week, en goddank voor fijne planners die hun graatmagere gewicht in goud waard zijn.
Ook ik werd verwend. Wederom met sokken. Blije sokken. Want in tijden van maatschappelijke, professionele en persoonlijke onwelvoeglijkheden, is het van het grootste belang dat er ergens iets blij-igs aan mij te zien is. Of in elk geval te vinden is. Een stukkie lego en een fijn boek.
Ik begin langzamerhand weer wat ruimte voor focus te vinden, want ik ben er in geslaagd om een serie op Netflix te vinden die me wel aanstaat, dus wellicht lukt het me ook om weer eens een nieuw boek ter hand te nemen en daadwerkelijk uit te lezen.
Daar ga ik alle tijd voor krijgen, want ik heb net een treinabonnement gekocht voor het traject naar mijn werk. Laat het grote besparen maar beginnen. En terwijl ik dat doe kan ik net zo goed die tijd in de trein besteden aan mezelf literair of lecturair naar hogere sferen te doen stijgen.

En dan is het alweer bijna tijd om naar Engeland te verkassen. Naar het eiland. Een van de meest prachtige plekken op het Europese continent. Eventjes vakantie. Eventjes naar mijn ouwe vader gaan, gewoon omdat het kan. Omdat het gezellig is. We gaan met ons 3'en. Daar sluiten wij ons aan bij in elk geval mijn vader en mijn ouwe zus. Kerst vieren daar. Heb ik zin in. Lekker een Engelse kerstkalkoen verslinden, met spruiten, black pudding en andere lekkernijen. We nemen dit keer wel een koffer mee, en Jente en/of Ilse gaan kleren achterlaten om alle te ex- of importeren voedingsmiddelen wél naar Nederland te krijgen.

Uw weekend begint alweer, het mijne is ten einde. Ik wens u allen een fijne toe.