Geachte mevrouw van Engelshoven,
Beste Ingrid,
Ik zit toch wel met een paar gedachten rondom je extravagante uitgave rondom een schilderij van 150 miljoen euro.
De eerste gedachte die in me opkwam: die juffrouw moet op zoek naar een andere dealer, want deze LSD gaf een bizar slechte trip.
Ingrid: in jouw regeerperiode als minister van cultuur, heb je het prima gedaan. Het pad der verwoesting was door cultuur-hatende en visieloze voorgangers al goed geplaveid, en covid hielp er prachtig bij om die sector van uw ministerie nagenoeg de doodssteek te geven. Niks nieuws, niks onverwachts. Goed gedaan, meid.
Maar dat was allemaal nog niks vergeleken bij deze laatste stunt: het uitgeven van 150 miljoen euro aan een prent van een schilder die al zo lang dood is, dat hij weer bijna terugkomt.
Dit is zo'n intens nare en ranzige natrap naar alle nog levende kunstenaars in alle disciplines, dat zelfs de duivel hier respect voor zou hebben. Zo walgelijk en doortrapt verzint hij ze niet, dat garandeer ik je.
Om in de woorden van uw collega meneer de Jonge te spreken: U had ook een ansichtkaartje met dat schilderij kunnen kopen. Was veel goedkoper geweest. En veel meer passend in de lijn van uw voorgangers en uzelf om de cultuur maar zoveel mogelijk naar de tyfus te helpen.
Maar, beste Ingrid, hierbij bleven mijn gedachten niet. Zo makkelijk komt u er niet vanaf.
Hoe zouden die tienduizenden slachtoffers van de belastingdienst het vinden dat het oplossen van de door uw kabinet opgeworpen problemen minder belangrijk is dan de aanschaf van een plaatje van een dooie schilder ter waarde van 150 miljoen euro?
Hoe zouden de mensen in Groningen het vinden dat de afwikkeling van de schade aan hun huizen minder belangrijk is dan de aanschaf van een plaatje van een dooie schilder ter waarde van 150 miljoen euro?
En: hoe belangrijk is de werkdruk en salariëring in de zorg? Niet, blijkbaar. Laat ze maar verrekken in de zorg, 150 miljoen stukslaan op een plaatje van een dooie schilder, is belangrijker.
Hoe belangrijk is het onderwijs? Nou, niet dus. 150 miljoen voor een plaatje van een dooie schilder, is belangrijker.
Hoe belangrijk is het haast maken met het bouwen van woningen waar al die gehoopte bezoekers aan dat muffe, krampachtig opgehipte rijksmuseum moeten wonen? Niet. Want 150 miljoen voor een plaatje van een dooie schilder.... Jawel, is belangrijker.
En met de huidige inflatie, en achterlijk hoge belastingen en accijnzen, zou je zeggen dat er voor 150 miljoen wel betere bestemmingen te vinden zijn. Iets waar de Nederlandse bevolking (die dit prentje heeft bekostigd) meer behoefte aan heeft.
Bovenstaande is niet iets dat jou alleen aan te rekenen is, Ingrid, daar heeft dat hele rariteitenkabinet waar u deel van uit maakt evengoed deel aan.
Maar het is te decadent voor woorden. En persoonlijk beschuldig ik u hierbij van mismanagement. Ik beschuldig u van het willens en wetens slecht uitvoeren van uw taak als minister van cultuur. En mijn straf zou zijn: elke cent van die 150 miljoen euro terug te betalen uit uw salaris, uw wachtgeld en overige toekomstige inkomens. En omdat u lid was van een rariteitenkabinet waarin u gezamenlijk over geld mocht beslissen dat (onder andere) ik binnen bracht, stel ik de overige ministers ook aansprakelijk.
Ik zal het jullie wel nageven: jullie hebben de uitdrukking "wat de gek ervoor geeft" een geheel nieuwe dimensie gegeven.
Maar goed, om terug te komen op mijn eerdere gedachte: wellicht is het goed, als het inderdaad aan de LSD lag, om een niet al te dure afkick-kliniek te zoeken. Uiteraard op eigen kosten. U heeft de maatschappij al bestolen van 150 miljoen euro, en dat lijkt me meer dan genoeg.
Met weinig respect en al zeker geen heel erg vriendelijke groet,
Marnix
Je zou zeggen dat ik hooglijk verbijsterd zou zijn door bovenstaande gang van zaken. En ik moet toegeven: mijn broek zakt zelden nog echt af van verbazing. Maar in dit geval verbaasde ik me over het feit dat van pure verbijstering mijn broek niet zozeer afzakte, als wel gewoon compleet wegvloog toen ik dit hoorde. En dat is goed nieuws, want dat betekent dat ik niet zo cynisch ben, als ik denk. Hoewel mijn brief aan die juf toch wel enigszins als cynisch beschouwd zou kunnen worden.
Terug naar het wat meer menselijk leven.
Het leven van de hardwerkende mens, die op zijn eigen level in het leven zo zijn eigen besognes heeft, al dan niet (of juist wel) veroorzaakt door blunderende politici.
Toen ik mijn nieuwe platformpas in ontvangst mocht nemen, was daar een abonnement op gezet voor een andere parkeerplaats. Dit omdat dit in verband met een paar specifieke diensten handiger uit zou komen.
Die andere parkeerplaats ligt aan de andere kant van Schiphol, en dus moest ik de volgende ochtend in alle vroegte niet vergeten om de navigatie maar weer eens van stal te halen om er op een zo efficient mogelijke manier te komen.
En omdat ik Marnix ben, deed ik dat de volgende ochtend ook. En de ochtenden erop ook.
Dit omdat ik het richtingsgevoel heb van Rembrandt. Lang geleden overleden.
Maar ik mag dan wel een overleden richtingsgevoel hebben: ik ben helder genoeg om te zien dat die vermaledijde Goegolmeps mij tot nu toe (dus inmiddels een dikke week) elke dag via een andere route naar mijn parkeerplaats heeft weten te leiden.
Ik heb nog geen twee keer achter elkaar dezelfde route van het kreng moeten volgen. Nu snap ik ook wel dat dat door verkeerssituaties zou kunnen komen, maar op de tijd dat ik normaliter naar mijn werk ga, is het gewoon rustig, welke route ik ook kies.
Waarom dat kreng me dan niet altijd dezelfde route laat nemen, is een volstrekt raadsel, en ook wel echt een groot nadeel, want ik moet een bepaalde route altijd een paar keer rijden voor ik hem uit mijn hoofd kan doen met mijn ogen dicht.
Ik vermoed toch dat het aan de vaccinatie ligt, in combinatie met haperend 5G. Ik moet dus maar snel mijn booster krijgen, misschien dat goegolmeps dan wel zonder mankeren mij een aantal keren dezelfde weg laat nemen.
Goed, dit alles geschreven hebbende, wens ik u een fijn weekend toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten