Ik verbaas mezelf met volle teugen.

 Als u dit leest, mag ik u van harte feliciteren: u heeft het nieuwe jaar gehaald. En naar ik hoop in goede gezondheid, en met een beetje goeie wil in het bijzijn van uw geliefden, naasten of zomaar wat wild-vreemden, dat kan ook.
Een heel nieuw jaar. Een heel blanco vel van 365 dagen om ons te verbazen over van alles en nog wat.
Ik zeg verbazen, want het is me opgevallen dat mensen, en ja, daar reken ik mezelf tot nu toe nog steeds toe, al snel hun verbazing over laten gaan in ergernis, woede en erger.

Standaard doe ik niet aan goede voornemens. Goede voornemens zijn namelijk een uitvinding van een naïeve ziel om andere naïeve zielen ertoe te bewegen zichzelf continu maar teleur te stellen omdat goede voornemens nu eenmaal zelden tot uitvoer gebracht worden. Kunnen worden. Omdat ze veel te hoog gegrepen zijn.
Dus voor mij geen goede voornemens. Slechte voornemens heb ik ook niet, trouwens. Ik heb geen jaar lang zitten broeden op allemaal valse streken om het mijn medemens zo moeilijk mogelijk te maken. Dat gaat redelijk automatisch bij mij, en dat vaak zelfs zonder dat daar een dringende behoefte mijnerzijds voor is. We noemen het lomp.

En nu ga ik mijn eigen geneuzel eens even kei-hard onderuit halen: ik ga de komende tussen de 41 en 54 blogs (ik zit elk jaar tussen de 41 en 54 blogs) proberen om geen ergernis uit te spreken. Geen woede. Maar alleen nog maar verbazing.
Dat is misschien geen goed voornemen, maar een belofte om te kijken of dat haalbaar is. Want als het aankomt op mijn eigen naasten is het wellicht wat lastig om mezelf kalm en onderkoeld uit te drukken. (Die zogenaamde deskundigen van niet nader te noemen zielloze, gewetenloze en onmenslijk opererende overheidsinstanties kunnen daarvan getuigen, om maar eens een voorbeeld te noemen). 
Evenzeer zal ik het lastig vinden om totaal voorspelbare zaken (een uit de hand lopende "demonstratie" annex roof- gewelds- en plundertocht van viruswappen om al maar eens wat te noemen) met zekere verbazing te voorzien van mijn mening.

Maar ik ga het proberen.
Want de afgelopen tijd betrapte ik mezelf erop dat ook ik niet geheel immuun ben voor de heersende sfeer van boosheid, onmacht en andere niet bijster positieve emoties die door het land razen.
En steeds vaker betrap ik mezelf erop dat ik er een soort van begrip voor kan opbrengen.
En er in meega, uiteraard dan komende vanuit mijn eigen point of view.
En persoonlijk vind ik dat we misschien te zeer naar het negatieve hangen. Dat we ons eigen geluk, teveel laten hangen naar externe factoren. Dat we misschien wat lomp gezegd, teveel doen alsof alles de schuld is van "die ander". Of "dat andere".

Normaliter zou ik dus een sneer uitdelen naar allemaal lieden die het nodig vinden om te schijten in hun eigen nest, en vervolgens de brandweer (die hun nesten probeert te redden) aanvalt. En terecht. Ergens.
Ik ga het eens anders verwoorden.
Ik ben verbaasd, zoniet verbijsterd over het feit dat er mensen rondlopen en -rijden in Nederland die tegen betaling van een vrijwilligers vergoedinkje zichzelf elk jaar met de jaarwisseling met vuurwerk en stenen laten bekogelen.
Ik ben verbaasd, omdat ikzelf heel anders (misschien wel veel rechtser) in elkaar zit. Iets onder het letterlijke mom van: laat ze lekker op de blaren zitten. Ze willen fik, ze krijgen fik en dan niet zeuren dat ze dakloos zijn. Dat is niet iets waar de maatschappij voor op hoeft te draaien, toch?
Dus los van mijn mateloze respect voor brandweermensen, vind ik het verbazend en hartverwarmend dat ze er zijn. En als ik de beschikking had over het talent om van een grote rots een standbeeld te maken, had ik een standbeeld gemaakt voor elke brandweerman.

Ik heb me ook zitten verbazen over het feit dat ik ook dit jaar weer heb mogen genieten van het prachtige vuurwerk. Bij mijn beste weten was er sprake van een vuurwerk verbod, maar geheel in Nederlandse traditie werd dit niet gehandhaafd, en werd het verbod met royale gebaren overtreden. Genegeerd.
En prachtig was het.
Niet de knallen. Inslagen als van een bom. Dat soort geknal vind ik persoonlijk voor mentaal minder begaafde mensen. Maar in mijn wijk hadden mensen hun spaarpot omgekeerd om werkelijk heel erg mooi siervuurwerk de lucht in te schieten.
En van pure verbazing (en dit letterlijk want ik had mijn riem niet goed vast, dus ik ben blij dat ik zo op de vroege morgen in de straat voor zover ik nu weet, in mijn eentje stond te roken, anders krijg ik van de buren de komende maanden wel heel erg rare en nare blikken te verduren) zakte mijn broek echt af: de straat was nagenoeg schoon. Tuurlijk, er lagen wat snippers. Maar onze vuurwerk-afstekende-buren hebben hun zooi gewoon opgeruimd. Dat heb ik wel eens anders gezien.
Hulde daarvoor dus.
Maar als er echt gehandhaafd werd op dat vuurwerkverbod, denk ik dat de politie aan 2 arrestantenbusjes niet genoeg had gehad. Voor onze straat, dus.

Goed.
Ik begin dit jaar dus met mijn wenkbrauwen halverwege mijn tweede nek-rol van verbazing. En dit komt deels doordat ik nu alweer bijna 14 jaar geleden een opmerking kreeg van wat ik nu de beste commandant die ik ooit had, noem. Erger je niet, verbaas je slechts. En dit ging dan over hoezeer mijn toenmalige werkgever lak had en heeft aan logica. Sterker nog: er is een gevleugelde uitspraak: Defensie gaat verder, waar de logica ophoudt.
Inmiddels weet ik, door ervaring wijs geworden, dat het niet alleen defensie is dat er een sport van heeft gemaakt om alle logica overboord te zetten.

Dit jaar is ook het jaar dat mijn betere helft en ik elkaar 10 jaar geleden leerden kennen. Dat is een leuk weetje.
De seven years itch, is bij mijn weten niet geweest (ik moet daarbij wel aanmerken dat ik niet altijd even gevoelig ben als het aankomt op hints en dat soort zaken, dus het zou heel erg goed kunnen dat die er wel was, maar dat ik die volstrekt gemist heb), dus ik ga ervan uit dat we iets van een ten years disaster krijgen. Of zo.
Maar aangezien we een kind, een koophuis en elkaar hebben, ga ik er van uit dat we dat ook wel overleven.

Okee, allemaal de beste wensen. Maak er een mooi jaar van samen. En op naar veel verbazing, verbazende blogs en mooie momenten.