Beste mevrouw Helder en beste meneer Kuipers.
Hoi Conny en Ernst.
Ik weet niet zo goed wie van jullie nu verantwoordelijk gaat zijn voor het hele covid gebeuren, maar ik wil jullie als absoluut-niet-cynische Nederlander een gouden tip geven. Jawel, u leest het goed: geven. Ik hoef er niet voor betaald te worden.
Het wordt tijd dat we gaan accepteren dat Covid nog wel even onder ons is, en dat er weinig aan te doen is. Aan de ene kant omdat veel Nederlanders het toch altijd beter weten. Anderzijds omdat het nu eenmaal een hardnekkig kutgeval is, dat Covid.
Ik stel voor om alle maatregelen maar gewoon los te laten. Is dat dan geen overwinning voor virus-ontkenner, complotwap Willem Engel en zijn griezelige mede-fanatici? Ja, en nee.
Het wordt vooral tijd dat de gewone bevolking, die daadwerkelijk begaan is met het welzijn van elkaar niet meer te lijden heeft onder het gekrijs, gerel, geplunder, geweld en vernielzucht van een kleine minderheid aan complotdenkers. Die grote groep mensen die zich al heeft laten vaccineren én laten boosteren, heeft genoeg gedaan. Genoeg geleden. Het is tijd om louter aan hun te denken.
En omdat dat nogal onmogelijk lijkt, heb ik hier dus mijn tip.
Letterlijk álle voorgaande kabinetten hebben hun uiterste best gedaan om de cultuur helemaal naar de kloten te helpen, en daar ligt dé kans om mij en alle andere gevaccineerden vrij te laten.
Ik stel namelijk voor dat we in het noorden, oosten, zuiden en westen één of maximaal 2 van die culturele centra die nu toch leegstaan, inrichten als Covid ziekenhuis. Dus helemaal gespecialiseerd, verpleegafdeling en intensive care afdelingen. Verder niks.
Dan kan de zorg in de normale ziekenhuizen weer gewoon doorgaan, zonder dat we last hebben van die covid-patienten.
En wie dat betaalt: ook dat is goed af te dekken.
De mensen die de botte pech hebben om ondanks de vaccinaties toch dusdanig ziek te worden dat ze op een verpleegafdeling, of erger: op een intensive care afdeling komen, die krijgen dat gewoon uit de zorgverzekering betaald. Ten slotte hebben zij wel zoveel mogelijk ervoor gezorgd dat ze nu net niet besmet zouden raken en ziek zouden worden.
De mensen die ongevaccineerd naar een dergelijk ziekenhuis moeten, tja... Die moeten leven met de gevolgen van hun vrije keuze om zich niet te laten vaccineren.
En het dus zelf betalen.
Alle kosten.
En daarmee is dus iedereen blij: antivaxxer en gevaccineerden. Want de antivaxxer hoeft niet meer bang te zijn dat er nano-chips in hun tengere lijven komen, die hoeven niet bang te zijn om gemagnetrond te worden door 5g. Of dood te gaan door een vaccin. En ze hebben net als ons de vrijheid om te gaan en staan waar ze willen.
En de gevaccineerden zijn blij omdat ze niet meer gebukt hoeven gaan onder maatregelen die ervoor bedoeld zijn om antivaxxertjes te beschermen.
Win-win voor ieder.
Ik hoop dat u beiden hier even goed over wil nadenken. Ik denk zomaar dat een heel groot deel van weldenkend Nederland het hier hartstochtelijk mee eens gaat zijn.
En uiteraard wens ik u meer logistiek inzicht toe als uw voorganger, die er mijns inziens op heel veel fronten een puinzooi van maakte.
Prettige regeerperiode gewenst.
PS: De anderhalve meter maatregel mag wat mij betreft tot einde der tijden gehandhaafd blijven. Ik ben persoonlijk sociaal te awkward om het prettig te vinden dat Gert en Gerda weer blij mijn aura binnen komen huppelen.
Oke, dat was dat. Ik heb de gewoonte om mijn blogs alvast te laten horen aan mijn betere helft, en zij vroeg zich nog net niet schuimbekkend af hoe het dan moet met mensen die echt om medische redenen niet gevaccineerd kunnen worden.
En ik moet toegeven dat ik niet helemaal stil heb gestaan bij het simpele feit dat zij dan inderdaad aanlopen tegen het feit dat zij niet meer naar buiten kunnen omdat ze dan kans lopen om besmet te worden.
Dat is natuurlijk heel erg sneu. Ik vraag me dan wel af: om hoeveel mensen op de 17 miljoen gaat het dan, en waar trek je de grens om 17 miljoen mensen "binnen te houden" ten gunste van een paar mensen die echt pech hebben?
Enerzijds zou ik zeggen: als we kunnen, moeten we die mensen helpen (en ja: als dat is om, alleen al uit solidariteit met die mensen een vaccinatie te verplichten). Anderzijds: ik weet het ook allemaal niet, maar er zullen vast wel knappe koppen zijn die hier veel beter een oplossing voor kunnen verzinnen als ik.
En daarover gesproken:
Mijn lijf heeft me een vreselijke loer gedraaid. Doet-ie vaker, het sekreet.
Brave en intelligente burger die ik ben, haalde ik van het weekend mijn booster. Wederom Pfizer. Een van de velen, vrees/denk/verwacht ik. Maar als mijn idee wordt overgenomen door die gezondheidsministers, kan ik de opname in een covidziekenhuis niet zelf ophoesten, en hey: ik wil serieus niet liggen creperen, dus hier met die spuit.
De vorige 2 vaccinaties gingen er zonder slag of stoot in, en erna had ik nergens last van. Top.
De booster daarentegen...
De avond erop, was er niks aan de hand, maar zondag werd ik toch een partij ziek/zwak/misselijk.
Letterlijk.
Stijf op plekken waar ik oprecht niet van wist dat ik er stijf kon worden. Pijn op plekken waarvan ik niet wist dat ik ze uberhaupt had. Misselijk. Moe, koortsig, futloos.
Alsof ik ineens 80 kilo aan was gekomen.
En Jente, die lieve, kleine, zorgzame Jente...
Die stommelde op een gegeven moment naar boven, terwijl ik lag te rillen van de kou. Komt ze even later naar beneden. Had ze haar kruikje gevuld met warm water, om die bovenop me te leggen.
Zo lief, daar ben ik als normaal gezien stoere kerel, niet tegenop gewassen.
Het zelfde weekend...
Zaterdag was er dus weinig aan de hand, en omdat we toch echt eens wat orde in de chaos van ons huishouden wilden scheppen, gingen we naar een bedrijf met de naam opslagman. Om wat spullen op te slaan.
Een bijzonder tafereel.
Want ter plekke is dus niemand aanwezig. Je belt met hun nummer, ze laten je op afstand binnen, je mag in de showroom hun diverse opslagruimtes bekijken, en vervolgens regel je alles verder online. Het is wel even wennen. Je praat met een levende ziel, die ergens anders is, en elektronica doet de rest.
Het gesprek zelf ging verbazend amicaal. En geheel in tegenstelling tot wat concurrenten, heel makkelijk. Geen gedoe, geen gezeur, geen overtollige administratie. Gewoon je ruimte huren, codes claimen slotje kopen en je ruimte vol knallen met de zooi die je komende tijd niet nodig hebt.
Nu moet ik daarbij aangeven dat Ilse het digitale werk voor haar rekening nam, dus dat kostte me ook geen energie aan frustratie.
Een van de zaken die we er op gaan slaan is een tent.
Een tent, waarin we dus ruimte hebben om te kamperen. Een opslagruimte huren omdat je vakantiewoning er moet staan. Ergens vind ik dat aan de ironische kant. Maar dat ben ik.
Die tent, is voor mij persoonlijk het summum van vakantie.
We hebben namelijk een oppomptent gekocht. Lekker naar de camping, en in max 15 minuten schijnt die tent te staan. Stoelen uitklappen en liggen, terwijl Jente de camping af gaat stropen om vriendinnetjes te recruteren om te gaan schooieren.
De tent weegt 25 kilo alles bij elkaar, in plaats van de dik 50 van de vorige. Geen stokken meer die door lange lussen moeten geschoven worden. Geen gerits meer ver boven schouderhoogte, en geen uitgescheurde binnententen meer.
Gewoon een paar keer puf-puf doen met de pomp (dit is een handpomp, maar luizak die ik ben, ga ik wel kijken of ik niet ergens een 12V pomp kan vinden die ik gewoon op de auto aan kan sluiten) en je tent komt omhoog. Tikkietik wat haringen de grond in jetsen en klaar.
De nieuwe tent heeft geen echte voortent, dus we moeten nog even gaan ondervinden hoe we gaan koken.
Ikzelf stelde al voor om van het zelfde merk een dagtentje te kopen, als kookgelegenheid, maar Ilse is er erg goed in om haar afkeur op optimistische wijze te brengen, dus ik denk dat dat wel goed komt.
Zoals ik boven al meldde: ik ben sociaal vaak wat awkward. En soms leidt dat tot wat bijzondere uitspraken.
Bijna alle "moderne" techniek laat ons mensen wel eens in de steek. Dat kunnen computers zijn die er de brui aan geven. Auto's welke kuren krijgen, automatische deuren die ineens vinden dat de passanten er niet meer door mogen. Kleine ongemakken met wreveligheid tot gevolg.
Zo kon het gebeuren dat op mijn werk een draaideur besloot niet meer te willen draaien. Kan gebeuren en gelukkig zijn er dan bepaalde "short-cuts" die mensen moeten nemen om toch in mijn bus te stappen.
Dat gebeurde van de week, en omdat ik sociaal misschien wel awkward ben, maar niet altijd de moeilijkste, leidde ik de mensen vanuit de naastgelegen nooddeur naar mijn bus. Niks aan het handje, kat in 't bakkie, wederom een appel en een ei.
De collega die de volgende kudde mensen zou meenemen, was dit al opgevallen, en vroeg of ik bij de juiste deur had gestaan.
Waarop ik antwoordde: jawel, de deur is stuk, dus we nemen ze via de artiesteningang.
Met dat de laatste lettergreep geklonken had, realiseerde ik me dat mijn uitdrukking nogal gemengde gevoelens zou kunnen oproepen bij iedereen die die mededeling had gehoord, en zelfs een paar reizigers die dichtbij genoeg stonden om het te horen, moesten er luid om lachen.
Het is echt niet zo dat ik dat soort uitspraken van te voren verzin. Daar is gewoon vaak te weinig tijd voor en ik moet me bezig houden met het veilig verplaatsen van 20 ton staal, plastic en een behoorlijke hoeveelheid kilo's mens en hun (hand???)bagage.
Enigszins opgelaten voelde ik me wel.
Nog meer onhandigheid, in het kader van een ezel die zich soms wat vaker aan één steen stoot dan strikt noodzakelijk is.
Ik berichtte eerder trots dat ik het complete lego-kasteel van Harry Potter kocht. Niet alleen met woorden, maar ook met plaatjes maakte ik mijn sociale medium-kringen deelgenoot van de vorderingen van dat gebouw.
Een van de bijrollen in de boeken en films van Harry Potter wordt gespeeld door een enorme spin. Formaatje Citroën C4.
Nu wil het ding dat wij niet super landelijk wonen, maar dat er toch soms wat creaturen ons huis binnenkomen waar met name het vrouwvolk hier nogal wat walging bij voelt. Nader te noemen: spin.
Ergens op een mooie ochtend, troffen wij een bijzonder mooi en behoorlijk fors exemplaar aan. Je weet wel: zo'n exemplaar die je, als je niet al te veel geluid maakt, kan horen trippelen over de muur. Met van die harige pootjes.
En die was uit eigen beweging behoorlijk dicht bij dat Harry Potter lego-kasteel gaan kijken.
Dat zou nog eens een leuke foto opleveren: Aragog de spin, vlak bij het kasteel.
Maar wat ik ook deed, en hoe ik het ook probeerde: die spin kreeg ik niet dusdanig leuk en goed op de foto dat het qua schaalverdeling een beetje klopte. Ook Ilse deed manmoedige pogingen, en ondanks dat zij een getalenteerder fotograaf is als ik, kreeg het niet voor elkaar.
Ineens herinnerde ik me dat als je een beetje subtiel naar een spin blaast, dat dat beest dan een loopje neemt. Dus ten einde die spin ervan te overtuigen dat hij een paar centimeter moest verkassen, blies ik (naar mijn idee) een stootje lucht naar dat beest.
Dat bleek een dusdanige aanval op het beest zijn integriteit, dat die een snoekduik naar beneden nam, en onder de tafelpoot verdween.
En dit leidde dus tot gekrijs van afgrijzen van Jente, en een bitse opmerking van Ilse dat dit toch echt niet de eerste keer was. Want ik had al eens een grote spin verwijderd door hem eenvoudig met een handdoek van boven het bed weg te meppen. En weg was de spin.
Ook toen kreeg ik een prima beeld van wat er met gillende keukenmeiden bedoeld werd, zonder dat dat nu per se op het "keuken" zou moeten slaan.
Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten