Apenstreken

 Mijn lijf leverde me een apenstreek: jawel: het door corona-ontkenners ontkende corona-virus nestelde zich in mijn lijf. En hop. In quarantaine, met heel het gezin, die er ook niet ongeschonden vanaf komen.
En omdat zowel mevrouw Coster als ik gevaccineerd en geboosterd zijn, lijkt er niet veel meer aan de hand dan een verkoudheid, een natte neus, wat stramme spieren en een niet zo heel erg fris hoofd.
Jente is jong, en zoals jonge mensen betaamt is ze vooral erg levendig, eigenwijs en druk.
Ze mist school, en vrij vaak moet ik bekennen dat ik school voor Jente ook mis.
Ik mis mijn werk ook wel. Niet dat ik een soort van verslaafde Jack-ass ben die alleen maar wil scheuren, maar het leven wordt wel erg klein, zo thuis.
De keerzijde van die medaille is dat ik wederom enorm veel extra tijd mag doorbrengen met mijn dochter, en net als vorig jaar, vind ik dat ook dit jaar enorm waardevol.
Oke, goed: ik moet soms ernstig mopperen als ze haar schoolwerk met naar mijn idee te weinig enthousiasme doet, en haar wilde spelletjes, die ze normaal met vriendjes doet, maken mij en Ilse nogal eens tot onverwachte slachtoffers (en neem het Jente maar eens kwalijk, ze kan in huis haar energie nu eenmaal beperkt kwijt, en dus zijn wij nogal eens de sjaak) wat er in resulteert dat we niet altijd even lachend en blij reageren als dat Jente verwacht had.
Maar in zijn algemeen kan ik stellen dat die quarantaine ook wel weer zo zijn waarde heeft. Tijd met mijn dochter die ik nooit weer terug krijg.

Al met al vind ik het wel een apenstreek van mijn lijf. Ik heb me in bochten gewrongen om die hele covidkutzooi te ontlopen, en toch moest het mij aantikken. Ik ben er niet ziek van, gelukkig, met dank aan het lekprikken door de GGD. Ik ben sociaal te onhandig om op te roepen tot een vaccinatie, omdat dat dan weer uit gaat monden in oeverloos geouwehoer over 5G, nano-chips en rijkdom voor de biggen apothekers of zo, maar het heeft absoluut zijn voordelen.

In navolging van alle onverkwikkelijke ellende van de Nederlandse Stem, regent het weer berichten over #metoo.
En wordt het steeds lastiger om uit te maken wat nu wel en niet serieus genomen moet worden.

Een kleine greep uit de langskomende berichten:
Een Brave Borst klopte zichzelf luidkeels op de borst omdat hij de straat was overgestoken, nadat hij merkte dat de vrouw die voor hem liep, zich ongemakkelijk voelde. En, zo meldde hij, geil van zijn brave borsten gedrag, dat moest maar de norm worden. Hij werd nog net niet virtueel besprongen door diverse mannen en vrouwen die het net zo luidkeels met hem eens waren.
Goddank waren er ook (veel!!) vrouwen en mannen die terecht vinden dat dat nu net niet de norm moet worden. Hoe meer moeite je gaat lopen doen om aan te tonen dat je geen kwaads in de zin hebt, hoe verdachter dat je wordt. En, met alle respect: het is de wereld op zijn kop als ik als onschuldige me in allemaal bochten moet wringen om te bewijzen dat ik dat ben.
En natuurlijk levert het allemaal onnozele ellende op: een vrouw voor me, voelt zich (door mij? Dat moet ik dan ook maar net raden) onveilig, en dus steek ik over. Brave Borst Marnix. Maar aan de overkant, loopt ook een vrouw. Had ik ff niet gezien. Ik loop op haar af, en het arme mens denkt gelijk dat ik haar wild om het leven ga brengen, en begint te krijsen.
Ja, kut zeg. Dat was niet de bedoeling, dus ik ren als een gek weer terug naar de overkant, waar die andere vrouw goddank weg is gerend, maar door alle gekrijs, zijn er een stel BOA's aan komen rennen. Toch nog afgevoerd...
Of ik steek over, zag een fietser over het hoofd (die hebben namelijk nooit verlichting) die daardoor uit moet wijken, en door een aanstormende bus wordt platgereden.
Los van mijn gechargeerde poging tot wrange humor, vind ik niet dat dit de norm moet zijn.

Of een al wat ouder bericht dat weer opgerakeld werd over een onhandige poging tot flirten door een pizzakoerier. De man probeerde via het professioneel verkregen telefoonnummer middels wat whatsappjes te flirten met het meisje waar hij zojuist een pizza had afgeleverd.
Dat dat niet slim is, en onprofessioneel, staat buiten kijf.
Maar de arme jongen wordt (wederom) aan de schandpaal genageld, afgemaakt en het liefst nog ontslagen. Hij leert hier niet alleen van dat zijn actie ongewenst is, maar ook iets veel vervelenders: benader geen vrouwen, want je weet nooit welke hellefurie ze op je loslaten.

En dan, geheel verfrissend: een berichtje over een man die toestemt om af te spreken met een vrouw, met een korte tekst: iets in de trant van "Prima, waar?"
Dus ja, hij wil afspreken, en laat het aan de vrouw in kwestie om te bepalen waar zij wil afspreken.
Volgens de vrouw en een vriendin van de vrouw was dat allemaal te passief en niet goed genoeg. En dat zouden ze in een of andere podcast achtige uitzending eens even haarfijn uit de doeken doen.
Ik denk dan dat als die man gelijk een plaats had gekozen en helemaal enthousiast gereageerd had, hij ook beticht was van een op handen zijnde verkrachting en weet ik veel wat.
Zo kun je het als man ook niet snel meer goed doen.

En dan denk ik terug. Een heel eind terug. Zegge een goeie 10 jaar geleden.
Ik leerde Ilse kennen. Mensen die mij niet zo goed kennen: mijn eerste pogingen tot flirten waren op zijn zachtst gezegd awkward, vreemd, en waarschijnlijk weinig te maken hebbend met algemeen geaccepteerde sociale normen.
Geen zorgen: ik heb haar niet met een knuppel op haar hoofd geslagen, en aan haar haren mee naar mijn hol gesleept. (Later wel eens met een zak aardappels, maar dat was toen ze besloot haar huur op te zeggen en bij mij in te trekken). En tot echt daten kwam het pas in Frankrijk, in een iets te kleine tent. MET WEDERZIJDSE INSTEMMING, OKE?!!!!
Maar dit was contact in real life, face-to-face gezellig praten en aftasten (figuurlijk dus).
Ik heb steeds meer medelijden met mannen en vrouwen in het hier en nu. Jongens moeten zó ongelooflijk op eieren lopen, dat ik bang ben dat ze zichzelf nooit helemaal kunnen zijn in het bijzijn van een meisje. (En ja, dan wordt het echte kennismaken dus een behoorlijk lange-termijn zaak en mogelijk verrassender dan men zou willen). Meisjes leven zo in angst, dat ze, als ze al een date aan zouden durven, er een paar gewapende vriendinnen om de hoek staan, en dat ze, van pure doodsangst nog voor er nog maar een hallo uitgewisseld kon worden, die arme jongen van boven tot beneden vol met pepperspray staat te blaffen.
En geen wonder ook dat programma's als "first dates" en "lang leve de liefde" het zo goed doen. We kunnen het zelfstandig niet meer, en uit angst om beschuldigd te worden van kwaadaardigheid, of uit angst voor diezelfde kwaadaardigheid, gaan we maar daten op televisie. Levert hilarisch ongemakkelijke en briljant leuke tv op, maar ergens is het wel diepe armoe dat we als mens blijkbaar zozeer gezonken zijn dat gewoon, leuk, intermenselijk contact niet meer mogelijk is.

Over Jente gesproken:
Ik weet nog niet zo goed of ik me zorgen moet maken of niet. In deze week van quarantaine, mocht ze dus niet op school, en diende ze dus dagelijks wat tijd te besteden aan schoolwerk.
En dat ging niet geheel van het spreekwoordelijke leien dakkie.
De keren dat we helemaal klaar waren met de brutale tegenzin, zijn letterlijk op de vingers van 2 handen te tellen, want dagelijks twee keer een uurtje was al voldoende om mijn nageslacht tot ernstige hysterie te brengen.
Leuke dingen (binnen, is sowieso al beperkt) in het vooruitzicht stellen, werkte maar matig.
En ik snap haar ook wel. School en huiswerk zijn ook niet leuk.
En laten Ilse en ik nu net niet voor meester of juf geleerd hebben.
Een en ander maken wel dat ik behoorlijk respect heb voor de juf, hoewel ik me ook besef dat er in de klas een ander soort dynamiek is dan thuis.
Een van die leuke dingen die we in het vooruit hadden gesteld, was het bakken van een cake.
Daar wilde Jente maar al te graag aan meehelpen. In mijn eindeloze creativiteit besloot ik dat het een appelkaneel-cake moest worden. Uiteraard tijdens het verzamelen van de ingredienten kwam ik erachter dat de kaneelpot onvindbaar was. Omdat Jente al heel zoet en zonder haar eigen vingers in het beslag te verwerken, de appel in kleine stukken had gesneden, vond ik dat ik het niet kon maken om van koers te veranderen. Gelukkig hadden we wel speculaas kruiden, waardoor ik toch het idee van kaneel kon benaderen.
Maar goed, het beslag diende uiteraard tot een mooi luchtig geheel gemixt te worden, en daar komt toch de extreme gevoeligheid van onze dochter aan de oppervlakte: alles wat harde geluiden maakt, is eng. Is ze bang voor. Dus u raadt al wie uiteindelijk het leeuwendeel van het maken van de cake heeft gedaan... Uw nederige scribent.
Het uitlikken van de beslagkom, daar was dan ook weer geen houden aan, díe belangrijke taak wist dat kleine mormeltje wél meteen uit mijn verheugde handen te grissen.
Kortom: we eten een paar dagen als toetje, appel-speculaas (niet te verwarren met space) cake.

Goed, dit geschreven hebbende, begint mijn weekend. Volgende week weer gewoon aan de slag. Fris, fruitig en mon(s)ter achter het stuur van 20 ton staal en plastic.
Ik wens allen een goeie toe.
Blijf wijs, blijf gezond.