Apenstreken 2

 Ik realiseer me dat ik veel meningen geef over de hedendaagse zaken, en dat ik nogal in "gebreke" blijf wat betreft het moeilijkste, leukste en mooiste in mijn leven: mijn dochter.

Ik vind het vaak wat moeilijk. We hebben 1 kind, ondanks herhaalde verzoeken van dat kind, blijft het bij dat ene kind. En dat ene kind is nu eenmaal een meisje.
En meisjes zijn geen jongetjes, hoezeer de hippe hedendaagse maatschappij ook vindt dat genderneutraalheid een ding zou moeten zijn, is mijn dochter écht een meisje.
Met roze, poppen en meer van zulke zaken waar ik als man nog wat weinig affiniteit mee heb.

Zo trof ik mezelf tijdens onze onvrijwillige quarantaine aan, op het grote bed, samen met mijn dochter, die zo dolgraag wilde spelen.
En omdat ik niet gelijk nee wilde zeggen, begon er een complete volksverhuizing aan my little pony, barbie en meer van dat soort roze plastic, waarmee ik op de een of andere manier moest zien te spelen.
Als kind werd mij ooit eens verweten dat ik niet speelde met mijn speelgoed. Ik had een elektrisch treinbaantje, waarmee ik uren zoet kon zijn om er zo mooi mogelijke banen mee te maken. Maar ermee spelen boeide me weinig. Ik speelde er niet mee, als het klaar was dan liet ik die trein erover rijden, en dan brak ik het weer af.
Dat heb ik blijkbaar in mijn verdere leven ook niet geleerd, want na de volksverhuizing van alle roze plastic van Jente's kamer naar ons bed, wist ik me echt even geen raad.
Gelukkig wist Jente dat wel, en die loodste mij vakkundig door het hele proces van (tot mijn verbazing, moet ik bekennen) nogal gewelddadig spelen. Mijn hemel, wat vochten die barbies op leven en dood, met elkaar, tegen elkaar met de pony's en tegen de pony's.
Een beetje gedwee, ook omdat ik het verhaal en de geënsceneerde ruzies niet zo goed begreep, liet ik het maar een beetje over me heenkomen. En dat soms letterlijk, als ik in een vlaag van al te woest gespeeld geweld een barbie-been in mijn neus gerost kreeg.

En al typende herinner ik me dat ik door mijn grote zus ook wel gedwongen werd om met haar poppen (ik meen playmobil) te spelen. En ook daar liet ik me door haar spelfantasieën leiden. Ik had ook geen keuze, op straffe van het ongenoegen van grote zus, die mij later nog eens op een ongezadeld paard zou hijsen, om mij als een volleerde zak aardappelen op de rug van dat beest door een weide liet galopperen. Laat ik niet al te negatief zijn over mijn grote zus: ze heeft als "wiedergutmachung" ooit mij uit een meertje gevist, nadat ik vergeten was om een steentje los te laten, die ik uitbundig in het water kwakte.

Niet makkelijk, maar als je je maar laat leiden komt het goed.

Zo kwam ik van de week thuis na een lange dagdienst, en werd ik door twee intens grote, blauwe, smekende puppy-ogen gevraagd om doktertje te spelen.
Die interesse had ze al eerder, zo af en aan, en over het algemeen snap ik dat wat beter, er komt namelijk niet zo veel fantasie bij kijken, aangezien alle doktersinstrumenten gewoon in het koffertje zitten, en vrij goed voor zich spreken.
Hoewel...
Waar ik even niet op gerekend had, was dat ze tijdens het spel (zij was uiteraard de dokter, en ik het figuurlijke, maar voor mijn gevoel soms ook letterlijke slachtoffer) out of the blue vroeg hoe je moest opereren.
Dus wij dat zo subtiel en vaag mogelijk uitgelegd, en pas toen viel me op dat ze daar met een levensechte schaar bij mijn buik zat.
Ik kreeg het eventjes, een fractie van een seconde benauwd.
Gelukkig deed ze het niet echt, ik voelde al bijna hoe ze met die schaar in mijn buik plofte om me te opereren.
Maar goed, het spel leek bijna ten einde, en toen vroeg ik waaraan ze me nu uiteindelijk had geopereerd. Haar antwoord: ik heb twee piemels uit je buik gehaald...
En dat liet mij in opperste verbijstering achter, en Ilse proestend van het lachen.
Zoveel fantasie had ik niet op gerekend, na een lange werkdag. Dat zegt meer over mij dan over Jente, neem ik aan.

Na deze 'spielerei', kondigde ik aan me om te gaan kleden, waarop ze toch wat teleurgesteld reageerde. Ik vond dat ik mijn werkkleding even uit moest doen, en mijn eigen kleren aan.
Jente vroeg me of ik alweer naar mijn werk moest (blijkbaar had ze dat even in haar hoofdje omgedraaid), waarop ik vroeg of ze het goed vond dat ik morgen weer ging, want ik had al voldoende gewerkt, vond ik zelf.
Waarop Jente zonder aarzeling meldde dat ik toch maar aan het werk moest, want dan kon ik veel geld verdienen om spulletjes en cadeautjes voor haar te kopen. Oke, die had ik even niet zien aankomen. Wat een wereldwijsheid.
Komt wel goed, dat wordt er een voor een sugardaddy of zo.

De afgelopen weken hebben we flink wat geld stuk geslagen op onze nachtrust.
Ilse zag een online aanbieding van de Hema voor gevederde dekbedden voor alle seizoenen. En aangezien we alle drie behept waren met dekbedden welke op zijn zachtst gezegd hun beste tijd gehad hadden, maakten we daar gebruik van.
Omdat Jente's dekbed voor haar wat te zwaar was, en die van ons in 2 lagen kwam, regelde ik het zo, dat ik Jente haar zwaardere dekbed kreeg, en Jente het zware deel van mijn dubbele dekbed (die dus lichter was dan het dekbed van Jente). Dat was voor mij een vorm van intens logische logica, voor Ilse was het, mede dank zij mijn wat gebrekkig lijkende uitleg nog wat wennen. Maar we slapen er allemaal prima onder.
En toen was het de beurt aan de rest van ons nacht-meubulair.
Mijn schoonouders vertelden vol tevredenheid dat ze de door de consumentenbond zo hoog aangeslagen matrassen van de Lidl gekocht hadden. Iets waar wij ook al eerder eens over hadden zitten dubben. En ze bleken er prima op te liggen. En prima op te kunnen slapen.
Dat wilden wij ook wel.
En omdat we ook stiekem wel een maatje breder wilden (we sliepen op 160 cm) bestelden we gelijk maar een bed, bij die door mij zo verafschuwde Zweedse boevenbende. Ik kan het trouwens nu niet meer hard maken dat ik ze zo verafschuw, want telkens weer bestellen we er grote en kleine zaken voor ons huis.
Made By, dat idee. Maar dat wil niet zeggen dat ik ze ooit zal vergeven dat ze moeilijk deden over een ontbrekend bonnetje terwijl er op de verpakkingen die nog helemaal dicht gesealed waren, hun naam met koeienletters geprint stond.
Goed. Hoe dan ook: de matrassen kwamen een dagje eerder, en konden mooi alvast even op stand komen.
En vrijdag was de dag dat we het nieuwe bed gingen monteren.
Wat een grandioos teamwork was dat.
Zonder elkaar de trap af te meppen met losse onderdelen, zonder ruzie, zonder zelfs maar een onvertogen woord tegen elkaar te brullen, hebben we in minder dan 3 uur dat bed van 5 pakketten in elkaar gezet. Zelfs de toch wat onhandige handleiding en op sommige punten totaal van de pot gerukte constructie wist ons niet van onze apropos te brengen, en geheel in goede harmonie kregen we dat bed netjes in elkaar.
Matrassen erop en...
En de rest is natuurlijk gewoon proefliggen geweest.
Met leuke, sfeerverlichting achter het hoofdbord, dat we bij gebrek aan technisch inzicht nog maar even niet op zijn uiteindelijke plek hebben gehangen.
Daar ga ik mijn schoonvader nog eens lief voor aankijken. Ergens, in de komende maanden. Of jaren.
Komt wel.

Daarmee is er dus wel een einde gekomen aan mijn eerdere wens om zelf een bed te maken. Want dat was dus wel echt mijn top idee geweest. Een mooi bed van steigerhout maken, helemaal naar onze wensen. Ik ben niet superervaren maar ook niet superonhandig met hout, maar ik kan me ergens ook wel voorstellen dat Ilse dat toch niet helemaal 100% zag zitten. Moet je ook eerlijk in zijn.
En wie weet, gaat dit bed niet superlang mee, of zo, en dan kan ik het alsnog eens in de groep gooien. Anders maak ik gewoon nog eens een vitrine kastje of zo. Is ook leuk.

En dat was dan mijn ene dagje weekend, want in het weekend werk ik, en volgende week in het midden van de week heb ik dan weekend. En in dat weekend gaat mijn auto voor een extreem grote beurt.
Na bijna 300.000 kilometer vond de versnellingsbak het nodig om wat te gaan zweten, de pakking tussen de beide delen is niet zo fris meer. Dat kan. En omdat ik dat aangepakt wil hebben (ja, daarin ben ik best wel autistisch) gaat ook de koppeling vervangen worden (kon ook op zich geen kwaad, want die zit er al zeker 120.000 kilometer in, en het moet toch open, dus kun je er makkelijk bij). En omdat een van mijn koplampen het op heeft gegeven (Xenon, dus ik kan het zelf niet vervangen, mijn garagist probeerde het ook, en die liet mij zijn bloedende handen als resultaat zien) moet de bumper eraf. Ja, echt... De bumper moet eraf om een koplamp te vervangen. Het schijnt dat Citroen niet de enige is met een dergelijk van-de-pot-gerukte kut-constructie.
Als voordeel heeft dat wel dat de ontsierende schaaf aan de linkerzijde ook gelijk mooi gemaakt wordt. En dan nog een grote beurt.
Pijn lijden, maar dan rij je wel weer in een auto die met bijna 300.000 kilometer toch best fris is.

Frisser als ik me voel, na een dag stevig klussen.

Ik wens eenieder een goed weekend toe.