Apenstreken 3

 Het blijft feest in huize Coster-van der Wal.
Nadat het bed in elkaar gehengst was, bleek eigenlijk dat de hippe, bijgeleverde bakjes voor aan het hoofdbord wat weinig ruimte bieden voor alle nachtelijke parafernalia welke wij nodig (menen te) hebben tijdens onze slaap.
En dus kwam mijn wens tot knoeien met hout weer helemaal boven drijven. Ilse had al een nachtkastje, ik niet. Nog niet.
Wél hebben wij in ons roemruchte verleden een hele stapel aan fruitveilingkistjes gekocht, en mijn houtminnende brein ging al aan de slag met het nachtkast-gebruiks-klaar maken van een van die kistjes.
Het begon ermee dat ik een van die kistjes toch een beetje stofdicht wilde maken. Het zijn in de basis gewoon aan elkaar gespijkerde latten, en om het fruit toch een beetje ademruimte te geven, worden die dus op enige onderlinge afstand gespijkerd.
Mooi voor op de veiling, een vergaarbak van stof en ellende wanneer je hem als nachtkastje gaat gebruiken.
En toen kwam ik erachter dat die fruitkistjes weliswaar rechthoekig lijken, maar dat totaal niet zijn. 24 centimeter aan de linkerkant, wil niet zeggen dat dat rechts ook zo is. Als je boven 30 centimeter hebt gemeten, kom je onder aan 31... En een gelijkbenige driehoek linksonder, is een ongelijkbenige driehoek rechtsonder. En zelfs daar zit verschil in.
Kortom: de frustrerende fucking hel op aarde.
Dat leverde me dus nogal wat hoofdbrekens op, terwijl ik in het schuurtje bezig was.
Ik was dus in het schuurtje bezig, en verloor alle tijd en ruimte om me heen. Ondertussen was Ilse Jente naar school aan het brengen.
Ik vergeet nooit wat. Hooguit denk ik er tijdelijk niet aan. Zo komt het nogal eens voor dat ik tijdelijk niet aan mijn sleutels denk, en dus onze mooie deurklopper aan het werk zet, zodat Ilse maar weer eens gemoedelijk mopperend de deur voor me moet open maken.
Deze keer echter was het Ilse die haar sleutels vergeten was. En er vanuit ging dat ik gemoedelijk mopperend de deur voor haar open zou maken.
Maar ja. Ik was in de schuur bezig met mijn nachtkastje.
Ik was alle heiligen die ik kende op aan het schudden met mijn liederlijk taalgebruik.
Ik was bezig wat gaten dicht te smeren met vloeibaar hout en plaatjes op maat aan het zien te krijgen.
Dus het steeds gefrustreerder, wanhopiger en woedender gebonk op de deur ontging mij ten ene malen.
Tot ik na een uurtje me realiseerde dat ik iets nodig had van binnen, en dus naar binnen liep. Een kakafonie van gebonk op de deur.
Snel deed ik open. Een verwilderde Ilse binnenlatend.
Met een pijnlijk bloedende vinger, want tijdens haar woeste geram op de deurklopper slaagde ze erin om haar nagel tussen klopper en deur te krijgen. (En ja, in de deurklopper trof ik later een stuk afgescheurde nagel aan).
Op zich best knap.
Ze zei later dat ze zich even zorgen maakte of ik niet gewoon ergens half dood lag te gaan, en of ze dan misschien haar vader zou moeten bellen om met de reservesleutel te komen. Toen ik zei dat dat misschien wel erg traag zou zijn, vond ze dat niet erg, ten slotte keert de levensverzekering nu nog een behoorlijk bedragje uit.
Hoe dan ook, kan ik mijn hart weer eens lekker ophalen met lekker knutselen.
En dat is dan wel weer leuk.

Dat ik niet bepaald bekend sta om mijn subtiliteit is een gegeven waar ik lang geleden mee heb leren leven.
Het wil echter nog wel eens voorkomen dat er mensen zijn die tot hun grote verbazing merken dat er aan mijn motoriek nogal eens wat schort.
Ik zit in de late diensten dus ergens tussen 1700 en 1800 uur krijg ik dan de gelegenheid om een al dan niet warme maaltijd te nuttigen.
Ik heb dan een prakje warm mee en een bakje zuivel. Een bakje zuivel met een deksel waarin dan wat van die opgesnolde musli zit. Wel lekker, goeie portie.
Je moet ze alleen niet op de grond laten flikkeren, want daar kunnen die plastic kutbakjes niet tegen. Dan scheuren ze open.
En aangezien ik niet van voedselverspilling hou, was dat een reden om dusdanig te vloeken dat zelfs de meest geharde collega er rode koontjes van kreeg.
Gelukkig, het hele toetje was niet verloren, dus na het eten van mijn prakje warm, ging ik voorzichtig en nogal omstandig het plastikken restant om mijn dessert te lijf.
Mijn gestuntel werd sardonisch bekeken door collega J, die er nogal wat op aan te merken had.
J. is een beste kerel, een van de leukere op het platform, en heel erg groot. Met een heel erg grote, vriendelijke, zij het soms wat hongerige grijns op zijn gezicht.
Hoe dan ook, ik probeerde hem uit te leggen waarom ik zo stuntelde, en toen ik zover was dat ik het dekseltje met musli open kon maken, verloor ik een seconde mijn subtiliteit. En jawel: de musli werd letterlijk gelanceerd. Over J. Over de tafel en de grond.
Enerzijds zijn verdiende loon, anderzijds denk ik dat de voorzienigheid gewoon niet wilde dat ik dat toetje zou wegwerken. Uiteraard heb ik me daar niks van aan getrokken, en de restanten in 3 happen naar binnen gepropt om te voorkomen dat er nog meer ellende van zou komen.

Engelsen hebben een mooi woord voor apenstreken. Shenanigans. En ik vind dat dat toch de beschreven situatie soms wat beter weergeeft.
Meestal gaat het dan om filmpjes van honden of katten die iets bijzonder geks doen, en in al dat gek doen soms heel erg menselijke trekjes krijgen.
Neem bijvoorbeeld mijn vriendje van 12 jaar, Claus.
Claus is als een Marc Overmars. Hij kent geen grenzen. Hij kent geen persoonlijke ruimte. Maar wee degene die zijn grenzen per ongeluk (en dat gaat snel, want die grenzen fluctueren als een gek) over gaat.
Maar goed, Ilse moet soms vechten om haar plek in bed, maar evenvaak komt Claus erbij, en zonder veel plichtplegingen legt hij zich daar waar hij het het beste vindt, ongeacht of en wie er toevallig al ligt.
En met wat diegene die er al lag vindt, veegt hij zijn arrogante kattenkont af.
De laatste tijd, sinds ons nieuwe bed, heeft hij die onhebbelijkheid wat meer naar mijn kant van het bed verplaatst, maar aangezien ik net zo min veel op heb met plichtplegingen, ben ik er wat makkelijker en harder in om hem aan de kant te bonjouren.
Vaak is het zo dat ik Claus zijn laatste pil moet geven. Ilse doet dat meestal in de ochtend, met veel respect en pogingen tot overleg in een lekker voertje.
En als Claus echt dolgraag naar buiten wil, eet hij geheel zelfstandig, doch vreselijk misnoegd dat voertje op. Hij weet namelijk dat hij niet eerder naar buiten mag voor dat dat voertje in zijn maag zit.
De klootzak weet echter net zo vaak het pilletje van het voertje te scheiden, en alsof er niks aan de hand is schijnheilig naar buiten te stiefelen.
Ik ben daarin veel harder. Ik grijp het beest gewoon in zijn nek, druk dat pilletje achter in zijn mond, wrijf wat over zijn keel, zodat hij slikt, en klaar is het.
Hoewel het dan ook vaak nog zo is, dat hij het voor elkaar krijgt om al schuddend met zijn hoofd toch dat pilletje weer weg te slingeren. Toch niet diep genoeg in zijn bekkie geduwd.
En dan nog bozer kijken als het over moet, tot soms wel 3x.
En je zou haast verwachten dat hij inmiddels wel weet hoe de vork in de steel zit, maar het blijft een moeizaam ding.
Daarin lijkt hij wat op Jente. Die houdt ook niet van medicijnen. "IK WIL GEEN MEDICIJNTJES!!!!" Klinkt het dan.
En ik snap dat. Ze heeft helaas nogal eens wat blaasontstekingen, en dus nogal eens wat antibiotica. En voor kinderen zijn dat dan van die vloeibare middelen, welke ze met veel chemicaliën hebben opgefluft tot iets dat naar sinaasappelsap zou moeten smaken.
Als je eraan ruikt, weet je al dat de maker van die chemicaliën op geen enkel moment in zijn leven in de buurt is geweest van een sinaasappel. Op nog geen 100 kilometer zelfs.
En mijn verbazing is groot dat men er blijkbaar wel in slaagt om mensen in of net boven de dampkring te krijgen, zelfs naar de maan, maar een antibiotica die lekker smaakt, dat lukt niet. Sorry, maar we komen serieus tekort aan onszelf, hoor.

In de afgelopen jaren heeft een bepaald soort mens een opmars gemaakt. De complotdenker.
Die waren er al in alle soorten en maten, en voor het overgrote deel waren hun overtuiginkjes eerder vertederend en schattig, dan kwaadaardig.
Ik noem bijvoorbeeld de "flat-earthers". Een clubje lieden die geheel tegen elke vorm van logica of wetenschap in, er heilig van overtuigd zijn dat de aarde plat is. En daar ook allemaal theorietjes aanhangen, over waarom en over waarom men ons wil doen geloven dat de aarde rond is. Hilarisch gewoon. Er is zelfs een genootschap van. Zoek ze maar eens op, je weet niet wat je leest.
Ook zijn er lieden die niet geloven dat de Titanic gezonken is. En ook daar doen verhalen de ronde waar je natte ballen krijgt van het lachen.
De maanlanding zou volgens sommige mensen ook niet echt zijn geweest, maar in scene gezet in de studio's van de publieke omroep (ook wel èmèsèm genoemd).
Tot zover hoogst koddig en behoorlijk ongevaarlijk allemaal.
Maar met de opkomst van Covid19 kwamen ze ineens allemaal uit hun holen en grotten gekropen, en begonnen ze zich te roeren. In het begin ook hier in het begin niet bijster schadelijk. Hooguit irritant als ze weer begonnen te zeiken over de èmèsèm, het WEF, die arme Klaus Schwab etc.
Maar het werd erger en erger. En ik vrees dat we serieus weer werk moeten maken van geestelijke gezondheidszorg en een heleboel gesloten inrichtingen weer moeten opstarten.
Mark Rutte (in die complotkringen ook vaak aangeduid als RutteN, wat me eerder doet vermoeden dat het om een gebrek aan kennis dan een gebrek aan typen is) zou leider zijn van een pedofiele, satanische sekte.
Ik ben geen vriend van Mark, en ergens is het hoogst kostelijk dat je verzonnen krijgt dat hij leider van een pedofiele, satanische sekte zou zijn, maar het is wel een zorgelijke vorm van projectie van die lui. Waar zouden zij over fantaseren als ze even niet bezig zijn met anderen van de meest bizarre zaken te beschuldigen?
Een nieuwe uitbarsting van geweld vond van de week plaats in Heerlen. Waarin een paar van dergelijke complotgestoorde idioten het nodig vonden om een GGD-locatie binnen te dringen, en gewelddadig te worden jegens het personeel. Al kwakende over genocide op het Nederlandse volk!!1!111!!!!one!1
Geweld kan niet. Dat je een dergelijke geestelijk volstrekt onvolwaardige mening hebt, is al erg, maar geweld is echt een grens te ver.
Bestraffen. En hard. Beginnen met de vaccinaties erin te rammen, tegelijk met de booster, en de nog in de pijplijn zittende boosters van de komende 30 jaar.
Die voorzien van wat nanochips, niet eens met een functie, maar gewoon om ze ervan te overtuigen dat ze nu echt gevolgd worden. En dan een paar jaar (30 of zo) in een heel erg gesloten inrichting. Zo gesloten dat de sleutel direct na het op slot draaien ergens kwijt raakt. En de papieren ook.
Het zal u niet ontgaan zijn: ik heb niet zoveel met complottheorietjes. Ik ben niet gespeend van een rijke fantasie, maar ik probeer altijd over leuke dingen te fantaseren.
Vakantie of zo. Of de loterij winnen.

Goed, dit geschreven hebbende: ik wens eenieder weer een fijn weekend toe.