We zijn weer thuis. Alweer een week. Nog één weekendje en ik vertrek weer als de eerste de beste brave huisvader naar mijn werk. Lunchtrommeltje onder mijn arm en rijden maar.
Deze vakantie hebben we nagenoeg alles anders gedaan. Geen kastelenjacht of marathonbezoeken aan diverse karakteristieke steden.
Dat had ook helemaal niet gekund, we zijn duidelijk niet echt gemaakt op dagenlang meer dan 35 graden in de schaduw. Daardoor waren we gedwongen om aan het zwembad tot rust te komen, al dan niet tegen wil en dank.
Wat me vooral heel erg is bijgebleven, en wat ik ga koesteren in mijn brein, vooral omdat er op die momenten geen foto's genomen konden worden: het intens blije en genietende snoetje van Jente als ik met haar in het zwembad sprong.
Wat ons vooral bij is gebleven: de ritten. Was het de rit van Spanje naar Frankrijk niet (ge-wel-dig, ik ben nog aan het nagenieten). Dan waren het wel de immense files. En toen: tijdens onze laatste stop voor we in het in de haast geboekte tussenhotelletje aankwamen, een auto. Een Nederlandse auto. Een Peugeotje. Dik 7 jaar ouder dan mijn auto. De motorkap stond open, en er stond een (jonge? Ilse en ik zijn het nooit echt eens geworden over haar leeftijd, maar dat doet opzich weinig ter zake) dame naast, telefoon tegen haar hoofd, een baby en een dreumes op een kleedje in het gras. Goddank in de schaduw, want ook in het noord-oosten van Frankrijk, bijna bij de grens met Luxemburg, was het intens heet.
Mijn meiden moesten naar de wc, ik niet, en, nadat ze haar telefoon wegstopte, knoopte ik een praatje aan met de "damsel in distress". Ik heb altijd een uitleesapparaatje aan boord, dus ik bood aan om de auto even uit te lezen. Maar dat was niet nodig, de motor was oververhit, en ze moest hem even laten afkoelen, volgens de persoon die ze aan de lijn had.
Oke, ik ben niet de lulligste, wierp een blik op de motor, en zag tot mijn ongemakkelijkheid dat het vaatje koelvloeistof weliswaar vol zat, maar helemaal nat was. Alsof het via de dop naar buiten was gedrukt . En bij even voelen, zat de dop niet vast. Aiiii. Olie gepeild, dat leek keurig op orde, en ook geen sporen van koelvloeistof erin. Maar ja. Dan sta je met je goeie nieuws nog altijd met een oververhitte motor. Op een plek waar behalve een toilet geen enkele voorziening is, waar je wat kan. Langs een weg waar de ANWB niet komen mag. Nog even los van het feit dat de dame in kwestie wél lid was, maar geen buitenland service had afgesloten. Ik ben geen monteur, dus verder kon ik weinig doen. Want even koelvloeistof halen, zou ons een kleine 70 kilometer om hebben laten rijden. Slepen langs een Franse snelweg gedurende 20 kilometer naar een plek waar wel voorzieningen waren, zou gekkenwerk zijn, met in dat geval 3 kinderen in 2 auto's. Los van het feit dat ik geen ervaren sleper ben, en ik mijn auto blindelings vertrouw, maar in die hitte ineens 1100 kilo extra laten slepen, me voor geen enkele auto goed lijkt. (En het lijkt me, net als in Nederland behoorlijk verboden).
De dame in kwestie vatte het allemaal laconiek op. Ik kreeg hoe dan ook niet het idee dat het allemaal een erg goed voorbereidde reis was, maar achteraf hoopten we wel dat ze ooit nog thuis is gekomen.
Ons hotelletje vlak voor Luxemburg, was een betonnen kast, met 56 kamers, langs de snelweg. Op letterlijke spuugafstand van een McDonalds, alwaar we onze dochter uiteraard een groot genoegen mee deden. Eigenlijk tegen onze zin, maar ja. Jente heeft zich gedurende alle rijdende uren zó ongelooflijk goed gehouden, dan we haar dat éne gelukje dan ook weer niet wilden ontzeggen. En voor ons was het ook wel lekker makkelijk.
Klaagde ik in het verleden over de kwaliteit van Franse McDonaldsen? Dit jaar waren alle (2) bezochte filialen heel erg dik in orde. Want ook het filiaal in Thionville, leverde ons hete frieten, hete burgers en koud drinken. En snel. Ook dat is een trendbreuk met voorgaande jaren.
We waren behoorlijk zuunige Hollanders, want ontbijt bij ons hotel had ons 10 euro per persoon gekost, en dat terwijl de "Mek" er vlak naast zat.
Uiteraard beet ons dat in onze achterwerken, want omstreeks 0600 uur waren de twee oudsten in ons gezin wakker. De airconditioning in onze kamer liet vol enthousiasme via het display zien dat hij heus aan stond. Het bijbehorende prettig koele klimaat in onze kamer, bleef echter volstrekt afwezig.
Waardoor we dus zo onmeunig vroeg wakker waren. Op pad dan maar weer. Om smakelijk uitgelachen te worden door diezelfde Mac, die nog onbarmhartig gesloten was, terwijl we eigenlijk zaten te hinten op een ontbijtje van die gekke Franse Schotten.
Goed, dat kwam dan in Luxemburg wel, alwaar ik toch een en ander aan rookwaar (erg goedkoop, daar ga ik een 5-wekelijks tripje voor maken) en benzine wilde inslaan.
De koffie in Luxemburg was om te janken, en abrikozenbroodje behoorlijk goed te nassen.
We reden in één redelijke klap naar Heerlen, alwaar we bij zuslief een lekker bakje koffie kregen. En eventjes een laatste rust pakten alvorens we in één rechte streep naar Almere zouden scheuren.
Luxemburg is ook al zo'n prachtig land. En ze hebben er een menselijk beleid ten aanzien van tabak en brandstof. Maar voor de rest: Luxemburgers zijn serieus ongelooflijke aso's als het op autorijden aankomt. Ik heb ook echt geen hoge pet op van Nederlanders en hun mentaliteit op de weg, maar Luxemburgers doen daar nog een dikke schep bovenop. Asociaal, agressief, totaal geen inzicht. Werkelijk niet één Luxemburger gezien die zich normaal gedroeg. Gewoon niet. Onderweg in Frankrijk viel me al op hoe lomp en onbehouwen dat volk zich door het verkeer drukt, in Luxemburg zelf deden ze er nog een tandje bij. Afsnijden, stoer doen, bumperkleven, "verhaal halen". Het is werkelijk bij de wilde beesten af. Ik heb er regelmatig om moeten grijnzen.
Het maakte onze vakantie niet minder, omdat ik na 2 exemplaren besloot om me er heel erg ver van te houden. Gladde schouders en blijkbaar hoort het bij de Luxemburgse mentaliteit.
We zijn weer thuis. En er staan nog wat prachtige flessen rood nat naar ons te glimlachen. Meegenomen uit onze streek. Of we ze lusten, weten we niet, kwestie van openploppen en slobberen maar. Er ligt nog een worst in de koelkast, welke ik mee had genomen naar huis omdat die zo enorm lekker is. De kaas is (tot grote opluchting van velen hier) inmiddels al helemaal soldaat gemaakt. De meegenomen lokale koekjes zijn op, en zo langzamerhand verdwijnen alle restanten van het goede leven in onze magen.
We zijn weer thuis. En er wachtte nog iets op ons. Mijn schoonouders kwamen ons overgebleven Coletje brengen. En we moesten dus nog iets met de plek waar Claus begraven ligt. We hebben zijn grafje mooi opgemaakt. Jente had een mooi bordje voor erbij gemaakt. Ilse spoot dat met waterafstotende lak in, ik schroefde het op een mooi stukje hout en sloeg het in de grond. Daarna een struikje kattenkruid erop, wat mooie (al dan niet door Jente) beschilderde steentjes erbij en ik denk dat we een mooi plekje hebben.
Want er is op dat front wel wat nieuws. Het dierenfront dus.
Ilse wilde al een hele poos puppypleeggezin worden voor honden die, als ze oud genoeg zijn, opgeleid gaan worden tot geleide hond in wat voor functie dan ook.
Omdat Claus was wie hij was, en wat hij was, besloten we dan ook om daarmee te wachten tot hij dood was, omdat we het hem niet aan wilden doen om ook nog een pup in zijn domein toe te moeten laten.
Maar goed, Claus is dood, en dus was de weg vrij voor een pup. (We gaan er gemakshalve vanuit dat Colette wat minder zal gaan muiten bij de aankomst van een stinkende, levendige baal wol). En die pup die gaat komen. Binnenkort al.
Rennen naar buiten, voor de zindelijkheidstraining. Laten wennen aan alledaagse omgevingen, waar zo'n dier mee om moet gaan teneinde op een goede manier zijn latere eigenaar/gebruiker door het leven te loodsen. Een dankbare en belangrijke taak.
Merendeel komt op Ilse's schouders, want het schijnt dat ik geen dieren mee mag nemen naar mijn werk, en om nu als buschauffeur met een geleidehond (in opleiding) mijn werk te gaan doen, is natuurlijk voer voor lastige vragen en ongeruste passagiers.
Goed, dit alles maar weer geschreven hebbende, begint het weekend. Ik wens eenieder een beste.
Volgende week weer helemaal naar normaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten