Ik postte al wat zielsverwarmende foto's over de nieuwste aanwinst in ons huishouden. Een labrador-pup die wij haar eerste jaar onder onze hoede nemen, teneinde haar voor te bereiden op haar aankomende scholing tot hulphond via het KNGF. Voorwaar een prachtige taak. En een verdomd lastige ook, want net als we gewend zijn aan het beest, komen ze haar halen, om er iets goeds uit te kleien.
Het is een vrouwtjespup, ze is behoorlijk standvastig in haar doen, vocaal ook. Heel erg vertederend (ja, zelfs voor mij).
Ze heeft ook scherpe tandjes, die ze het liefst daar plant waar dat niet de bedoeling is. Ze plant ze in mijn tenen, in mijn armen, in mijn buik. Ze heeft door mijn shirt heen al een van mijn tepels te grazen genomen, en ondanks dat ik extreem ongevoelige tepels heb, deed dát dus serieus pijn, en tot veler hilariteit zijn mijn crocs ook onderwerp geweest van haar ongewenste aandacht.
En omdat ik het volwassen mens ben, mag ik die pup dus niet met een welgemikte schop haar bench in trappen, maar dien ik haar eerst, zonder straf, een speeltje te geven dat daadwerkelijk voor haar bedoeld is.
Dat speeltje vindt ze enig, tot ze zich herinnert dat mijn pijnkreet komende van een welgemikte hap in mijn teen of tepel, eigenlijk veel geiniger was.
Als ze echt te woest wordt, dan leggen we haar met een voertje in haar bench en valt ze doodmoe van alle ontdekkingen in een diepe, doch zeker niet droomloze slaap.
Omdat de eigenaar van de hond een gladde ondergrond niet zo geschikt vindt, hebben we een redelijk goedkoop kleed bij de Ikea gekocht. Op een gladde ondergrond kan een pup al spelende uitglijden, en spieren verrekken, pezen scheuren en botten breken. En dat willen ze niet. Begrijpelijk wel.
Dat kleed is behoorlijk hoogpolig, en inmiddels zijn er al minimaal 600 van die hoge pooltjes uit gesloopt door dat beest, er zijn minimaal 2 plasjes in verdwenen en hebben we er 1 puppy-drol uit mogen vissen. (maakt niet uit, het is zó hoogpolig dat we dat niet voelen, of zelfs maar ruiken. En tegen de tijd dat we het wel voelen en ruiken, is dat kleed ook wel toe aan vervanging, goden-zij-dank voor een goedkope tent als Ikea, waar je een kleed kan kopen dat je met wat lompere schoonmaakmiddelen ook wel schoon krijgt, omdat het aan het einde van de rit toch niet meer uitmaakt hoe het eruit ziet).
Maar goed. We moeten dus ook regelmatig met het dier naar buiten, want ze moet wél zindelijk worden.
Daartoe moeten we, als we zien dat ze aanstalten maakt om blaas en of darmen te legen op plekken waar we dat liever niet willen, het beest als een gek van de grond graaien, staart tussen haar pootjes, zodat de uitgangen afgesloten worden, riempje om en naar de dichtstbijzijnde goot crossen. Alle boodschappen, groot en klein, dienen in die goot te gebeuren, op last van KNGF omdat geleide honden nu eenmaal een zeer specifieke opvoeding dienen te krijgen.
En dan moet je haar rijkelijk belonen, mocht er per ongeluk een plas of drol in die goot terechtkomen.
Rijkelijk trots koeren en aaien en een voertje erin.
En daar komt iets kijken, waar ik een beetje rillingen van krijg.
Wij waren op geen enkele wijze betrokken bij de naamgeving van het dier. Niet onze taak, niet ons pakkie-an. Het zou een naam moeten zijn met een G. Want het kwam uit een G-nest.
Maar, zo werd ons voorgehouden, het waren allemaal leuke namen.
Ik was de dag dat het dier gehaald werd, aan het werk, en Ilse kwam thuis met... Met een Gucci. Het beest heet Gucci.
Ik vind daar wat van, en vooral heb ik een mild-cynisch-medelijden met degene die straks... Oh wacht. Ik eerst. Ik moet serieus alle zeilen bijzetten om helemaal blij iets te brullen over een brave Gucci. "Goed plasje, Gucci".
Gucci is een of ander veel te duur mode-merk voor mensen met een bepaalde smaak en een bepaalde (leef)stijl, die erg ver van mij af staat. Mensen die naar Nicky Minaj luisteren schijnen daar helemaal wild van te zijn. Ik niet. En nu klinkt er dus gedurende een groot deel van het etmaal "Gucci!" in alle soorten van stemmingen door het huis. En door de straat. Ik voel mezelf toch behoorlijk voor lul lopen, terwijl ik die naam uitroep in vertedering of blijdschap.
De andere kant van de medaille: het is wel heel erg leuk om een beetje te ravotten met dat beest. Ze is nog heerlijk speels, en spelen met de flos of andere pup-verantwoorde speeltjes is gewoon serieus leuk. Ilse heeft de grootste taak in dezen, want ik ben er niet altijd. Ik luister nauwgezet naar haar aanwijzingen, naar hoe zij het doet. Dan komt het wel goed.
Wie het er wat moeilijker mee heeft: Colette. Ons roodharige poesje. Ik heb Colette al betrapt op een blik richting hond, die aan duidelijkheid niks te wensen overliet: pure walging en diepe verbittering. "What the actual freaking fuck moet die donzige ellendeling in mijn huis? Waar heb ik dit in vredesnaam aan verdiend?"
Er werd van (een grote) hoogte vernietigend en misprijzend naar dat levendige schepsel gekeken, en de eerste klap is ook al uitgedeeld. Niet met nagels, gelukkig. De oorlog is nog niet helemaal verklaard. Wel iets om op te letten. Want hoezeer ik Gucci (oh dear) ook een heerlijk beest vind, er moet opgevoed worden, en daarbij hoort ook het omgaan met katten.
We staan er daarbij gelukkig niet alleen voor, er komt regelmatig iemand vanuit de stichting een kijkje nemen, met tips en wensen.
Het was een gemiddelde vlucht. Een vlucht zoals alle anderen. Ik meldde me bij de gate, en een blije gate-agent wenste me een fijne avond, en wist me te vertellen dat er een kudde zombies onderweg was.
Ik schoot in een ongelovige lach, omdat ik niet zeker wist of ik het goed gehoord had. En inderdaad: de betreffende passagiers zagen er wat murw uit. (Achteraf bleek het om een vertraagde vlucht te gaan, dus ik snap dat mensen daar wat murw van worden).
Toen ik via de intercom te horen kreeg dat ik af kon rijden, kon ik het niet laten, en antwoordde ik: "Mede namens de Walking Dead, een fijne avond gewenst". Wat vanaf de andere kant weer met een daverende lach ontvangen werd. Gelukkig kregen de passagiers van onze gebbetjes niks mee...
En dan is het alweer weekend. Hoewel ik geen weekend heb, uiteraard niet.
Gezocht: hobby.
Ik ga dus minder werken. Want dat is beter voor mij en beter voor mijn gezin. En velen gaven mij als tip om maar weer eens een hobby te zoeken. Bovenstaande gelezen te hebben, zal het u verbazen dat ik tijd heb voor een hobby, maar ik gok er zomaar op dat dat best goed komt. Prutsen met hout? Meer modelautoos? Nee, allemaal nee. Ik heb wel zomaar een paar ideetjes, maar eerst wil ik mijn reserves eens goed aanvullen met rust. En als die zijn aangevuld, ga ik verder denken. Ik heb wel wat ideetjes, maar dat wil ik eerst even goed laten rijpen.
Voor iedereen die weekend gaat vieren: ik wens u een allerbeste, en uiteraard kan een foto van het betreffende beest niet ontbreken, bij deze: Gucci...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten