Apenstreken 4 (shenanigans 4)

 Een hele poos terug had ik best wel lol in het koken. Ik had een prachtig nieuw, fijn, mooi, groot gasfornuis gekregen voor mijn verjaardag, en dat nodigde gewoon uit om lekker te kokkerellen. Kilo's zelfgemaakte kinderprak heb ik met dat fornuis gemaakt. Heerlijk vissen kwamen uit de oven, en de lekkerste, exquise hertenonderdelen met champignon-melange kwamen ter tafel. Er mislukte ook wel eens iets, zo heeft Ilse er eens de flesjes en speentjes van Jente op uitgekookt, en droog laten koken, en een rotte vis, deed me bijna kotsend het geheel met fornuis en al naar buiten smijten, maar over het algemeen, was het een prima huwelijk tussen dat fornuis en mij. 
Maar aan al het goede komt een eind, en met de verhuizing naar Almere, waar we geen gas hebben, dus elektrisch moeten koken, verloor ik mijn plezier erin. Ik vind het allemaal net niks, dat hele inductie gedoe. Ik mis de feeling ermee. Ik mis ook de gedetailleerde blik die nodig is om je vleesje nu eens net niet te verkolen.
Dus ik kook omdat we moeten eten, en dan het liefst zo simpel mogelijk. Gewoon omdat het zonde is om 6 euro aan biefstuk in de prullenbak te moeten flikkeren omdat die ineens van 'lekker mals' naar 'moorddadige schoenzool' gaat.
Tot van de week.
Ik kwam na een korte, doch onmenselijk vroege dienst, op het idee om naast de geplande boerenkool met worst, uienringen in een beslagje te doen en dat in een pan met olie eens lekker te frituren.
Ik deed de aardappelen in een pan, onder een laag water, de boerenkool erop, en liet de zaak 25 minuten koken. Geheel volgens aanwijzing.
Ondertussen ging ik aan de gang met de uienringen. Beslagje gemaakt, uien snijden, door het beslagje gehaald en in de gereed staande pruttelende pan olie.
So far, so good.
Ik was ingespannen bezig met die uienringen niet te cremeren, en verloor de pan met aardappelen en boerenkool een beetje uit het oog. Maar hey, niks aan de hand, 25 minuten koken, dat is geen hogere wiskunde, toch?
Het begon wel steeds meer te ruiken alsof er een asbak vol filtersigaretten in de fik stond.
Ik kon zo snel geen oorzaak vinden, dus bleef ik me concentreren op die uienringen, die er erg goed uit kwamen, al zeg ik het zelf.
Tot ik in een vlaag van gedetailleerd kijken, zag dat de kookplaat een foutmelding gaf.
Op de pit van de boerenkool.
Ik legde nog steeds geen link met de brandende sigarettenlucht.
En toen de kookwekker af ging, omdat het tijd was om de aardappelen met boerenkool af te gieten, ging ik ook voortvarend aan de slag. Om erachter te komen, dat er niks af te gieten viel. Volstrekt droog gekookt. Dat verklaarde de geur, en de foutmelding op het display...
Ik kan vreselijk uit mijn plaat gaan om mislukt eten, maar ik heb me in gehouden.
Normaal zou ik alle heiligen af stoffen, ik zou mijn hele repertoire aan liederlijkheden uitbraken, maar ik besloot me voor de verandering eens in te houden. Dit tot groot genoegen van Ilse.
En zo zaten we die avond aan de uienringen met rookworst, in afwachting van een in der haast bestelde portie roti.
We zaten lekker te smikkelen, want die uienringen waren prima gelukt, en rookworst heb ik tot op heden nog nooit gecremeerd, dus ook die kwam ongeschonden uit de strijd.
Tot we weer een wat brandende lucht roken, en het ook steeds mistiger werd in huis.
Ik keek angstig om, en zag dat ik vergeten was om de pan olie, waar ik de uienringen in had gefrituurd, uit te zetten, dus die was als een malle aan het roken geslagen.
Dus twee rokende, walmende pannen buiten gezet.
Voor de man die de roti kwam brengen, was het in elk geval duidelijk dat er hier een en ander niet helemaal volgens wens was verlopen.

Ik ben na mijn ontslag bij defensie nog altijd wel in meer of mindere mate in contact gebleven met enkele collega's waarmee ik een voorliefde deel voor de huiskat. We delen gekke kattenplaatjes met elkaar, en ervaringen met onze respectieve veestapeltjes. En soms kletsen we bij over hoe en wat van vroeger.
Een van de gevleugelde uitspraken binnen het orkest in het algemeen, in binnen de trompetsectie in het bijzonder, was [...vul in...] is een emotie, en emotie kun je uitschakelen.
In een van die gesprekken met mijn kattenminnende ex-collegae, ging het over slaap, en vervolgens dus die gevleugelde uitspraak. Slaap is een emotie, en emotie kun je uitschakelen.
Waarop er een herinnering opdook aan een van mijn wat meer idiote acties bij het orkest.
We hadden een medailleuitreiking, ik meen van wat directe collega's. Voorwaar een heuglijk moment voor de gemedailleerden. Zij worden gemedailleerd omdat ze een X-aantal jaren de soms wat buitenissige werkzaamheden en situaties van een muzikant in militaire dienst hebben overleefd. Doorstaan. En dat nog steeds doen. (Zelf heb ik ook ergens zo'n plakje thuis liggen, voor 12,5 jaar trouwe dienst, en geheel in lijn met de oorspronkelijke bedoeling van dat plakkaatje koper, ben ik van zins hem te verpatsen, want extra pensioen).
Hoe dan ook: we stonden opgesteld en de kolonel of kapitein of generaal hield een preek over hoe mooi en waardevol en geweldig het was dat mensen het zo lang uit hadden gehouden. Iets in die trant.
Ik kan me oprecht niet meer herinneren of we opgesteld stonden om een marsje te hompen of alleen maar om naar het gepreek van de hogere legerleiding te luisteren, maar al snel zakte ik weg in een apathisch wachten.
En tot mijn grote schande, moest men mij middels een flinke por wakker maken, ik was tijdens het praatje stomweg staande in slaap gevallen. En niet alleen dat, ik schijn er nogal lomp bij gesnurkt te hebben.
Mijn collega's porden me onzacht wakker, en konden hun lachen maar amper inhouden. Ik denk dat Jente ons een nacht stevig heeft wakker gehouden, of dat het klimaat in de betreffende ruimte erg slaapverwekkend was  (ik zal de laatste zijn om te beweren dat het praatje van de hogere legerleiding slaapverwekkend was, dat zou kunnen leiden tot het ontnemen van mijn pensioen), maar dat is een moment geweest dat zelfs ik me een beetje heb geschaamd voor mijn shenanigans.
Overigens moet het gezegd: ik heb nooit op mijn flikker gehad voor deze toestand. Zou kunnen betekenen dat mijn gesnurk toch niet zo hard was als mijn collega's mij wilden doen geloven, of omdat de hogere legerleiding het in stilte met mij eens was dat toespraken over het algemeen gewoon te lang duren.

Mijn auto dus...
Een langlopend hobby-project. Een rijdend project waar ik veel genoegen uit haal, maar die ik soms ook wel de pers in wens.
Ik bracht haar dus een 3 weken terug naar de garage. Want er was een koplamp stuk. En aangezien dat xenon is, kan dat niet zonder de hele voorkant los te trekken.
Ik plande daarbij een beurt in, want daar was ze op 10.000 km na aan toe.
Mijn vriendje Ken, belde al heel erg rap (en als hij dat doet, is het vaak een kostbaar gesprek), dat ze besloten had om incontinent te worden op de versnellingsbak, en dat het heel raadzaam is om dat aan te pakken. En omdat het dan toch open lag, meteen de koppeling meenemen. Mocht na 120.000 kilometer ook wel eens, en vooral ook zonde om het niet te doen.
Maar zoals dat gaat: je plant iets in, maar dat wat er verder uitkomt, niet. Dus daar moesten we nieuwe afspraken voor maken. Dat dus gedaan, Ken in alle mogelijke figuren gewrongen om alles te vervangen, is het kreng helemaal afgebouwd, denk je dat het klaar is.
Dat dacht het contactslot ook. "Ga maar lopen, ik doe niet meer mee", dacht dat contactslot. En daar moesten we dan weer 2 dagen op wachten.
Maar... Ik heb mijn auto weer terug. En ze rijdt als een malle. Nieuwe koppeling heerlijk licht, zonder moeite.
Goed, welke gek geeft er nu 3x de dagwaarde van zijn auto uit aan onderhoud/preventieve zaken? Omdat ik voor die prijs geen andere, betere auto koop, die niet net zo goed allemaal hoge kosten kan krijgen. Omdat het een prima wagen is, waar ik geen afschrijving op heb, in tegenstelling tot een collega die op zijn nieuwe auto in 2 jaar 17.000 euro afschreef. En dan mij gek noemen dat ik elk jaar 1500 euro reserveer voor het goed op de weg houden van mijn bolide. Maar dit geheel terzijde.
Bij thuiskomst dus helemaal blij met mijn als nieuw rijdende bolide, graaf in mijn zakken op zoek naar de huissleutel, en het eerste dat ik tevoorschijn trek, is de sleutel van de leenauto.
K.
U.
T.
En ik moet bekennen dat ik met het schaamrood op mijn kaken moest bellen om te vertellen dat ik een ongelooflijk domme lul ben. Dus morgen maar weer een retourtje Veenendaal, want ja, een domme fout moet wel rechtgezet worden.
En hoezeer ik de C2 ook ben gaan waarderen om zijn rij-eigenschappen, kopen voor mezelf zou ik hem nooit, want veel te klein, stuiterig en vooral: raamslingers???
Ik had al geen weekend, dus dit kan er wel bij, maar ik zou soms willen dat ik eerder en dieper zou nadenken voor ik het gas intrap...

Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekend.