Shenanigans nummer zoveel.

 De storm. Poly. Een hoop ellende weer veroorzaakt. Nederland ligt plat. En een hoop gedoe.
Voor wat betreft mijn werk: ja. Ook daar een hoop ellende.
We begonnen aan onze werkdag, en die was zoals verwacht, en in tegenstelling tot het weer, uitermate kalm. Want met zoveel uitgevallen vluchten, was er voor ons natuurlijk weinig te doen.
De bussen waar ik op rij, wegen leeg gemiddeld 18 ton. Dat is voor een standaard-wagen best fors. Maar de wind waaide zó ongelooflijk hard, dat ik mijn bus behoorlijk heen en weer voelde dansen. En dat is veelzeggend, want een normale harde wind, heeft weinig vat op de vering van het kadaver, zeg maar. Hooguit dat die wind door de tochtige kieren van de deur fluit.
Maar ten langen leste kwam er een inkomende kist die ik moest leegrijden. Jippie, want dat stilzitten in de kantine gaat ondanks dat ik echt geen heel erg ijverig mens ben en ondanks dat dit soort stand-by tijden de best betaalde uren zijn, na pak 'm beet, een half uur wel vervelen.
Ik was de laatste bus, de kist was leeg (ik vond het oprecht griezelig hoe de deur van dat toestel tekeer ging in de wind) en ik koerste af op de terminal.
Daar aangekomen, opende ik de deuren, en wachtte tot de mensen binnen waren.
Onder aan het bordes stond een gezinnetje te hannessen met van alles en nog wat, en hoezeer ik ook best begrip heb voor het feit dat je even wat loopt te hannessen, wil en moet ik op een gegeven moment ook verder.
Dus ik sprak de mensen aan, en verzocht ze vriendelijk om naar binnen te gaan.
Een knikje kon er nog net af, maar meer ook niet.
En doorlopen, ho maar.
Goed, ik liep snel door de bus (mensen vergeten nogal eens wat, en los van het feit dat de zooi die mensen vergeten in de regel geen enkele moeite loont om op ebay te zetten, dien ik dit door te geven zodat het naar 'lost and found' kan). Ik hoorde een soort van "pratsjjjj-sopp-shjlop"-geluid. En met dat ik dat hoorde, rook ik een zure lucht die meurde als de poorten van de hel.
Nu snapte ik waar die mensen mee bezig waren. De volgebraakte zakdoekjes lagen gewoon, achteloos op de grond op de plek waar ze stonden toen ik ze naar binnen verwees.
Woest was ik. Zeg dat dan gewoon even. Meld even, gewoon uit fatsoen, dat je koter gebraakt heeft. Dan snap ik dat je staat te hannessen.
Dat ik het uiteindelijk moet opruimen, is nog niet het grootste probleem. Maar dat ik niets vermoedend er doorheen loop, omdat dit nu ook weer niet iets dagelijks is (zelfs met mijn rijstijl) vind ik niet alleen smerig, dan ben je mijns inziens niks meer dan een ranzig varken. En wat voor voorbeeld geef je dat kind? Maak maar zooi, iemand anders ruimt het wel op?
Is dat hoe dat soort tuig zich bij hun gastheren gedragen? Er een tering bende van maken, en de gastheer er maar voor op laten draaien, zonder een vorm van communicatie? Damn, de volgende kansloze generatie staat te trappelen.
Dat was dan ook mijn enige rit van de dag, los van het feit dat ik mijn dag af zou sluiten met de "poetskoets". Gelukkig daar wel fijne lieden, die vol ontzag reageerden op de storm en de uitwerking op Nederland in het algemeen, en de luchthaven in het bijzonder.

Stel je eens voor. Je bent net ergens nieuw binnen. Je wordt ingewerkt door een instructeur, of mentor.
Tijdens een van je rustpauzes neem je wat achteraf plaats in de kantine en je neemt even de kans waar om uit je broodtrommeltje een van je boterhammen met kaas te gaan verorberen.
Je zit de boel eens rustig in je op te nemen, en alle nieuwe indrukken probeer je op je gemakje te verwerken.
Ineens komt daar een vrolijke Amsterdammer binnen, kijkt even rond, ziet iets op jouw tafel en komt met grote passen naar je toe. Hij graait naar je lunchtrommel, en opent hem. Hij kijkt er eens in en komt dan tot de wat ongemakkelijke conclusie dat het inderdaad jouw lunchtrommel met bruine boterhammen met kaas is.
Je kijkt de man met grote ogen van verbijstering aan, en de man stiefelt wat ongemakkelijk lachend weg.
De overige collega's schieten in een daverende lach.
Dat is raar, toch?
Dat je in de kantine van je nieuwe werk wordt overvallen om je boterham met kaas?
Dan ga je je op zijn minst afvragen op welke locatie van het Pieter Baan Centrum je beland bent.
En toch is dit exact wat er van de week gebeurde.
Dat heeft natuurlijk een achtergrond.
We hebben een collega die er aardigheid in heeft om wekelijks meerdere malen diverse soorten cake te bakken, en die in stukjes gesneden mee te nemen voor op de tafel in de kantine. Voor de collega's.
Vaak erg lekker. En in elk geval een vriendelijk gebaar.
En nu wil het toeval dat die collega die cake in afsluitbare trommeltjes doet, die er precies zo uitzien als het lunchtrommeltje van de betreffende aanstormende collega.
Dus die vrolijke Amsterdammer had superveel trek in een stukje cake, zag het trommeltje waarvan hij gewend was dat er die cake in zou zitten, bedacht zich geen moment, stormde er op af en wilde een gulle graai doen naar een stukje cake voordat het op zou zijn.
Maar ja. Hij kwam bedrogen uit. Het bleken bruine boterhammen met kaas te zijn.
De aanstormende collega was te zeer verbijsterd om een passende reactie te geven.
Wij kregen de slappe lach.
We verzonnen met veel hilariteit een aantal vervolg scenario's.
-1 De man vond en vind dit zó bizar, dat hij het uit zijn geheugen heeft geblokt. Hij komt morgen terug en doet voor altijd alsof er niks gebeurd is. Alleen heeft hij inmiddels wél een andere lunchtrommel mee.
-2 De man komt thuis, en vertelt vol verbazing en minachting dat hij werd overvallen om zijn boterham met kaas. Vrouwlief wordt boos, en vertelt hem dat hij daar nooit meer mag werken, en we zijn een aanstormende collega armer.
-3 De man komt morgen met een extra brood met een groot pak kaas, omdat hij het toch wel heel erg deerniswekkend vind dat er blijkbaar dermate arme sloebers werken die niet eens een boterham met kaas kunnen kopen.
Die slappe lach kwam telkens als ik die collega tegenkwam weer opborrelen. Wat dan weer leidde tot wat hilariteit bij mijn passagiers, die mij in luid gelach hoorden uitbarsten achter het stuur.
Onze lieve heer kent vele vreemde kostgangers. En ze werken in elk geval allemaal op Schiphol.

Na een goeie zes weken van onbedoeld met middelvingers wapperen, is het bijna zo ver: mijn spalk mag eraf.
Er is geen sprake meer van overdadige pijn, hooguit wat doffige stramheid. Helemaal buigen lukt nog niet. Of misschien wel helemaal niet meer. Maar ik kan eerlijk gezegd niet wachten op het weer volledig in gebruik nemen van mijn middelvinger, zonder dat ik onbedoeld iemand beledig. De volgende keer dat ik mijn linker middelvinger aan iemand laat zien, is dat dus opzettelijk. Wat ga ik daarvan genieten.
Ik ben linkshandig, dus de keren dat ik onbedoeld met die spalk in allemaal voeding ging, langs dingen schraapte waar je niet langs moet schrapen etc, zijn niet meer op de vingers van één hand (pun intended) te tellen.
Bijna klaar.
Ik hoef er verder niet meer mee naar de dokter. Het zal wel goed zijn dan.

Voor de meeste hard werkenden begint het weekend straks, ik heb vandaag een vrije dag. Ik wens u allen een mooi weekend toe, waarin we het fijne nieuws krijgen dat dit kabinet wederom gevallen is. We krijgen dan de kans om eens te stemmen op een frisse wind.
Weg met dat walgelijke VVD.
Weg met die drammers van D66
Weg met die Christelijke griezels.
Wie dan wel? Geen idee, maar ik hoop dat er iets komt dat het land daadwerkelijk in het voordeel van het land gaat regeren, in plaats van een hoop narigheid veroorzaken.
Duimt u mee?