Shenannigans deeltje 3, 4 of 5?

 Van de week ging ik naar de dokter. Over het algemeen ben ik zo gezond als een jonge hond van 42, maar een voortdurende pijn in een pees van mijn lies, die mij al maandenlang het leven voelbaar verstiert, was aanleiding tot een bezoek aan de goede dame. Zij heeft mij eerder met wat dingetjes geholpen, en ik ging er grif van uit dat dat deze keer weer zou lukken.
Als eerste kreeg ik een veeg uit de pan omdat ik de vorige keer met die klacht, de kuur niet af had gemaakt. Het medicijn ertegen had ik langer en met meer geduld moeten slikken, in plaats van op de voor mij zo kenmerkende manier: het-helpt-niet-snel-genoeg-dus-helpt-het-niet-weg-met-die-troep.
Fout. Opnieuw een kuurtje, en geef het tijd. Heb geduld.
U kent mij... Geduld is niet in onbeperkte hoeveelheden aanwezig in mijn karakter. Zeker niet als het op pijn aankomt.
Maar goed. Ik zal trachten om meer geduld met de pillen en de pijn te hebben.
Daarnaast wilde ze dat ik de fysiotherapeut met een bezoek zou vereren, want die zou mij middels "dry-needling" van mijn pijn kunnen verlossen. Dat zou wel eens heel erg goed kunnen werken, alleen weet de medische wetenschap niet waarom.
Allereerst weet ik niet eens of een fysiotherapeut wel in mijn pakket zit, maar als dat zo is, loop ik toch tegen mijn aversie tegen naalden aan.
Ik heb ernstig weinig met naalden. Helemaal niks, zelfs. Ik val bij wijze van spreken flauw als ze bloed moeten trekken.
Alleen als het op tattoo's aan komt, ben ik heldhaftig. Daarbuiten... Nope. Geen naalden voor mij, alsjeblieft, dankjewel.
Ja, en stel je dan nu eens voor dat zo'n fysiomeneer of -mevrouw met die naalden in mijn lies gaat zitten poken. Het toeval wil dat ik een man ben, en om de een of andere reden hangt een deel van die mannelijkheid naast de lies. Ziet u mijn angst al?
De eerste naald gaat met grof geweld de pijnlijke plek naar mijn lies in, de tweede, omdat ik van pijn niet stil zitten kan, gaat ernaast en baant zich een weg naar de plek waar de helft van de oorsprong van het leven zit.
Ik ben een doemdenker, dat zit in me. De angstbeelden worden erger.
Ik zit daar in die stoel, te zweten van ellende. Lekker ook, want water (en dus zweet) kabbelt naar beneden. Ik zie die fysiomeneer of mevrouw met zijn of haar hoofd dicht bij de plek waar geprikt dient te worden, en van de pijn laat ik een natte-zweet-scheet. Echt, nachtmerriemateriaal. Mijn lichaam had wel een andere pees kunnen gebruiken om deze ellende over uit te storten. Waarom nu net deze. De klootzak.

Mijn vakantie zit er dus weer op.
En voor het eerst in heel erg lange tijd hebben Ilse en ik ook een paar dagen genomen om de boel eens goed op te ruimen. Iets waar wij beiden niet echt heel erg sterk zijn.
En jawel, het kan haast ook niet anders. We hebben té goed opgeruimd.
De score tot nu toe: laadkabels usb-C 2x.
Perfect werkende powerbank 1x.
Die powerbank is mijn "levenslijn". Want mijn telefoon, die verder perfect is, waar ik al dik 2,5 lief en leed mee deel, die ik snap, heeft één heel erg groot nadeel: de batterij loopt sneller leeg dan Sifan Hassan een marathon loopt.
Dus met regelmaat koppel ik het ding aan een powerbank. Ook van Samsung. En die is dus kwijt. Dat leverde sowieso al het probleem op dat toen ik even klem kwam te zitten met een grote tas boodschappen, ik Ilse niet kon bellen voor hulp, ik had mijn telefoon namelijk thuis in de lader gelaten.
Ik realiseerde me dat het op mijn werk wel een serieus probleem zou zijn. Na ampel beraad besloot ik op zondag nog een gelijkwaardige powerbank te gaan halen, bij de enige elektronica-zaak in Almere die open was, dit in de zekere overtuiging dat we, zodra ik van deze strooptocht thuis zou zijn, die verloren powerbank zouden aantreffen op een plek waar we niet gezocht hadden.
Tot op heden niet.
Dat ik die kabels kwijt ben, is extreem onhandig. Want waar je je zooi ook wil opladen: zonder kabels kom je niet ver. Die heb ik nog niet vervangen, want mijn nieuwe powerbank kwam met een kort en dus rap ladend kabeltje, en ik kan gelukkig de originele laadkabel van mijn telefoon (die dus ook rap kan laden) tussen boven en benedenverdieping mee zeulen.
Ja, dat dit vervolgens leidt tot veelvuldig (want ik vergeet op één dag meer, dan een kind in een heel leven leert) op en neer draven tussen slaap- en woonkamer, neem ik voor lief. Kan voor mijn pycnische habitus ook echt geen kwaad.
Ik stormde dus die winkel in, en smeekte de lieve dame om een Samsung powerbank. Die hadden ze, volgens google liggen.
Google blijkt toch een beetje een jokkebrok, die winkel had helemaal geen Samsung in het assortiment. En ze wees me op een merk, dat ik verder niet kende. Nog een beetje in paniek (nogmaals: telefoon = lifeline) kwaakte ik dat ik geen b-merk bliefde, en dat kwam me te staan op een gefronste blik, degene die ze me aanraadde, was absoluut geen b-merk, en zelfs beter dan de Samsung.
Uit mijn volle Samsung kon ik 2,5 keer mijn telefoon opladen, en dat snel. Bij dit apparaat zou dat volgens opgave 8 x zijn, maar realistisch 6 of 7.
Ik moest er wel rekening mee houden dat deze er wel lang over doet om zelf opgeladen te zijn, maar mijn lifeline is gered.
En ergens hoop ik dus nog steeds dat we de Samsung powerbank een dezer dagen weer in onze armen kunnen sluiten.

Ik ben er dus weer voor de volle 74% tegenaan gegaan. Lekker late diensten knallen. Er zijn in de bus op Schiphol wat regels. Geen uitgeklapte kinderwagens. Geen invalide mensen mee, geen onafsluitbare dranken, en geen eten dat niet opgeborgen kan worden. Regels waar de grondstewardessen uit gemakzucht nogal eens aan voorbijgaan. Makkelijker om de buschauffeur de zwarte piet te laten krijgen. Die regels zijn er niet voor niks. Als ik een noodstop moet maken, vliegt de hete koffie door de bus, komt de kinderwagen door de voorruit en dat soort grappen meer. Moet je niet willen, krijg je gelazer van. Bovendien heb ik niet de tijd (of zin) om achteraf de zooi weer op te moeten ruimen. Dus komt er weer een passagier naar buiten met een grote kan dampende koffie of thee, moet ik er wat van zeggen. En dat levert vaak wat onmin op, want koffie op een luchthaven is duur. Prima, mevrouw of meneer, gaat u maar terug naar binnen, drink uw drinken binnen op, en dan neemt u de volgende bus. Als ik vervolgens 5 mensen terugstuur, komt de grondstewardess vaak naar buiten om te vragen wat er aan de hand is. Ik leg het uit, en dan krijg ik als smoes dat ze het niet gezien hadden. Meestal geef ik als reactie dat de Hans Anders een fantastische uitbreiding van clientele zou kunnen hebben als alle grondstewardessen eens iets aan hun ogen zouden laten doen.
Maar goed.
Uitgaande vlucht, en ik zie een ronduit onverzorgd type naar buiten komen. Allemaal piercings en tattoo's in zijn smoel. Een matje in zijn nek dat in 6 of 7 dreadlocks slap naar beneden hing, en een onaangename uitstraling. Prima, don't judge a book by it's cover, nietwaar? Maar hij was wel aan het chompen op zo'n voorverpakte wrap.
Balen.
Ik laat het maar heel even passeren, het was een behoorlijk grote (en dus dure) wrap, en ik heb niet meteen zin om welke boel dan ook op welke spits te drijven. Het is ten slotte mijn laatste rit, en misschien neemt de vent zijn zooi gewoon mee, geheel in tegenstelling tot zijn uitstraling.
Aangekomen bij de kist, laat ik de passagiers lopen, en wat schertst mijn verbazing: jawel: er ligt een half aangevreten wrap. Nog net wel in de verpakking. Vol in het zicht ook. Op zo'n horizontaal geplaatste buis waaraan mensen zich vast kunnen houden. Duidelijk "vergeten", of te wel: achtergelaten voor de eerlijke vinder, want vlak ernaast behoorlijk zichtbaar, hangt een prullenbak.
Fuck it. Ik ben er niet om andermans varkensmentaliteit op te ruimen.
Ik grijp de wrap, loop naar de man, en druk hem vriendelijk grimlachend zijn wrap in handen.
Meneer was overduidelijk niet blij. Hij werd rood tot achter zijn oren. Het is ook niet leuk als iemand je vriendelijk grimlachend betrapt op asociaal gedrag, en er dan ook nog eens voor zorgt dat je je rotzooi op een andere, meer fatsoenlijke manier moet zien kwijt te raken. Hij schutterde wat. Het was zeker geen dankbaarheid, dat hij uit probeerde te drukken. Daarvoor keek hij te boos.
Ik kan dit soort dingen niet altijd doen, simpelweg omdat het niet altijd duidelijk is wie wat veroorzaakt.
Maar deze meneer zag eruit om op te vallen. Met zijn gezichtsversiering. Als je aandacht wil, dan zul je het krijgen ook.

Er zijn in mijn leven talloze dagen die de boeken in kunnen als "de dag dat ik bijna een idioot was". Of soms ook "de dag dat ik een idioot was". 
Mijn verzamelwoede wat betreft modelauto's neemt volgens Ilse monsterlijke proporties aan. Ikzelf vind van niet. Zolang het past, past het.
En niets is zo leuk als je bij thuiskomst, na een lange dag flink doorrijden (het was toch nog behoorlijk druk) een pakketje aantreft. Ik had namelijk een weekje geleden van vriendje P. een heel tof model gekocht. In precies de juiste kleur, die ik mooi vind. En om het voor ons beiden interessant te houden, kocht ik een ander autootje er bij. Veel ouder. Veel kneuteriger. En eigenlijk veel bijzonderder.
Het ene autootje (een Citroen c6, dus duur en luxe enzo) was voorzien van een zogenaamde "dealer-verpakking" of "verzamelaars-verpakking". Mijns inziens zijn dat gewoon opgeleukte doosjes om de prijs op te drijven. Maar blijkbaar zijn verzamelaars ook gewoon kraaien die geil worden van dat wat blinkt.
Het andere autootje (een Citroen BX in brandweer uitvoering, dus niet duur en niet luxe), kwam zonder verpakking. Zonder opsmuk.
Hoe dan ook: ik trof dus tot mijn blijde verrassing (want PostNL had nog geen melding gemaakt van het onderweg zijn van dat pakketje, en helaas voor verzamelaars: nagenoeg álle bezorgdiensten falen de laatste tijd op haast onnavolgbare wijze) mijn bestelling aan, en nog voor ik mijn tas had neergezet, had ik de doos open.
Gauw-gauw de proppen papier eruit, want ik zag inderdaad dat het mijn bestelling was. Proppen papier zijn goed voor het verzenden, maar ik vind ze bij het uitpakken altijd een beetje in de weg zitten.
Verfrommelen en hop, in de papierbak ermee.
Wel vreemd eigenlijk.
Had ik niet twee modellen besteld?
Ik kon zo snel niet het andere modelletje zien.
Maar goed, dat zal wel ergens onderin of achterin de doos zitten.
Stevig en massief papier heeft vriendje P. gebruikt.
Zwaar ook, voor een stukje krant.
Halverwege de oud papierbak, realiseerde ik me dat de bijbestelde, kneuterige, oude BX waarschijnlijk niet meer in een doosje zou komen, en dat dát wel eens de reden zou kúnnen zijn dat dat krantenpapier zo stevig, massief en zwaar zou kunnen zijn.
KAK, enthousiaste lul die ik ben, zit ik daar een uiterst charmant modelletje op te frommelen en weg te sodemieteren.
Gelukkig was er geen schade. Wel bijna schande.

Qua verkiezingen lijkt het er goed uit te zien. Mijn aanvankelijke angst om wederom niet te weten op welke leugenaar ik zou moeten stemmen, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Meneer Omtzigt gaat namelijk meedoen aan de verkiezingen. En een underdog als hij, die op dezelfde ranzige manier is behandeld is door de politiek als de slachtoffers van onder andere de belastingdienst, verdient mijn stem. Het feit dat er wat complotwappies zijn die hem met het WEF in verband brengen, is eerder een aanbeveling, dan een argument tegen een stem op hem.

Goed dit geschreven hebbende, zit de eerste week na de zomervakantie er weer op. Ik heb nu 1 (één) dag vrij, om vervolgens door te stormen in de vaart der volkeren. Ik wens eenieder een goed weekend toe.