Kwalitijd

 Het goede nieuws is: er wordt niet extra in mijn lichaam geprikt.
De fysiotherapeut is van mening dat dat niet de beste manier van behandelen is. Beter is het om oefeningen te doen. Daar heb ik zo mijn bedenkingen bij, want met mijn geheugen als een volmaakte zeef, vrees ik dat ik dat vergeet, maar goed.
Voorlopig is mijn nachtmerrie van lekgeprikte balzakken en kleddernat knisperende scheten even van de baan.
Ik moest wat bewegingen maken, ik moest wat dingen laten zien, en toen...
En toen moest ik gaan liggen. De man stroopte zijn mouwen op, en begon zich met op misdadigheid lijkend sadisme uit te leven op de spier en pees in mijn lies.
De man heeft een naam die lijkt op Bruce Lee, en in lijn met die vergelijking ging hij met haast banaal enthousiasme tekeer.
Schouderklop voor mij: geen kleddernat knisperende wind, maar de geluiden van pijn moeten heel de wijk door zijn getrokken, en de aandacht hebben getrokken van een paar oplettende burgers, want niet heel veel later klonken er sirenes.
Toen mij even wat rust werd gegund en de man naar mijn van pijn vertrokken porum keek, schoot hij in de lach, en vond het heel vervelend voor me, maar ik lag daar uit vrije wil. En daar kan ik niks tegenin brengen
Als je je sadisme of psychopathie een legaal tintje wil geven, word je tandarts of fysiotherapeut.
Alle gekheid op een stokje: de man was absoluut vriendelijk en absoluut vakbekwaam, en ik hoop dat alle mishandeling er uiteindelijk toe gaat leiden dat ik minder last van mijn lies heb.

Over "Quality-time met..." gesproken:
Heel vaak hoor ik mensen praten over "quality-time, met de kids". En dat gelardeerd met foto's van de meest exquise uitstapjes. Jaloersmakende vergezichten in verre landen. Bijzondere trips vanuit een all inclusive reservaat.
Of bij een uitzinnig artistiek opgemaakt bord in een restaurant waar de prijs van een blaadje sla nagenoeg even hoog is als de prijs van 10 nachten op de camping in de Franse Ardennen.
Ik vind het persoonlijk lastig om dat een plekje te geven in mijn brein.
Tuurlijk: vakantie is bij uitstek geschikt om eens lekker uit de band te springen. Zeker als je door het jaar heen werkt, en dus 40 van je bewuste en levende uren van de week niet bij partner of kinderen bent. En gelukkig mag iedereen zelf invullen wat dan precies "quality-time" is. Hoe dat in te vullen is. Mijn punt is meer: het begint er op te lijken dat het alleen maar kwalitatief hoogstaand is, als het veel geld kost. En ver weg is.
Terwijl ik dit type, kijk ik naar links. In de hoek van de kamer staat een afzichtelijke "robot". Gemaakt van karton, veel lijm en knutselspullen. Kostte me 3 uur van mijn leven. Maar het glimmende snoetje van Jente tijdens het bouwen, en haar enthousiaste verhalen en gefantaseer over welke knuffels er wat mee konden en mochten was (en is nog steeds) onbetaalbaar.
Onbetaalbaar was ook het korte kampeertripje dat gemaakt werd naar een camping op 20 minuten fietsen.
Of het feit dat ze met haar oom en tante naar de Julianatoren mocht, of met mij de hort op naar de mooiste dierentuin van Nederland, en als kers op de taart toch een knuffel uit de souvenirwinkel mocht.
Of met haar opa naar de kermis.
Allemaal dingen die op zich best geld kosten, maar geen stukken van mensen. Niks exquise's aan.
Maar wél zaken die Jente's ogen veranderen in grote poelen van intens geluk.
Als ik thuis ben, probeer ik een voorbeeld te stellen. Ik vertel haar en Ilse elke dag wel een keer hoeveel ik van ze hou. Ik knuffel ze elke dag. Eerst omdat ik dat meen. Maar ook om een voorbeeld te stellen. Zo horen partners met elkaar om te gaan. Zo hoort een vriendje of vriendinnetje Jente later te behandelen, en niet minder. Tuurlijk krijgt Jente ook mee dat het best wel eens knettert tussen Ilse en mij. Maar we maken het ook weer goed.
En uiteraard moet ik ook wel eens op Jente ketteren. En streng zijn. Dit alles in de hoop dat ze later denkt: "Verrek, die ouwe had gelijk. Dat had die ouwe toch maar goed door".
En met name dit laatste is compleet gratis. Kost wel bergen energie. En het is niet iets wat je in foto's kan vangen, of regelmatig over op kan scheppen, want het is niet fancy.
Maar volgens mij is dat wél de "quality-time" die de meeste impact heeft.

Uit het nieuws...
De quality-time die reizigers in het OV hebben, wordt niet als zodanig ervaren. Vaak niet. Belangenvereniging Rover (what's in a name) komt voor de reiziger op. En voor wat ik er van mee krijg, hebben ze best vaak een punt. Het gaat ook vaak mis op het spoor en in de bus.
Mijns inziens is dat allemaal een gevolg van het ongezonde gegeil op marktwerking van ons aller VVD.
Alles moet goedkoper, en de bedrijven die inschrijven op die door de overheid uitgegeven concessies hebben meer oog voor de aandeelhouder, dan voor de reiziger. Uiteindelijk is het personeel en materieel waarop bespaard wordt, en zie daar: het bestaansrecht van een vereniging als Rover.
Prorail gaf aan veel aan achterstallig onderhoud weg te gaan werken, en dat reizigers daar ook overdag last van gaan hebben. Het kantoor van Rover is te klein. Ach en wee, donder en bliksem, hel en verdoemenis. Dát moet niet gebeuren.
En dan vraag ik me oprecht af wat de gedachtengang van die lui is.
Is het prettiger om te klagen over vertraging als gevolg van onderhoud, of is het prettiger om te klagen over een paar fijne gewonden en wat frisse doden als gevolg van ongelukken door gebrek aan onderhoud?
Wat mij betreft zou Rover moeten klagen over het feit dat de OV bedrijven zó goedkoop zijn, dat ze hun chauffeurs niet meer fatsoenlijk kunnen betalen, en dus leeglopen en niet te vullen zijn. Dat er zo weinig geld is, dat bussen niet tot nauwelijks onderhouden kunnen worden, en dat de kwaliteit van die dingen zó ellendig is, dat chauffeurs er fysieke klachten aan overhouden. Kortom: klaag over die walgelijke mentaliteit van het welbekende dubbeltje op de eerste rang. Want dan hoef je niet te klagen over broodnodig onderhoud.

Goed, dit alles maar weer geschreven hebbende, is dit mijn laatste doordeweekse-weekenddag. Mijn eerste vroege diensten na de vakantie nemen een aanvang.
Ik wens eenieder een goed weekend toe. Maak er (goedkoop of duur) een kwalitatief memorabele van.