Blij gemekker.

Marnix iesj grooooooooote blaij!!!!!
Ik meldde eerder al dat ik mijn geliefde en broodnodige powerbank kwijt was geraakt na onze vakantie.
Ik kocht in grote haast een vervangende powerbank, en was helemaal blij. Zei nog tegen mijn betere helft: "wedden dat we hem vinden, op een moment dat het allang niet meer nodig is? Als ik hem alweer helemaal vergeten ben?"
Ilse was namelijk op zijn zachtst gezegd niet helemaal gelukkig met mijn slordigheid, en de daaraan verbonden kosten. Ze vond dat ik beter moest zoeken, of even moest afwachten, juist omdat we hem wel weer zouden vinden. Maar mijn telefoon kennende (loopt niet leeg, maar rent leeg) en het gebrek aan mogelijkheden om hem op mijn werk op te laden, wist ik dat dat simpelweg geen optie zou zijn. Ik moest en zou een powerbank gaan kopen.
Mijn woorden aan Ilse bleken profetisch te zijn.
Hij lag namelijk op de vensterbank van ons slaapkamerraam, achter het gordijn. Notabene met het snoertje er onder vandaan hangend.
Dagelijks langs gelopen. Mezelfs soms afvragend waar dat snoertje van zou zijn, maar omdat ik, als ik er langs liep, mijn hoofd te ruste ging leggen, nooit iets mee gedaan.
Tot ik van de week dus wederom langs dat snoertje liep, en er eigenlijk vanuit ging dat dat het snoertje van mijn tondeuze was. Ik graaide ernaar en met een doffe klap viel er iets grijs op de grond.
Ik wist heel even een paar seconden niet waar ik naar aan het kijken was.
Toen ik het zag, en me realiseerde dat dat mijn verloren gewaande powerbank was, flapte ik er een hartgrondig en jubelend "Jezus Christus" uit. Dit tot grote schrik van mijn eega en mijn dochter, die door het volume van mijn exclamatie op zijn minst dachten dat ik levensgevaarlijk gewond was.
In bijna hysterische jubelstemming verklaarde ik mijn gebrul. Lachend om mezelf. Stralend van intens geluk.
Overal naar die vermaledijde powerbank gezocht, behalve op de plek waar hij lag. En welke vlaag van volstrekte verstandsverbijstering mij trof toen ik dat ding op de vensterbank legde, zal ik helaas nooit achter komen.
Dus ik ga tegenwoordig op pad met 2 powerbanks, die ervoor zorgen dat ik mijn telefoon 6 keer op kan laden.
Degene die ik nieuw kocht, beloofde dat ik mijn telefoon er tot 8 keer mee op kon laden (dat beloofden ze op papier en dat is zoals we weten erg geduldig), dat bleek 2,5 keer te zijn, en het ding heeft minimaal 7 uur nodig om zover te komen als hij zelf aan de stekker moet.  Mijn samsung komt tot 3,5 keer dus samen zijn ze goed voor 6 keer laden.
Beide powerbanks zijn wel erg sterk verplaatsen veel energie, dus in theorie zou ik mijn bus ermee op kunnen laden, mocht het weer eens voorkomen dat ik de batterij leegrij.

Het lijkt dan toch echt weer voorbij, die mooie zomer.
Ik klets voor mijn beurt, want de afgelopen week hebben we ons werk hijgend en puffend van de klamme Nederlandse zomerhitte moeten doen. Overstromende oksels en kabbelend kontwater waren de gevolgen van de hitte buiten, en soms wat matig werkende airco binnen de bus.
Dat betekent thuis dat het tijd is geworden om het zwembad af te breken. Ik was niet per se himmelhoch jauchend toen Ilse aankondigde dat er een zwembad ter grootte van 3300 liter water in onze achtertuin opgetuigd zou worden. Sterker nog: ik zag er alleen maar de nadelen van in. Een hoop kindergekrijs. Een hoop geredder met water en chemicaliën om het zwembaar te houden. Kortom: een hoop gedoe.
En een hoop kindergekrijs kregen we.
Een hoop geredder ook. Hoewel ik dat met grote liefde aan mijn grote liefde over liet.
Een hoop gedoe.
Maar ook een intens blije Jente die veelvuldig in het water te vinden was. Dat intens gelukkige snoetje als er een vriendinnetje mocht komen zwemmen.
Kleine geluksmomentjes, tot je dus dat kreng moet aftuigen.
3300 liter water, en de fabrikant bedenkt dat de aftapplug de doorsnede heeft van een kleine tuinslang.
3300 liter water, en wij komen er achter dat het serieus onhandig is dat je geen afvoer hebt in je achtertuin.
3300 liter water, waarvan 2500 liter er een hele dikke 12 uur over deed om via dat aftapplugje, en 12 meter tuinslang in een afvoerputje in het belendende steegje te verdwijnen.
De overige 800 liter deden we gezamenlijk, met emmertjes. Om beurten. Dat voelde toch wat kneuzig.
Maar ja. Als je geen putje in je tuin hebt, en de constructie van het zwembad eigenlijk net zo kneuzig is, moet je wat.
Volgend jaar zetten we het bad op een paar pallets, in de hoop dat we dan iets meer druk kunnen genereren door de zwaartekracht, en dat we dan niet met emmertjes hoeven te slepen.
Het bad rustte op grondzeil, zeil en viltdoek, en dat moet allemaal drogen. Dus onze tuin ziet eruit alsof er een buitenaardse reus zijn onderbroeken te drogen heeft gehangen (niet per definitie nadat ze gewassen zijn, want die lappen zijn niet meer heel erg schoon te noemen).
En dan moet al die zooi ook opgeborgen worden.
Het werd door een koeriersdient thuis bezorgd, dat zwembad en alle bijbehorende parafernalia. In een pracht van een kartonnen doos, heel erg ingenieus opgevouwen en verpakt.
Op een manier die je als consument van zijn levensdagen niet gereproduceerd krijgt. Echt niet. Zo strak als het vanuit de fabriek kwam, lukt dat op de een of andere manier niet. Dus de eindstand zal ook hier zijn: nieuwe boxen. Die eigenlijk bij voorbaat al te klein zijn. Dus nog meer nieuwe boxen. Die je in je huis niet kwijt kan en zeker niet wil. Maar omdat ál die boxen net niet dicht kunnen, kun je ze niet buiten bewaren. Eindstand zal wel worden dat we dus nog een grotere berging moeten gaan huren. Of dat we eindelijk eens gaan ontspullen.

Goed. Dit alles maar weer geschreven hebbende, eindigt mijn weekend weer. Ik ga de late diensten in, en wens eenieder die wél een echt weekend hebben, een hele beste toe.