Nattige ellende.

Hij is weer voorbij, die mooie zomer. En dus is de donderse herfst weer op komst.
We werden van de week maar weer geconfronteerd met diverse winderige buien.
Sommige van die buien leken een beetje op van die frisse lentebuitjes, maar er was er één die toch wel binnen de kaders van de herfst paste. Moddervette druppels die met 2 miljoen exemplaren tegelijk per vierkante centimeter naar beneden kwamen denderen.
En wie kreeg die dekselse bui over zich heen: jawel, onder andere ik. Om me eraan te herinneren dat ik weer moet gaan anticiperen op naderend najaar en winter.
Normaliter doe ik dat dus ook; dat anticiperen op het weer. Moet ook wel, want de uitgereikte werkkleding, die in theorie zou moeten beschermen tegen water, wind en kou, doet dat geen van allen. De water-, wind- en kou-dichte jas lekt erger dan een vergiet, is niet winddicht en absoluut ongeschikt voor koud weer. (Dat krijg je ervan als je geen kwaliteitscontrole doet op de zooi die je inkoopt).
Het was dus al heel de dag lekker onbestendig. Dan weer een waterig zonnetje met droge perioden. Dan trok het weer dicht en begon er een kortdurend regenbuitje.
Bij uitgaande vluchten is dat niet zo'n probleem. Ik open de voordeur, blijf lekker binnen staan, en laat de mensen per 10 naar het toestel hobbelen. Officieël is dat omdat we de mensen zo beschermen tegen al te lang in de regen moeten staan. Officieus is dat omdat wij chauffeurs gewoon geen zin hebben om de rest van de dag in klamme of zelfs natte kleding te lopen.
Bij inkomende vluchten moeten we inventiever zijn, maar ook daar slagen we er meestal wel in om droog te blijven.
Als je dus maar rekening houdt met wat er van boven komt vallen.
Ik had dus zo'n inkomende vlucht, en toen ik mijn bus bij het toestel zette, was er weinig aan de hand.
Maar ja, het weer kan in seconden omslaan, en dat deed het.
Dit was geen fris buitje meer, dit was gewoon een in de hemel open gezette brandkraan. Regendruppels zo dik als struisvogeleieren. In minder dan een seconde was ik doorweekt. De zogenaamde waterdichte jas, liet meer water door dan een vergiet. Mijn broek was in minder dan een seconde drie tinten donkerder door het vocht en mijn schoenen sopten van de centimeters dikke laag water die erin kwam (en ja, aangezien ik zelf voor mijn schoenen zorg, was dat mijn eigen misrekening).
Verzopen als een kat kroop en droop ik achter het stuur, en mijn eerste daad daar was het vol open zetten van de verwarming, om een heel klein beetje droog en warm te worden.
Dat was vergissing 2. Want dat leidde onherroepelijk en bizar snel tot het beslaan van voor- en zijruiten.
De stoom kwam in dikke wolken uit mijn kleding gezet.
Op dat moment herinnerde ik mij dat ik om onduidelijke redenen nog droge kleding in mijn kluisje had liggen, en ik vroeg aan en kreeg van de regie toestemming om mij even om te kleden. Vergissing nummer 3 was dat ik dat verzoek weer eens onhandig verwoordde, en ik dus nogal wat hilariteit van collega's te verstouwen kreeg.
De herfst en lente zijn wat dat betreft toch wel de lastigste seizoenen. Kiezen tussen warme kleding omdat het al of nog kouder is dan waarvoor je kleding geschikt zou moeten zijn.
Schoenen zijn gelukkig zaken die we zelf moeten regelen. Alleen ook hier: ga ik op zomersneakers lopen, of pak ik mijn ouwe, trouwe kistjes.
Die laatste hebben als nadeel dat woon-werkverkeer een waar avontuur is, zeker de eerste 2 ritten. Kisten zijn geschikt voor veel zaken, maar met het autorijden vind ik het soms ronduit griezelig. Niet gewend aan de stugge stijfheid loop ik het risico 2 pedalen tegelijk in te trappen, en weinig tot geen gevoel terug te krijgen van de pedalen. Als je dan vervolgens de beveiliging door moet, leidt dat ook tot ellende, want ze kunnen bij die kisten minder goed voelen welke moorddadige massavernietigingswapens ik erin mee neem.
Voordeel van die dingen is natuurlijk dat ze stevig zijn, mijn voeten droog en warm houden, en dat ik er enorme, haast dodelijke rotschoppen mee uit kan delen, mocht het nodig zijn.
Deze ervaring rijker, heb ik mijn kisten maar weer van stal gehaald, en een extra setje droge kleding in mijn tas gedaan, want je weet maar nooit hoe waterig de werkdag gaat zijn.

Over waterig gesproken: ik moet toch en voorlopig heel even weer de trotse vader uithangen. Jente is beoordeeld, en goed genoeg bevonden voor het afzwemmen voor haar C-diploma.
Mijn trots komt niet zozeer voort uit dat feit op zichzelf. Maar wel vanwege het feit dat het de laatste maanden nagenoeg onmogelijk was om naar zwemles te gaan zonder gezeik.
Ze was nauwelijks tot gewoon niet te motiveren. En dat lag niet louter aan Jente, want zwemmen vindt ze heerlijk. Het lag toch echt aan de zwemmeester, de zwemschool, en hun volstrekt afwezige communicatie. Het feit dat de zwemmeester iemand was die op zijn zachtst gezegd wel heel erg weinig moeite deed om zijn pupillen in het algemeen, en Jente in het bijzonder van goede uitleg te voorzien. Makkelijker was het om er gewoon op te pikken.
Ze lagen elkaar niet. Dat kan aan Jente liggen. Maar als dat zo is, geef dat dan aan. Of gedraag je als een volwassen en vakbewaam docent.
Daarna kwamen er nog een paar andere docenten, die het al iets beter maakten, maar telkens was er wel een kleinigheidje waarom afzwemmen nog een maandje opgeschoven moest worden. En we weer een maandje mochten betalen. En we weer een maandje Jente moesten zien te motiveren om toch maar haar best te doen.
Huilen met of zonder de pet op was het.
En uiteraard zou het de zwemschool niet zijn, als er voor dat moment van examen niet nog allemaal extra lessen komen, met extra voorbereiding (wat op zich goed is) die allemaal weer extra geld kosten. We worden als ouders door die school wel tot de allerlaatste euro uitgeknepen, en de pest is dat er enorme wachtrijen zijn overal, en zij als enige of in elk geval als een van de enigen het diploma-systeem van de zwembond hanteren.
Maaaaar goed. Ik ben dus trots. Want ondanks alle tegenzin, alle ellende, alle huilbuien heeft Jente wel doorgezet. Doorgepakt. Zich niet klein laten krijgen. Ze is doorgegaan. En dat vult me met een intense trots. Zelfs als die klojo's besluiten dat ze het niet haalt, heeft ze wat mij betreft een diploma verdiend voor puur doorzettingsvermogen. Kleine bikkel dat ze er is. BAMMM jonguh.
Persoonlijk kan ik niet wachten om al ruftend (ik ga er speciaal een bonenschotel met veel uien voor eten) die zwemschool te verlaten. Om er nooit meer terug te komen.

Als je ergens te gast bent, dien je je te houden aan een minimum van fatsoensnormen.
Je maakt gebruik van een toilet. Waar je netjes je behoefte doet, zonder de excrementen (ik wilde dit woord al tijden eens gebruiken, en nu kan het) tegen de muren aan te smeren. Je ruimt je zooi op. Dat wil zeggen dat je je etensresten niet op de bank achter laat, en je je afval niet achterlaat, daar waar je staat. Je gedraagt je vriendelijk en beleefd naar de gastheer en de overige gasten. Kortom: normaal gedrag. Nietwaar?
Ik vraag me steeds vaker af of het vliegen inmiddels niet té goedkoop geworden is. Elke sociaal volstrekt gemangelde gek mag een vliegticket kopen. Met als gevolg dat je als je in die sector werkt steeds vaker te maken krijgt met mensen die afkomstig zijn uit mentale afvoerputjes waar ze in het Pieter Baan Centrum al geen raad meer mee weten.
Blijkbaar is het voor veel mensen de norm dat als je moet betalen om ergens gast te zijn, je ook het recht hebt om je als een gedegenereerd varken te gedragen. De dagelijkse puinzooi die mensen achterlaten in bus en vliegtuig, liegen er serieus niet om. 
De verhalen van crew en chauffeurs over mensen die elke sociaal geaccepteerde draad allang kwijt zijn, zijn legio. Kun je boeken mee vullen. Grappige verhalen, die in de kern eigenlijk dieptreurig zijn, en de mensheid als geheel een behoorlijke knauw in zijn geloofwaardigheid geven.
Zo werd ik als laatste bus naar een binnenkomend toestel gedirigeerd, waar KMAR en beveiliging al klaar stonden. En uit dat toestel kwamen 7 dames gestrompeld. Geflankeerd door beveiliging en KMAR.
Nou, dames... Het waren gewoon in chique kleren opgesnolde treur-teefjes. Ik kan er niks anders van maken. Ze waren kneiter bezopen, hadden hun uiterste best gedaan om de vlucht voor crew en medepassagiers zo onaangenaam mogelijk te maken, tot het punt dat de crew besloot om ze door de KMAR en beveiliging van boord te laten halen. En dat doen ze niet om je zweetvoeten, dus heb je echt je best gedaan, en ben je er grandioos in geslaagd om iedereen het bloed onder je nagels vandaan te halen.
Eenmaal in mijn bus werden ze door zowel beveiligers als marechaussees streng toegesproken. Dat hielp maar matig. De dame van de kmar kwam mijn bus wat bleekjes uit, die wijven walmden erger als een Boeing 747.
Ik kreeg de vraag of ik het zag zitten om deze bezopen wijven te vervoeren. Waarop ik antwoordde dat als ze de bus zouden onderkotsen, ik ze pas zou laten lopen als ze de boel ook weer schoon gemaakt hadden.
Zowel de beveiliging als de marechaussee gingen daar grijnzend mee akkoord, en achtervolgd door een beveiliger vertrok ik met mijn lading dronken varkens.
Nog geen 5 meter van het toestel af, begon er een werkelijk beestachtig gekrijs, en een snelle blik in mijn spiegel leverde een navrant schouwspel van wapperende armen, benen en overig zwaaiend vrouwenvlees op. Blijkbaar hadden deze mokkels niemand meer om te irriteren, en gingen ze elkaar maar te lijf.
Zo plotseling als het begon, eindigde het ook.
Nog even napratend met de jongen van de beveiliging, schoten we in de lach. Wat gaat er toch in mensen om, dat ze denken dat dit soort gedrag ook maar enigszins goed te praten is. Zelfs waar zij vandaan komen, is dit toch volstrekt onbetamelijk, anders zou dat land allang aan puin liggen.
Maar hey: we hebben er smakelijk om kunnen lachen. Hoe triest het eigenlijk ook is.

Dit geschreven hebbende, is mijn weekend volgende week pas, en mag ik nog eventjes wat sluitdiensten wegrijden. Ik wens ieder die wél weekend heeft, een goeie toe.