Doodgemoedereerd gaan we door.

 De meeste vaders zullen het volgende zinnetje ergens wel herkennen:
"Wanneer is dit gebeurd"?
Tuurlijk, je weet dat je kind groeit. Zelfstandiger wordt. Ontdekt. Leert (of ze nu op school wordt gedrild of dat ze zelfstandig haar broodje smeert, waarbij de keuken net zo belegd wordt als het beoogde broodje).
Maar het zijn juist die kleine, subtiele dingen, die er veel meer inhakken. Omdat ze je als vader met de neus op het feit drukken dat ze groeit. Zelfstandiger wordt. Onafhankelijker.
En in de vaart der volkeren vallen dat soort dingen niet altijd duidelijk op. Maar van de week had ik er een.
Of meer.
Koningsdag.
Godzijdank is ze nog een kind. Een kind dat dolblij kan zijn met goedkope plastic tinnef die al na een paar dagen kapot is. Een kind dat opgetogen over zo'n intens treurige kindermarkt loopt, net als 1000 andere kinderen dat doen, met hun ouders.
Het treurige zit hem uiteraard niet in al die hip opgemaakte en oranje uitgedoste kinderen, die opgewonden over die markt rennen en spelen. Ze kijken hun ogen uit, geven hun geld sneller uit dan ik "overprikkeld" kan denken en hebben de grootste lol. Want in minder dan geen tijd hebben ze vriendjes ontdekt en worden de ouders aan hun lot overgelaten.
En dat is waar het 'intens treurige' van eerder komt kijken.
Die ouders slepen hun kleinste kroost, dat nog niet zelfstandig kan of mag banjeren mee.
Die ouders staan bij de kleedjes alle tinnef die ze vorig jaar tegen wil en dank gekocht hebben, weer te verkopen (daar waar dit toch echt de taak van de wat grotere kindjes had moeten zijn).
Die ouders die hebben ook een soort van poging gedaan om er koningsdag-achtig hip en vrolijk uit te zien. Maar hun gezichtsuitdrukking laat eerder zien dat elke poging tot gezellige interactie (of afdingen cq. het noemen van een hogere prijs dan ze zouden willen betalen) leidt tot onmiddelijke moord en doodslag.
Laat zien dat ze overal liever hadden willen zijn, dan op een vlooienmarkt in Almere Stad, omringd door duizenden krijsende, opgewonden kinderen en een hoop troep.
Kortom: ze lopen in al hun feestelijke, oranje uitdossingen maar met hun chagerijnige koppen, volstrekt voor lul. 
Dat is dan ook voor mij een reden om geen oranje te dragen of een Nederlands vlaggetje op mijn smoel te smeren. Ik kan dan gewoon mijn dagelijkse gezicht in ruste laten zien, zonder dat ik er hip uitzie.
Jente ontdekte al snel enkele klasgenootjes, wiens ouders ook de zooi van voorgaande jaren aan de man probeerden te brengen. En: ik moet het toegeven: deze ouders schikten zich bijzonder blijmoedig in hun rol. Geen spoortje humeurigheid. Geen spoortje gram. Niks van dat al. Acceptatie met een grote glimlach. Ik vind dat sterk.
En één van die klasgenootjes is haar "vriendje". Kalverliefde. Leuk. En die had het plan opgevat om met Jente naar de bioscoop te willen.
Jamaar. Jamaar....
Oke, ik zoek de honkbalknuppel vast op en dan ga ik wel achter in de zaal zitten, met een nachtkijker of zo.
Ilse is verstandiger, rationaliseert het geheel en houdt me in toom. Ik weet rationeel ook wel hoe dat gaat en zo. En ik weet ook wel dat de beste voorbereiding op het grote leven nu is, maar ik ben ook vader. En ik ben nu eenmaal besmet met een verleden van extreem moeizaam loslaten. Tuurlijk gaat ons kind lekker met dat jong naar de film. Het drukt me alleen zo hard met mijn neus op het feit dat dat soort 'dates' met papa een einddatum heeft.
Een ander ding, waar ik trots op ben, maar tegelijkertijd het angstzweet me spontaan van uitbreekt op plekken waar het kriebelt, is het volgende:
Nog niet zo gek lang geleden waren vakanties best intens. Jente was thuis en om de verveling wat tegen te gaan, werden er met grote regelmaat "playdates" georganiseerd met haar vriendjes. Of, in het geval van langere korte vakanties: dagjes uit.
Die playdates hoeven we inmiddels niet meer te regelen.
Rond de klok van 10 is madammeke min of meer toonbaar voor de wereld, is de ochtendmeur uit haar kanis geschrobt en zijn de klitten in haar haar tot een acceptabel geheel teruggeborsteld. De deur gaat open, ze roept: "Ikgadoei",  en de deur slaat dicht. Ze gaat. Ja, oke, 20 seconden later gaat de deurbel, want ze was glad vergeten dat schoenen wel een goed ding zijn om aan haar voeten te hebben, met de plannen die ze heeft, maar als ze die schoenen aan heeft, vertrekt ze.
En dan niet naar het speeltuintje hier in de straat. Nee, ze wandelt doodgemoedereerd naar haar vriendjes of vriendinnetjes aan de andere kant van de wijk. Om te spelen. Of om er met haar eigenwijze dop-neusje in de boter te vallen: een compleet verjaardagsfeestje bij te wonen. Heel de dag is ze weg. Rond etenstijd komt ze terug met de mooiste verhalen.
Oke, we worden dan door betrokken ouders gebeld dat ze een enorme bloedneus had. Of met de vraag of ze dan in vredesnaam maar mee mag eten, omdat de kinderen daar niets-ontziend om zaten te zeuren, of simpelweg omdat ze het concept van opkrassen nog niet helemaal onder de knie heeft. Maar goed.
De vorige vakantie was dit soort expedities nog niet aan haar besteed. Nu onderneemt ze dagelijks wel een trektocht naar veraf wonende vriendinnetjes en vriendjes. En dat zonder zelfs maar in 1 sloot te wandelen.
Van de ene op de andere dag, lijkt het wel, heeft ze ons daar ook al niet meer voor nodig.
Ik beschouw dat enerzijds als compliment. Anderzijds vind ik het stiekem doodeng en maakt het me niet een klein beetje melancholisch.

Maar goed, er zijn ook zaken die die melancholie verdrijven.
Zoals onze Nespresso machine. Voor mij een onmisbaar attribuut dat mijn leven gaande houdt. Koffie is de belangrijkste maaltijd van de dag. Moet lekker zijn. Moet precies zijn zoals ik het hebben wil. En de Nespresso doet dat altijd erg goed. Filterkoffie is me te ontoerekeningsvatbaar. Oploskoffie is me te vakantie-achtig. Senseo.... Need I say more?
Inmiddels waren we aan ons 3e of 4e apparaat bezig, toen Ilse ineens ontdekte dat het apparaat niet alleen koffie in het kopje liet stromen, maar nagenoeg het hele koffiecupje werd leeggespoeld in het kopje. Het is toch een wat bizarre sensatie dat je kunt knabbelen op je koffie. En wat meer was: de koffie werd niet echt meer heet. Lauw. Lauwe, zwarte vloeistof met korreltjes. Niet echt een opwekkend gegeven, als je de koek nog in je ogen hebt zitten, je mond ruikt naar ouwe begraafplaats en je humeur nog niet op het niveau is waar het normaal zou moeten zijn. Vloeken. Sakkeren. Overwegen. Wat nu?
En precies op dat moment komt de AA-Cee-Tion met een pracht van een aanbieding. Hoezo een duur Nespresso apparaat. De Chinezen maken zo'n ding voor de helft. En omdat Europa geen achterlijke makaak als president heeft, is die prijs nog steeds zo gunstig. Dus nu kom ik beneden, en heb ik weer gewoon een heet bakkie troost, zonder korrels die me erg goed smaakt.

Of mijn onregelmatig terugkerende, doch niet aflatende pogingen om in mijn tuin aardbeien en tijm te laten (over)leven.
Veel van de eetbare flora in mijn tuintje doen wat ze moeten doen: groeien, bloeien en eetbare producten laten groeien.
Daar zijn uitzonderingen op. De kers. Die groeit, bloeit, maar kersen geven: ho maar. De vijg. Die groeit nauwelijks. Bloeit nauwelijks. Vijgen: ho maar. De aardbeien: doen het best, maar de slakken zijn me meestal voor, en anders zijn er wel andere (on(uitgenodigde))dieren die mijn aardbeien te grazen nemen.
En de tijm. Die plant ik nagenoeg elke 2 jaar. Om er na een paar maanden achter te komen dat de blaadjes inmiddels weg zijn, en de staketsels waar ze aan zaten, zijn nauwelijks te verwerken.
Op aanraden van mijn schone vader liet ik de almeerse planten winkel (Almeer Plant) links liggen, en ging naar een bonafide kwekerij. Daar zou ik aardbeien te kust en te keur vinden, en ook voor tijmen zou ik aan het goede adres zijn, daar.
Blijkbaar niet het goeie moment gekozen, want ik moest serieus goed zoeken naar 2 goeie tijmplantjes, en de aardbeien? Die kust en keur waren denk ik nog niet wakker, want wat ik ook zag: geen levende of zelfs maar levensvatbare aardbeienplantjes.
Toch maar terug naar Almin of meerplant. Ook zij hadden geen aardbeien die er uitzagen alsof ze daadwerkelijk zin hadden in een leven (al dan niet in mijn tuin). Ze hadden ook geen schelpen, en mijn vraag omtrent schelpen werd niet zozeer schamper weg gelachen, ik werd volstrekt genegeerd. Oke, dan niet.
Uiteindelijk kwam ik thuis met elders gekochtte schelpen, potgrond en dus mijn tijm. Van wat rondslingerend hout maakte ik een speciaal bakje en na een paar uur noest werken aan de nieuwe behuizing voor mijn gekoesterde tijm, gaf mijn lichaam aan dat ik knettergek was geworden. Maar de tijm staat. Inmiddels voorzien van dovenetel, want dat is een plant die insecten lokt, die wellicht voor wat bestuivingen zo her en der kan zorgen, en er beter uitziet dan brandnetel.
En nu maar hopen dat ik deze tijm wel in leven weet te houden.

Mijn vrouw is (bijna) jarig. Dat moet gevierd worden. 45 alweer. En dat is gezien de 'spontane' manier waarop ze zich door het leven slaat (dat 'spontane' is uiteraard een eufemisme) best een prestatie.
Van die 45 jaar is ze bijna een kwart in mijn "bezit".
En omdat je het bezit ook blij moet houden en bezig moet houden, kocht ik wat leuke kadootjes voor haar.
Mijn lief wilde een veilig campinggas stelletje. Een éénpitter. Vanwege het praktische gebruiksgemak, en omdat de oude toch wel erg gevaarlijk lek bleek.
De nieuwe is nieuw, veilig en hip.
Hoewel... Veiligheid is natuurlijk een wat relatief begrip, getuige de waarschuwing die bij de gebruiksaanwijzing zit: Niet te bedienen door mensen met mentale of fysieke beperkingen. Ai.... Ik begin te vrezen.
Maar goed, om eventuele ellende op te vangen, en haar toch een beetje ontspanning door inspanning te gunnen, kocht ik ook een hogedruk reiniger voor haar. Dus als de vlam in en om de pan slaat, kan ze de smeulende resten met de hogedrukreiniger verder verdoezelen. Ik zorg wel dat ik niet thuis ben als de experimenten met een van deze kadootjes een aanvang nemen.

Goed, heb ik toch 2 dagen weekend. Fijn. Ik wens eenieder een hele beste toe.