Uitgekotst.

 Het is me in de afgelopen 7 jaar, 3 keer overkomen dat een passagier vreselijk over zijn nek ging.
De eerste keer was in de drukste zomer die ik meemaakte: 2019.
Een wat bedremmelde vader kwam, met zijn dreumes in zijn armen, bekennen dat zijn zoontje "een ongelukje" had gehad.
De man liep met me mee, en wees me het slagveld aan.
Een ongelukJE??
Het raam, de stoel, de wand, de wielbak van de bus en de vloer, waren bedekt met een plakkaat van brinta-achtige substantie die niet minder dan verbijsterend was.
Qua hoeveelheid, en qua verspreiding. Verbluft en ook een beetje walgend van de zure meur vroeg ik de toch wat beschaamde vader wat in zijn ogen dan een ongeluk zou zijn geweest, als hij dit maar een "ongelukJE" vond.
De tweede keer was net na coronatijd.
Het was de laatste pax vlak voor het vliegtuig moest vertrekken. Hij stond moeilijk kijkend te drentelen rond de trap van het vliegtuig. Witjes.
Ik sprak hem aan, want die piloten vinden net als in het OV, dat een vliegtuig wel op tijd moet verkassen.
Ik kreeg te horen dat een broodje met kip niet goed was gevallen, en dat hij even wat frisse lucht moest happen.
Ja, goed. Daar heb ik dan wel compassie mee, maar die piloot moet wel weten hoe en wat, dus ik liep de trap op en sprak de piloot aan.
Legde uit dat er beneden een misselijke vent stond.
Ik werd onderbroken in mijn relaas door onthutsend boerende geluiden gevolgd door letterlijk misselijkmakend gespetter. "Ik hoor het", sprak de piloot droogjes.
Meteen daarna hoorden we verontwaardigd gekwetter, en toen we beneden waren, zagen we ook waar dát nu alweer vandaan kwam: de misselijke pax had zijn onverteerde broodje kip over de trap uitgespreid, en precies daar waar de afhandelaren die trap moesten grijpen om hem van het toestel los te koppelen. Of de man zijn maaginhoud maar ergens anders wilde oppompen en wegwerken.
De derde keer was gisteren.
Het was een binnenkomende vlucht, en bij de terminal werd ik door een vriendelijke man erop geattendeerd dat een dame haar lunch niet binnen had weten te houden. De melder was de laatste, dus de zieke dame was al lang en breed opgelucht naar binnen gevlucht. 
Fijn.
[Aangezien ik het hoogst asociaal vind om iemands bus onder te kotsen, en er vervolgens niks van te zeggen, hoop ik toch wel dat deze dame dat broodje kaas nog lang in haar geheugen zal hebben. Meld het toch gewoon. Het is niet zo dat je, als je bij iemand thuis te gast bent, zonder boe of bah (naja, misschien wel die 'bah') ermee wegkomt om de boel maar onder te kotsen waar je staat of zit. Gewoon basic fatsoen. Naja, de wereld is vol met mensen die dat wat lastig vinden.]
Ik nam een kijkje, en wederom stond ik versteld van de aanblik van een uitgebraakte maaltijd. Dit keer geen brinta-achtige substantie. In tegendeel. Ik kon zelfs op afstand determineren dat het hier ging om een broodje kaas dat blijkbaar niet heel erg denderend van kwaliteit moest zijn geweest.
Brokjes brood, fliepertjes van zo'n plastic plak kaas, en iets dat op bietjes leek, en dat allemaal drijvend in een poel van een gele substantie.
Het dreef, en het droop.
Dus de regie gemeld dat mijn rijstijl blijkbaar weer niet helemaal vlekkeloos was geweest, en dat ik mijn bus moest gaan schoonspoelen.
Zo jammer dat we geen brandslang tot onze beschikking hebben. Aangekomen bij onze kantine, zette ik de bus in de knielstand, en moest vervolgens gaan redderen met emmers water die ik over de plaats des onheils leeg kieperde.
Door die knielstand loopt het water zo de deur uit, en neemt daarbij de brokjes braak en de gelige substantie mee.
Ook hier: de hoeveelheid was verbijsterend. En niet alleen dat: de dame in kwestie had niet alleen de vloer gezegend met haar onverteerde broodje kaas, de beugels waarin de deur hangt (en die eigenlijk helemaal niet zichtbaar of bereikbaar zouden moeten zijn) waren ook gecoat in een laagje maagzuur met brokjes. Het water buiten de bus verzamelde zich in een kuiltje in het asfalt, om daar nog uren na het schoonmaken een gelig plasje te vormen. 
De brokjes zullen de opvolgende nacht wel door aasdieren soldaat zijn gemaakt.

Gate-agents. De dames en heren die in de terminal het boarding-proces begeleiden. Starten en sluiten. Dames en heren die niet alleen de blije reizigers zien, maar ook de gefrustreerde lieden. En alles ertussen.
90% van de keren dat wij er mee te maken hebben, gaat het goed. Professioneel, hoffelijk, vriendelijk. Soms maken we grapjes met elkaar. Schieten we daverend in de lach met elkaar. (Zoals het jonge meisje dat me kwam vertellen dat ze wat te vroeg was gaan boarden en ze mij nog twee minuten "vast moest houden". Ik stak mijn armen naar voren, om de handboeien om te laten slaan, en daar moest ze dan weer hartelijk om lachen. Of de gozer die blij was om me te zien, en via de intercom meldde dat er een kudde zombies naar mijn bus onderweg was. Hij had overigens niet echt ongelijk, dit bleek om een paar uur vertraagde vlucht te gaan, en al die paxen waren compleet murw van het wachten. Toen ik kon vertrekken dankte ik hem namens "the Walking Dead" en dat zorgde weer voor een schaterlach aan de andere kant.).  Soms kan ik ze wel schieten, omdat ze zich opzettelijk of uit desinteresse niet helemaal aan de procedures houden.
Nogmaals: meestal gaat het goed.
Soms wat minder.
Het was, denk ik, de laatste vlucht voor deze toch wel doorgewinterde dame. En op een plek waar zij normaal gesproken niet werkte, dus het ging niet helemaal vlekkeloos. Maakt niet uit, kan gebeuren.
Ik zag het al een beetje misgaan, toen er meer passagiers naar buiten kwamen dan mijn bus kon herbergen.
De gate-agent kwam naar buiten, verontschuldigde zich uitgebreid naar mij en probeerde de reizigers die niet meer mijn bus in konden weer naar binnen de loodsen. Dat moet. Mensen mogen niet buiten staan, als ze niet in de bus gaan.
Die gate-agents stonden daar met maar 2 man vreselijk onderbezet.
En natuurlijk moest er toen een ouwe pax zijn keel opzetten.
Dat er geen coördinatie was. Dat het schandelijk was. Dat het.... En vul maar in.
De gate-agent, die weinig meer te bieden had, na voor haar een lange werkdag, gaf de man maar gewoon gelijk. Dat is in meeste gevallen afdoende.
Maar die leek nog maar net op stoom te zijn gekomen met zijn klaagzang en wilde enthousiast doordrammen.
Dat is dan toch tegen MIJN zere been, ik ging ertussen staan, en met milde stemverheffing zei ik dat als hij hier zo boos over werd, hij een fantastisch leven heeft, en zijn zegeningen maar moest tellen. Want waar mensen werken, gaat niet alles van een leien dakje. Met een voor mijn doen arrogant armgebaar verwees ik meneer zeikstraal naar binnen, gaf de gate-agent een schouderklopje en wenste haar een fijne en rustige avond.

Goed, dit alles maar weer geschreven hebbende, sta ik aan de vooravond van mijn weekje vrij. Hoewel...
Ilse heeft een afspraak in Parijs deze week, en laat de zorgen voor ons kind en het huis met een gerust hart aan mij over.
Hoewel...
Ik moest plechtig beloven dat ik de snackbar minimaal 1 avond met rust zou laten, en de lijst met do's en don'ts is inmiddels langer dan mijn bus.
Ik moet niet vergeten:
School
Aankleden (compleet, dus met sokken, onderbroek en linker of rechterschoen).
Medicijnen.
En die sakkerse avond vierdaagse. Ja. Kut. 5 kilometer sjokken. Jippie.
Maar het gaat goed komen. Desnoods prop ik er een pizza avond tussendoor. Of macaronie zoals ik het maken kan.
Ik wens eenieder een mooi restje van het weekend.