Zomaar wat avonturen van een week.

Maandagochtend op dinsdagochtend.
Het was zo'n ochtend dat ik eigenlijk mezelf beter om had kunnen draaien. Zo'n ochtend die al stroperig begint als de wekker gaat. Zo'n ochtend waarvan je gevoelsmatig al weet dat het niks is, en niks gaat worden. Ons nieuwe koffiezetapparaat (toch alweer een dikke 10 jaar oud) vind het nodig om te pas, maar vooral te onpas meldingen te geven, die je met je slaperige hoofd niet goed kan interpreteren, en het dus onmogelijk maakt om als eerste lekker doodgemoedereerd een kopje verse koffie naar binnen te gieten. Die deed dat dus ook. En het was een worsteling op zich om dat apparaat zover te krijgen dat hij zonder gezeur mij mijn menselijke benzine gaf. Ik stond bijna te janken van ergernis verbazing.
Ik had dus ook beter in mijn nest kunnen blijven liggen. Echt waar.
Ik had mijn eigen benodigde tijd wat te krap bemeten, en toen ik had weg gemoeten, moest ik nog weg.
Spullen pakken, snel-snel-snel, in de auto, starten en wegrijden. Ik zal nooit toegeven dat ik te hard heb gereden om op tijd te komen, maar dat ik op tijd kwam, is gezien het feit dat ik niet te hard heb gereden, nagenoeg een godswonder te noemen. Zoniet gewoon volstrekt onmogelijk. Maar nogmaals: ik heb als brave burger gewoon 100 gereden.
Auto geparkeerd, en voor deze ene keer de fiets achterin gelaten, omdat ik geen behoefte had om druipend van het zweet mezelf aan te melden. Ik zou dusdanig hebben gemeurd dat de passagiers van de schoonmaak pendel mij als hun eerste klusje zouden hebben gezien.
Hoe dan ook: ik sloot de auto af en stiefelde naar de bus, mezelf realiserend dat ik mijn telefoon vergeten was.
En dat was een vervelend feit, want die telefoon heb ik nodig om me digitaal aan te melden voor mijn dienst. (En voor ranzige, grappige, mooie filmpjes tijdens de rustige momenten).
Gelukkig was er een collega die mij zijn telefoon wel even wilde lenen, zodat ik me al bellend aan kon melden.
Ook dat ging niet vloeiend of van harte. Dat ging namelijk zo:
Ik: Goeiemorgen met Marnix Coster, ik ben mijn telefoon vergeten, dus ik bel met een collega zijn telefoon, om me dus telefonisch aan te melden.
Dispatcher (hierna D te noemen): Met wie spreek ik? Ik krijg op dit nummer iemand anders te zien.
Ik: Ja, dat klopt, met Marnix Coster, ik wil me aanmelden, want, zoals ik al zei, ik ben mijn telefoon vergeten, dus ik kan het digitaal niet doen.
D: Oh ja haha, en welk nummer heb je?
Ik: nou, omdat ik mijn telefoon vergeten ben, kan ik dat dus ook niet inzien.
D: Oh, ja. Hahaha. Nou, wel een beetje dom, een beetje blond om je telefoon te vergeten, heh?
Ik: Klopt, en aangezien ik jou nu al 3 keer heb moeten uitleggen dat ik mijn telefoon vergeten ben, en ik daarom niet kan aanmelden én geen nummer weet, denk ik dat we allebei onze ochtend niet hebben.
D:....
Ik:.....
Ik: en, is het gelukt?
D:.... Ja. Fijne dienst.
Maar, ik was op tijd. En kon op tijd met de werkzaamheden starten.

Ik ben iemand met een redelijk aparte ziel. Dat is wel bekend. Maar ik wil bij deze heel duidelijk uitspreken dat ik op geen enkele manier verbonden ben, of wil zijn, met de lieden die het beleid maken waar wij met zijn allen onder gebukt gaan.
Ik mocht mij van de week weer eens ernstig verbazen over mevrouw Kaag. En hoe langer het jaar vordert, hoe moeilijker ik het vind om me niet te ergeren, doch slechts te verbazen. Ik verbaasde me het stoom uit de oren.
Dat zit zo:
Op de radio, verscholen tussen diverse nieuwsberichten hoorde ik een berichtje dat mevrouw Kaag de vliegtaks met maar liefst 30% wil verhogen, volgend jaar. En ja, daarbij calculeert ze in dat mensen via Duitsland of Belgie gaan vliegen. Ergo: om aan de klimaatdrammers te gehoorzamen, pleegt ze een staaltje wassen-neuzen-symboolpolitiek waar ik bijna om moest lachen, zo clownesk als het is.
Maar het is intens treurig. Ik hoop dat ze niet alleen incalculeerde dat veel mensen dan niet meer vanaf Nederland vliegen, maar ook de hoeveelheid banen die dat in de luchtvaartsector weer gaat kosten. En fin, die 30% verhoging, is voor rijke mensen een appeltje-eitje, en de armere mens heeft maar wederom het nakijken. En ik? Ach, ik neem aan dat mevrouw Kaag ook incalculeerde dat ik dan aanspraak maak op een deel van die 30% in de vorm van een frisse WW-uitkering. Triestig is het ook omdat de luchtvaartsector overeind begint te krabbelen, en dan van heks mevrouw Kaag weer een trap omlaag krijgt.
Ik verbaasde me ook over de zogenaamde vleestaks. "We hebben niet zoveel vlees nodig!!!". "Ongezond!!!" "Slecht voor het mieliejeuwie!!!1!11!!!one1!" En een groenlinks stemmend meisje meende: mensen doen het zelf niet, dus moet het maar uit de portemonnee komen. Fijn ook weer dat een of ander groen links meisje meent te kunnen beschikken over mijn portemonnee en meent te weten wat goed is voor mij, of wat leefbaar is voor mij. (En met mij vele anderen).
In Noord Korea zit ook zo'n vent die meent wat goed is voor iedereen. Die bepaalt wat iedereen moet eten, hoe iedereen moet leven. En ja, we weten ook allemaal hoe goed doorvoed en gelukkig de mensen in Noord Korea zijn.
Oke, alle gekheid op een stokje: ja, we kunnen best meer doen om onze aardkloot wat beter te onderhouden. (Om al eens te beginnen met een paar frisse kogels in het hoofd van meneer P. te M. want al dat oorlogsgeweld is zeker niet goed voor onze aardbol). Maar werkelijk álle maatregelen waarmee groenlinksige D66 griezels mee aankomen, zijn erop gericht om de rijke mensch, die al die principes makkelijk kan betalen, lekker te ontzien, en de arme mensch, die het met de huidige inflatie echt niet makkelijk heeft, alleen maar verder onderuit te trappen. En nog minder leefbaarheid te geven. En nog meer schaamte aan te praten dat zij geen dure elektrische auto kunnen kopen. En nog meer op kosten te jagen. En van dat soort ondoordachte idealen krijg ik bultjes. Jeuk. Stomende verbazing. 
Oproep aan alle klimaatdrammers, milieugekkies, bezorgde burgers: laten we in vredesnaam goed voor onze aardkloot zorgen. Ja, dat kan. We hoeven niet meteen nieuwe ideeën af te serveren, alleen maar uit angst voor het nieuwe. (Zoals ik vaak zie gebeuren bij elektrische auto's).
Maar kom met ideeën die voor iedereen haalbaar zijn. Voor iedereen leefbaar zijn. En hou eens op met minder fortuinlijke mensen schaamte aan te praten. Nog dieper in armoe te trappen omdat ze financieel niet meteen alle nieuwe en dure eten en zaken kunnen bekostigen. Dat is ook zorgen voor elkaar. Dat we het samen kúnnen doen. Want waar ik zie dat "rechts" weinig inclusiviteit toont in de maatschappij, zie ik dat bij "links" ook steeds minder. En dat is heel erg jammer.

Terug naar mooier zaken in het leven.
Mijn lijf.
Nee, niet bang worden, ik ben niet in de veronderstelling dat ik tot de adonissen van deze aarde hoor, en wellicht is dat een extra reden om het te versieren.
Het was al even geleden dat ik mijn lichaam meende te moeten versieren met een tattoo. Mijn linkerarm was het canvas waar een vogel op prijkt.
Het leven ging voort en sinds die laatste tattoo is er veel in mijn leven verandert. Met als hoogtepunten een vrouw, kind, andere baan en noem alles maar op.
Een poosje geleden vroeg ik aan een bevriende kunstenares (Anja Brons, check haar uit, ze maakt serieus mooie prenten, schilderijen, afbeeldingen, illustraties etc, en daarnaast is ze een getalenteerd fagottiste) of zij niet een mooie prent wilde maken, die ik op mijn arm kon laten zetten. Ik gaf aan wat ik wilde, hoe ik het wilde en vervolgens ging ze aan de slag. Alles in vriendelijk overleg, kreeg ik een maandje later precies de prent waarom ik vroeg.
En daar sloeg alles dicht, want covid, en toen covid klaar leek, bleek het erg lastig om een tattoo-artist te vinden die andermans ontwerp wilde zetten. En dan had ik het niet eens over kleur of niet.
Bepaalde zeer hoog aangeslagen artiesten reageerden met:"Dat soort dingen doen we niet".  Dat is een antwoord, heel eerlijk, maar niet echt uitnodigend om later wellicht langs te gaan. Of om eens bij te dragen aan positieve mond op mond reclame.
Mijn collega annex vriendje Raij wist een artiest die goed was, nee, niet goed: heel erg goed. Weliswaar in Lelystad, maar goed, de artiesten in Almere hadden het communicatief majesteitelijk af laten weten, en deze kerel (Masto tattoo, ook uitchecken, serieus de moeite waard, aardige gozer, goed in zijn vak, menselijk en heel bescheiden) wilde de prent van Anja wel vereeuwigen op mijn arm. In samenspraak de plaats bepaald en hop met de geit. Of eigenlijk naald. (Ja, en dat voor iemand met een aversie tegen naalden, toch niet gek).
En ik ben er maar wat blij mee. Het was een prima plek. Geen centje pijn. (Niet waar, er waren een paar gevoelige plekjes). En als het eenmaal genezen is, is mijn onderarm serieus een heuse piece of art.

En dit alles maar weer geschreven hebbende, ik wens iedereen een prima weekend. Uiteraard met uitzondering van die waanzinnige in Moskou. Die wens ik een onverdoofde tattoo op zijn hersenvlies toe.