Parfait, was het net (niet)

Die disfunctionele familie van mij (de woorden van mijn vader, die was psycholoog, dus die kan het weten) gaat 1, liefst 2 of meer keren per jaar ergens in den lande uit eten.
Dit doen we uitsluitend als mijn vader weer eens in het land is.
Omdat we letterlijk van heinde (wij) en verre (zuslief) moeten komen, was de locatie altijd Den Bosch. Hier hadden we ooit op het station een zeer leuk restaurantje dat qua sfeer en mensen bij ons paste. Wij zorgden, samen met het lieve personeel voor de sfeer, en de kok deed de meesterlijke rest. Hadden wij een topavond, en het restaurant met dank aan minimaal 8 eters ook.
So far so good, corona flikkerde een aantal malen letterlijk en figuurlijk roet in het eten, en het restaurant in Den Bosch ('t Gerucht) gaf er dus ook maar de brui aan, tot onze diepe spijt.
Want het betekende voor ons een gezoek naar een nieuwe plek alwaar we met onze disfunctionele familie welkom zouden kunnen zijn.
De eerste keer bleven we in Den Bosch hangen, en was eigenlijk niet zo'n succes. Het enige leuke en sfeervolle was het bakje dat ik mee mocht nemen (dit omdat het kinderijsje niet in een verrassingsbakje kwam, maar in een sfeervol rood en zeer duur schaaltje, waarvan ik dus vond dat het mee naar huis mocht, en de verbaasde, niet zo leuke (want we waren 't gerucht gewend) serveerder vond dat dan maar ook).
De tweede keer was gisteren. Uitgeweken naar Eindhoven. Iets met praktisch handiger en omdat we blijkbaar besloten hebben om mijn 75 jaar geworden vader moesten trakteren op een heuse fotoshoot, en de fotograaf nu eenmaal in Eindhoven resideerde.
We zouden eerst dus copieus lunchen, en daarna die fotoshoot doen. Dat copieuze lunchen gebeurde bij parkhotel Thym.
Parkhotel Thym is een plek waar het eten best lekker was. Lag ook mooi gelegen bij een park. En het was gezellig, maar dit lag op geen enkel moment of op geen enkele manier aan het personeel.
De tering, wat een uitgedroogde kouwe kak. Als we niet hadden gereserveerd, hadden ze ons geweigerd op grond van ons uiterlijk.
Dit kan ik aantonen aan de hand van wat zich voordeed toen wij al zaten.
Er kwam een wat minder chique gekleed stel bij de poort staan, wachtend tot zij "geplaceerd" zouden worden. (Spreek dat uit met een kokende aardappel in je strot en een zuidelijke tongval).
Die werden zonder veel poespas geweigerd. Er was geen plaats meer.
Een stel dat nog geen drie minuten later kwam vragen of er nog een plekje was voor 2, kreeg gelijk een plaats toegewezen. Die zagen er een stuk gesoigneerder uit.
Kortom: walgelijk elitaire tent. En veel thijm heb ik er niet geproefd.
De sfeer kwam uiteindelijk van ons, en van een partybus met de welluidende naam "Kwibus" alwaar een hoop blijdschap, dronkenschap en geluid uitkwam. Je zag die mokkeltjes van dat hotel al in pure paniek overleggen hoe ze die groep konden weigeren.
Was helaas niet nodig.

Het eten was aardig, ware het niet dat ik een parfait nam, die er later die avond explosief uit moest. En ja, dat was de parfait, mijn zus had hem ook, en had er ook last van.
God, wat voelde ik me beroerd. Zweten als een regenbui, misselijk alsof ik met 8 liter bier op in een achtbaan was geweest, en een ontlasting waar een gemiddelde koe jaloers op zou zijn. Qua consistentie en zeker qua hoeveelheid.
En dat met een interne pijn waar markies de Sade bewondering voor zou hebben gehad. Ik heb erna nog zeker een half uur onder een warme douche gestaan om een beetje tot rust te komen. Het was de parfait (volgens mij gewoon een platgeslagen bolletje mokka ijs met een soort van kruimels van mokka erover geflikkerd, en dat noemen ze dan heel bekakt "parfait") of de garnalen. Want ik had een kreeftsoep met garnalen op als voorgerecht. En dat was ook best smullen, maar misschien dat een van de garnalen toch iets doder was dan de rest. Of een darmcovidje onder de leden had. Je weet het niet. Maar hulde voor mijn eega welke zich niet walgend afwendde van mijn kreunende zieligheid, maar face-forward naar me toe kwam om me te vragen of ze iets voor me kon doen.

In dat hotel moest mijn spruit gebruik maken van het toilet, maar liever niet alleen, dus haar moeder moest mee. En toen kwam er dus een moment dat spruitlief hulp nodig had van moeders. Spruitlief moest daartoe de deur openmaken, maar was blijkbaar dusdanig intelligent en goed opgevoed dat ze moeders een aantal steekvragen stelde om vast te stellen dat het echt moeders was. Een aantal vragen die alleen Ilse zou moeten weten.
En een daarvan betrof mij.
"Heeft papa een dikke buik?"
Nou, liefje, na gisternacht niet meer hoor. Ik geloof dat er met alle explosies uit mijn darmen er een slordige 10 kilo verdwenen is.

En dus vanmorgen weer een goeie twee weken de vroege dienst in gegaan. Een beetje bibberig op de beentjes, vanwege mijn sanitaire avontuur in de nacht. En tot mijn verwondering wat korte diensten. Dit omdat ik de afgelopen tijd toch best wel wat meer heb gewerkt, en dat er nu dus wat minder uurtjes hoeven. Of zo. Maakt me niet uit, met een lekkere zondag middag vrij in dit weer, hoor je me niet klagen.
Komende week ga ik voor het eerst sinds 12 jaar weer een tattoo laten zetten. Ik had een dik jaar geleden een bevriende kunstenares gevraagd om eens iets moois te ontwerpen, met mijn dochter als onderwerp, en dat deed ze. En uiteraard was het toen corona to the max, dus het liep weer niet zoals het gewenst was, maar uiteindelijk heb ik op niet al te grote afstand een fijne tattoëermeneer gevonden die mijn arm gaat verfraaien.
De lieve man heeft een heel erg groot nadeel: er zit in zijn directe omgeving geen shoarmazaak, en van de vorige drie tattoo's weet ik dat ik na afloop een dusdanige vreetkick had, dat de dichtstbijzijnde shoarma tent tot zijn verbijstering moest toezien hoe ik zijn hele voorraad kapsalon voor die week naar binnen begon te proppen. (En nee, daar kreeg ik toen geen explosieve diarree aanval van).
Dus ik moet denk ik maar de frietenpan meenemen, zodat ik als die kerel klaar is met me, ter plekke een frietje kan bakken en een hele doos frikandellen.

Hoe dan ook: dat wassem weer.
Ondanks dat het zondag is, wens ik ieder een prettig weekend toe, uiteraard met uitzondering van die Russische bokkenlul, die wens ik permanente explosieve diarree toe, uit alle gaten van zijn lichaam.