Van Harte.

 Dat ik op zeer regelmatige basis last heb van zogenaamde 'brainfarts' is een gegeven. Dat die zich kunnen uitstrekken over meerdere uren, ook. Maar over meerdere dagen, is zelfs nieuw voor mij.
Zo was ik van de week jarig. Leuk en aardig allemaal, maar tot mijn grote plezier wordt dat allemaal een beetje overschaduwd door de verjaardag van mijn kleine draak. En dat hoort ook zo. (Ze is vreselijk verwend, en haar intens blije snoetje bij alle cadeautjes is serieus meer waard dan het hele fortuin van Jeff Bezos).
Maar goed, ik was dus ook jarig en met alle stelligheid die ik in me heb, wist ik gedurende een dikke week lang dat ik 42 jaar zou worden. En dit, als dit ter sprake kwam ook met volle overtuiging aan mensen verteld. Tot ik Ilse erover sprak, en zij mij toch wat vermaakt mededeelde dat ik toch heus 41 zou worden. 41. Valt toch weer alles mee. Ik bedoel: die 40 kan ik toch al niet echt meer ontkennen, dat is een feit. Mijn 4e pubertijd of zo.
Maar gelukkig nog geen 42, dat mag Ilse me eerst een dikke 10 maanden voor gaan doen. Hoe dat voelt en moet.
In een vlaag van pure, opperste, diepgaande en complete verstandsverbijstering liet ik me eens ontvallen dat een vouwfiets toch wel verrekte handig zou zijn.
Ik kan dan namelijk met de auto naar de parkeerplaats, en vervolgens met het fietsje naar mijn werk fietsen. Ik werd een beetje muf van telkens die bus. Ik zit al heel de dag in een bus, en om dan ook nog eens met een bus naar en van mijn werk te moeten, vind ik toch een minder leuke kant van mijn werk.
En in de loop der tijd leer je je pappenheimers kennen, zo ook mensen die gewoon een fietsje gebruiken.
Dat was een zaadje dat in mijn hersens werd geplant, en dus, toen ik eens vermoeid naast mijn vrouw op de bank zakte, en dit casual liet vallen, dat ik er over aan het nadenken was om een vouwfietsje te zoeken voor dit doel, greep Ilse haar kans.
Als het aan mezelf had gelegen, had dit idee nog heel erg lang kunnen rijpen in mijn hoofd, om telkens maar weer net niet ten uitvoer gebracht te worden, met allerhande smoezen.
Ilse echter handelde met een snelheid waar een cheeta een dikke punt aan kan zuigen. Ik denk dat dit bewuste gesprek een 2 weken voor mijn verjaardag plaats vond, en op mijn verjaardag kreeg ik van haar en haar ouders een werkelijk prachtige (ja, serieus: de kleur is helemaal mijn kleur) vouwfiets.
Maar ja. Gevoelsmatig was ik er nog niet helemaal aan toe. Gevoelsmatig is een vouwfiets iets voor een middelbare forens met een kalende knar.
Maar ja, wat ben ik.... Jawel: een middelbare forens met een kalende knar. Ik word gewoon steeds meer een wandelend cliché en mogelijk een karikatuur van mezelf.
Maar goed, omdat er veel geld in is gaan zitten (ik vind een nieuwe vouwfiets serieus een duur ding, voor een verjaardagskado) kan ik er niet omheen, en heb ik het ding achterin de auto geflikkerd.
Eerst had ik nog zoiets: als het licht is, ga ik hem voor het eerst gebruiken, maar ik had nu eenmaal een vroege dienst die in het donker begint, en ik vond toch dat ik mezelf maar gewoon een schop onder mijn middelbare donder moest verkopen en hoppa, in het donker mijn weg maar moest vinden.
Dat bleek net zo makkelijk als dat ik gedacht had.
En wat meer is: dat fietsen is dus gewoon niet eens heel erg naar. Je peddelt lekker rustig over een fietspad (twee keer een doorgaande weg over, met gevaar voor eigen leven) en je bent er.
En omdat het fietspaden zijn, en ik pas oversteek als er geen verkeer aan komt stormen, ben ik dus ook niet de 2-wieler welke ik van asociaal, suicidaal gedrag beticht. Mits ik dus niet meer kilometers ga fietsen dan deze werk-werk-kilometers.

Ik verbaas me over het feit dat ik nog geen enkele complot-theorie heb meegekregen aangaande de walgelijke overval van meneer Adolf Putin in een soevereine staat. Oke, een of andere meneer Baudet vindt dat we het zelf schuld zijn, en dat op zich kun je al als een complot-theorie bestempelen. En net zoals met 99% van de uitspraken van meneer Baudet: te belachelijk voor woorden. De intelligentie voorbij, geen fatsoen, geen kennis. Gevalletje van "inspraak zonder inzicht, leidt tot uitspraak zonder uitzicht. Niks bijzonders dus, voor zo'n Baudet.
Maar ook van andere kanalen, geen enkele vergezochte theorie. Helemaal niks. Ik verbaas me. Juist in deze tijd van het makkelijk verspreiden van desinformatie en internet-trollen, had ik verwacht dat de club van Willem Engel des doods hier ook wel hun "feiten" zouden verkondigen, en passant strooiend met tribunalen voor Zelensky, Biden, en weet ik veel wie.
Of zou dit een stilte voor de complot-storm zijn? Komt dat nog?
Ergens zit ik er likkebaardend op te wachten. De afgelopen twee jaar waren wat dat betreft goed voor mijn cynische ziel. Mijn hart ophalend aan de lieden die verkondigden dat we zouden worden gemicrowaved. Nanochips. En tribunalen. Laten wie die verdomde tribunalen niet vergeten.
Dus ben ik erachter gekomen dat ik er toch wel van genoten heb. Van al die complot-figuren. Niet echt netjes van me, maar soit.
Maar die oorlog noopt me wel tot nadenken. En in eerste instantie, nadat ik mezelf wederom eens stevig verlies in intens medelijden met de slachtoffers, en inmiddels ook met het Russische volk, dat er ook niks aan kan doen, er ook niet om vroeg en door Vladimir Hitler afgrijselijk wordt voorgelogen.
En dan mezelf.
Onze overheden houden ons voor dat dat de reden is van die stijgende brandstof en energieprijzen.
Ergens geloof ik niet dat die oorzaken louter en alleen bij de oorlog in Oekraine liggen.
Dat die er niet toe bijdraagt dat het leven betaalbaar blijft, geloof ik meteen, maar die brandstof prijzen waren al aan het stijgen.
En met de huidige inflatie, worden de armere mensen alleen maar arm. En Mark Rutte kijkt toe. Grijnst eens wat. Stamelt wat over verlichting, maar concreter dan dat wordt het niet.
Ik heb het idee dat we in een soort van genadeloze looping belandt zijn, waarin de partijen van de hebzucht en haat voor het volk (kortom: de hele politiek in zijn algemeen, ik wil geen partijen tekort doen door ze uit te sluiten van mijn mateloze wantrouwen) alleen maar doen wat voor henzelf goed is, zonder enig benul van wat Nederland nodig heeft.
Beetje zoals de laatste senatoren van het Romijnse rijk. Zichzelf verrijkend. Zichzelf intens belangrijk vindend, maar elke binding met het volk waar ze over regeren compleet verloren hebbend.
Dat is onze politiek geworden. Geen enkele partij of politicus uitgezonderd.
Oke, dat was even een side-rant, want het ging om mezelf.
Ik loop er toch wel tegenaan dat ook voor mij de brandstofkosten bijna niet meer op te hoesten zijn.
En ondanks dat we het nog niet heel slecht hebben, heb ik ook niet zomaar even 40.000 euro liggen om een elektrische auto te kopen. (Die ik dan voor heel erg weinig, want zonnepanelen, kan opladen).
En dus sloeg ik aan het brainstormen.
Optie 1: mijn auto eruit, want Ilses auto verbruikt minder. Dat scheelt in de lasten, en dan mijn schoonouders lief aankijken voor als we op vakantie gaan. Dat heeft een aantal hele evidente nadelen, nog even los van het feit dat mijn schoonouders misschien wel helemaal niet willen dat wij in een Toyota op vakantie gaan.
Optie 2: Mijn auto eruit, want Ilses auto verbruikt minder. En dan ook met minder op vakantie gaan, en de hele zooi in haar auto proppen als we op vakantie gaan. Of een tijdelijke grote sloep kopen voor op vakantie. Vooral iets waar Ilse minder op zit te wachten en dat snap ik.
Optie 3: Mijn auto eruit en grasduinen op de private lease markt. De maandbedragen voor een elektrische auto zijn inmiddels lager dan de maandbedragen die ik moet betalen voor mijn auto. Dan zouden we alsnog moeten zien of zo'n elektrische auto met aanhangwagen kan, en wat dan het bereik is, of dat we alsnog alles in Ilse's auto moeten proppen. Maar het zou allicht goedkoper zijn. Veel goedkoper zijn. En niemand kan garanderen dat de brandstofprijzen weer tot acceptabele niveau's zakken, of dat autorijden alleen iets voor liegende politici wordt.
Kortom: veel om over na te denken.

En daar had ik van de week wel even tijd voor, want Jente had nog een kinderfeestje tegoed. En omdat de school in al zijn onpraktische wijsheid had besloten om de woensdag na onze verjaardagen een studiedag in te plannen, zagen wij onze kans schoon om een paar klasgenootjes mee te graaien naar een kinderfeestje in een wat door Ilse zo treffend genoemd: "krijspaleis".  Een hal vol met speeltoestellen waar kinderen van die leeftijd nagenoeg zonder consequentie kunnen ravotten, stoeien etc. Het moet niet tot extreem en grof fysiek geweld leiden, maar dat uitgezonderd kunnen die kinderen gedurende een uur of 5 hun goddelijke gang gaan. Zo om het uur worden ze gefeteerd op taart, patat, limonade en andere zoete ellende.
Het mooie aan het krijspaleis waar wij waren: het werd gerund door een enorm lieve man van overduidelijk Aziatische afkomst, die 5 meisjes en 1 jongetje heel vrolijk tot het zingen van "langzalzelevenindegodvergetentyfusherriegloria" probeerde te verleiden. Jammer alleen was, dat de sfeer op dat moment er even niet naar was, omdat er blijkbaar 2 meiden wat ruzie hadden gemaakt.  Hierdoor was de lieve uitbater nagenoeg alleen aan het zingen, met mij en Ilse als backing vocals, wat het geheel nog afgrijselijker maakte. Als jonge ouder heb je het wel redelijk makkelijk. Af en toe sus je een ruzie, je giet er wat nattigheid in, en je snijdt de taart aan. En verder laat je ze lekker galopperen. Dat was het geld alleen al meer dan waard. Volgende keer wel oordoppen mee, want de term "krijspaleis" is wel een treffende.
En wat belangrijker is: Jente had het heel erg naar haar zin, en is door haar vriendinnetjes ook enorm verwend.

Dit alles geschreven hebbende, ik wens u allen een zeer prettig weekend. Uiteraard behalve die geestelijk gestoorde gek in Rusland, die wens ik een anale vernedering toe waar zelfs markies de Sade jaloers op zou zijn.