Weinig nuchterheid.

 Disclaimer: een hoop ouderlijk gezeur, ik doe dit ook allemaal voor het eerst, dus niet lezen als je er geen zin in hebt/ alles al weet etc.

Mijn dochter, Jente, ze is nagenoeg mijn alles. Het liefste wat ik heb, en ook het meest irritante dat ik heb. Het mooiste dat ik heb, en soms ook het vervelendste wat ik heb. Eigenwijzer dan ik ooit was, en ook een tikkeltje onzekerder. Drukker ook. Vele malen energieker. Zit op de een of andere manier allemaal in dat ene, kleine lijfje.
Ze wordt binnenkort 7, en dat doe je maar 1 keer in je leven. Wat meer persoonlijk: ik word maar 1 keer in mijn leven vader van een kind dat 7 jaar wordt. 7 jaar waarin alles voor het eerst is. En niet het laatste jaar waarin alles voor het eerst is.
[N.B: Dit is het enige kind waar ik weet van heb, maar ik moet zeggen dat ik inmiddels niet meer de verwachting koester dat de deurbel ineens gaat en er een of ander roodharig monster voor de deur staat met de schokkende mededeling dat ik zijn of haar vader ben.]
Zo kregen we te horen dat het best wel eens een goed idee zou kunnen zijn om haar te laten onderzoeken op ADHD.
En ik zou het zelf prettig hebben gevonden als ik het eerder had geweten. Van mezelf dus. Geldt voor Ilse ook. Maar ja. Ik hik er een beetje tegenaan. Het is meteen zo'n label. Aan de andere kant: als het voor haar op de een of andere manier behulpzaam kan zijn om het wel te weten, zodat we op voorhand al kunnen acteren, dan is dat best handig.
En dan was er een cito-toets. Waarbij de uitslagen er niet om logen. Ze loopt met alles voor. De juf wilde nog net het woord hoogbegaafd niet laten vallen.
Wél dusdanig dat ze extra taakjes krijgt.
En ook dat vind ik wat. Want het impliceert veel. Ten minste, in mijn volwassen brein. Met mijn achtergrond en opvoeding. En dan kan ik er niks aan doen: ik sla toch een beetje aan het malen.
Want wat als ze echt hoogbegaafd blijkt, kan ze dan nog wel met goed fatsoen iets doen dat onder haar niveau ligt? Ja, objectief gezien uiteraard wel. Ikzelf ben een voorbeeld van iemand die liever gewoon op de bus zit, dan een functie die past bij een hbo opleiding. Maar wordt ze dan wel gelukkig? Ik wel, maar zij is niet haar vader. En moeten we dat dan stimuleren? Ik heb zelf erg weinig tot geen voorbeelden gehad wat betreft positief stimuleren. Dus eerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe dat dan moet. Dat is bijvoorbeeld ook de reden waarom ik totaal geen haast maak met muzieklessen. De manier waarop dat bij mij ging, is mijn enige voorbeeld, en dat zou ik haar niet echt willen laten ondergaan. En ik zou ook niet weten hoe dat dan wel moet. Bovendien denk ik dat ik me al heel snel zou ergeren aan weinig oefenen. Niet goed oefenen, en zo. Jente, die beslist heel goed aanvoelt wat je denkt, en wat je voelt, zou dat direct in de gaten hebben. Ook niet echt positief. Of zo. En ja, dat is iets van mij, waarmee ik belast ben, en toch niet zo goed weet, hoe ik daar afstand van moet doen of nemen.
Maar toch.
Ik zat een beetje voor me uit te praten, tegen wat collega's door wie ik kort en krachtig met 2 voeten op de grond werd terug gezet: Let it go. Laat het los. Je kan er niks aan veranderen. Het wijst zich vanzelf wel.
En daarin hadden ze gelijk.
Maar ja.
Ik ben ik, dus malen gaat sowieso door.

Verder ben ik op zich best nuchter. Ergens. Op een of andere manier.
Het verstopt zich alleen soms wat. Die nuchterheid.
Ik meldde al eerder: mijn auto had een bizar grote beurt nodig. En nadat alles eindelijk eens in orde was, was het weer lekker cruisen met een heerlijk comfortabele auto.
Tot ik ontdekte dat het nu niet mijn rechter koplamp was, die dienst weigerde, maar mijn linker. Ik moet bekennen: ik vloekte eens stevig voor me uit.
Maar goed: garantiegevalletje, dus het zou mij ook verder niet zo boeien. En omdat ik toch niet echt op loopafstand van mijn garagist woon, ging ik vrijdag naar mijn vriendje Ken toe, die al mijn problemen in eerste instantie altijd erger maakt, en ze dan oplost. Het nadeel van iemand die die auto blind tot het laatste boutje uit elkaar kan trekken, I guess.
In een poep en een scheet was mijn kapotte linker koplamp vervangen, en vol goede moed sloten we de accu aan, draaide de knop om, om vervolgens totaal niet verblind te worden door afwezig licht.
Kak. Toch een of andere zaak die ervoor zorgt dat de extra stroom van xenon de auto niet frituurt, of zo. Ik weet niet precies wat voor onderdeel dat is, maar het zorgt ervoor dat dat licht brandt.
Prachtig. Ook weer zo'n onderdeel dat normaal gesproken niet stuk zou moeten gaan, maar in mijn geval na zoveel jaar en kilometers vindt dat ik zelf met mijn verlichte geest het wegdek maar moet gaan beschijnen.
Ook weer zo'n onderdeel dat garagisten niet standaard in hun la hebben liggen. En godbetert ook weer zo'n onderdeel waarvoor die hele santekraam weer los moet, omdat fabrikanten bedacht hebben dat je het toch niet hoeft te vervangen, en het dus wel ergens dusdanig lomp en onbereikbaar opgeborgen dient te worden, zodat als je het moet vervangen, je de hele bumper weer los moet halen.
En voordat je nu begint te zaniken over Franse auto's: het onderdeel is van Bosch, dus gewoon Duitse kwaliteitstroep. Zullen we maar zeggen.
En dit was dus zo'n moment waarop ik even wat minder nuchter naar die Franse zuipschuit keek. Ze is lief hoor, maar met de huidige, nog steeds niet door de overheid omlaag gebrachte brandstof prijzen, is ze ook wel een intens dure klant zo.
En dan telkens weer geniepig in haar slijtage. Alsof ze het erom doet.
Ik moet wel bekennen: ik heb haar al een poos niet schoon gemaakt en fris gewassen. Misschien dat dat helpt.

En wat mijn cursussen betreft: ik heb geleerd om klantvriendelijk te zijn tegen mijn passagiers, om ze vervolgens bij één verkeerde blik, heel assertief tegen de grond te werken. Ik voel me helemaal op en top buschauffeur nu.
Zonder gekheid: het waren ernstig lange dagen, maar er zat beslist wat leerzaams in, en met dank aan omringende collega's die in hetzelfde schuitje zitten, en prima instructeurs, was het nog leuk ook.

Dit alles geschreven hebbende, zijn we weer bijna aan het weekend toe.
Een weekend waarin mijn kleine boefje alweer 7 wordt, en ik er vlak na 42. Mooi man. We gaan er, ondanks dat ik moet werken, iets moois van maken.
Ik wens eenieder een goed weekend toe, behalve paardenlul Poetin, die wens ik op zijn zachtst gezegd een langzaam, doch niet te stoppen wegrottende penis toe.