De weken vliegen voorbij.

Ik stond een vlucht naar een ander continent af te handelen. Mensen checkten in, kwamen de deur door, en zoals wel vaker, en zeker op intercontinentale vluchten, kijken ze dan wat verwilderd om zich heen, want daar waar ze een vliegtuig verwachtten, sta ik met mijn bus. Ik kan me voorstellen dat dat tot enige teleurstelling kan leiden. Je verwacht business-class in een dikke Boeing te stappen, en je entert een bus. (Een elektrische, dat dan wel).
Maar goed, ze stappen in, lopen vooral niet te ver door, want uiteraard gaan alleen de deuren en de halletjes bij de deuren naar het vliegtuig, de rest van de bus, inclusief chauffeurscabine waarschijnlijk tot zeker niet. (Serieus, ik kan me daar ondanks dat dit geen nieuw fenomeen voor me is, vreselijk over verbazen. Je zou een psychologisch boek kunnen schrijven over wat er in een mensenbrein gebeurt zodra ze een luchthaven betreden).
Stapt er een soort van gesoigneerde dame naar buiten, ziet die bus staan, ziet mij staan, en zegt:"goh, een bus, we gaan terug naar het stenen-tijdperk".
Ik glimlachte haar toe, en antwoordde dat mijn bus er inderdaad wel uitzag als een bus, maar stiekem een ezel-kar is, die haar naar een oud VOC zeilschip zou brengen met als bestemming New York, en een verwachtte reistijd van 3 maanden. Verbluft keek ze me aan. En barstte toen in grinniken uit. Haar reis was alvast met een grinnik begonnen.
Het trekt weer wat aan, en we doen dus ook weer meer buffer-werk. Dus vliegtuigen die door ruimte gebrek niet meer aan de slurf kunnen. Heerlijk vind ik dat. Lekker lange rukken rijden (is natuurlijk betrekkelijk, op Schiphol). Maar goed, het trekt dus wat aan, en in plaats van dat we vooral veel wachten, merken we dat de wachttijden verkort zijn. Dat we weer redelijk continu aan het rijden zijn. Mooi. Prettig ook wel. Maar ergens ook wel weer wennen dat je niet 6 vluchten op een dag doet, maar 4 per uur. Begint het toch aardig op werken te lijken zo. Dat ik merk dat het nicotinegehalte in mijn bloed toch wat aan de lage kant begint te raken. En dat was voor het laatst eind 2019. Aparte gewaarwording.
Ook apart was dat er bij een binnenkomende vlucht een man was, die mijn werk ging doen. Ik had de mensen bij de terminal afgezet, en wandelde op mijn dooie akkertje naar de deur. De laatste man stapt uit en roept me iets toe. Het klonk vriendelijk, maar omdat het nu eenmaal zelden echt stil is, verstond ik er geen klap van. Omdat het vriendelijk klonk liep ik glimlachend naar de man toe, die zijn mededeling herhaalde:"Ik ben de laatste, er is niemand meer in de bus".
Dat controleer ik altijd, evenals dat ik de bus controleer op vergeten bagage. Je wil niet weten wat mensen in vliegtuigen en bussen laten liggen. De meest bizarre zaken.
Maar dat een reiziger zo attent is om mij alvast in te seinen dat hij de laatste is, was echt onverwacht. Heel veel verder dan een verbaasd "dankjewel man, fijne dag", kwam ik niet. Leuk vind ik dat dan wel.

Zoals eerder gemeld: ik ben een beetje aan het broeden op het verlagen van mijn maandelijkse vervoerskosten. Dat heeft enerzijds te maken met het feit dat ik het gewoon allemaal duur vind. En anderzijds begin ik te merken dat ik op de een of andere manier het plezier in de 1:1 hobby begin te missen. Misschien heeft covid ertoe bijgedragen, misschien gewoon omdat dat nu eenmaal zo loopt.
Maar de kosten wegen eigenlijk niet erg meer op tegen de baten.
Het is zonde om een auto van bijna 1300 kilo puur en alleen voor mij te laten rijden. Voor woon-werkverkeer zijn er bijzonder goede en kleinere of andere alternatieven.
Een van die alternatieven die voorbij kwam, was de trein. Maar ja. Die heb ik voorbij laten stormen, want afgelopen zondag was het (weer? ik hou het niet zo bij) bal. Een enorme storing maakte een einde aan de binnenlandse reislust van de treinreiziger.
Heel het Nederlandse treinverkeer van de NS lag plat. Zo plat, dat het inzetten van bussen, niet overwogen werd, omdat er maar 50 man in een bus passen volgens de NS en in een intercity 1000.
Ergo: businzet wordt te duur, laat maar gaan. De mensen zien maar hoe ze thuis komen.
Dat zal niet meteen de eerste redenering zijn van de toekomstige nieuwe directeur van de KLM, maar dat was wel waar het in de praktijk op neerkomt. Dus voor mijn woon-werk verkeer heb ik meer vertrouwen in de combinatie Citroën/Ken van Nieuwamerongen dan in de combinatie NS/prorail.
Een ander nadeel van de trein: ik ben, zeker in de ochtend, niet bepaald een mens dat heel erg goed om kan gaan met andere mensen. En al helemaal niet als ik ze niet ken, en er toch verplicht mee geconfronteerd wordt. Ik bedoel: mijn kind en mijn vrouw kan ik nog accepteren, want ja, daar hou ik toch wel van. De reizigers in mijn bus zijn instinctief niet bezig met het klieren van de chauffeur, dus dat komt goed en daarbij vind ik mijn werk leuk genoeg om enigszins iets van mensen te dulden, maar ik ben nog niet overtuigd van de koest-heid van onberekenbare lieden in het openbaar vervoer.
En dan: mijn reistijd met de auto is 40 minuten als ik doorrij. En dan ben ik er ook. Als ik klaar ben met werken, en de trein rijdt niet, dan denk ik dat ik daar maar matig positief mee om kan gaan.
Als ik klaar ben met werken, wil ik gewoon zonder gedoe, vertraging, uitgevallen vervoermiddelen naar huis kunnen. Geen gezeik. En dan is de NS toch niet helemaal mijn eerste keuze.

Ik heb zopas een nieuw woord geleerd.
Ja, ik geef toe: wat sommige zaken betreft, leef ik onder een behoorlijk mossige steen. En vooral wat nieuwe woorden betreft, loop ik hopeloos achter.
Veelal is dit een eigen keuze. Moderne woorden zijn vaak vernederlandst Engels, en vooral te hip in mijn ogen. Van dat kantoor-managers-turbotaal-slang. Interessant doen om het interessant doen, zonder daadwerkelijk inhoud te hebben.
Maar goed, ik struikelde over het woord "huidhonger".
Beelddenker, cynicus, verrotte ziel, noem maar op, maar mijn brein sloeg aan het malen. Wat zou huidhonger kunnen zijn?
Met geen mogelijkheid zou ik me kunnen voorstellen dat ik dat letterlijk moest nemen, want carnivoor die ik ben, lijkt het me op geen enkele manier heel erg lekker om de huid van een dier op te smikkelen.
Ik snap dat dierenhuiden handig zijn. Ik loop ermee rond, mijn schoenen zijn van dood beest gemaakt. Ik bezit een (inmiddels kapot gekluste, want koude schuur) leren jas, en mijn auto is voorzien van bekleding gemaakt van een geslacht varken. (Of koe).
Zou huidhonger een nieuwe, hippe benaming zijn voor een leer-fetisj? Dat je je vrouw/man/genderneutraal het liefst in een (lak)leren pakje ziet rondparaderen?
Nou, het zit net even anders.
Huidhonger als woord is ontstaan/verzonnen door lieden die tijdens covid en de maatregelen blijkbaar dusdanig knuffels tekort kwamen, dat ze het gingen hebben over huidhonger. Huidhonger is dus blijkbaar de behoefte tot knuffelen.
Nu moet ik zeggen dat die covidmaatregelen volgens mij niet bedoeld waren om te voorkomen dat je je vader/moeder/geliefde/kind knuffelde, dus ik ga ervan uit dat de lieden die dit woord verzonnen, van die lieden zijn die sowieso al niet echt goed waren met andermans aura, andermans persoonlijke ruimte, en te pas, maar vooral en bij voorkeur te onpas andere mensen knuffelden.
Maar goed, nu de maatregelen wel zo'n beetje opgeheven zijn, hoop ik dit woord dus ook nooit meer tegen te komen. Zowel schriftelijk als in praktijk gebracht. De eerste die op mij afkomt en roept dat hij huidhonger heeft, en een knuffel van me wil, laat ik opnemen in een zeer gesloten inrichting.

Goed, dit alles geschreven hebben, wens ik eenieder een goed weekend, behalve Adolf Poetin en zijn einsatztruppen in Oekraine, die wens ik een Neurenberger tribunaal toe, met bijbehorende dodelijke straffen.