Openbaringservaringen.

Door ervaring leer je. Voortschrijdend inzicht. Ontwikkelen, het gaat niet zonder dat je een aantal keer in het leven, wat afslagen mist (tijdelijk of blijvend). Je groeit niet, zonder je neus te stoten aan het deksel dat (door eigen toedoen) tegen je smoel smakt. En met elke levensles krijg je meer rimpels, meer grijze haren en word je gewapender tegen de grapjes die het leven voor je in petto heeft.
Sommigen worden cynisch en hard. Anderen blijven positief en blij. Ik denk dat ik er tussen in zit. Een cynische blije aap. Of zo. Niet gespeend van enig opportunisme, maar ook weer niet zo dat ik over lijken ga om mijn doel te bereiken. Sommigen zouden mij daarmee betitelen als pessimist. En ergens snap ik dat. Ik geloof niet in een vanzelfsprekende goeie afloop der dingen. Ik geloof pas dat ik zeker ben als het zeker is. En een zekere somberheid kan ik daarmee niet ontkennen. Aan de andere kant: mijn cynisme is ook een soort van zelfbescherming. Tegen de teleurstellingen die het leven voor eenieder wel kan bevatten. Dat gezegd hebbende: Ik denk dat ik eerder een realistische sarcast ben.

 Disclaimer: onderstaande verhaal bevat feiten, ervaringen en meningen die ik opdeed, deels door mijn eigen stommiteiten, deels door walgelijke praktijken bij de tegenpartij.
Toen er een wat turbulente periode begon bij Defensie, werd mij geadviseerd om lid te worden van de bond. De FNV. Dit toen maar gedaan. Ik wist niet beter, het was niet eens gek duur, en werd direct van mijn salaris ingehouden.
Dit kabbelde voort, en eigenlijk heb ik er nooit gebruik van gemaakt. Ja, een paar vragen die ik zo her en der had, maar ze konden me nooit echt van dienst zijn.
Grote zaken bleken te groot. Kleine zaken bleken te klein. Dat idee.
Toen kwam er een moment dat ik een paar vragen had met betrekking tot heel iets anders. En naïef als ik was, legde ik die voor. De meneer aan de andere kant van de lijn, gaf aan dat dat hun werkveld niet was, en dat ik maar lid moest worden van een andere FNV-tak, plus bijbehorende extra lidmaatschapskosten. (Noot van de auteur: dit bleek niet waar, de beste FNV meneer had zijn zaakjes gewoon niet goed voor elkaar en zijn kennis over zijn eigen werkgever op zijn zachtst gezegd niet op peil).
Goed. Het kabbelde voort, en op een gegeven moment kwam ik in mijn beroep als chauffeur een paar beeldenstormers van de FNV tegen die wel eens wat zouden veranderen in het chauffeurs-wezen.
Toen ik aangaf wat ik ervaarde als zijnde uitzendkracht, kreeg ik te horen dat je als uitzendkracht rechteloos bent, en dat het wel heel lastig is om daar als bond wat voor te doen.
Oke. Ik nam dat aan.
Inmiddels had ik mijn ontslag ingediend bij defensie, en mijn laatste salarisbetaling was gedaan, waarbij ook de laatste keer een inhouding op het strookje stond, met als begunstigde de FNV. Ik ging er wederom heel naïef vanuit dat daarmee mijn lidmaatschap ook wel tot een einde zou komen. Stom van mij. Was niet zo.
Ik kreeg een aanmaning, dat ik wel mijn lidmaatschap moest betalen.
Goed, ik ben de kwaadste niet. Betaalde dat bedrag en stuurde gelijk een mail dat ik geen lid meer wenste te zijn, want ik werkte immers niet meer voor Defensie. En mijn ervaring met de bond was nu niet zo succesvol dat ik lid wilde zijn van een Defensie-bond, die mij bij een andere branche ook al niet zou kunnen helpen. Sterker nog: hun transport-evenknie kon en wilde mij als uitzendkracht al niet helpen want moeilijk moeilijk.
Die opzegging werd aanvaard, en daarmee was voor mij de kous af. (Ook weer een stommiteit mijnerzijds, ik had beter moeten checken...)
Voor mij wel, de FNV dacht daar anders over. Want een poosje later kreeg ik een aanmaning. Ik was nog lidmaatschapskosten verschuldigd.
Huh???
Mailtje teruggestuurd: ik heb betaald. Hun reactie: die van oktober heb je betaald, die van september nog niet. Oh. Wat gek. Ik zou toch zweren dat ik een bevestiging had dat ik geen lid meer was.
En toen kwam het: ik had verzuimd om tijdig mijn lidmaatschap te beeindigen, en dus moest ik tot en met oktober (en ik was dus al een hele tijd niet meer werkzaam als militair) dokken. En dan waren ze nog meegaand geweest, want volgens hun statuten moest ik eigenlijk tot december lid blijven!!!!. (Ik zei al: ik ben niet vrij van stommiteiten).
Mijn broek zakt af.
En niet in het minst omdat er tijdens de mailwisseling ineens sprake was van een meneer Koster. Daardoor kreeg ik het idee dat er sprake was van een in ongerede geraakte administratie. Toen ik dit echter aangaf, kreeg ik letterlijk (ik citeer) de volgende reactie:" mijn excuses dat u uw naam verkeerd vermeld had". Het dedain waarmee die kuttekop van de FNV er dan gelijk van uit ging dat ik, domme ongeletterde oud-onderofficier mijn eigen naam niet eens correct kan spellen, is stuitend. Of, hopeloos kinderachtig. En in elk geval gespeend van elke vorm van respect.
Het nut van de FNV is in al die jaren dat ik lid was, maar van zeer marginaal belang geweest, hulp bieden aan op zichzelf staande akkefietjes is blijkbaar niet mogelijk of te moeilijk. Maar wel eisen dat iemand lid blijft....

Goed, dat ontaardde in een wat verbaasde, cynische en zelfs wat knorrige, mailwisseling.
Wat mij wél duidelijk is geworden: ik was uiteraard de sufferd. Ik had natuurlijk al jaren geleden moeten voorzien dat ik ontslag zou nemen bij Defensie, en toen al meteen een smeekbede tot de FNV moeten richten of ze me alsjeblieft per die datum als lid zouden willen verwijderen. En dat, geheel in stijl van Defensie in zevenvoud, anders snappen ze het niet. En ik had beter de voorwaarden moeten lezen.
Toen ik werkelijk een klacht had over een leidinggevende bij defensie die mij keihard voor heeft gelogen over doorgroeimogelijkheden binnen het bedrijf en dat zelfs actief heeft tegen gehouden, wilde de FNV daar niks mee doen.
Toen ik werkelijk een vraag had over mijn rechten als uitzendkracht in de chauffeurs-branche kreeg ik te horen dat ik rechteloos was, en dat ze niks voor me konden of wilden doen. Was te moeilijk. Ik kreeg te horen dat alle uitzendkrachten maar moesten gaan staken.
Maar dat de bond dan ook niks voor ons kon betekenen.
Maar geld innen, dat kunnen ze. Dat willen ze. Zelfs al geven ze ronduit toe dat ze geen flikker voor je kunnen en willen doen. Betalen zul je, kreng.

Inmiddels roept de FNV wel op om lid te worden, want samen bereiken we meer.
Dus om te kunnen roepen met hoeveel ze zijn, mag ik wel maandelijks dokken, maar als ik daadwerkelijk met vragen zit, die voor mij van toepassing zijn, ben ik rechteloos.
Daar pas ik voor.
En maar mauwen dat de ledentallen omlaag gaan. Geen wonder.

 Laat ik mijn disclaimer ter nuancering nog even aanhalen: ja, ik ben net zo goed stom geweest in dit verhaal. Ik had beter moeten opletten. Absoluut, waarheid als een koe. En het is dus ook een dure les geweest. Een les die me hoe dan ook een zure smaak in mijn waffel heeft gegeven.
En ik snap dat mensen lid zijn van een vakbond. Ik kan me voorstellen dat dat een prettig gevoel kan geven. Vooral doen.
Maar het feit dat een vakbond (welke stelt dat ze er voor de werknemers zijn) weigert om serieus met je mee te kijken als je vragen hebt (nog niet eens een harde zaak, maar puur vragen) en dan als standaard antwoord lijkt te hebben dat ze er niks mee kunnen of willen. Of dat je als uitzendkracht rechteloos bent, en dat ze er daarom niks mee kunnen of willen, maar wel zo flexibel zijn als een eikenhouten deur als het gaat om lidmaatschap en opzeggingen (en daarmee dus impliciet aangeven dat ze helemaal geen flikker geven om hun leden, maar wel om de centen die die leden inbrengen) vind ik persoonlijk een beetje vies.
Dus voor mij geldt: FNV, weg ermee. Misschien, in een later stadium dat ik ooit weer eens een bond ga opzoeken. Als ik dat ooit nodig denk te hebben. Maar dan ga ik selecteren op wederkerigheid. Als ik betaal, wat krijg ik er dan voor, anders dan mooie praatjes, die in mijn geval geen gaatjes vullen.

Grijze haren zou je ervan krijgen.
En daarover gesproken:
Ilse kwam thuis van haar afspraak met de oogarts, welke haar nogal om- en voorzichtig meldde dat het voor haar klussen achter de pc toch wel een vereiste begon te worden om, gezien haar leeftijd, een brilletje te dragen.
Dit vertelde ze mij, en ik knikte (wellicht iets te enthousiast grijnzend) instemmend "ja".
Waarop ze er nogal beledigd aan toevoegde dat ik zelf voor een oud lijk heb gekozen. Waarop ik (niet wellicht, maar zeer zeker) enthousiast "ja" knikte. Gelukkig dat ze meer liefde dan haat voor me voelt, anders had ik dit niet kunnen tikken.
Maar ja.
Ook ik word om de een of andere reden maar niet jonger. En zo ontdekte ik dat ik grijze haren begin te krijgen.
In mijn gezichtsbeharing was dat al even gaande. Maar omdat ik bovenop mijn bolletje al een paar weken niet met een tondeuse ben geweest, zie ik nu ook ineens (voor mijn doen) lange slierten grijs haar zitten. Aan mijn slapen.
De inhammen worden dieper, en de slapen worden grijzer.
Nu kan ik dat wijten aan het feit dat Jente met haar 6 jaar veel mondiger is dan ik soms verstandig voor haar vind. En prettig voor ons.
Ik kan dat wijten aan de doorlopende zorg om Ilse die niet zozeer figuurlijk in staat is om in zeven sloten tegelijk te lopen, letterlijk heeft ze gewoon niet de fysieke mogelijkheden om voorzichtiger dan uitermate onhandig door het leven te gaan.
Maar ook daarvan weet ik dat ze altijd wel weer op haar (niet meer zo ongeschonden) pootjes terecht komt.
Nee, ik moet het gewoon maar accepteren: de dagen als frisse, jonge (fysiek althans) god, liggen achter mij. Ik word grijs, rimpelig en met een beetje pech, per maand krakkemikkiger.
Tijd dus voor verandering.
Nee, ik ga niet ineens fanatiek sporten. (Daar ben ik, al zou ik het willen, mentaal en fysiek gewoon niet toe in staat).
Nee, ik ga niet ineens fanatiek veganist worden. (Daar ben ik, al zou ik het willen....... Oh, laat maar. Dat wil ik niet, het is ook niet gezond, trouwens).
Nee, ik ga niet ineens fanatiek stoppen met roken. (Hoewel daar denk ik de meeste eer aan te behalen zou zijn, en ik inmiddels wel op een punt ben gekomen dat als dat aan de orde zou komen, ik daar toch niet zo negatief tegenover zou staan, maar ik heb dat al 11 keer zonder blijvende resultaten geprobeerd, dus ik hou dusdanig veel slagen om de arm, dat die inmiddels af zou sterven van beknelling).
Misschien moet ik maar gewoon accepteren dat ik qua uiterlijk net als een wijn ben. Met de jaren lekkerder.
Geldt ook voor Ilse, en die heeft een goeie voorsprong op me. Kun je nagaan hoe lekker dat is, met brilletje....

Dit alles maar weer van me af getikt te hebben, wens ik eenieder een goed weekend.