Sinterkerst

Sinds dat ik mezelf de gelukkige bezitter van het burgerlijk ideaal mag noemen (het zogenaamde huisje boompje en beestje ideaal) vier ik Sinterklaas met schoonfamilie.
Altijd garant voor leuke dingen.
En omdat het "beestje" uit dat burgerlijke ideaal wat meer omvat dan puur het beestje (ja, Jente heeft heel wat beestachtige trekjes, dat heeft ze van haar moeder) bestaat, is het telkens weer een hele toer om alles zo gesmeerd mogelijk te laten verlopen.
Ten slotte: ze "gelooft" nog. Ik denk dit jaar voor het laatst.
En elk jaar sta ik met mijn bek vol tanden over de onuitputtelijke hoeveelheid roze plastic zooi die mijn dochter van Sinterklaas blieft en ook krijgt. Zoveel dat het me zelfs een beetje tot wanhoop drijft, want wie moet die roze plastic zooi in elkaar zetten, liefst zonder het gelijk vanuit de verpakking te breken of scheuren? Jawel: papa of mama, welke beiden niet behept zijn met een overdaad aan geduld of subtiliteit en de kans dus best groot is dat de vers gekregen roze, plastic zooi het niet langer dan een uurtje uit houdt. Zoveel dat ik me een beetje schaam voor de goedhartige gulheid van de diverse Klazen. Wat een verwennerij.
Die schaamte/verbijstering/wanhoop verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik naar dat compleet glimmende, uitzinnig blije snoetje kijk. Want het is absoluut niet zo dat het een verwend en ondankbaar mormel is. Zeker niet zelfs. Ze is oprecht blij met alles wat ze kreeg, en zeker ook met alles dat ze kreeg dat niet op haar lijstje stond.
Die opgetogen blijdschap, die is niet alleen hoorbaar in trommelvlies-verscheurende kreten, maar ook zichtbaar in ogen die stralen als de zon.
Maakt bijna dat ik de verwennerij die mij ten deel viel van de diverse Klazen zou vergeten. Want ook uw nederige scribent moet toegeven: verwennerij viel ook mij ten deel.
Van een volstrekt naargeestig boek (hou ik van, en ik hoop dat mijn adhd nu eens geen roet in het eten flikkert) tot een draadloze koptelefoon (waarbij ik onder deskundige leiding en lijding van mijn echtgenote een spottiefaij account heb om muziek naar mijn keuze te kunnen streamen), tot een nieuw pakketje aan Harry Potter lego, mijn guilty pleasure voor de tijd naar kessemus.
En zelfs de letterlijke beesten uit het kleinburgerlijk ideaal zijn door de Sint niet vergeten, hoewel één ervan waarschijnlijk plannen heeft om elke Sinterklaas die hij tegenkomt aan repen te snijden met zijn klauwen, want hij vindt hun gezamenlijk gekregen en dus verplicht te delen kadootje niet 3x niks. Hij vindt het een grove inbreuk op zijn maag vulling.
De katten kregen namelijk een soort van voer puzzel. Superleuk, zo kwaakte de gevende Sint. Kunnen ze een beetje puzzelen. Worden ze van gestimuleerd, want katten zijn natuurlijk jagers.
Ja...
Dus...
Ik weet nog niet zo goed of ik het gewoon zonde van het geld vind, en dat voor me moet houden, of dat ik dat gewoon moet zeggen dat ik dat toch al gezegd had...
Waar Colette nog wel enigszins haar best wil doen om een brokje uit die puzzel te peuteren, verdomt Claus het. En ik ben bang dat hij straks helemaal niet meer thuis komt. Hoezo jagen. Hoezo gestimuleerd worden. Vreten wil hij, en niet allemaal onzinnig moeilijk doen om zijn brekkies te bikken. Die blik alleen al als hij thuis komt en naar zijn voer loopt. De walging is haast tastbaar, en het gezeur om gewoon voor verstandelijk beperkte katten, makkelijk bereikbaar te maken, is inmiddels niet meer om aan te horen.
Ik snap hem. Ik wil ook niet voordat ik aan mijn avondmaal ga zitten knagen, eerst allemaal puzzels op lossen. Hop, hier met die prak. Dus ik denk dat de Sint hier de plank wel ernstig mis heeft geslagen, in elk geval tegenover 75% van ons katten bestand, want ook Colette ziet er voor maar de helft de lol van in.
Alles bij elkaar was het wel heel gezellig, en gaan we ons nu maar voorbereiden op de periode dat we naar mijn vader in het Engelse deel van Europa gaan.
Oh, en dan komt de periode dat Jente dus daadwerkelijk niet meer gelooft. Toen ik liet doorschemeren dat het dan wel een lekker goedkope Sinterklaas zou worden, werd me dat maar weinig in dank afgenomen. Maar ik heb nu wel al besloten dat ik me ga bezig houden met de surprises die ze dan mee naar school moet nemen. Met mijn talent voor gebruik van hout, houtlijm, schroeven en plakband, moet daar wat leuks mee te doen zijn.
Zeker als ze het vervelendste jongetje van de klas moet voorzien.

En we hebben een kerstboom. Een echte. Het is wederom een echte geworden, want de betaalbare nepperts op de markt zijn zo lelijk dat je blind wordt als je er te lang naar kijkt. Van die onnatuurlijk rechthoekige kunststof lapjes als naalden. En de segmenten iets te pront in beeld.
En wat voor mij ook wel meetelt: de geur. Een echte dennenboom verspreidt een mijns inziens aangename geur. (Tot Claus het in zijn vervelende harses haalt om er tegen te gaan sproeien, maar dat heeft hij tot op heden nog niet gedaan).
Een neppe boom heeft geen geur. Of als je pech hebt, een plastic geur. En dan moet je, om de sfeervreugde te verhogen, dus met van die chemische dennengeuren gaan werken. Alsof je met saintMarc ontvetter aan de slag gaat.
En als de LED verlichting het in zijn bol krijgt om in de fik te gaan, ruikt een echte boom toch een stukkie lekkerder dan een plastic boom die in vlammen op gaat. Ik stik liever door verbranding van een warm knappend houtvuurtje dan door verbranding van stinkend, chemisch plastic. Heeft alles met mijn hang naar een fijne sfeer te maken, denk ik.
En die goedkope naalden, houden natuurlijk geen bal vast, dus ik zie al dat al onze traditioneel gekochte verzameling glazen kitsch de volgende ochtend trots in 1000 scherven op de grond liggen te pronken.
Dus ik ben grote blij. En deze keer weer een boom zonder kluit, want dit jaar is Jente oud genoeg om met haar fietsje en een rol touw het ding voor 50 cent af te voeren naar het tegen die tijd ingerichte inleverpunt.
Ik ga haar dan helpen om zoveel mogelijk bomen in een sleepje achter haar aan te binden, zodat ze die avond zelf haar eigen bestelde pizza kan betalen. Na hard werken, is het goed eten.

Goed, er gebeurde weinig buitenissigs de afgelopen tijd. Ten minste, niet iets waar ik onverdroten mijn mening over zou moeten orakelen. Misschien is dat een teken dat het daadwerkelijk beter gaat met Nederland en de wereld (hoewel: Mark Rutte en zijn vieze vriendjes zitten geloof ik nog steeds op hun plek) of dat ik inmiddels zo murw ben van alle ellende die over ons uitgestort wordt, dat het me gewoon niet meer opvalt.
Of misschien hebben we het, naar verhouding en relatief gezien gewoon goed. Dat kan ook.
Hoe dan ook, ik ga een mijn vrije weekend bijna in, en dat is altijd een goed ding. Ik wens iedereen een beste toe.