Kronkels

Achtbanen. Marnix. Die twee gaan slecht samen. Mijn evenwichtsorgaan heeft net als de rest van mij behoorlijk wat last van de ADHD die mijn bewuste leven soms teistert.
Het zijn simpelweg te veel prikkels om goed te handelen en het resultaat is in elk geval zichtbaar op mijn gelaat, niet minder dan spectaculair te noemen. Van lijkbleek tot ganzenpoep-groen.
En los van de draaierigheid in mijn hoofd, probeert mijn maag de vrolijke opstand compleet te maken door het inzetten van een magistrale anti-peristaltische beweging.
Ja, dat moet je dus zien weg te slikken. Omdat je de mensen om je heen in zo'n achtbaan niet wil trakteren op een ongewenste douche van maagzuur en -inhoud. Dat soort dingen werken dan vaak als een uitdijende olievlek.
Dus al vroeg in mijn leven besloot ik dat ik dat maar beter niet kon doen, en daar heb ik me altijd aan gehouden.
Wist ik veel...
Nee, dit avontuur gaat niet over Jente. Jente heeft namelijk een moeder die net als zij totaal geen effect lijkt te ondervinden van het gezier, gedraai en gedoe in een achtbaan, en als haar moeder het niet meer trekt, is ze zelf in staat om nog wel 10 keer in zo'n onding te stappen. Dus die komt niks tekort als ik haar een groen, kotsend monster bespaar.
Dit avontuur gaat over een cursus die ik moest doen in het kader van "hoe pesten we als overheid een beroepschauffeur". Of te wel: code 95.
Voor die verplichte nascholing dien je 28 uur in de 5 jaar in muffe lokalen allemaal duffe theorie tot je te nemen, en 7 uur een praktijk training te ondergaan.
In het laatste geval ging het om een praktijkdag in een simulator.
Ik heb me laten vertellen dat die simulator dik een ton heeft mogen kosten.
De voordelen zijn evident: er worden geen schades mee gereden.
Dat is ook het enige voordeel.
Want zo'n simulator komt op geen enkel moment ook maar een heel klein beetje overeen met de werkelijkheid.
De dimensies kloppen niet. Het gevoel klopt niet. En daarom werd ik er dus op staande voet draaierig, duizelig en misselijk in.
We ondergingen ons lot met 2 mannen en 2 vrouwen. Man 1 had denk ik sowieso geen gevoel, en behandelde het als een racesimulator uit de Sims. Vrouw 1 had de eerste 10 minuten een kleur als iets vies, maar kon zich herpakken. Vrouw 2 werd lijkbleek en moest afhaken. Ik heb het voor 60% vol weten te maken, maar ook mijn hoofd en lijf spanden samen om me deze marteling van hoofd en maag te doen stoppen.
Laat ik vooropstellen: de trainer was goed. En de simulatie op zich was best leuk om eens te doen. Maar omdat ik zo hard bezig was om te knokken om niet daar het hele (toch al niet al te best geventileerde) lokaal onder te braken, is het hele doel van de training (rij-optimalisatie) compleet in de vergeethoek beland.
Ik was op een gegeven moment zo hard bezig om mijn evenwichtsorgaan te smeken om zich koest te houden, dat ik niet meer in de gaten had dat ik voetgangers plat reed, fietsers mee pakte, en de incidentele vrachtwagens op dat scherm werden weinig vakkundig van de weg geramd. De instructeur probeerde wel om ons voor het punt van draaierigheid van dat ding af te gaan, maar ergens had ik ook wel moeite met opgeven. Hoe moeilijk kan het zijn. Sturen in een simulator. Viel op zich ook wel mee. Een beetje oefenen met het feit dat het in niks op een bus lijkt, en je bestuurt het ding vrij snel heel goed. Maar als de dimensies en de graphics zó intens afwijken van het echte leven, dat je gewend bent, kom je aan rij-optimalisatie gewoon niet meer toe. Vraag het maar aan de virtuele slachtoffers die ik in mijn kielzog achter liet.
Goddank dat me dit in het echte leven niet gebeurt.
Kortom: het was een gezellige hel. Die dag.

Ook ik haal stommiteiten uit.
Ik probeer normaal gesproken niet al te veel getuigen te hebben, als ik zulks doe, soms echter ontkom je er niet aan.
(Bijvoorbeeld dat ik naar een verkeerde opstelplek rij met passagiers, daar ter plekke ontdek dat het niet het juiste toestel is, en dus weer wegdraai en naar het juiste toestel rij. Gegarandeerd gegniffel achter me).
We moesten gezamenlijk naar een bijeenkomst over ADHD, en derhalve zouden we Jente samen naar school brengen.
In die route moest ik linksaf, en dat deed ik. Op de automatische piloot. En omdat er een auto aankwam die blijkbaar naar mijn smaak voorrang nam, waar ik vond dat hij dat niet had, hing ik op de claxon. Ik vond het namelijk een levensgevaarlijke situatie. En dus maakte ik de andere weggebruiker duidelijk dat hij moest wachten.
Daar werd mijn brave echtgenote dan weer dusdanig knorrig om, dat ze haar onvrede middels verheven stem op mij liet neerdalen.
Ik was mij van weinig kwaad bewust. Meneer of mevrouw had naar mijn (nog niet van voldoende koffie voorziene) mening geen voorrang, ik wel. En dus maakte ik duidelijk dat hij of zij niet zo gevaarlijk moet doen. Punt.
Toen ik me echter realiseerde dat ik heus geen voorrang had, besefte ik dat ik, in al mijn onbedoelde asocialiteit wél compassie met de medemens had getoond. Ik waarschuwde de andere weggebruiker namelijk niet zo zeer voor het feit dat hij iets levensgevaarlijks aan het doen was, maar dat ik gewoon een ongewenst (ook vanuit mezelf) asociale stommiteit uithaalde. En of hij of zij daar maar even rekening mee wilde houden.
Deze poging tot het schoonvegen van mijn onverwachte, ongewenste (ja, heus, ook vanuit mezelf) gedrag, werd door vrouwlief ook maar half geaccepteerd. Niet, eigenlijk. En ze heeft gelijk ook.
Het was gewoon geen heel handige actie. Geef ik toe. Maar hey: ook ik haal wel eens stommiteiten uit. Zeker om 0820 uur in de ochtend, na een late dienst en dus een korte nacht. Betekent in elk geval dat ik iets menselijks heb, en dat is dan wel weer geruststellend. 

Even iets heel anders.
Ik ben mijn hele (automobiele) leven niet bijzonder genuanceerd geweest ten overstaan van 2-wielers. Gemotoriseerd of niet.
Op zijn best vind ik het onhandige, asociale aankomende orgaandonoren.
Maar omdat ik maar niet in een epische midlifecrisis schijn te belanden, en omdat ik financieel gezien op zich best wel interesse heb in het verlagen van de maandelijkse kosten, ging er ineens, heeeeeeel erg zwak, ergens achter in mijn brein een zacht-warm led-lampje branden.
Zou het niet...
Toen ik mijn wederhelft van dit zwak schijnende lampje vertelde (niet als vast voornemen) schoot ze meteen in standje "OMGWTFBBQ-MIDLIFECRISIS-WAAR-IS-DIE-SNOL-EN-NEE-WE-KOPEN-GEEN-CABRIO!!".
Aangezien ik nog echt niet van mijn vrouw af wil (teveel gedoe, en het is best een leuk mens) kostte me het precies 2 minuten om te melden dat dat dus niet speelde, maar dat ik op zich best wel wat minder reistijd zou willen. Een motor levert dat op. Minder reiskosten (een motor levert dat op) en minder vaste lasten (ook dat: een motor levert dat op).
En toen ze ervan overtuigd was dat ik heus niet naar een of ander 25-jarig snolletje op zoek zou gaan, zei ze dat ik dat dan maar moest doen. Gevolgd door:"Meteen maar even je levensverzekering ophogen", met een tevreden (hoopvolle?) blik in haar ogen.
Hoho, zover is het nog niet. Eerst wil ik een proefles, en dan misschien nog wat lessen om te kijken of mijn eigen vooroordeel over mezelf klopt. Want zelf vind ik niet dat ik gelijk geschikt ben voor een motor. Mijn gebrek aan geduld (ook met mezelf) heeft epische vormen aangenomen, en dan moet je je toch afvragen of je dat op 2 fors gemotoriseerde wielen op de snelweg moet inzetten.
Aan de andere kant: ik ben misschien zozeer milder geworden (ook voor mezelf) dat ik het nu wel aan zou kunnen.
En gelukkig denk ik iemand te hebben gevonden die dat vertrouwd en prettig aan mij over kan brengen.
Wie weet, een leuk voornemen voor 2023.

Hoe dan ook: nog een laat dienstje over de glibberige wegen van Schiphol en ik heb weekend.
Ik wens ieder een beste.