Leuten en geleuter.

 "Wie ben je, en wat heb je met mijn vent gedaan?"
Een opmerking die ik van mijn eega kreeg, nadat ik voorzichtig een bommetje dropte over een voornemen tot het onderzoeken of een motorrijbewijs (en bijbehorende machinerie) tot mijn haalbaarheden zou lijken. En: "Je hebt een midlife-crisis!!!"
Ik deed dat enigszins lacherig af. Het leek me om financiele redenen een redelijke investering, want de reiskosten gaan gewoon met de helft omlaag.
En ja, ik ben de 40 gepasseerd, maar NEE, ik heb nog geen behoefte aan een jonge blom van 20 voor een tweede leg (en eigenlijk ook niet voor iets anders dan dat, maar dat even terzijde), zit niet te wachten op een cabrio, en in zijn algemeenheid ben ik best tevreden met mijn voortkabbelende leven.
En toen ineens kreeg ik een wazig soort behoefte aan andere stimulerende middelen.
Met mijn gemiddelde dag-consumptie aan koffie, heb ik het voor elkaar gekregen dat de oude bonenmachine van mijn schoonouders inmiddels definitief overleden is. En de nespressocupjes zijn op zich behoorlijk goed te nassen, maar best prijzig.
Plus daarbij dat mijn gemiddelde dag-consumptie aan koffie mijns inziens leidde tot nogal wat protesten vanuit mijn ingewanden, kreeg ik ineens een idee: laat ik het eens met... ... thee proberen. Jawel... thee....
Als koffieliefhebber, -slemper, -slobberaar, grootverbruiker, vind ik het een beetje lastig om toe te geven dat ik iets anders warms lekker zou kunnen vinden.
En gelukkig hoef ik dat ook niet, want de gewone huis-, tuin- en keukenthee vind ik niet te haggelen zo laf. Maar Ilse zou Ilse niet zijn als ze niet een enorme, onuitputtelijke voorraad aan diverse theesoorten zou hebben.
Mijn keuze is gevallen op een soort van scherpe, pittige gemberthee.
Ik heb dat een beetje slinks ingekleedt, maar uiteindelijk moest ik toch uit de theekast komen, want die voorraad lauwe gembergier raakt op.
Dit gemeld aan Ilse, want zij gaat eerder boodschappen doen dan ik, en kreeg wederom de vraag: "Wie ben je, en wat heb je met mijn vent gedaan?"
Naja, dus thee om eens te kijken of ik daar beter van slaap, een lekkerder smaak van in mijn giechel krijg en of mijn darmen me het net zo zeer in dank afnemen, als dat ik me voorstelde.
En de pessimist in mij voorziet gelijk problemen: ik ben al geen grote fan van thee, de thee die normaal uit apparaten komt, is nog erger dan een sneeuwbal van gele sneeuw.
Dus op mijn werk moet ik ook uit de kast gaan komen, en redderen met een waterkoker, thermosfles en zakken thee van een door mij geaccepteerde smaak.
En dat is het: ik vind 1 smaak lekker. De rest blijft gewoon een beker lauwe gier, die ik geen seconde in overweging zal nemen ter vervanging van een kopje koffie.

In de opgedrongen vaart der besparingen en milieubewuste lauwigheid, heeft mijn vrouw gekozen om "intelligent" te gaan doen met verlichting.
De verlichting gaat tegenwoordig op afstand bediend aan, op tijdstippen welke wij van te voren al middels een app hebben ingesteld.
Ja.
Jaja een prachtplan. Weer een account. En ik was al zo'n fan van accounts. En van apps die ik niet binnen 1 seconde snap.
En in plaats van gewoon het licht uitdoen als het niet nodig is, met een fysieke knop, moet ik nu graaien naar mijn telefoon, de app openen, en het licht aan vegen, tikken of swipen.
Ik zit weer in de vroege diensten, dus om 0345 uur kom ik slaapdronken beneden. Ros op de lichtknop. Gaat niet aan. Ohnee. Kut. App. Ik pak mijn telefoon. Probeer me te herinneren welke van alle apps het ook weer was. Ohja, die van de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam.
De slaapkoek zit nog in mijn ogen, dus op de gok veeg ik over wat aanduidingen welke staan voor verlichting. Er gebeurt niks.
Nee, want ik roste op de lichtknop, en daarmee zette ik de basis-stroom uit, dus die mooie intelligente lamp, geeft nu geen sjoege. Mijn slapende, humeurige brein snakt naar koffie, en ik heb iets van licht nodig. Kutzooi.
Nog eens op die lichtknop rossen. App weer openen, en gelukkig zit die niet om een wachtwoord te janken. Nog eens proberen.
AUWWWSAKKER. In mijn steeds narriger wordende ongeduld zette ik het licht zo fors aan, dat ik niet eens meer schaduw heb, het straalt dwars door me heen.
Koffie staat me dampend toe te lachen, en ik probeer in de keuken een ontbijt te maken. Gaat lastig, in het donker. Maar in die fijne app kan ik de keuken verlichting niet vinden. Godversakker. Waar zit die verstopt.
Na enig nadenken en vloeken, herinnerde ik me dat mijn liefste die nu net niet op die app gezet had, de reden daarvoor ontgaat me nu een beetje. 
Hoe dan ook, kwam dat allemaal te laat, want de melk die bedoeld was voor in de müsli-bak, ligt nu op het aanrecht door Colette opgewekt opgelikt te worden.
Om 0445 uur stap ik naar buiten. Ik mag in Ilse's auto niet roken, en iets wakkerder dan net, zit ik nog eens even in die helse app te kijken. Ik zie een knopje "bed-Ilse" staan.
Zal ik....?????
Nee. Nóg niet....

Jaaaaaaaaren geleden, nog wat ongewassen achter de oren, kreeg ik een aanbieding. Een Ipad bij een digitaal NRC abonnement. Leek me wel stoere shit. Inmiddels is dat abonnement verlopen, de Ipad van mij.
En het hoeft denk ik geen uitleg dat ik er simpelweg geen geduld voor heb om het ding te leren begrijpen. Dus tot de geboorte van onze spruit heeft vooral Ilse er veel plezier van gehad. En inmiddels heeft Jente de leeftijd en vooral ook het inzicht om alles, en veel meer uit dat kreng te halen dan ik ooit zou hebben kunnen leren.
Maar ja. Die dingen zijn niet gemaakt voor een eeuwigheid.
Sterker nog: ze zijn niet gemaakt om langer dan 2 jaar mee te gaan.
Nog sterker nog: je mag blij zijn als je er een jaar mee kan doen, want daarna geven ze het (extreem) tergend (redelijk) langzaam op.
Met meer geduld dan menselijk mogelijk is, zijn we (lees vooral Ilse) erin geslaagd om het ding tot een paar dagen geleden min of meer werkend te houden. Jente kon er haar filmpjes op kijken en haar spelletjes op spelen.
Maar niet langer dan 10 minuten, want dan was de accu leeg. En laden? 1% acculading per 2 uur, en dan mochten we onszelf gelukkig prijzen.
Kortom: het ding stelde ons (lees: 1 Jentes, 2 mijn en 3 Ilses) geduld te danig op de proef.
En ja, we gaan wel naar Engeland, naar mijn vader.
Wat geef je een kind als Jente te doen tijdens het wachten op het vliegveld, en tijdens de vlucht? Ruimte voor alle soorten speelgoed is er niet.
Toen ik vanaf de bank voor de zoveelste keer ongeduldig, gefrustreerd gemekker hoorde, sommeerde ik Ilse tot het kijken naar een vervanging. Ik wilde mezelf en de medepassagiers een beetje comfort gunnen, en een kalme Jente (het is een pracht en een schat van een kind, maar klierende kinderen, wens ik niemand toe, of het nu mijn exemplaar is, of dat van een ander) en dus wenste ik een tablet die daadwerkelijk functioneert, waarmee we onszelf in elk geval tijdens de vlucht een beetje rust en ruimte zouden geven.
Hoewel: ik keek. Ik zag, en ik liet Ilse checken. Zo kochten we een Samsung. Iets dat hoe dan ook meer bij mij past, dan dat infame Appel.
Redelijk goedkoop. Een hoes erom die een russische raketaanval overleeft, en alles wat er op de Ipad stond, staat er nu ook op.
Jente blij
Ik blij
Ilse blij.
Wij blij.
En dus ook blije medereizigers.
En wellicht dat ik het ding ook kan gebruiken voor mijn Netflix zooi etc, en als ik hem snap dat ik hem voor mezelf ook koop. Dan kan ik mijn telefoon wat meer rust geven.

En zo heb ik weer een flink aantal blogs eruit gegooid. Misschien is dit mijn laatste voor dit jaar. Ik wens iedereen een goeie kerst toe.