Katers, ballen en vanillevla.

 Kater Claus.
Sinds 2010 mijn vriendje. Een chagerijnig, veeleisend, zeikend mormel. Net zo snel met zijn nagels als Max Verstappen over een circuit, als hem iets niet zint, en ook dat is al vrij snel.
Vele verhuizingen en grote veranderingen waren, zeer tegen zijn zin, zijn deel.
Maar sinds we in Rotterdam woonden, mocht hij die kuren lekker buiten uitvechten.
En dat deed hij. In Rotterdam werd hij al snel de buurt-terror-poes. Een infame naam die hij de eerste jaren in Almere hoog hield.
En ook Colette, ons vervelende knuffelige poesje, moest het dagelijks meerdere malen ontgelden.
Bij controle bij de dierenarts bleek dat Claus iets had met zijn schildklier, en dat hij zich daarom zo onhebbelijk zou gedragen. Maar een pilletje zou uitkomst bieden.
Nououou, daar heb ik zo mijn mening over.
Stel je voor dat je een chagerijnige, zeikende (en toen nog) lenige en behoorlijk slimme kater een pil moet geven. Ik zag mezelf al dagelijks met pleisters, verbanden en hechtdraad rondlopen omdat het beest twee keer per dag een pil moest.
Maar dat lukte wonderwel.
Ilse gaf en geeft de voorkeur aan zo'n easypill. Een soort van kneedbaar snoepje waarin je die pil kan verstoppen. 90% van de keren gaat dat goed. Na een paar jaar (Claus wordt oud). Ik geef de voorkeur aan de klassieke nekklem pil in zijn strot rammen en bekkie dicht drukken.
Maar mooi dat Claus er geen vriendelijker dier van is geworden. Zijn schildklier is goed, met dank aan de pillen. Maar het is en blijft gewoon een humeurig kreng.
Claus wordt oud. Dat doet hij al een poosje. Maar de laatste tijd komt hij steeds vaker gehavend en gewond uit de strijd.
Andere katten lijken hem steeds meer de baas te worden, en inmiddels zijn we vaker bij de dierenarts om zijn verwondingen te laten behandelen dan voor een herhaalrecept van de voorgenoemde pillen.
De laatste keer was het ook weer bal.
Een enorme jaap in zijn nek. Dik, opgezwollen, pussig. En Claus was groggy.
Dus maar weer naar de dierenarts, voor de zoveelste antibioticakuur, een middeltje tegen de jeuk en ga zo maar door.
We besloten om hem binnen te houden. In elk geval tot de verwondingen genezen waren.
En dat binnenhouden, was uiteraard zeer tegen zijn zin.
Maar wel voor zijn eigen bestwil.
We gingen eens bedenken hoe we het beest binnen konden houden. Talloze opties, van extreem onhandig tot extreem duur en alles ertussen in hebben we de revue laten passeren.
Uiteindelijk vonden we bij een ijzerwarenwinkel een betaalbare optie die ons het ei van Columbus leek: anti-inbraakspikes voor op of tegen muren en schuttingen.
Van de week dus aan het schroeven gegaan. De hele tuin hebben we voorzien van die strips. Want, zo kwaakte de verpakking ons in stoere, neonletters toe: óók geschikt voor huisdieren.
Ja, maar dat was buiten de waard gerekend van een slimme en gefrustreerde kater, die per sé zijn strooptochten door de wijk moet maken.
Want daags na het installeren van alle "cat-proof" spullen, lieten we met een gerust hart ons oude vriendje de tuin in. Om nog geen 20 minuten later toe te zien hoe hij op de een of andere manier erin geslaagd was om op het dak van de berging te klauteren.
En als een soort van extra middelvinger, sproeide hij nog even in mijn richting om vervolgens de kuierlatten te nemen.
Goed, een gehavende kater is 1 ding. Ik ben nu maar gewoon geneigd om de natuur zijn gang te laten gaan en het dier dan maar af en toe met wat halen over zijn lijf naar de dierenarts te brengen. Ten slotte: hij wordt in de wijk ook wel schandalig verwend door iedereen die hem koekjes geeft, en iedereen die hem binnenlaat om daar de voerbak van kat en hond eens lustig leeg te vreten.

Het WK. Voetbal. In Qatar. Nederland heeft al gespeeld en ik geloof dat ze niet eens gelijk gespeeld hebben.
Maar om me heen hoor ik vooral dat het "niet leeft".
In ons huis sowieso niet. Persoonlijk word ik al moe als ik er aan moet denken.
Misschien ook wel omdat zelfs de grootste fans toch enigszins ongemakkelijk worden bij het idee dat dat WK alleen maar mogelijk werd, doordat er onnoemelijk veel menselijk leed aan te pas kwam om het tot stand te brengen. Dwangarbeid, slavenarbeid, dodelijke slachtoffers. Met dank aan die arme drommels, (letterlijk en figuurlijk) is een nationaal elftal ter waarde van vele miljoenen in staat om 90 minuten en een beetje hun kunstje te laten zien.
Maar ja. Wat maakt het uit. Zolang de FIFA maar zijn centen krijgt, maakt het niet uit of er een paar dooien vallen. Of de mensen die het mogelijk maken, zelfs maar recht hebben op een basale, menswaardige compensatie voor hun werk.
Want nee, de FIFA kan zich niet bezig houden met mensenrechten.
Tja, dan geef je ook wel aan waar je staat met je bondje. En elk meespelend team hetzelfde.
En terwijl Virgil van Dijk over een paar weken weer lekker in zijn dikke auto stapt, stapt de dwangarbeider in... Oh nee, als die het al zonder ellende overleefd heeft, heeft die er zeker geen auto aan over gehouden.
Dus nee, bij mij leeft het ook niet zo, moet ik bekennen.
Maakt het dan nog uit wat voor bandje een team draagt? Ik lees vele verontwaardigde reacties dat een team, of dat walgelijke FIFA bondje weer eens een verbod op een of ander mensenrechten bandje heeft gelegd.
Maar kom op: Als de rechten van welk mens dan ook, zo godsgeklaagd genegeerd worden om zo'n kampioenschap te organiseren, maak je mij niet wijs dat het dragen van een of ander mensenrechtenbandje niet gewoon vreselijk uit de klauwen gierend hypocriet zou zijn. Ik geef ze daarin dan groot gelijk. Gewoon spelen. En voor dat salaris niet verliezen. En wegwezen. Vol schaamte, dat je lid bent van een of ander voetbalbondje dat een mensenleven als totaal waardeloos kan bestempelen.

En dan weer over dat kleine stukje communicatie.
Het toetje is bij ons, zoals in veel gezinnen een dingetje.
Meestal krijgt onze kleine draak een toetje als we vinden dat het bord voldoende is leeg gegeten. Dit omdat noch Ilse, noch ik erg goed in staat zijn om goed te portioneren.
En indien niet voorradig, helaas voor ons allen: geen toetje.
Ongewild zijn wij nu dus bezig om dat kind van ons iets te vroeg te leren om te onderhandelen.
Hoeveel hapjes.
Wat moet ik nog?
Etc. Etc. Etc.
Van de week was het zo'n dag.
Voor de verandering had ik dus voor 3 man een toetje gehaald. Een pak vanillevla. En wat lekkers voor erop, omdat vanillevla nu eenmaal vanillevla is. Weinig opwindend. Weinig opwekkend. Maar met een handje van dit en een paar van dat, verandert zo'n bakje kleffe brij al gauw tot iets waar we alle drie wel van kunnen kwijlen.
Ja, alle drie.
Maar ik vond dat Jente wel een toetje verdiend had. Ze had haar bord goed leeg en zo vroeg ik haar of ze een toetje bliefde.
Uiteraard. Welk kind blieft er geen toetje?
En hier volgt een compleet blanco moment.




[Bovenstaande paar regels dus blanco, om aan te geven hoe blanco dat moment was in mijn brein].

Ik zette de toetjes voor mij en Jente neer, en nadat we klaar waren, toog ik naar buiten voor mijn na-maaltijdse sigaret.
Bijna klaar met die peuk, hoorde ik wat gerammel uit de keuken, en toen ik binnenkwam zag ik Ilse op de bank zitten. Verwoed slurpend en knagend uit iets dat op musli met vanillevla leek.
Dus ik zei haar, dat als ze toch een toetje had gewild, ik dat met liefde voor haar gemaakt zou hebben.
Blijkt dus dat ik op een eerder moment een complete conversatie daarover totaal gewist heb uit mijn werkgeheugen.
Want volgens Ilse had ik haar wel degelijk gevraagd of zij ook een toetje wilde. Ik had wel degelijk haar instemming gehoord. En vervolgens dus tot haar verbijstering er totaal niks mee gedaan.
Terwijl ik dus op geen enkel moment een actieve herinnering heb gehad aan dat hele gesprek. Gewoon niet. Zo blanco als blanco regels van een maagdelijk blogvel op mijn pc.
Ik snap nu waarom vrouwen denken dat mannen nooit luisteren. Dat klopt ook gewoon.
Maar niet opzettelijk.

Goed. Dit alles geschreven hebbende, ga ik maar weer eens een weekendje werken. Lekker de late dienst in. Jammer dat mijn lichaam vanmorgen vond dat ik toch om 0550 wakker moest zijn. Wordt een lange dag zo.
Ik wens ieder een prettig weekend toe.