Gedonderjaag.

 Het moest er natuurlijk eens van komen: ik ben op mijn werk gekiekt. Groenevrede en Uitstervensrebellie vonden het nodig om op mijn werk te gaan lopen demonstreren.
En ergens, heel ver weg, zonder alle media-framing en vooringenomen standpunten, wil ik best toegeven: ze hebben een punt.
Het is overigens niet zo dat dit nieuw is, lijkt me, ik heb dit vaker geschreven: we moeten echt eens wat beter voor onze aarde zorgen.
Maar dat allemaal daar gelaten: ik kreeg samen met wat collega's de opdracht om de mensen die uiteindelijk op moesten krassen, ook daadwerkelijk op te laten krassen. Hoppetee allemaal in de bus en naar de diverse locaties rijden.
Ik moet bekennen: ik heb me kostelijk vermaakt, ik zat er dicht op. Zó dicht dat mijn wenkbrauwen zich achterover richting mijn kont draaiden van verbijstering over de grote hoeveelheid halve waarheden die er verkondigd worden, en over het onuitputtelijke zelfmedelijden dat sommigen van de voorgenoemde, zelfverklaarde strijders hadden.
Waar ik het allermeest om moest lachen was wel dat die mensen steen en been klaagden over het feit dat ze anderhalf uur moesten wachten in een lekker warme, comfortabele bus.
Eerst liggen ze uren achtereen op een koude, betonnen platform, geketend aan een vliegtuig. En ingepakt in van die milieu-onvriendelijke thermo-plastic wegwerp folies tegen de kou.
En dan mogen ze lekker in mijn warme bus tot rust komen, is het ineens te moeilijk om daar eventjes te moeten wachten tot duidelijk is waar ze naar toe moeten gaan. Nee, 12 uur in de kou is appeltje-eitje, maar 1,5 uur in een warme bus: een mensonterende hel!!11!!!1!1one!
Nou poepoe.
Er werd ook gezeurd over het feit dat ze geen eten of drinken kregen. Dat kregen ze wel. Oke: toegegeven, het was dan niet veganistisch, halal, koosjer, rauw, holistisch, woke, of humanistisch, maar ze kregen eten.
En voor zover ze het niet kregen: ik kan u vertellen dat toen die mensen mijn bus verlieten, ze een teringzooi aan etensresten en verpakkingen (jazeker: van die milieuvervuilende plastikken wikkels, bakjes, dekseltjes, bekertjes en zo) achter lieten. Dus tot zover de morele waarde van zulke milieustrijders: de milieuverontreinigende plastic zooi, werd gewoon achter gelaten voor de eerlijke vinder.
Hoewel ik ook een ploeg naar elders te vervoeren kreeg, welke zeer beschaafd en erudiet waren. Die na afloop van de rit me bedankten, en in waren voor een vriendelijk praatje.
Ik stond even met de dienstdoende motorbegeleider te praten over de volgende ritten en stappen, toen een van deze lieve doch onmiskenbaar geitenwollensokken dragers op mij af stapte met de vraag of ik hem voor 10 euro weer mee terug kon nemen, omdat deze rit volgens hem juridisch niet mocht. Dát was even "off-guard". Die zag ik niet aankomen, en de begeleider evenmin. We keken elkaar even totaal blanco aan, en moesten toch wel een beetje grinniken.
Verder was het veel wachten, en me verbazen over de inventiviteit van alle betrokkenen, aan alle kanten van het spectrum.
En daar werd ik dus op de foto gezet, waarbij de tekst op mijn bus nogal opviel: die luidde namelijk: "airside tour". En ik kan u verzekeren: hoewel het op dat moment een komische, en wellicht wat cynische aanduiding was: ik had er bij het begin van mijn dienst geen seconde aan gedacht om zelfs maar te kijken naar die tekst. Ik start mijn bus op, check of alles het doet en ik meld me in dienst om ritten te gaan rijden. Tekst komt vaak zelfs niet in me op, zozeer ben ik gewend aan het feit dat ik met die lijnfilm verder niks hoef te doen. En ik kon bij aanvang van mijn dienst niet vermoeden welke taak ik kreeg. Dus misschien wat onhandig. Misschien cynisch. Misschien voor betrokkenen niet echt leuk. Mea Culpa.
Zoals ik al aangaf: ik ben gekiekt. En niet door het demonstranten-volk om aan te tonen hoe kwaadaardig alle anderen zijn, en hoe vreedzaam, schoon en lief en zacht zij zijn. Nee ik werd door iemand van de KMAR gekiekt terwijl ik schuin naar achter zit te wijzen in de richting van een hunner collega's. Dat zat zo: ik kreeg de opdracht om door te rijden, en de man die mij die opdracht gaf, keek mij verwachtingsvol aan. Ik keek even verwachtingsvol terug.
Hij [glimlachend]:...
Ik [glimlachend]:....
Hij [glimlachend]:....
Ik [glimlachend]:.... Ja, zou u dan misschien met uw hoofd uit mijn spiegel willen gaan, anders rij ik over die fietsende bende heen, en dat geeft meer troep en rompslomp dan u en ik op zitten te wachten.
Hij [breed grijnzend]: ja, die rompslomp willen we allemaal niet. Sorry man.
En tijdens dat ouwe-jongens-krentenbrood-onderonsje kiekte de twitterman van de kmar ons.
Ook een manier om je werk-weekend te beginnen. Het duurde lang. En het had wellicht wat soepeler kunnen gaan allemaal, maar ergens heb ik me toch wel vermaakt.

Dat vermaak ging verder, toen Ilse en ik ons jaarlijkse rondje door het tuincentrum maakten. Dit is een soort van traditie geworden. Elk jaar, als de kerstmarkt er zijn intrede doet, gaan wij struinen naar een of meerdere nieuwe, glazen versierselen voor in de nog aan te schaffen boom.
Een boom waarover (net als met onze gewezen caravan en onze gewezen tent) jaarlijks weer discussie is. Moeten we een voor dat doel gekweekte boom kopen. Een echte met of zonder kluit, of kopen we eenmalig een dure nepboom, die vanuit China met boot of vliegtuig ingevlogen moet worden, en op die manier middels zijn productieproces niet denderend is voor het milieu. Pro de nepboom is dat het een eenmalige belasting is, contra is dat we het ding dan ook ergens op moeten bergen, nadat we het vloekend en tierend uit elkaar hebben gehaald, wat daarom dus ook langer duurt dan wenselijk en Ilse me er elk half jaar aan moet herinneren dat dat klereding nog weg gehaald moet. En dat heb je met een echte niet. Dan ben je dat gestrooi met die naalden zat, en bovendien komen de buurtkinderen langs om een centje te verdienen met het afslepen van bomen. Heeft ook wel wat.
Tot nu toe wint mijn sentimentele ziel het, want ik vind een lelijke, kromme, echte boom nog altijd veel charmanter dan een perfect geproportioneerde, steriel geurende en uit zijn takken kijkende Chinese nepboom.
En jaarlijks lopen we ons te vergapen aan de werkelijk walgelijke kitsch waarvan men hoopt dat wij het kopen en in onze nog nader te bepalen boom hangen.
Walgelijke kersttaferelen uit de Alpen, versieringen waar je als je geen ADHD hebt, het ervan krijgt. En het ene elektronische kerstdeuntje nog valser dan het andere. 
Maar dan ook ineens een waanzinnig toffe, glazen kerstman-piek die je boven op de boom kan zetten door de top van de boom in zijn reet te schuiven.
U raadt het al: ik ga de rest van het jaar lamenteren over het feit dat ik die niet gekocht heb, maar een ongelukje zit in een klein hoekje, dus wellicht volgend jaar...
En omdat tegenover het tuincentrum een worstenman zit die de meest lekkere en exquise worsten verkoopt, koop ik jaarlijks en dus veel te weinig intens lekkere worsten.
Een leuk extraatje aan ons ludieke uitje voor ballen. En natuurlijk dat ik maar eens moet toegeven dat ik de periode naar kerst en kerst gewoon erg fijn vind, zo met mijn gezin.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een goed weekend.