Landelijke en persoonlijke beslommeringen.

 Zoals ik al zei: het is weer die tijd van het jaar: kerst komt eraan. En dan eerst nog Sinterklaas. En elk jaar denk ik dat het hypere van Sinterklaas bij zo'n opgroeiend kind minder zal worden. Elk jaar heb ik het mis. Maar dat daargelaten.
Dit jaar was het hommeles met ouders en het sinterklaas journaal, want die inmiddels overrijpe pakjesboot is eindelijk eens gezonken. Tijd voor een nieuwe.
En omdat die pakjesboot gezonken is, kwam die goeie ouwe Klaas met het vliegtuig.
Ja, lieve mensen: hij kwam met het VLIEGTUIG!!!1!11!1one!
Nog geen week na het uit de klauwen geëscaleerde partijtje van groenepies en uitstervensrebellie, kwam Klaas aan met een vliegtuig. En daar moest over gelamenteerd worden.
De schande.
De ramp.
Hoe konden ze.
Niemand van die groene beeldenstormers die zich druk maakte over een afgezonken schuit, en het feit dat er binnen een dag al een nieuwe, zwaar vervuilende, kolen gestookte stoomboot op die goeie ouwe Klaas lag te wachten. Nee, wat voor signaal geef je af als die ouwe Klaas met een vliegtuig komt. Ach en wee.
Ik moest erom grijnzen. Grijnzen omdat ik toevallig weet wat een milieuvervuilende plastic-troep die groene beeldenstormers achter laten, maar wel lopen te jammeren over een (zelfs voor een leek zichtbaar) nep vliegtuig op tv waarin onze goeie ouwe Sint aan komt waaien. Compleet, totaal, onomkeerbaar van de pot gerukt, die lieden.
Mijn grijns werd breder toen de vlag op het Sinterklaas huis omgekeerd gehesen werd, en dat men erachter kwam dat het de verkeerde vlag was. Puik werk van de redactie. Goedbedoelde sneren. Net als dat de verstrekker van de vlag, de buurman, een boer zou zijn.
Ik hoop dat die figuren van boerenverdedigingsmacht meer humor hebben dan die figuren van viruswaanzin. Ik hoop het echt, want ik vrees stiekem dat die geestige zielen van de redactie van het sinterklaasjournaal straks ook bedreigingen te verwerken krijgen.
Persoonlijk heb ik genoten van alle goedaardige sneren naar pakketbezorgers, Schiphol, boeren, (klimaat)wappies en andere entiteiten.

Juni 2012.
Mijn moeder ging hemelen, en ik kocht een laptop, want in alle consternatie stierf de vorige (ja moeders dood, dan de laptop ook maar. Praktisch ook, als je veel van dat soort zaken maar via de computer moet regelen).  En de vers (te goedkoop) aangeschafte tablet (leek me toen praktisch omdat ik in Limburg geen laptop/computer met internet had, en dus een tablet wel via mijn telefoon met internet zou kunnen verbinden (u raadt het al: never happened)) heb ik na een week al de deur gewezen, en zaken regelen met een toen nog veel minder intelligente smartphone was ook geen doen.
Ik kocht betrekkelijk goedkoop een Acer. Volgens mij geen a-merk. Maar inmiddels zijn we dus dik 10 jaar en een beetje verder, en begint deze laptop zo langzamerhand duidelijk te maken dat hij dan weliswaar nog niet dood is, maar dat dat niet heel lang meer zal duren.
De lijst met gebreken begint absurde proporties aan te nemen.
Het enige waar het ding nog geschikt voor is, is het typen van deze blogs, en het doen van zaken die ik echt op geen enkele manier op en uit mijn telefoon getoverd krijg.
Maar de eerlijkheid gebiedt me te melden dat dat in 90% van de gevallen ook niet op deze pc lukt, omdat die te langzaam is of te dom geworden. En mijn eigen gebrek aan inzicht en geduld.
10 jaar en een flink beetje is behoorlijk oud voor een laptop. Zo niet bejaard.
We hebben meer laptops in huis, die net zo oud, en in elk geval niet beter zijn. En al een hele poos zijn Ilse en ik aan het bedenken wat we willen. Hoeft voor mij niet kleiner. Want met tikken van deze schrijfsels, is het handig om iets van beeldscherm en toetsenbord te hebben.
Groter ook niet, ik wil per definitie geen kast in mijn huis. Ik vind dat lelijk en ontsierend in onze toch al Jan Steense woonkamer. En los van dat ik het lelijk vind, is zo'n kast ook gewoon een vreselijke sta in de weg en zie ik al gebeuren dat ik er per ongeluk met de stofzuiger tegenaan ros, waardoor ik alle componenten met de AEG de stofzuigerzak in jaag.
Ilse wil iets met foto's kunnen. Ik wil hoofdzakelijk een ding dat zonder te zeiken doet wat ik zeg. En niet zoals de huidige, zelfstandig en enthousiast zich ontdoet van zijn toetsen, voor zover dat toetsenbord nog functioneert (vandaar dat er een los toetsenbord bij zit, omdat het eigen toetsenbord een soort van zombie is geworden, die te pas en te onpas dingen doet, waarvan ik niet wil dat ze gebeuren, zoals het willekeurig weg schieten van toetsen, of (wat ook heel vervelend is) tijdens het typen ineens random allemaal e's en m'men op je blanco blogvel laten verschijnen).
Dus heeeeeeeeeeel erg langzaam beginnen we met een behoedzame zoektocht naar een laptop, waarbij we laveren tussen ultiem en prompt gebruiksgemak (iets met mijn geduld) en fijne opties. En voor ons beiden geldt: het moet wel een laptop van schokbeton zijn, want ik sta nu eenmaal weinig bekend om mijn engelengeduld als ik iets niet begrijp, of het ding doet niet meteen wat ik wil zodat ik weer ga schelden op dure apparatuur die door mijn eigen onkunde faalt. En Ilse is natuurlijk niet bovengemiddeld subtiel.
Wellicht dat we dus over nog eens 10 jaar een keuze hebben gemaakt.

Goed. Een aantal jaren geleden kocht ik een auto waarvan ik zou zweren dat het de slechtste auto was die ik ooit van het illustere merk Citroën kocht.
Dat is nog steeds zo, maar inmiddels rij ik in een auto die een verdomd zekere tweede plaats in beslag neemt.
Die was tijdelijk, want ik was de lol in het hobby'en met auto's een beetje kwijt, ondanks de motivering die ik van mijn vriendjes kreeg en krijg.
Ik kocht als tijdelijke auto een soort van omgevallen paasei op wielen, tot ik er over uit was wat ik dan wel zou willen. Hoe ik mijn hobby dan vorm ging geven.
En tot mijn verbazing bleek het een auto te zijn, die ondanks zijn wat bezopen uiterlijk (Xsara Picasso, google maar eens) toch behoorlijk comfortabel rijdt en veel laadvermogen heeft, en ons comfortabel naar Frankrijk op vakantie bracht.
Voor mij was dat voldoende. Als hij de APK zou halen, mocht hij nog een jaartje mee, maar anders was het mij ook wel best, zolang ik er maar geen kosten aan zou hebben.
En mogelijk heeft dat hondenhok op wielen toch iets van een wraakzuchtige ziel, want de laatste weken begon het kreng steeds meer moeite te krijgen met het binnenhouden van zijn olie (gelukkig geen lekplekken op straat, maar ergens vreet hij het op), vindt hij dat zijn kathalisator te oud is en begint hij meer benzine te slurpen per kilometer dan Max Verstappen er in een weekendje racen doorheen jaagt. Dat alleen al was reden tot fronsende wenkbrauwen, maar soit.
Van de week begon het ding ineens geluiden te produceren waar ik serieus even van dacht dat de motor op zou stijgen, met achterlating van de rest. Een kabaal uit dat vooronder alsof er in plaats van olie zaagsel in het blok zit. En de "heuveltjes" tussen Almere en Schiphol, bleken dusdanig steil te zijn, dat ik de 100 kilometer niet meer aan kon tikken. Doodeng. En sowieso. Van 0-100 km/u bleek ineens niet meer meetbaar in seconden, maar in uren.
Dus dat hondenhok gaat zo spoedig mogelijk de pers in. Wat mij verkocht werd als een auto van een pietje precies qua onderhoud, lijkt meer op een auto van een pietje precies qua besparing op onderhoud.
En laat Ilse nu in het bezit zijn van een uitermate leuke C3 (een soort van baby-blauw bolhoedje) net als die waar ik tot 2012 enorm veel genoeglijke en comfortabele kilometers in maakte.
En we kunnen het lijden om tijdelijk maar 1 auto te hebben. In elk geval voorlopig, tot ik een leuke C3 voor mezelf vind.
Vooral omdat er nog steeds een toilet-renovatie wacht, en ook onze groepenkast moet uitgebreid worden, of in elk geval even netjes geordend. Want dat blijkt ook nog geen heldere zaak, voor wat ons gebruikers betreft. Dus luxeproblemen worden gewoon opgelost door rijdende ellende naar de sloop te brengen. Zo makkelijk kan het wezen.

Hoe dan ook: dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een prettig weekend.